Treinreis Moskou =>> St. Petersburg

Donderdag 13 september 2012,

Treinreis Moskou ==> St. Petersburg.
Ik word vaak wakker, draai me om zes uur nog even om en sta dan tegen half negen maar op. Douchen en alvast mijn reispak aan. Het liefste draag ik tijdens het reizen altijd een spijkerbroek. Stevig, comfortabel en hij wordt niet zo snel vuil. Mijn nieuwe bodywarmer met heel veel afsluitbare zakken is een uitkomst. Ik ga naar de ontbijtzaal en laat het me smaken. Als ik weg wil gaan zie ik de Mexicanen en neem afscheid van hen. Dan terug naar het kamertje om de trolley netjes in te pakken. Ik ben mooi op tijd klaar, laat een fooi achter voor het kamermeisje en ga naar de receptie om af te rekenen. Elke keer als ik wat besteld had hoefde ik alleen maar de rekening te tekenen. Dus nu het uur van de waarheid. Ik val niet om van het bedrag en anders was het pech gehad. Lekker en luxe mag wat kosten.

Buiten schijnt de zon en ik wandel op mijn gemakje naar het station. De trein vertrekt om half twee en mijn gids heeft gezegd dat als ik me een half uurtje tevoren meldt het dan tijd zat is. Ook vertelde ze dat er geen eerste klas rijtuigen zijn in Rusland maar dat de trein volop comfort biedt. Raar want ik heb wel eerste klas geboekt. Ik lummel wat rond en tegen 13.00 uur rijdt er een lege trein binnen type TGV die men hier “Sapsan “ noemt, het ziet er allemaal heel modern en mooi uit. Volgens mijn ticket moet ik het eerste rijtuig hebben. Ik word vriendelijk opgevangen door een mooie meid. Ze biedt me een stapeltje kranten aan, maar Russische kranten zijn niet aan mij besteed. Bij een Nederlands koppeltje wat ook de trein in wil is iets met de tickets en ze worden terug naar de klantenservice verwezen.
Eén van de treinbegeleidsters wijst me mijn gereserveerde stoel, mooi aan het raam zodat ik nog een beetje van het landschap onderweg kan genieten. Het is toch een eerste klas rijtuig. Er zijn pantoffels voor als je tijdens de ruim vier uur durende treinreis je schoenen uit wil doen. Ik installeer me met mijn puzzelboekje en St. Petersburg lectuur en wacht op het vertreksein. Klokslag half twee gaan we rijden. Een Japanse oudere dame die naast me zit, zoekt een andere vrije plaats omdat ze ook buiten wil kijken. Een hostess komt langs of we iets willen drinken. Ik bestel een rood wijntje met de bekende naam Sangre de Torres, dus Spaanse import. Daarna een kleine warme maaltijd met voor-, hoofd- en nagerecht. Geen haute cuisine maar smakelijker dan de droge wrap die we bij de KLM kregen. De trein rijdt met wisselende snelheden tussen honderd en tweehonderd kilometer. Het landschap flitst voorbij, vaak tussen bossen en/of geluidswallen. Soms zie je een “flard” van het landschap waarbij opvalt dat het allemaal nogal moerassig lijkt. De huizen onderweg zijn over het algemeen van hout met daken van golfplaten. Het ziet er vaak wat onderkomen en armoedig uit. Hout hebben ze in deze omgeving natuurlijk in overvloed en ik denk dat de golfplaten een oplossing zijn om de sneeuw sneller van het dak te krijgen. We stoppen een enkele keer kort bij een dorp terwijl we grotere steden voorbij flitsen. De logica hiervan ontgaat me even. Echt boeiend is het landschap dus niet, ik lees wat in mijn gidsje over St. Petersburg, de stoel is comfortabel en ik dommel even in. Ik word wakker van de vraag van de hostess of ik nog wat wil drinken. Als ik later nog even naar het toilet loop zie ik het Nederlandse meisje. Alles is gelukkig goed gekomen lacht ze. Op hun ticket stond dat het geldig was voor twee personen en dat had de controleuse over het hoofd gezien.

