Derde dag St. Petersburg

Zondag 16 september 2012,

3e dag verblijf in St. Petersburg.

Ik ben bijtijds uit bed, verbaas me nog steeds over de stilte in het hotel. Ik doe mijn dagelijkse schrobbeurt en ga naar het ontbijt. In de ontbijtzaal geen Zondagsrust. Het is een beetje aansluiten, geen probleem want ik heb tijd zat. Ik neem wat gebakken bacon en sla de (hard) gekookte eitjes over. Thuis is het elke zondagochtend een drie minuutjes zacht gekookt ei. Een gewoonte die ik ook sinds Lieske er niet meer is heb aangehouden. Als ik koffie wil pakken zijn de kannen leeg. Ik tip een serveerster en binnen “no time” is alles weer aangevuld, met excuses. Vandaag wordt het een beetje een lazy day, waarin alleen een boottocht naar het zomerpaleis van Tsaar Peter op het programma staat. Ik sukkel op mijn gemakje naar de bus.

De boten liggen aan de rivierkade t/o de Hermitage. Ik heb gisteren al gekeken naar de vertrektijden en weet dat om 10.30 uur de eerste draagvleugelboot vertrekt. Ik ben ietsje te laat, maar aan het water is altijd wel wat te zien. Bovendien komen de eerste bussen met toeristen weer aan, dus mensen kijken. Ik koop alvast een kaartje, als ik meteen een retourticket neem scheelt dat Roebel 200 zegt de cassiere. Ik waag de gok met in mijn achterhoofd dat ik mogelijk getild wordt en ik straks lang moet wachten of toch nog met een andere maatschappij mee terug moet. Niets is echter minder waar. De boot vertrekt stipt op tijd, niet net als bij ons nog een kwartiertje wachten tot er mogelijk nog iemand opstapt. De ochtend is een beetje fris met een waterig zonneke. Ideaal om een stukje te varen en zo zie je de stad nog eens op een andere manier. De boot maakt snelheid en richt zich op zoals bij draagvleugelboten gebruikelijk. Er staat toch wel een stevig windje, dus ook wat golven. Een lieve dame stapt binnen en probeert wat souvenirs en fotoboeken te verkopen. Ze heeft een “haed-setje” op en ter hoogte van haar navel een klein luidsprekertje. Ik denk, de techniek staat voor niets en moet wat lachen, als ik denk dat de dame een moderne buikspreekster zou kunnen zijn. Mijn lach wordt door de souvenir verkoopster ingeschat dat ik iets wil kopen en ze komt op me af. Ze spreekt alleen Russisch dus ik maak met een vriendelijk handgebaar duidelijk dat ik geen interesse heb. Ik kijk wat naar buiten en denk aan Lieske die ook altijd wel bootje wilde varen als we ergens waren. Ik geniet met een tiental medetoeristen van een rustige overtocht en een half uurtje later leggen we aan.

De aanlegsteiger is wat kaal, maar aan de reclameborden te zien leggen er wel een zestal bedrijven aan. Bij elk bord staat een mannetje te assisteren bij het aanleggen en de “half uur” vertrektijden staan duidelijk aangegeven.
Met mij lopen een aantal mensen naar het eind van de aanlegsteiger. Daar staan een paar kassa’s waar je geacht wordt een kaartje te kopen. Ik doe mijn donatie van Rbl 400 en mag doorlopen. Je loopt een prachtig park in en ver weg zie je het paleis liggen. Er loopt veel volk, onvoorstelbaar omdat er eigenlijk niet zoveel mensen van de boot stapten. Je kunt deze locatie echter ook met de auto of openbaar vervoer bereiken, dus er zullen ook wel veel bustoeristen bij zijn. De zon schijnt en het wordt wat warmer. Je wandelt langs een soort kanaaltje met diverse bruggetjes. Aan het eind zie je prachtige fonteinen die het water meters hoog de lucht inspuiten. Een gigantisch trappenstelsel wijst de weg naar boven naar het paleis. In en om de waterpartijen goudkleurige beeldhouwwerken die staan te schitteren in de zon. Echt een mooi plaatje en de digitale camera’s zijn ontelbaar. De mensen verdringen elkaar om de voor hen unieke foto te maken. Ik schiet er uiteraard ook een paar en sukkel de trappen op. Ook van bovenaf heb je een prachtig beeld over de fonteinen en het park in. Dit heeft vroeger wat gekost en nu nog om het allemaal te onderhouden. Het ziet er perfect uit. Ook hier is men bezig een steiger af te breken want er is een uitvoering geweest met klassieke muziek en met het paleis op de achtergrond. Ik twijfel even of ik het paleis in zal gaan om te bezichtigen maar ga dan toch maar in de rij staan. Er ontstaat wat discussie vooraan en er worden een paar mensen teruggestuurd. Ik vraag wat er aan de hand is en het blijkt dat je een apart kaartje nodig hebt om binnen te komen. Ik heb natuurlijk het verkeerde. Weer twijfel, maar omdat ik weet dat ik hier nooit meer terugkom besluit ik toch een kaartje bij te kopen.

