De tweede dag in Moskou

Woensdag 12 september 2012,
2e dag verblijf in Moskou.

Ik ben vroeg uit bed en niet erg uitgerust. Kom op ouwe zak, scheren, douchen, ontbijten en naar buiten. Als ik de ontbijtzaal inloop valt me op hoe vriendelijk het personeel hier is. Je wordt met een smile in foutloos Engels aangesproken, ze vragen naar je welzijn en waar je graag wil zitten. Kan sommige Horeca in ons mooie landje nog wel wat van leren. Ik doe me tegoed aan van alles en ontdek dat ze hier ook weer dat zurige brood hebben. Lekker hoor.

Dan naar buiten, de zon schijnt en ik twijfel even of ik weer ga lopen. Maar dat kost toch te veel tijd, dus naar de metro. Ik hoef niet over te stappen omdat ik aan de oudste metrolijn zit en ben binnen 20 minuten terug bij het Rode Plein. Ik sta dan ook om kwart over tien bij één van de kassa’s van het Kremlin. Je kunt kiezen uit diverse mogelijkheden wat je wilt bezichtigen. 1e Alleen entree Kremlin, 2e of met alle kerken er bij en 3e ook als je de wapenkamer wil bezoeken waar o.a. de juwelen liggen van een aantal tsaren. Dit laatste boeit me niet dus ik ga voor optie twee. Ik heb even een discussie met de kassadame die me niet begrijpt of wil begrijpen en me alleen het duurste kaartje wil verkopen. Ook als ik op de prijslijst bij de kassa aanwijs welke optie ik wil zegt ze dat dat niet kan. Ik ben de tijd allang voorbij dat ik me laat intimideren dus neem afscheid en ga naar de volgende kassa. Hier geen enkel probleem en ik krijg het kaartje dat ik wens. Onder het voorbij van de eerste kassa gaan steek ik mijn kaartje nog even omhoog, maar zij heeft het vermogen om dwars door mij heen kijken.

Ik sukkel op mijn gemakje naar de ingang van het Kremlin. Hier wel wat meer politie en bij de entree de nodige beveiligingsmaatregelen. Het is nog niet erg druk, ik ben duidelijk de groepen chinezen, japanners en fransen etc. voor. Ik vind het niet zo erg, want de chinezen willen altijd voordringen en de fransen zijn constant en luidruchtig met elkaar in discussie wat er allemaal niet deugd in het land wat ze bezoeken. Soms tot op het irritante af. Het is geweldig zonnig weer en er heerst rust in het Kremlin. Ik bezoek alle kathedralen gebouwd v/a de vroege middeleeuwen en sta versteld van de rijk versierde interieurs. Prachtige iconostases en fresco’s en hoe dit alles bewaard is gebleven. Ook de buitenzijden met prachtige “ui” vormige en gouden koepels zijn indrukwekkend. Precies zoals je het altijd op de TV ziet. Je kunt ook de klokkentoren van Iwan de Grote nog beklimmen maar dan moet je bij een groepje aansluiten en daar heb ik geen zin in. Dus naar het tsarenkanon wat nooit een schot gelost geeft en de grote klok waar bij een grote brand een stuk is afgebroken door het bluswater wat tot te snelle afkoeling leidde. Ik loop wat door het park en daar is men bezig om irrigatie aan te leggen. Een hoop werkvolk met daarbij ook vrouwen met de zo karakteristieke hoofddoek die ik me herinner van beelden uit de communistische tijd. Ze willen niet op de foto dus respecteer ik dat. Het is ondertussen aardig druk geworden en ik heb eigenlijk wel gezien wat ik wou. Ook in het Kremlin weer rust en niet het gevoel dat men op je let. En waar je niet binnen mag staan gewoon beveiligers.

