Weer wat zon, ook in m'n hart.......

Miercoles, 7 oktober, 24e wandeldag.
Ik word wakker van wat geschreeuw op straat. Kijk uit het raam en het blijken een paar hele vroege straatvegers te zijn, op weg naar hun wijk denk ik.
Het is bijn 6 uur dus blijf er maar uit. De was is droog behalve mijn sokken. No problem, in plastic zakkie en vanmiddag verder drogen. Ik geef mijn sleutel af aan een jongen bij de balie.
Hij controleert even of ik al betaald heb en "klak" daar gaat de deur van het slot. 50 m verderop waar ik kan ontbijten. Koffie, toast en verse jus d' orange. (Zumo). Ik krijg er nu zelfs tomaat en olie bij ipv alleen jam. Een ouder Engels koppel komt binnen, ik heb hen gisterochtend ook even gesproken in het andere hotel. De man roept tegen alle aanwezigen helloooooooo, maar moeders mag bestellen en afrekenen, want aan de Spaanse taal waagt hij zich niet.
Gisteren namen ze noodgedwongen ook croissants, maar die zijn er nu niet. Men wil dan tortilla maar die is er ook nog niet. Ze kijken naar mij, ik zeg toast en marmelade ?, maar de tomaat erbij vertrouwen ze niet denk ik, dus het blijft bij koffie.
Rugzakje op en de frissigheid in. Het wordt kouder en dat kun je goed voelen. Dus doorstappen dan ben je op temperatuur.
Moet vandaag iets meer dan twintig kilometer in niet te moeilijk gebied. Ik heb gisteravond nog een paar paracetamol genomen tegen de versleten wervel pijn. Maar gisteren natuurlijk ook wat te gek gedaan. In 1 ruk doorgelopen naar Leon, ruim vier uur, dat is natuurlijk vragen om problemen e Louiske. Maar ja, als er niks open is, nodigt de omgeving echt niet uit om te gaan picknicken onderweg. Het gevaar bestaat zelfs, dat als ik in de kant ga zitten ik niet meer omhoog kan. Ik beloof mezelf voor vandaag beterschap.

Omdat ik al aan de uitweg van Leon zat, ben ik zo in het eerste dorp, eigenlijk een voorstad van Leon. Dan enkele km door industriegebied en dan eindelijk weer wat ruimte.
Mijn uitschuifbare stok, zakt een beetje in, dus ik stop om hem weer op lengte vast te draaien. Er stoppen drie Spaanse jongens, problem Señor ?, No, solo mi palo es no buen. Een van de jongens pakt mijn stok, meet de lengte af en draait hem zo vast dat ik denk dat hij in tweeën zal breken. Nu goed tot aan Santiago lachtie en ze gaan verder.
Net voor het inlopen van het volgende dorp stijgt het weer een beetje. Ik weet dat ik vorige keer in dat dorp gevallen ben omdat ik lopen en lezen wilde combineren. Dus nu oppassen.
Aan de overkant van de weg lopen mij drie man voorbij, eentje met een lange stok schuin op zijn rug tussen zijn rugzak.
De lange stok hindert mensen die de man voorbij willen en dat is zo met de twee man die achter hem lopen. Zij roepen een opmerking en de man stopt en draait zich. De stok raakt een geparkeerde auto en valt op de grond, tevens vallen uit de rugzak van de man een aantal sneden brood.
Raar ventje, hij raapt het brood op. Een beetje verderop stopt hij bij een aantal Fransen die bij een bakker koffie willen drinken. Ik hoor hem Frans spreken en tot straks roepen als ik hem passeer, en denk dat hij bij dat groepje hoort.
Dan loopt hij mij weer voorbij nu met de stok dwars over zijn middel, dus nog breder geworden. Ineens stopt hij net voor mij omdat daar een meisje bij een barreke stukjes cake aanbied, natuurlijk als lokkertje om binnen te komen. Ik kan de vent niet meer ontwijken en hij krijgt een dreun van mijn rugzak. Ik roep sorry, maar ik meen het niet. Even later passeert hij me weer aan de overkant van de weg.
Het is gelukkig droog en er komt weer wat zon doorheen. Wat verderop,een splitsing waar je uit twee routevarianten kunt kiezen, ik kies voor de gemakkelijkste. Mijn rugje speelt toch wat op en ik wil zsm op mijn bestemming voor vandaag zijn om wat meer rust te pakken. Deze route voert wel langs een hele grote splitsing van wegen, dus is toch wat gecompliceerder.
Maar we komen er door ondanks dat er hier en daar nog fikse modderige stukken zijn van de afgelopen regendagen.
Het wordt weer tijd voor koffie en mijn geheugen zegt dat er in het volgende dorp twee mogelijkheden zouden moeten zijn.

Dus daar maar even op gefocust. Het duurt echter niog wel even eer het dorpje in zicht komt door wat onverwachte stijgingen in de weg. Maar eindelijk een bord. 24 uur per dag open, het is een automaat waaruit je vanalles kunt halen.
Gelukkig iets verderop een echte bar met nog wel iemand van vlees en bloed. Dus op aan de koffie met een verwenkoek.
Ik heb toch weer drie uur gelopen, dus wat extra lange rustpauze.

Dan verder voor de laatste acht km vandaag. Net op weg komt dat akelig ventje weer naast me lopen, hij zegt dat hij zijn mobieltje kwijt is geraakt toen hij met wat fietsers stond te praten. Ik adviseer hem naar de politie te gaan. En geef hem verder "gin asum mir" en hij druipt weer af.
Dan na weer een hele tijd industriegebied zie ik het dorp waar ik moet zijn. Het duurt zolang voor de afslag dat ik denk er voorbij te zijn gelopen. Maar ook hier een nieuw kruispunt met alle veranderingen van dien, en dan zie ik weer iets bekends.
Ik zie gele pijlen naar de overkant van de weg verwijzen, maar weet dat ik die nu even niet moet volgen. Vorige keer wel gedaan met gevolg half uur later bij mijn Hostal. Nu sta om half een weer binnen bij Hostal Libertad, in Villadangos del Paramo.

Bekend terrein, al moet ik altijd even kijken hoe het was.
Inschrijven, sleutel, pintje, broodje. Dan naar mijn kamer. Uitpakken maar weer, wassen, was ophangen en dan kan ik aan mezelf beginnen. Denk aan de tijd met Lieske, als we ergens aankwamen zij ze altijd, doede gij de badkamer. Wat betekende dat ik de toiletzakken uit mocht pakken en dan meteen onder de douche kon springen. Zij pakte ondertussen alles uit, hing kleren op en legde klaar wat ik aan moest trekken.
'k verwen oe vuste veul, riep ze dan en ik onderging het in de wetenschap dat ze het met liefde voor me deed.
Goed om ook op zulke mooie dingen terug te kunnen kijken en in de hoop dat ik op een of andere manier evenveel terug mogen geven heb.

Om 20.00 uur gaat het restaurant open, kan ik op mijn gemakje nog wat drinken en naar de komende dagen kijken. Met name v/a volgende week wordt de weg weer grimmiger. Ik ga ook eens kijken of ik de routes met de meest moeilijke stukken wat kan inkorten. Voel aan mijn lijfje dat de jaren toch mee gaan tellen.
Is natuurlijk ook geen schande. Ik heb onderweg wel gezien dat er hier en daar slaapcapaciteit is bij gekomen door de grote drukte. Mogelijk ook in kleinere dorpen. Leve de IPad.

Ik ga er even uit. Mogelijk lukt nog een fotooke van vandaag.