Ik heb ondertussen de ervaring dat de kassa’s in Rusland nooit vlak bij de ingang staan dus zo ook hier. Ik loop wat terug en de volgende rij wacht op me. Het gaat gelukkig vrij snel, alleen een manneke wat bij de marine is mag voorkruipen. Entreeprijs Rbl 600, oké. Ik vind het alleen raar waarom dat ze me bij de ingang van het park niet een combikaartje hebben aangeboden. Ik zal er wel overheen gekeken hebben. Terug naar de vorige rij, de mensen worden gedoseerd binnen gelaten. Een mevrouw die staat te controleren is erg streng, ze controleert elk kaartje en stuurt nogal wat mensen terug. Ik ben dus niet de enige die het niet begrepen heeft. Dan naar binnen, je wordt langs de garderobe geloodst en niemand mag zijn jas aanhouden. De dames achter de balie zijn echter vriendelijk en lachen bezwaren van mensen weg.
Doorlopen maar en ik kom in een prachtig trappenhuis. Mooie plafonds en overal goud wat er blinkt. Je wordt langs een aantal mooie zalen geleid, maar ook hier weer stukken afgesloten omdat men aan het restaureren is. Jammer, maar het moet natuurlijk wel en keer gebeuren. Ik vind het ook niet zo erg, want het is niet de eerste keer dat ik met zo een pracht en praal geconfronteerd wordt in mijn leventje. Mooie gigantisch grote zalen en prachtige schilderijen. Ook hier weer veel groepen waar een gids bij loopt. Wat ik al meer gezien heb dat veel gidsen een head setje ophebben en de meelopende toeristen een koptelefoontje. Beter dan vroeger toen de gidsen elkaar overschreeuwden. Ik prijs me gelukkig dat ik alleen loop en mijn eigen tempo kan bepalen. In een zaal staat een grote tafel gedekt met prachtig servies, glaswerk en zilveren bestek. Lieske zou dit ook prachtig gevonden hebben, ook daar besteedde ze thuis altijd nodige aandacht aan. Bij een goed gedekte tafel stond en lag alles precies in het gelid en leek het of ze er een maatlatje bij gebruikt had. Ik geniet nog wat van alle pracht en praal en kom weer bij de uitgang van het paleis. De moeite waard geweest.

Ik haal mijn jas op en naar buiten, daar is het weer drukker geworden. Een jongen die op de brede natuurstenen leuning van de trappen is gaan zitten wordt door een veiligheidsman streng terug toegesproken. In tegenstelling wat er bij ons zou gebeuren voegt hij zich bedremmeld bij zijn maatjes. Mijn maagje knort een beetje en ik loop richting iets wat op Horeca lijkt. Van afstand lijkt het echter een zaak voor massapubliek wat ik niet zo zie zitten. Er staan ook wat snackwagens in het park, er wordt koffie, frisdrank en ook broodjes worst verkocht. Ik sta even te kijken wat ik zal nemen en een paar kinderen die voor willen kruipen gaan na één woord van de uitbaatster meteen achteruit. Ik bestel koffie en een Russische hotdog. Ik moet even wachten tot mijn broodje warm is. Hier geen Heinz tomatenketchup, maar een soort piccalilly wat er bij geserveerd wordt, en het smaakt nog ook. Het loopt tegen tweeën, eigenlijk heb ik het hier nu wel gezien. Aan de waterkant is ook nog een cafeeke, maar als ik doorloop ben ik net op tijd om de boot terug te nemen. Zo gezegd, zo gedaan en een tiental minuten later varen we weer richting St. Petersburg.

