4e dag, mistig gebeuren…

Frankrijk quatre-vingt

4e dag, mistig gebeuren, vroeg terug.

Donderdag 27 november 2025

Hotel La Sapinière

Wisques

Ik word rijkelijk vroeg maar uitgerust wakker. Ik teut wat aan met het ochtendritueel. Dan is het plots weer kwart na negen. De parking staat nu vol met auto’s. Veelal SUV-s van alle denkbare merken. Dus drie auto’s nemen vier parkeerplaatsen in. Binnen is het druk met heel veel dames en een enkele heer. Men verzamelt in de lounge waar koffie en koekjes klaar staan.

Ik laveer wat door de drukte om de ontbijtzaal te bereiken. Daar ben ik weer de enige ontbijter….. dus het gehele buffet is voor mij. Ik pak stokbrood en wat extra aan gekookte ham. Lekker puur in Frankrijk waar het volgens mij verboden is om voedsel met water te injecteren. Iets wat bij ons een slechte commerciële gewoonte is. Hier is het nogpuurnatuur… bij ons eet je spons..

Tegen tienen gaat de hele club vrouwen naar een zaal op de bovenverdieping. Mogelijk een bijeenkomst van dames die landelijk voor een bedrijf werken. En hier bij elkaar komen. Het hotel ligt op korte afstand van de doorgaande snelwegen. Ik vind het eigenlijk allemaal wel goed…..

Ik geniet mijn ontbijtje en lees daarna mijn krantje. Vandaag staat er niet veel op het programma. Ik wil naar “La Coupole”, een gigantisch complex uit de tweede wereldoorlog. Uitgegraven in een heuvel. De Duitsers wilden een lanceerplaats maken om van hieruit Engeland bestoken met V2-s. Het ligt bij het dorpje Wizernes, slechts een paar km van mijn locatie. Ik ben niet zo oorlog achtig, maar met je ogen sluiten los je de realiteit niet op….

Ik ben er tegen half elf. De grote parkeerplaats zegt al genoeg over de belangstelling voor deze locatie. Nu staan er twee autobussen en een dertigtal auto’s. Goed geregeld allemaal, grote inkomhal, gescheiden kassa’s voor groepen en individuelen. Het is niet druk en daar is ook het aanwezige personeel op aangepast. Super vriendelijk. Op hun vraag meld ik dat ik Nederlands ben. Iets verderop hangen honderden headsets en tablets. Mijn taal wordt ingesteld en ik krijg uitleg hoe de tablet werkt.

De techniek staat voor niets…. Je wordt op deze manier door het complex geleid. Op diverse punten kun je een code scannen waarna de tablet met animaties laat zien hoe de Duitsers het geheel in gedachten hadden.

Het complex is nl. niet afgebouwd omdat de geallieerden bombardementen uitvoerden en de oorlog afliep. Een aantal gangen echter en de grote koepel met betonnen wanden van één tot vijf meter meter dik was wel klaar.

Het voert te ver voor een algehele beschrijving. Maar wat er getoond wordt met originele materialen, oude foto’s en films geeft een fel realistisch beeld van de verschrikkingen in die oorlog…. Dus “be beprared” als je ook een bezoek wil plannen…

Saillant detail is dat Wernher von Braun, de ook niet echt onschuldige Duitse raketdeskundige op het eind van de oorlog door de Amerikanen is binnengehaald. Tezamen met nog een honderdtal Duitse geleerden van dezelfde statuur. Aan het Amerikaanse volk werd wijselijk de achtergrond verzwegen van deze mensen. Ze kregen later ook de Amerikaanse nationaliteit en mochten hun familie over laten komen……

Al met al ben ik met de rondleiding bijna twee uur zoet geweest, waarbij ik zelfs sommige zaken over heb geslagen omdat ik er al iets van wist of bepaalde beelden niet wilde zien.

