Eerste dag in St. Petersburg

Vrijdag 14 september 2012,
1e dag verblijf St. Petersburg

Na een wat onrustige nacht op tijd op. Het valt op dat het doodstil is in de kamer. Geen voetstappen over de gang, geen gehorige buren in de andere kamers terwijl alles hier vol zit. Het zal waarschijnlijk aan isolatie en bouwstijl liggen. Opfrissen en naar het ontbijt. Het dinerbuffet van gisteren heeft plaatsgemaakt voor een uitgebreide sortering aan brood en beleg en alles waar een internationaal gezelschap in de ochtend behoefte aan heeft. Het is een komen en gaan van mensen. Ik pak mijn ontbijtje van het naar mijn mening wat onlogisch opgesteld buffet. Ik breng mijn portie naar een vrije plaats en loop even terug om koffie te halen. Als ik 30 seconden later terug kom is een serveerster al bezig om mijn onaangeroerde bordjes op te ruimen. Dus ook hier schoonmaaksnelheid ten top. Even een andere kant uitkijken en alles voor je neus is opgeruimd. Ik zeg dat ik nog moet beginnen met het ontbijt en met een rood kopke zet ze alles weer terug. Alle nationaliteiten zitten te tanken om de dag goed gevuld te beginnen, dus ook ik. Na het ontbijt vind ik in de hal een krant met o.a. toeristen info. In deze krant wordt melding gemaakt van een balletuitvoering “Gisèle”. Ik wil graag een voorstelling bijwonen. In de hotelhal is een bureautje waar je diverse excursies kunt boeken en vraag daar om info. De dame kan me zo snel niet helpen omdat ze niet kan vinden welk theater het is. Niet zo erg, ik vraag het straks wel aan mijn gids.

Ik stap de hoteldeur uit en ga lopen richting “Hermitage”. Mijn plattegrondje is overzichtelijk en de straten zijn breed. Het is een stuk frisser dan in Moskou, ik schat dat het een graad of zestien is. Ik zit natuurlijk zevenhonderd km noordelijker en aanmerkelijk dichter bij de poolcirkel. Ik ga richting rivier, volgens mijn info zou het een twintigtal minuten lopen zijn naar de Hermitage. Gisteren in de taxi heb ik het al zien liggen. Ik doe op mijn gemakje en schiet een fotooke. Af en toe opgeschrikt door een of andere kamikazepiloot die loeihard ander verkeer voorbij raast. Het schijnt hier allemaal te kunnen. Aan de overkant van de rivier zie ik prachtig grote gebouwen liggen. Er schijnt een dun zonnetje en het oogt allemaal al vriendelijker dan toen ik gisteravond aankwam. Ik steek nog een brug over en dan schuin tegenover ligt het Hermitage museum.

Ik sta stil om het indrukwekkende gebouw even goed in ogenschouw te nemen. Aan de buitenkant veel beelden, aan één kant de rivier Neva en aan de andere zijde een gigantisch groot plein. Ik ben vroeg, maar de eerste bussen met toeristen staan er al. Ook de souvenirtentjes zijn al aan het uitpakken. Er staan duidelijke aanwijzingen, maar ik loop natuurlijk weer even de verkeerde kant in de richting dat alleen groepen binnen mogen. Terug maar weer en via het grote plein kom ik bij de entreepoort. Hier een poster met aankondiging van Ballet “Het Zwanenmeer”. Mijn hart maakt een sprongetje, zou ik dan toch mazzel hebben. Oi Lieske help me eens een beetje. Ik loop naar de ingang, daar is het nu nog niet druk. Ik kijk naar de entreeprijzen, maar ik zal het museum zelf zaterdag pas gaan bezoeken. Ik loop wel even naar de kassa om te proberen een kaartje te regelen voor het ballet. Hier echter pech, kaartjes alleen verkrijgbaar via een ticketbureau. Ik kijk wat verder rond en oriënteer me alvast een beetje voor morgen. Dan wordt het toch tijd voor koffie en iets hartigs. Ik wandel de stad een eindje in en bij de eerste tent die ik tegen kom stap ik binnen. Het is en soort lunchroom. Ik bestel een dubbele espresso en er liggen hier ook weer van die kleine gevulde broodjes. Ik weet niet hoe ze heten, zou het ook niet uit kunnen spreken denk ik, maar met wijzen, vingers voor aantal opsteken en lachen kom je ook hier een heel eind. Men gebaart dat ik kan gaan zitten en dat men het bestelde zal brengen. De kleine broodjes zijn gevuld met ei, gehakt, kool en weer wat zoets. Smakelijk en niet duur vind ik bij het afrekenen. Ik twijfel om verder de stad in te lopen, maar ga toch maar richting hotel. Ik wil me nog even opfrissen voordat mijn gids komt. Een half uurtje later sta ik weer op mijn kamer.