Om dik half drie sta ik terug in de stad. Wat zullen we nog eens gaan doen. Onder het genot van een koffieke in een lunchroom bekijk ik mijn reisinfo, Er staat een stadswandeling in en enkele aanbevolen restaurantjes om te eten. Ik besluit e.e.a. te combineren en via de wandeling bij een dergelijk restaurantje te komen. Ik ga op pad, de tocht leidt langs een aantal straten en gebouwen die ik al gezien heb. Ook langs de Zara kathedraal, waar ik even binnenstap om een “kerske’ te offeren voor al mijn geliefden. Het is binnen weer een drukte van belang. Ik vervolg mijn tocht, passeer mooi gebouwen, leuke bruggetjes en verbaas me over het aantal kanalen dat door St. Petersburg loopt en de overvolle rondvaartboten. Ondertussen zoek ik naar het restaurantje. Ik ben er al één ongezien voorbij gelopen merk ik en het is nogal ver om terug te lopen. Dan maar afgaan op een notitie van de kennissen van wie ik het boekje geleend heb. Zij hebben een adres aangegeven wat erg goed moet zijn. Ik passeer wel iets, maar de zaak is gesloten. Ik loop verder en kom dan automatisch weer terug op Nevsky Prospekt, de drukke winkelstraat. Een terrasje, een vrij tafeltje en ik zit al. Poepoe !!, voor vandaag genoeg gelopen.

Ik bestel een glas bier en de serveerster vraagt of ik licht, donker of witbier wil. De pils ken ik al, witbier is niet zo mijn smaak, dus ik ga voor het donkertje. En het spel van kijken en bekeken worden is overal hetzelfde. Lekker in de zon en er loopt veel schoon vrouwvolk voorbij. Ik heb wel een beetje trek en de kaart wordt gebracht door de serveerster, Engelstalig en een supervriendelijke meid. Ik zie eigenlijk nu pas dat ik bij de zelfde zaak zit dan waar ik gisteren gedineerd heb. Er staan volop lunchgerechten op. Ik bestel blini’s met kaviaar. Ik ben niet zo een kaviaarkenner, maar vind dat ik het wel keer geproefd moet hebben. Even later wordt het gerecht gebracht. Ik bestel nog en glas donker bier, wat lekker is en heel veel weg heeft van onze eigen vertrouwde zoetige Dommelsch donkertje. Een smakelijke combinatie met de blini’s, een stevige portie lekkere kaviaar waarop ik weer even kan teren. Ik zit wat te mijmeren en voel me bijna gelukkig ware het niet dat de stoel naast me leeg is. Ik kom tot de conclusie dat Lieske de stad St. Petersburg ook als zeer aangenaam zou hebben ervaren. Ik voel haar nabijheid en toch zo ver weg. Een sieraadje wat ik normaal altijd draag heb ik nu bewust niet aangedaan. Weet ook dat er thuis, buiten alle herinneringen, nog iets van Lieske is wat op me wacht. Wat zou er gebeuren als ik onverhoopt niet meer terug thuis zou komen. Ik besluit dan ook om zodra ik weer terug ben de belofte die ik haar gedaan heb in te gaan lossen.

Het is gezellig druk en zodra er een plekje vrij komt op het terras is het zo weer bezet. Dus ook de Russen vinden dit wel fijn. Ik reken af en stap nog even naar binnen om te toiletteren. Ik word direct herkend door de eigenaar die me groet en vraagt of het me bevalt in de stad. Ik kan het alleen maar beamen. Weer buiten, flanerende mensen, stallekes met allerlei handel, levende muziek en een kunstmarktje brengen sfeer op straat. Ik weet eigenlijk nog steeds niet waar ik vanavond zal eten. Mogelijk dat ik terug ga naar het hotel en daar in de buurt iets zoek, maar krijg dan het idee om straks nog even op het Theaterplein te gaan kijken bij het restaurantje wat de gids me gewezen heeft. Ik wandel nog een keer langs de kerk van de Verlosser en er zijn nu veel bruidspaartjes die met de kerk als achtergrond foto’s laten maken. Supergrote limousines staan te wachten en veel bruiloft vierders hebben glazen met bubbels in de hand. Ik loop nog wat rond en ga tegen zevenen naar het bewuste adresje. Met in mijn achterhoofd, als er geen plaats is, om dan terug te gaan naar het Azerbeidjaanse restaurant omdat dat voortreffelijk was.