Na mijn spullen ingeleverd te hebben ga ik naar de cafetaria. Men serveert er drankjes en kleine gerechten zegt de informatie. Ik wil daar dan wel lunchen. Echter door de nu geringe belangstelling is het aantal kleine gerechten minimaal en zien de broodjes er ook niet florissant uit. De frambozen vlaatjes echter lijken vers, dus samen met een koffieke moet dat lukken.

Daarbij heb ik gelezen dat in dorpje Therouanne, zeven km verderop een archeologisch site is en een mooie oude kerk. Hier zal dan ook wel horeca bij zijn. Dus over landelijke binnenwegen door ……tig gehuchten daar naar toe.

Elk gehucht hier heeft echter tegenwoordig verkeersdrempels, maximum dertig kilometer zones en bordjes waarop staat dat de radarcontroleconstant werkt.

Eénmaal terplekke zijn beide locaties potdicht. Ik ben hier dus heel snel uitgekeken.Elk nadeel heeft een voordeel. Er is een redelijk grote Carrefour supermarkt. Je kunt daar goedkoop tanken. Dus doen we dat en koop ik een paar kaasjes en een droge saucisse als smakelijk souvenir.

Ik vind het nu wel weer goed zo. Stel de TomTom in richting hotel en sukkel op mijn gemakje terug. Iets over half vier ben ik weer op mijn kamertje. Omdat ledigheid des duivels oorkussen is ga ik alvast wat inpakken. Dan siësta want ik moet wel weer fit zijn voor het afscheidsdiner vanavond……

Zo rond half zes naar de lounge, de hotelbaas is er zelf en hij weet ook al dat ik een abdijbiertje wil met wat pinda’s. De tamtam werkt hier ook. Lekker even relaxen voor ik ga tafelen. Ik maak alvast een opzetje voor mijn blog. Niet al te spannend vandaag. Er zit al een uitgeblust echtpaar in de lounge, geen reactie op mijn bonjour. Beiden verdiept in hun eigen iPhone en lachend om stomme TikTok zooi. Niet mijn ding begrijpt u, zonde van de tijd….

Zeven uur, ik ben de eerste gast in het restaurant. De kaart komt en ik begin weer aan mijn opgave. Vooraf wordt het vandaag “millefeuille de confit de canard” oftewel een soort pulled (draadjesvlees) eend met bladerdeeg.

Als hoofdgerecht bestel ik “Fondant de boeuf en cuisson de sept heures, sauce espelette”. Er zijn in bouillon gekookte groenten bij. Wij zouden zeggen een sukadelapje zeven uur gestoofd. Ik braad ook wel eens sukadelappen. Maar die vallen uit elkaar als ik ze uit de pan haal. Wat nu op mijn bordje ligt is een mooie sukadelap met een krokant korstje. Pas als ik er mijn vork inzet wil er een stukje loskomen. De sauce espelette is op basis van olijfolie en knoflookmayonaise. Met toevoeging van espelette peper. Dat laatste heb ik opgezocht hoor. Al met al een heerlijk gerecht van niet al te duur vlees zoals sukadelappen. Het is maar op welke manier je het bereidt. Omdat het de laatste avond hier is trakteer ik mezelf op een half flesje rode Sancerre wijn.

Ik sluit af met fromage en een koffietje. Een degustief laat ik nu maar achterwege. Mijn lever heeft de afgelopen dagen toch al overuren moeten maken…..

Het restaurant zit ondertussen aardig vol…. Ik tafel nog wat na, beetje mijmeren en mensen kijken….. dan opstappen, ik bedank de diensters en vertrek naar het nachtverblijf, morgen kijken we weer wel, maar dan richting casa……

Vandaag wat minder foto’s, maar auto rijden en gelijktijdig foto’s maken is geen goede combi. Het landschap was heuvelachtig maar niet spectaculair en zeer grijs mistroostig weer. Veel landbouwgrond en grote hopen suikerbieten….