Tegen vier uur ga ik naar de lobby van het hotel, Er staat een Pc, en verslaafd als ik ben moet ik snel even inloggen. Mail bekeken, maar niks speciaals. De dame bij het excursiebureautje zit er weer. Ik ga er naar toe en vertel van het ballet in de Hermitage. Ze zegt dat ze dat niet weet, maar belt even op. Ik krijg (uiteraard) gelijk en ze vraagt of ik er naar toe wil. Graag zeg ik, zonder te vragen wat het kost. Gaat u alleen vraagt de dame, ik zeg dat ze wel mee mag, maar dat wimpelt ze vriendelijk af. Als ik contant betaal (Roebel 3000,00 +/- € 75,00) regelt ze meteen mijn kaartje. Oké, en even later krijg ik mijn ticket van haar waar ze datum, tijd en haar naam op vermeld. Ik krijg van haar de tip om uiterlijk 19.30 uur binnen te staan. De plaatsen zijn n.l. niet genummerd. Wie eerst komt, beste plek. Er zijn maar 250 plaatsen in het theater. Als ik weer de lobby in loop komt de hostess vragen of ik mr. Kriesels ben. Er is gebeld dat de gids in een ander hotel staat. Het meisje belt dat ze me gevonden heeft en ik krijg de gids aan de lijn. Komt u naar mij of ik naar U vraagt ze. Ik zeg dat het handiger is dat zij naar mij komt. Ze zal direct een taxi nemen.
Een vijftiental minuten later staat ze voor mijn neus. Aardige dame, dikke vijftiger, heet Luydmilla en ze spreekt accentloos Nederlands. (Lieske zorgt wel dat ik niet in verleiding kom) Ik vraag zelfs of ze uit Nederland komt, maar ze is echt Russisch. Vroeger heeft ze Nederlands gedoseerd op de universiteit, maar dat verdiende toen te weinig. Nu doet ze gids- en vertaalwerk etc. We nemen kort even door wat ik wil zien, maar ik laat haar baas. Vindt u het erg om een stukje te wandelen zegt ze. Ik wijs op mijn wandelschoenen. “No Problem”.

We lopen naar buiten en ik vertel wat ik ’s ochtends gedaan heb. Nou zegt ze dan gaan we nu aan de andere zijde van de rivier lopen en vertel ik u wat van de geschiedenis van St. Petersburg. Ik hoef nu alleen maar te luisteren want ze verteld honderd uit. De vele oorlogen o.a. met Napoleon, allerlei wetenswaardigheden die we onderweg tegenkomen. De stad is destijds in opdracht van Tsaar Peter ontworpen. Het zou de nieuwe hoofdstad van Rusland moeten worden. Architecten hebben eerst een tekening gemaakt met lange brede straten. Van daaruit heeft tsaar Peter aan rijk volk uit Moskou lappen grond geschonken, maar wel met de opdracht dat men er een paleis op moest bouwen. En deze mochten niet hoger zijn dan het paleis van hem en ook niet hoger dan de kerken. De prachtigste gebouwen zijn toen ontstaan. Nu zijn er veelal grote kantoren, ambassades etc., in gevestigd. Ze vraagt of ik ook nog een museum in wil, maar daar heb ik geen behoefte aan. Dat kan altijd nog als het toevallig regent. Ze geeft me gelijk. Dan zegt ze dat we een stuk naderen wat minder interessant is en we stappen in een trolleybus. Ik kijk meteen hoe het werkt en ook hier weer simpel. In elke bus een controleur die meteen naar je toe komt voor een kaartje (Rbl). 23) Het is bijna 18.00 uur. We gaan naar de Zara Kathedraal waar dan de mis begint. Het is gigantisch groot, terwijl het door wisselende machthebbers, problemen en geld nooit helemaal is afgebouwd zegt mijn gids. We stappen naar binnen en ook hier weer alles pracht en praal. Iconen, schilderingen en veel mensen die even komen bidden. Men kent hier geen banken of zitplaatsen. De geestelijke doet de mis en de gelovigen lopen in en uit. Het is druk, nogal wat dames met hoedjes of hoofddoekjes net als bij ons in de vijftiger jaren. Het valt op dat er ook veel jeugd is. Mijn gids vertelt dat men sinds een jaar of vijftien weer meer vrijheid heeft om het geloof te belijden. Niet dat het toen verboden was, maar het werd ook niet gestimuleerd. Ik loop even rond in de wierookwalmen waar men hier kwistig mee zwaait. Veel mensen staan in de rij bij het Maria beeld om een wens te doen of steun te vragen. Ik offer wat roebeltjes voor een kaarsje, om wat steun en bescherming te vragen voor mijn naasten en ook een beetje licht voor Lieske en mezelf. We wandelen nog wat rond en luisteren ondertussen naar het gezang van het kerkkoor wat door de goede akoestiek prachtig klinkt en een bepaalde rust schept. Dit is ook goed, want de gids fluistert dat ze in de kerk niet hardop mag praten, dus me niets uit kan leggen. Ik gebaar dat het oké is en laat me opnemen in de serene sfeer.

