Eindelijk regen en alleen de boeren blij.....

Domingo, 4 oktober, 21e wandeldag.
Hoi beste mensen,
Wat vandaag als makkelijk dagje richting de volgende stop had moeten worden is uitgedraaid op NAT, NAT, NAT.
Omdat ik vanmorgen pas om half acht kon omtbijten wat langer op bed gebleven. Ook leek het vandaag een makkie te worden.
Ik hoor al heel vroeg mensen voorbij lopen. Dan er uit en riedel, pootje weer geplakt en naar het ontbijtje. Minder uitgebreid als gisteren, maar toch nog keus zat. Ik beperk me tot koffie, toast, en marmelade en vraag of ik en appeltje mee mag nemen voor onderweg. Ik vraag de baas mijn flessen te vullen. Doe ik graag zegt hij, maar je zult vandaag water genoeg krijgen. Hij zegt ook dat het aantal pelgrims wat vanmorgen al voorbij gekomen is minimaal is. Hij denkt dat de hoofdmoot nu echt de trein naar Leon pakt.
Ik kijk maar eens buiten, en ja het staat wat te miezeren. Dus regenbroekie krijgt tweede kans. Afrekenen, handje en ik sta buiten. Loop het dorpje uit over een mooie oude brug, maar kodakje zit beschermd in de rugzak. Dus Google mensen.
De tekst in mijn boekje klopt maar weer eens niet. Er loopt nu een prachtig zand/ grindpad het dorp uit. Zo lelijk dat het binnenkomen gisteren was zo mooi is het nu.
Om het mooie pad toch iets meer als boetedoeningspaadje te laten fungeren zet onze Lieve Heer, boven de kraan wat verder open. Het gaat stortregenen. Dan een betonnen hokje om te schuilen en mijn nog niet gebruikte poncho aan te doen. Er zitten al twee Amerikaanse koppels, die ik al meer gezien heb. Praatje pot en ze helpen me even met het aandoen van de poncho, hij past over de rugzak en daar is het me eigenlijk het meest om te doen. Verder maar weer, en ik sla de weg in naar het volgende dorp zegt mijn boekje, klopt geen zak van, het nieuwe pad loopt iets verderop gewoon verder, maar dat mis ik natuurlijk.
Ook de bar in het dorpje is gesloten. Ik laat een auto stoppen en vraag het boertje hoe nou ?, ik zit zo weer op de goede weg, maar weet niet hoevmeel ik omgelopen heb. De leemgrond smelt onder je voeten tot een bruinrode brei. De prut spat tot je knieën en de weinige wandelaars die er zijn gaan op de macadam van de provinciale weg lopen. Dan na bijna drie uur lopen
in het volgende dorp. Daar is wel een bar open en zie ik de Amerikanen weer die ook in het schuilhok zaten dus ben ik
toch wat achterop gesukkeld. Koffie, boccadillo kaas en een waterke en ik laad de accu weer maar eens op. Een Engelse dame komt vragen hoe je zo een broodje besteld en haar vriendin is verbaasd dat alles in het Spaans genoteerd staat.
Ik ben gestopt om me over zulke opmerkingen te ergeren en denk zoek het maar lekker uit.
Een man naast me zeg dat het gestopt is met regenen en het klaart op. Geen poncho meer nodig zegtie. Ik laat me gek maken, maar nog geen 100 mtr buiten het dorp barst de hel los.
Wind en water in slagregen formaat. Mijn ponchotje waait alle kanten uit. Ik krijg hem ook niet meer vastgeknoopt.
Ach ja, nog 7 km door de shit lopen en dan een warm bad. Ik weet van de vorige keer nog dat de laatste drie dagen voor Leon altijd waaidagen zijn door het grote vlakke gebied, maar met dat nat erbij wordt het wel zeer onaangenaam.
Positief denken Louiske,men ik voel de blaar op mijn pootje steeds meer steken. Ik denk onder een viaduct even mijn poncho recht te kunnen trekken, maar forget it, Het rot ding waait alle kanten uit en doet niet waarvoor ik hem gekocht heb.
Dan eindelijk komt het dorp in zicht. Eenmaal daar vraag ik een oude man en hij loopt met me mee. Om 13.00 uur meld ik me bij Hostel El Peregrino in El Burgo Ranero. Als een verzopen kat, onder de modder en lichtelijk uitgewoond.
De ontvangst door de bazin is uiterst vriendelijk en ik krijg een grotere kamer op de bovenverdieping. Vuil en nat goed in een plastic zak en ik was het gratis voor je zegt ze. Toppie. Ik pak mijn rommel uit en wat in de rugzak zat is droog gebleven.
Poedelnaakt onder de douche en dan is er geen warm water, sommige krimpgebieden worden nog kleiner.
Ik vloek op oud-Hollandse wijze, beetje afdrogen het hoognodige aan en naar beneden. Klacht geuit en advies om hoofdkraan bij de douche open te draaien. Je moet het maar weten. 10 minuten later stroomt het warme water over mijn lijf. Het krimpgebied geeft echter geen krimp.
Dan alle wel natte zaken uithangen, waszak maken, blaar doorsteken en om een pint.
De bazin zegt dat ze door het slechte weer veel annuleringen heeft gekregen, vandaar mijn andere kamer.
Het is ook verschrikkelijk slecht. Ik krijg mijn WiFi code en kan aan mijn verslagje werken. Dan komt een Amerikaan, Steve uit Seatlle bij me zitten. Hij vraagt wat ik morgen doe als het zo slecht blijft. Hij denkt per bus of taxi naar de volgende stop, maar zover ben ik nog niet. Well, I don't know yet, Lets wait till tomorrow. We drinken samen een pintje. En vertellen wat over ons even tot nu toe. Zijn vrouw is thuis wil niet reizen en Lieske is in de hemel en was wel altijd graag op weg.
Onze overeenkomst is dat we nu allebei alleen op pad zijn. Wel met hetzelfde doel, nadenken over ons leven.
We klinken nog maar eens, dan wel even siësta, want straks is het eten en waar de kastelein zit ..................
Dus ik ga er even uit.