Ik ga naar buiten en kijk nog even naar de “wisseling van de wacht” bij het graf onbekende soldaat. Weer volop toeristen die elkaar in de weg staan met hun digitale camera’s. Het is ondertussen etenstijd en ik besluit terug te lopen naar het warenhuis “GUM’ waar ik gisteren met mijn gids ben geweest. Ik word meteen herkend door het personeel en wijs maar aan wat ik wil hebben, want de Engelse taal is niet hun sterkste kant. Weer wat kleine broodjes een pint en een koffieke en de tank zit weer vol.

Ik loop terug het Rode plein op, men is nog bezig om de tribune af te breken dus weg mooie foto’s. Dus dan maar richting mausoleum van Lenin, niemand te zien, raar want normaal staan hier lange rijen. Ik vraag aan een bewaker en die zegt dat het gesloten is wegens restauratie. Nou pech dan maar. Wat nu?, ik zie dat het ondertussen al half vier is. Geen tijd meer voor de artiestenwijk. Ik moet op tijd terug zijn, want mijn gids voor de folkloreshow komt me om 18.00 uur ophalen en ik wil me nog verkleden. Nou ja, ik heb het eigenlijk ook wel gezien en ik sukkel naar het metrostation. Binnen een half uurtje zit ik weer op mijn hotelkamertje.

Op mijn gemakje opfrissen, ander kloffie aan en wat drinken in de hall. Tegen zessen naar de balie en Natalia zit al te wachten. Ze vraagt wat ik die dag allemaal ondernomen heb en knikt goedkeurend (gelukkig). Zij is al een paar dagen op stap met vier Spaanstalige Mexicanen die vanavond ook mee gaan naar de show. Dit gezelschapje sluit al snel aan en we gaan richting metro. Het is spertijd dus zwart van het volk in de metro. Tatjana houdt ons goed in de gaten, maakt nog even een tussen stop bij een mooi metrostation en binnen een kwartiertje lopen we de metro weer uit. Het theater maakt onderdeel uit van het Cosmos hotel (2400 kamers), dus alle nationaliteiten kwetteren er in de centrale hall lustig op los. Tatjana loopt even mee naar de kassa om mijn kaartje mee te regelen. Fluitje van een cent. Creditkaartje doet weer dienst en ik krijg mijn ticket. Tatjana zegt dat ze weg gaat, maar dat we met een gerust hart de metro terug kunnen nemen. De Mexicanen willen een taxi, maar ik ga straks terug zoals ik gekomen ben.

Ik praat wat met de Mexicano’s. Allemaal zestig plussers, maar nog werkend actief. Eén man werkt bij een Mexicaanse oliemaatschappij is zevenenzestig en weet nog niet wanneer hij met pensioen kan. Dus mijn vrienden die bij Shell gewerkt hebben mogen zeker niet klagen. We gaan de zaal in, het is niet uitverkocht en we hebben goede plaatsen. De show “Kostroma’ aangekondigd als Russian Dance Miracle” begint, het is een dansende reis door de geschiedenis van Rusland. Veel dansers met een topconditie, kleurige kostuums en muziek. Regelmatige kostuumwisselingen, acrobatische toeren en men doet erg zijn best. Veel van hetzelfde dus op een gegeven moment heb je het eigenlijk wel gezien. Wij blijven uit beleefdheid zitten, maar onze Chinese medemensen staan ongegeneerd op en verlaten al pratende en zwaaiende met hun mobiele telefoon camera’s de zaal. Als de voorstelling is afgelopen twijfel ik even om nog wat te drinken, maar besluit om maar meteen de metro terug te nemen. Na een half uurtje zit ik aan de pint in mijn eigen hotel. Even later komen de Mexicanen binnen. Het is nog niet zo erg laat, de keuken nog open en ik bestel nog wat te eten. Een kop (Russische?) tomatensoep en blini’s met wilde gerookte zalm. Een smakelijk potje. Als ik de bodem van mijn tweede glas zie, zoek ik mijn kamer op. Ik hoef morgen pas om 12.00 uur de kamer uit, dus tijd zat. Wel kijk ik al mijn reisdocumenten die ik morgen nodig heb nog even na. Dan puzzel ik nog een beetje en zoete gedachten aan Lieske wiegen me in slaap.