Ik ga de trap af, het kelderrestaurant binnen en er zijn een paar tafels bezet. Even ben ik bang dat alles weer gereserveerd is, maar de kelner zegt dat ik mag kiezen welke vrije tafel ik wil. De kaart komt en snel een pilsje besteld. Ook hier weer een Engelse vertaling van de kaart wat het eenvoudiger maakt om toch maar iets te kunnen herkennen wat er geserveerd wordt. De zaak heeft enkele specialiteiten. Ik bestel soep wat aangegeven staat als een mix van kool/tomatensoep met stukjes worst. Dan een biefstuk met een speciale bereidingsnaam. Ik vraag wat dit betekent en de ober zegt dat het vlees is met een vulling van pruimen. Oké, brengen maar, smaakt het niet dan is het altijd goed voor de stoelgang. Ik kijk wat rond naar de andere gasten, over het algemeen russen en twee Franse dames. Twee meisjes komen uit een kamertje, stellen zich op en beginnen te zingen. Het klinkt best aardig, maar ik versta er natuurlijk niks van. Als ik vraag waar het liedje over gaat zegt een van de meisjes, “its a song about love”, ze moeten lachen als ik zeg dat ik vereerd ben dat ze voor mij een liefdesliedje zingen. De soep komt en is ook weer erg smakelijk. Ik hoor in de keuken dat ze mijn biefstuk aan het platslaan zijn. De meisjes zingen nog wat en de sfeer is aangenaam. Een tijdje later komt mijn vlees. Het lijkt niet erg groot en er liggen wat gestoofde groenten omheen. Als ik het vlees aansnijd lijkt het wat op een rollade. De combinatie van vlees en de pruimen is voortreffelijk. Alles mooi gaar en zelfs het vlees is precies op smaak “saignant” gebakken, hetgeen ik erg kan waarderen. Het blijkt toch een aardige hap en eigenlijk heb ik genoeg gegeten. Ik wil toch Russisch afsluiten en bestel als nagerecht blini’s met confiture. Als ik een koffieke bestel krijg ik van de zaak een glaasje wodka voor de verbranding denk ik. Nou jongens een waardige afsluiting vind ik en begeef me naar Nevsky Prospekt waar de bushaltes zijn.

Het is ondertussen donker geworden, ik stap in de bus en weet ongeveer wel waar ik uit moet stappen. We rijden de brug over, en slaan een bekende zijstraat in. Ik weet dat de bus dadelijk linksaf moet en dat daar mijn halte is. Tot mijn schrik slaat de bus niet af, ik zeg tegen de conductrice de naam van mijn hotel. Ze begrijpt dat ik niet verder mee moet en roept meteen naar de chauffeur dat hij moet stoppen. Ik loop een stukje terug en ga de goede straat in. In de duisternis lijkt alles anders. Ik weet dat ik goed zit, maar moet toch een eindje lopen voordat ik wat bekende punten zie. Een tiental minuten later stap ik het hotel binnen, nog een afzakkertje in de bar en loop dan naar de lift. Gelijk met mij stapt een grote vent de lift in. Hij vraagt waar ik vandaan kom. Ik zeg uit Nederland, hij komt uit Finland en is jaren geleden eens in Haarlem geweest voor zaken. Het enige wat hij er nog van weet is dat toen “Sienterklaus” aankwam. We moeten er allebei om lachen. Ik stap uit op de vijfde en wens hem nog een goed verblijf. Dan naar bed, morgen weer op huis aan. Ik pak niks meer in want ik hoef morgen pas om twaalf uur mijn kamer uit te zijn. Ik zet de tv aan, puzzelboekje erbij en val in slaap.