Een beetje later staan we weer buiten. We lopen nu op Nevsky Prospekt. De drukke winkelstraat. Het ziet zwart van het volk. Overal winkels en ook veel stalletjes met van alles en nog wat. Druk maar relaxt. De gids wijst me aan de overkant een pracht pand van “Singer”, deze naaimachinefabriek heeft hier begin vorige eeuw een winkel geopend. Ook weer jugendstil met prachtig bewerkte gevel. Tegenwoordig is er een grote boekenzaak in gevestigd en op de eerste etage een lunchroom. Ik bied aan om koffie te drinken en een sanitaire stop. Ze zegt dat het een vrij dure zaak is. Ik stel voor een lening af te sluiten, waar ze erg om moet lachen en we stappen binnen. Dan aan de koffie en een stukje Russisch gebak. Later wil ze de kosten delen maar zo duur is het nu ook weer niet. We gaan weer verder en we lopen naar een prachtige delicatessenzaak waar je de meest exclusieve zaken kunt kopen. Van Russische kaviaar, Spaanse ham tot Belgische chocolade toe. Hier is het wel prijzig zo te zien. Toch lopen er volop mensen met een rieten mandje rond om lekkere dingen uit te zoeken. Daarna lopen we richting het theaterplein, in de verte zien we de “Kerk van de Verlosser” liggen. Ook weer een prachtig gebouw met kleurige uivormige koepels. Het is geen kerk meer maar een museum zegt mijn gids. Je moet dus betalen om binnen te komen. Het moet echter prachtig zijn met alle heilige uitbeeldingen in mozaïek aangebracht, een aanrader die ik morgen zal doen want nu is het gesloten. We lopen richting theaterplein, St. Petersburg kent ruim tachtig theaters met bijna allemaal een eigen gezelschap. Aan cultuur geen gebrek dus. Ik vraag of ze wat adresjes van restaurants weet. Hier vlak bij is een redelijk goedkope Russisch zaak zegt ze, we kunnen wel kijken of er plaats is vanavond. Even verderop gaat ze een kelderrestaurantje in. Het zit vol en ze vraagt de uitbater of er ’s avonds plaats is. Ik hoor aan het “Njet” dat daar vanavond niet terecht kan, dus moet wat anders zoeken. Verder het theaterplein op en een groot standbeeld van Poesjkin staat voor het Russisch museum. Bijna alle grote gebouwen langs het plein hebben wel een culturele functie. De gids neemt me mee naar de enige autovrije straat in St. Petersburg, winkels en restaurants wisselen elkaar af. We gaan even op een bank zitten en ze wijst me op heen beeldje van een bronzen kat die hoog tegen een gevel is aangebracht. Het verhaal gaat dat er in St. Petersburg een grote hongersnood was in de oorlog. Ruim één miljoen mensen zijn daar aan gestorven. Alles wat maar een beetje eetbaar was werd toen gegeten. Ook alle katten natuurlijk die anders op ongedierte moesten jagen. Gevolg was een grote voor mensen gevaarlijke rattenplaag. Om deze rattenplaag aan te pakken zijn er toen vanuit een aantal Russische dorpen een speciaal soort katten met enkele wagonladingen aangevoerd. De St. Petersburgers moesten echter wel beloven dat ze de katten niet op zouden eten. En zo geschiedde de ratten waren in no time weg en na de oorlog kreeg de kat zijn monumentje. Het heeft echter nog steeds een rol in de met name studenten samenleving. Tegen de tijd dat ze hun examens moeten doen proberen ze een muntstukje op het voetstukje van de kat te gooien. Als het muntje er op blijft liggen brengt dit geluk bij het afleggen van hun examen.
De avond valt al een beetje en we zijn bijna aan het eind van de rondleiding. Ik heb nog tegoed dat we even kennis maken met de metro. We rijden naar een paar ook hier weer prachtige stations. Ook Jugendstil, maar allemaal wat strakker uitgebeeld. Foto’s maken, in tegenstelling tot Moskou mag hier echter niet. Ze vraagt of ze me terug naar het hotel moet brengen, maar ik weet nu hoe metro en bussen werken, dus redt me wel. We nemen afscheid en ze wenst me een fijn verblijf toe. Even later is ze in de drukte van de metro verdwenen.

