En weer een stukje verderop.....

Vrijdag, 27 oktober 2017
Van Vezelay naar St. Amand Montron.
Dag allemaal, vandaag van een stukje opschieten gehouden. Deels vanwege wat mindere indrukken en verblijf destijds en ook om de wat grotere steden te vermijden.

Dus vanmorgen weer maar eens uitgeslapen. Na het ontbijt afrekenen en het moest cash omdat in het hotel internet nog steeds niet werkte. Ik zag zelfs iemand afrekenen met een cheque, ik dacht eigenlijk dat die helemaal uit de tijd waren.

Auto in en we zijn weer vertrokken. Ik wilde nog langs een Nederlands koppel rijden in de buurt van Vezelay, maar ik werd een weggetje ingestuurd die ik eigenlijk niet aan durfde.
Ik weet nog dat ik daar destijds naar toe geklommen ben over een ontzettend steil pad. Dus niks voor de auto.

Dan maar omgereden en dan te ver uit de buurt om nog terug te gaan. Het eerste bekende plekje wordt dan weer Corbigny.
Auto aan de kant en er is een marktje bezig, veel regionale producten en niks bekends. Ook het hotel van destijds niet te vinden. Pas als ik het dorp uitrijd zie ik het hotel. Het zegt me werkelijk niks meer. Ik moet toen toch echt wel van de wereld geweest zijn om me dat nu niet meer te herinneren.

Net buiten het dorp krijg ik een telefoontje van Jan de vriend van mijn zus. Zij is opgenomen in het ziekenhuis. Ligt nog bij de eerste hulp voor onderzoek. Naar later blijkt een verwaarloosde longontsteking ik heb haar ondertussen ook gesproken en haar toestand is nu gelukkig stabiel.
Mocht er echt iets veranderen dan ben ik binnen een halve dag toch weer terug thuis.

Ik rijd door tot St Rêverien, waar ik destijds in een gemeentelijke opvang heb geslapen. Onderdeel van een schooltje en de kamertjes met militaire stretchers zijn er nog steeds als ik door het raampje loer.
Even het kerkje in voor een kaarsje voor mijn zus en dan toch maar verder. Want in het dorpje staat alles nog even leeg als zes jaar geleden.

Om Nevers te vermijden kies ik een alternatieve route die wel door hetzelfde gebied voert maar de drukte vermijdt. Groen van bossen en akkers. Afgewisseld met weidegrond waarop het vee zich staat te voederen om straks ons van de benodige biefstukken te voorzien.

Ik stop nog even in Magny Cours, een dorpje met een racebaan in de buurt. Ik moest daar destijds het weekend doorbrengen. Mijn hotel lag aan het circuit. Een paar kilometer uit het dorp waar het kermis was. Het enige bar/restaurantje wat open was gevraagd of men iets wilde koken. Ja meneer, dat doen we wel, maar half in de middag was de eigenares al zo dronken dat ik maar weggegaan ben en de restjes uit mijn rugzak heb opgegeten. Ik ben daar nog wat kwaad om eigenlijk.

Dan via St Pierre Le Moutier, B&B gesloten, door richting Charenton du Cher, waar ik in het huis van twee oude dames heb geslapen. Het huis staat er nog, aangebeld maar niemand doet open. Het tegenover gelegen cafeeke lijkt gesloten, al kan dat mogelijk liggen dat er aan de weg gewerkt wordt.

Dan door naar St Amand Montron, waar ik een kamer in hotel La Croix d’Or heb geregeld. Het is gesloten als ik aankom, moet een nummer bellen wat op de deur staat, ook het restaurant is dicht. Ik krijg er eigenlijk wel een beetje een sik van.

Ik bel het nummer en de hoteldame is er binnen vijf minuten, gebracht door haar dochter denk ik. Ze loopt met een kruk, van de trap gevallen verklaart ze en daaarom niet heel de dag in het hotel aanwezig. ik denk dat ik de enige gast ben, maar gelukkig staan er nog een paar kamers gereserveerd.
het restaurant is echter wel gesloten, dus enkel s morgens nog ontbijt. Ik krijg en kortings voucher voor een restaurantje verderop. Men is de kamers aan het renoveren, dus het ziet er nieuw uit, met een hoog IKEA gehalte. Ook de WIFI werkt perfect, maar is wel etage gebonden. In de lobby werkt er niks.

Ik regel eerst even een hotelleke voor a.s weekend. Ik wilde in hotel Du Lac in Crozant gaan slapen, maar die zijn heel de winter dicht. Ik zit nu in Cargilesse, hotel Les Artistes.
Men had eerst alleen maar kamers met gedeeld sanitair. Maar ik weigerde dat beleefd en zei dan maar verder te zoeken. Twee minuten later werd ik teruggebeld dat ze toch iets hadden kunnen regelen. Dus zo zie je maar.

Opfrissen, blogje bijwerken en dan wat eten. Het voucher restaurant is Italiaans. Ik laat het voucherke 3 gangen voor €. 17,00 zien en de ober gebaart kies wat u wil uit de kaart. Echter alleen het hoofdgerecht is al de prijs van de voucher. Ik denk hier gaat iets niet goed maar laat maar komen en bestel drie gangen waar ik zin in heb. Aperitiefje, wijntje en koffie na.

Dan naar de kassamadame om af te rekenen. €. 49,50 svp. Ik vraag of ze me even uit kunnen leggen wat dan die voucher betekent. Ja, u had het dagmenu moeten nemen. Ik zeg dat ik geen kaart gezien heb met het dagmenu en dat ook de ober mij hier niks over gezegd heeft. De madame wordt wat korzelig en gaat wat harder praten. Dat is alleen maar in mijn voordeel, ik zeg niks en wacht af. Ze gaat naar de ober en ze overleggen wat.
Dan komt ze terug, maakt een nieuwe bon en het wordt €. 28,50. Dat zit meer in de richting als ik mijn drankjes bij die €. 17,00 optel. Dus eind goed al goed. Ik wens iedereen bonsoir en verlaat het etablissement.

Ik bel nog even met het thuisfront, maar alles is stabiel.

En dan nu naar bedje, morgen uitslapen en eeen kleine honderd kilometer verderop wacht weer de zondag als rustdag.

De rust en volgens mij ben ik weer helemaal bij.