Een tijdje later klinkt het signaal dat we St. Petersburg binnen gaan rijden en exact om 18.03 uur stopt de trein op het station. Ik zoek mijn trollieke met lijfgoed op en stap de trein uit. Even verderop staat een redelijke dikke man met een bordje “Louis Kriesels”, ik kijk om maar het kan natuurlijk alleen maar voor mij zijn. Het blijkt de taxichauffeur gestuurd door “Intourist” om mij naar mijn hotel te brengen. (klasse Blini) Het is druk op het station, en ik moet benen maken om de chauffeur in de mensenmassa bij te houden. Natuurlijk het is spertijd en ook de Russen reppen zich naar huis.
De taxi staat vlak bij het station en we zijn binnen twee minuten ingestapt, maar nog niet weg. Het krioelt van de auto’s die af en aan komen rijden. Maar met wat wringen en toeteren zijn we toch vertrokken. Ook deze chauffeur lacht alleen maar als ik vraag of hij Engels spreekt. No, No. Oké, dan maar weer buiten kijken. Het donkert al een beetje en de gevels zien er wat grauw uit. Wel een gigantisch lange rechte straat waar we over rijden. Later blijkt het de hoofdstraat van St. Petersburg, Nevsky Prospekt, die ruim vier en een halve kilometer lang is. Het is stoppen, optrekken en stilstaan tussen auto’s, trolleybussen en kleine particuliere busjes. De chauffeurs proberen elkaar af te troeven door snel op te trekken, pas op het allerlaatste moment te remmen en zogenaamd de andere kant uitkijkende in te voegen zodat een ander voor alle zekerheid alvast maar remt. Het mobieltje van de chauffeur gaat, ik krijg het overhandigd met de mededeling “Intourist” een aardige dame vertelt gelukkig, in het Engels, dat mijn gids voor de andere dag wegens privé omstandigheden niet op de afgesproken tijd va 10.00 uur aanwezig kan zijn. Of we een andere dag/tijd af kunnen spreken. Het maakt me niet zo veel uit en we komen overeen dat het de andere dag 16.00 uur wordt. Ik houd me echt wel bezig tot die tijd. Mijn hotel ligt op Vasilevski eiland. Een door de rivier de Neva afgescheiden wijk van St. Petersburg. Ik dacht dat Parijs groot was, maar hier is het ook niet klein. We gaan een brug over, rijden een stukje langs de rivier en slaan dan een straat naar rechts in. Het ziet er ook hier niet echt florissant uit en net als ik denk ik hoop niet dat hier mijn hotel is stopt de taxi. Mijn trollieke wordt op de stoep gezet en ik krijg een hand van de chauffeur.

Ik heb mijn boekingsnummer (alles wat ik heb) in mijn telefoontje gezet, voor het geval dat. Ik stap de lobby van het hotel Sokos Vasilevski binnen en de entree is heel anders dan het Hilton in Moskou, wat rommelig en veel volk dat op en neer loopt. De man achter de balie is echter uiterst vriendelijk. Mijn boeking wordt opgezocht, paspoortje kopiëren en ik krijg ongevraagd een plattegrondje van St. Petersburg, informatie over bus en metro en een prettig verblijf gewenst, allemaal in accentloos Engels. Dan mijn toegangscard voor de “non smoking” kamer op de vijfde etage. Met de lift naar boven en een brandschone kamer wacht op me.
Uitpakken maar weer, de nog schone bullekes links in de kast en de vuile was in een plastic zak onderin. Het koelkastje is hier niet gevuld, maar als service staan er wel twee flessen water op de kamer. Hup, maar weer even douchen om het reisvuil af te spoelen en de gedachte aan een frisse pint en onderhand wat eten want het loopt weer tegen negenen. Het is een echt toeristen hotel, grote eetzaal met buffet en gelukkig ook een stuk waar je al la card kunt eten. Ik wil wel even op mijn gemakje zitten. Een vriendelijke dienster meldt zich en ik bestel een pintje. De kaart wordt gebracht en ik zoek wat Russisch ?? uit. Het blijkt weer gerookte haring, maar nu met wat aardappeltjes waar wat olie en azijn overheen is gekieperd. Het smaakt wel, maar ik denk dat ze dit gewoon bij het buffet hebben opgeschept. Het hoofdgerecht is kabeljauw met groentjesstamp, dat ziet er beter uit, maar ik ben een verwend eter. Ik zal hier dus niet meer aan tafel schuiven. Bij het hotel is nog een soort pub. Ik loop binnen en bestel een pintje. Veertig roebel, dus omgerekend ongeveer een euro’tje voor een goed getapt glas. Ik drink mijn pintje staande en besluit dan toch maar naar bed te gaan. Morgen wacht St. Petersburg. Ik kijk nog even naar de foto van Lieske op mijn nachtkastje en mijn gedachten dwalen weer weg….