Thuisreis St. Petersburg-Amsterdam- Roosendaal

Maandag 17 september 2012,

Thuisreis St. Petersburg => Amsterdam => Roosendaal

Het is een nacht van slapen en waken geweest. Om zes uur ben ik klaar wakker. Veel te vroeg om er al uit te gaan, ik pak mijn puzzelboekje en val toch weer in slaap en wel zo vast dat ik om half tien wakker schrik. Potverdorie, bed uit, scheren, douchen en alvast mijn reispak aan. Het is tien uur geweest, dan maar zonder ontbijt denk ik en pak mijn trollieke om in te gaan pakken. Als ik mijn verzamelde drukwerk van bezienswaardigheden en andere prullaria bijeenraap valt mijn oog op de infokaart van het hotel en ik zie dat je tot elf uur kunt ontbijten. Dus meteen alles laten vallen en naar beneden. Ik ben zeker niet de laatste en neem waar ik zin in heb. Dan op mijn gemakje terug naar mijn kamer. Het mooie van het naar huis gaan is dat je bagage niet netjes hoeft op te vouwen. Ik smijt schone en vuile bullen lekker door elkaar. Terug thuis zal alles toch weer wel gewassen moeten worden. Ik controleer nog eens of ik niets vergeten ben en laat nog een fooitje achter voor het kamermeisje. Ook vind ik nog wat Metromuntjes in mijn zak die ik haar schenk. Op weg naar de lift kom ik haar tegen, ze wenst me een goede reis en als ik omkijk zie ik dat ze mijn kamer in gaat. Waarschijnlijk nieuwsgierig of er iets voor haar ligt. Het is druk aan de hotelbalie, ik moet nog wat betalen wat ik in het restaurant heb gebruikt. Het meisje achter de balie maakt alles in orde, we spreken eerst Engels en dan bedankt ze me plots in het Nederlands. Ik vraag waarom ze me niet eerder in het Nederlands heeft aangesproken en waar ze de taal geleerd heeft. Het blijkt dat de hotelmanager haar het nodige heeft bijgebracht, maar dat ze bang is om fouten te maken. Ik stel haar gerust, en dat veel oefenen het beste resultaat geeft.

Ik heb nog anderhalf uur eer mijn taxi komt. Dan nog maar even naar buiten. Het miezert een beetje dus niet aangenaam om ver weg te lopen. Ik maak een klein rondje. Terug in het hotel zoek ik de Pc weer op, bekijk de binnengekomen berichten van mijn mail en zoek de site op waar de vertrektijden van mijn vliegtuig staan. Geen wijzigingen. Uit verveling maar koffie en een broodje gaan eten in het restaurant en kijk wat in een Engelse krant. Als ik net terug in de hotelhall zit komt een meisje vragen of ik mister Kriesels ben. Yes…., het blijkt dat mijn taxichauffeur wat vroeger gekomen is. Het meisje loopt naar buiten om de man te waarschuwen. Even later komt hij me halen en de rit naar het vliegveld begint. We moeten weer dwars door de stad. Nu valt weer op hoe groot met vijf miljoen inwoners dat St. Petersburg is. Het is alleen maar stedelijk gebied waar we doorheen rijden. Uiteraard eerste het grote mooie centrum, wat dan langzaam overgaat in grijze hoogbouw in de voorstad. Dan een stukje industrieterrein en net als ik denk dat we wat landelijks gaan zien is daar het vliegveld, al met al toch een uurtje onderweg geweest. De chauffeur pakt mijn trollieke en weg is hij weer.

Het is wat onwennig op een vliegveld waar je nooit geweest bent.
De vertrekhal is niet zo groot, maar het is heel druk. Meteen bij het binnenkomen wordt je bagage al gecontroleerd. Het is niet erg streng, ik houd jas, riem en alles aan en niemand die er iets van zegt. Ik zie niet zo snel waar ik moet zijn, dan komt een jonge man die me ziet zoeken naar me toe. Als ik aangeef welke vlucht ik moet hebben neemt hij me mee om alvast elektronisch in te checken. Vervolgens zegt hij dat ik nog een uurtje moet wachten voordat ik door naar de bagagebalie mag. Beetje rondlummelen, koffie drinken en mensen kijken. Als de tijd daar is mag ik door en ga in de rij staan om mijn koffertje af te geven.
Ik sta tussen een aantal bejaarde Nederlanders en veel Fransen. O ja, KLM en Air France denk ik. De Fransen zijn net voor me. Als blijkt dat een Frans echtpaar teveel kilo’s in de koffer heeft breekt de hel los. Ze willen beslist niet betalen en er deugd allemaal niks van wordt met veel Frans misbaar kenbaar gemaakt. Ze krijgen te horen betalen of spullen achterlaten. Dan gaan ze demonstratief spullen die ze teveel hebben uit de koffers halen en aan Franse reisgenoten geven die minder kilo’s bij hebben. Alles wat achter hen staat, o.a. ikke moet maar wachten. Viva la France denk ik maar laat ze s.v.p. in hun eigen land blijven waar zij vinden dat alles beter is. Eindelijk ben ik aan de beurt en twee minuten later kan ik door naar de douane. Hier even de plichtplegingen, maar ik heb mijn duplicaat inreis briefje bij dus het gaat vrij snel. Na een paar klappende stempels in mijn paspoort mag ik verder.