Ik ga met de lange roltrappen weer naar boven en beland opnieuw op de Nevsky Prospekt. Nu op zoek naar wat maagvulling. Ik loop terug naar de autovrije straat waar het ook druk is. Op verschillende plaatsen zitten muzikanten, het geeft een gezellig beeld en men is zeker niet opdringerig om geld te vragen. Alle muzieksoorten komen aan bod, van de accordeonist tot Hard Rock. Omdat de ruimte zo groot is stoort men elkaar niet. Als goed bereisde toerist weet ik dat in de zijstraten vaak restaurants zijn die wat goedkoper zijn en zeker niet minder van kwaliteit. Zo gezegd zo gedaan. Al snel loop ik langs een prachtige tent, portier voor de deur en menukaart buiten om in te kijken. Ik waag een snelle blik en de Engelse vertalingen geven hoop op een lekker potje eten. Ik ga echter nog even verder en weer een sjieke gelegenheid. Ook hier weer met portier etc. Ik besluit toch mijn gevoel te volgen en terug naar waar ik eerst stond. Op mijn vraag aan de portier of het een Russisch restaurant is zegt hij, mix Azerbeidzjan/Russian very good.

Met mijn geijkte instelling dat het maar één keer tegen kan vallen ga ik binnen. Een paar lieve en ook nog mooie jonge dames komen me tegemoet. Ik zeg waar ik voor kom, en ze gaan me voor naar het restaurant waar het aardig vol zit met ander mooi volk. Er is levende muziek met een zangeres en twee zangers. Ik krijg een plaatsje tegenover het podium met dansvloertje. Mijn keeltje is kurkdroog en ik bestel een halve liter Russisch bier. Heerlijk als je dorst hebt en dat heb ik. Eén van de dames brengt de kaart en zegt dat ze er voor me is als ik iets wil vragen. Er staat wel heel veel lekkers op de kaart en ik kan bijna niet kiezen. Veel schaap en lamsvlees in allerlei bereidingen. Ik kom uit bij een voorgerecht van schapenschouderrollade en als hoofdgerecht een stoofpotje van lamsvlees met stukjes lever. Allebei geweldig lekker, mooie presentatie en ruim voldoende. De zangers maken gebruik van veel galm (zoals op het songfestival) maar het is niet echt slecht. Ook hier weer muziek uit de sixties/seventies dus ik kan nogal wat mee neuriën. Uiteraard ook nu weer de gedachte bij Lieske en ik ben even toch wel jaloers op de andere gasten die wel met minimaal twee personen aan tafel zitten. Naast mij zit zo een koppel, aardige jonge mensen die al gevraagd hebben waar ik vandaan kom. En ook hier is Nederland hetzelfde als Amsterdam.

Er wordt iets aangekondigd wat ik niet snap maar wel snel zie. Een bloedmooie buikdanseres komt op de dansvloer, ik krijg even het idee van toeristen vermaak, maar ik ben de enige toerist die binnenzit, dus alleen voor mij zal ze het toch niet doen. Het is ook niet vulgair, en ze danst vol overgave. Na een tiental minuten dankt ze het publiek en weg is ze weer. Om een half uurtje later met een ander pakje aan weer op te treden. Bij het eten heb ik Azerbeidjaanse wijn gedronken op advies van de serveerster. Ze komt vragen voor een dessertje en ik neem pannenkoekjes met fruit en ijs. Dan nog een espresso en afrekenen. Creditkaartje doet de rest en ik zie thuis wel wat het gekost heeft. Dat blijkt allemaal best mee te vallen. Ik heb perfect gegeten, mooie zaak en prima Engelstalige bediening.

Om naar het hotel terug te lopen lijkt me erg ver en ik duik de metro in. Ook hier hoef ik alleen maar de hoofdlijn te nemen dus niet overstappen. Wel de metrostations tellen, zodat ik op tijd uitstap. Eenmaal weer boven kom ik op een plein waar ik nog niet geweest ben. Ik moet even vragen welke kant ik uit moet. Ook hier weer volop volk en alle winkels zijn ondanks dat het rond elven is open. Ik stap een bloemenkiosk binnen en vraag de weg door de naam van het hotel te noemen. De vriendelijke verkoopster spreekt geen Engels maar loopt mee naar buiten en wijst me hoe te lopen. Binnen een kwartiertje sta ik weer in het hotel. Nog even een pintje in de bar, waar ik aangesproken wordt door twee redelijk aangeschoten Denen. Holland, Amsterdam en Ajax zijn weer voldoende om een gesprek op gang te brengen. Even later zoek ik mijn bedje op. Ik denk aan Lieske, puzzel wat tot ik in slaap val en mijn puzzelboekje op de grond valt.