Nog een half uurtje en dan kunnen we het vliegtuig in. We krijgen een oproep voor de gate en dan nog een laatste tassencontrole. Voor mij twee Nederlandse oudere dames, zo te zien ex onderwijzeressen. Ze zijn nog vol van de Hermitage en iedereen mag horen dat ze daar geweest zijn. Ik weet niet of het aan hun doofheid ligt of aan hun enthousiasme. Ze staan net voor me. Hun tassen verdwijnen in het röntgen apparaat en het blijkt dat één van de dames een half litertje water in haar tas heeft. Verbazing ten top bij de lady’s dat dat verboden is. Het is toch maar water. Opdrinken of weggooien zegt de beveiligingsbeambte. Nou dat laatste natuurlijk “No way”. Je weet niet wat een flesje water kost zeker. Dus de dames nemen de tijd om samen het flesje leeg te lurken. Ik wacht geduldig en probeer me niet te ergeren want dat helpt toch niet.

Het vliegtuig zit helemaal vol. Ik heb eigenlijk een plaatsje bij het raam, maar er zit een jonge vent. Ik zie aan hem dat hij het jammer vindt om plaats te maken. Blijf maar zitten gebaar ik en neem zijn plaats in aan het gangpad. Heb ik tenminste iets meer ruimte en het plast wat gemakkelijker. We passeren de tijd al puzzelend, indommelend en eten het kleffe warme broodje smeltkaas van KLM. Dan zet de piloot het toestel op Schiphol aan de grond en zijn we weer in Nederland. Zoals gewoonlijk wil iedereen als eerste naar buiten, ik heb tijd zat want mijn rechtstreekse trein naar Roosendaal vertrek pas om negen uur. Ik eet een broodje tartaar en dan naar de trein. Het is vrij rustig, dus plek genoeg. Ik maak het me gemakkelijk zodat ik een beetje kan dommelen. In Den Haag stappen vier wat onguur uitziende donkere types in de trein. Ik betrap me er op dat ik me wat ongemakkelijk voel bij dat gezelschap. Hun gedrag is toch wat uitdagend en ze praten luidruchtig in een taal die ik echt niet versta. Het lijkt me sterk dat ze een kaartje hebben, maar de conducteurs weten waarschijnlijk ook wat er in de trein zit en laten zich niet zien. In Dordrecht stappen de types uit en ja hoor, even later komt de kaartcontrole. Een ouder echtpaar wat voor me zit krijgt een berisping omdat één kaartje geen dagstempel heeft. De man zegt dat hij waarschijnlijk iets verkeerd heeft gedaan. De conducteur zegt dat hij er voor deze keer met een waarschuwing afkomt. Hoe gek moet het worden. Ik heb een hele week door Rusland gereisd en me geen moment onveilig gevoeld. Ben net terug in Nederland en dan voel je wel die spanning. Even later station Roosendaal, er staan taxi’s en tien minuten later stap ik op de Hoenderberg binnen.

Ha, weer thuis, je bent altijd blij als je weg kunt, maar zeker zo blij als je weer terug bent. Ik kijk even rond maar alles staat er nog en het ziet er netjes uit, mijn poetsvrouwke heeft haar best gedaan. Als ik het kaarsje bij de foto van Lieske aansteek zie ik dat de buurvrouw een bosje verse fresia’s bij haar heeft weggezet. De kranten en de post netjes op een stapeltje. Grote klasse. Ik maak meteen mijn trollieke maar leeg en sorteer het vuile goed in drie hoopjes. Kan de machine morgen direct aan de gang. Mijn reisje naar Rusland zit er op. Eenmaal op bed kijk ik toch terug met een goed gevoel. Ik had nooit gedacht dat ik daar nog zou komen. Alleen, maar wel met Lieske in mij hart. Eigenlijk zijn al mijn wensen nu wel vervuld. het zal moeilijk worden om weer een nieuwe uitdaging te vinden…………, laat ik morgen maar beginnen met eerst de was weg te werken….

Zo folks, dit was het weer. ik moet even mijn excuses maken aan de mensen die ik op het verkeerde been heb gezet omdat ik dit verslag achter mijn pc-tje thuis heb geschreven op basis van aantekeningen die ik in september onderweg heb gemaakt. Mijn dagen in Rusland waren redelijk gevuld, dus geen tijd om te tikken. Ik heb eea ook gedaan omdat ik nogal wat vragen kreeg hoe het me vergaan was. Dus vandaar. Ook nu heb ik weer leuke reacties gekregen van belangstellende mensen. Het is goed te weten dat men met je meeleeft en ik kan het zo een beetje van me af schrijven.

Ik heb ook nog wat foto's gemaakt, maar moet die nog even screenen. Mocht er wat leuks bij zitten dan zet ik ze er nog wl bij.

Nou wie weet, tot de volgende. Nog bedankt en tot .....

Louis