Tweede dag St. Petersburg

Zaterdag 15 september 2012,

2e dag verblijf in St. Petersburg.

Bijtijds op, vandaag cultuurdag, bezoek aan de “Hermitage” en vanavond naar het ballet. Aankleden en naar het ontbijtbuffet. Het zit weer goed vol. Ik vul eerst mijn bordje en vervolgens mijn buikje. Dan naar buiten. Omdat rijden sneller gaat dan lopen, pak ik vandaag de bus naar de stad. Ik koop mijn kaartje bij de conductrice en sta tussen de mensen die zo te zien boodschappen gaan doen. Binnen tien minuten stap ik uit vlakbij de Hermitage. Mooi op tijd om een kaartje te gaan kopen en meteen om 10.30 uur naar binnen. Bij de entree staan echter al een honderdtal mensen te wachten. Een paar portiers laten elke keer gedoseerd mensen binnen, maar de rij achter me groeit harder dan dat er van voren af gaat. Het begint een klein beetje miezeren en ik denk aan mijn paraplu die thuis op de kapstok ligt. Dan mag er weer wat volk binnen waarbij ik nog net aan kan sluiten.

Eenmaal binnen een volgende rij voor de kassa, kaartje bemachtigen en hop in de bij de garderobe, want je jas moet uit. Eindelijk door het poortje en er is echt al veel volk. De groepen begeleidt door gidsen die de meest rare dingen omhoog steken om hun groep bij elkaar te houden. In alle talen wordt er informatie uitgewisseld. Ik ga even op een bank zitten om op het plattegrondje te kijken hoe de opbouw van de collecties is, want er hangt en staat hier ontzettend veel. Ik besluit om een keus te maken om alleen de Hollandse en Franse meesters te gaan bekijken. Om hier een hele dag rond te hangen lijkt me niet goed voor de concentratie, op een moment neem je toch niets meer op. Ik ga op pad en na wat speurwerk kom ik in de Nederlandse afdeling waar o.a. de schilderijen van Rembrandt goed vertegenwoordigd zijn. Ook hier ben ik niet alleen want de groepen verdringen hier elkaar om iets te zien. Ik kijk op mijn gemakje rond. Prijs me gelukkig dat ik niet op een groep hoef te wachten en ga na een tijdje op zoek naar de Franse afdeling. Volop keus, maar ik beperk me tot wat ik echt mooi vind zoals Renoir, Matisse, Gaugin etc. Er hangt ook veel werk van Picasso, het zal echt wel goed zijn, maar ik ga voor de eerste drie. Wat me opvalt, is dat hier ook werk van Kees van Dongen hangt. Hij destijds tot Fransman genaturaliseerd. Mijn cultuurhonger is na een drie uurtjes wel gestild. Ik zoek eerst een toilet en dan de koffiekamer. Koffie en een fruitvlaaike met zure room. Ik vind het eigenlijk toch wel smakelijk. Ik twijfel of de stad in en eerst eten of terug hotel, alvast verkleden voor vanavond en dan gaan eten. Ik besluit tot het tweede en pak de bus terug.

Anderhalf uur later ben ik fris, opgepoetst en in colbert terug op Nevsky Prospekt. Als ik net de bus uitgestapt ben begint het wat te miezeren. Ik twijfel even, wel/geen paraplu kopen ?. Ik weet niet hoelang de regen aan zal houden en loop een Metrostation is met tientallen winkeltjes. Hier is van alles te koop van sleutelhangers tot bontmutsen, dus ook wel een paraplu en een paar minuten later heb ik vierhonderd roebel geruild voor een zwart degelijk herenmodel Russisch regenscherm. Terug buiten is het weer droog. Nu een restaurantje zoeken, niet te ver weg want ik ga te voet naar de Hermitage terug. Het loopt ondertussen half vijf, nog wel vroeg, en ik stap op de bonnefooi een restaurant binnen. Als ik niet kan eten dan maar een snackje en later wat meer. Maar eten is geen probleem en ik krijg een mooi plaatsje. Pintje bestelt en dan de kaart, ik zie o.a. “Borsj” (bietensoep) op de kaart staan. Nog niet geprobeerd, dus God zegene de greep. Ik bestel de soep en als hoofdgerecht rundvlees wat als ‘beef” op de kaart staat. Ik laat me verrassen. De Borsj is overheerlijk, pittig en mooi julienne gesneden bietjes en reepjes vlees er in. Dan het vlees, het mes hoeft niet scherp te zijn, want het zakt zo door het vlees heen. Lekkere groentjes “al dente” en reepjes als frites gesneden koolraap er bij. De wijn is hier wel Frans, maar daar is niks mis mee. Ik zit echt te genieten ondanks dat ik alleen ben. Alle verhalen over een slechte Russische keuken zijn hier wel achterhaald. Nog een koffieke en tegen half zeven sta ik buiten.

Ik loop op mijn gemakje naar het Hermitage theater. Nog een fikse tippel, want de ingang ligt aan de rivierkant, voorbij het Hermitage museum. Het is even zoeken, maar net iets na zevenen stap ik binnen. Ik ben één van de eersten. Koop alvast een programma en posteer me op een stoel bij de deur, want je mag nog niet naar binnen. Er komt al snel meer volk die in de rij gaan staan en ik neem wat brutaal mijn plaats vooraan in. Om dik half acht zwaaien de deuren naar de zaal open. Het lijkt wel of ik de belle epoque in stap zo mooi en intiem is dit theater. Achter me een gedrang van jewelste. Een chinese dame probeert op allerlei manieren onder, over en langs me glippen. Opgestuwd door andere chinezen achter haar. Ik kijk haar aan en vraag, what do you want ?. I wanna sit, is haar antwoord. “Me too”, zeg ik en maak me wat breder, wat eigenlijk niet bij mijn opvoeding past. Ik heb een prachtige plaats, in de banken, rij drie, tegen het middenpad en zal hier beslist voor niemand meer weggaan. Ik kijk naar de andere bezoekers die gehaast elkaar opzij duwend een plaatsje zoeken. Gidsen die een groepje bij hebben proberen anderen te bewegen op te schuiven omdat ze iedereen bij elkaar willen houden. Ik kijk stoïcijns om me heen en geniet van het interieur. Tegen achten zit alles stampvol, maar er lopen nog steeds mensen rond die geen plaats hebben. En ondanks dat er tussen mij en mijn buurvrouw maar twintig cm zit, wurmt er zich toch nog een Hindoestaanse dame tussen. Ze kijkt of ik niet op wil schuiven, maar ik gebaar dat ik dan op de grond terecht kom. Dus ze zoekt hulp aan de andere kant die wel wat ruimte maken. Volgens mij hebben ze meer tickets verkocht dan er zitplaatsen zijn. Een oplossing wordt gezocht door losse stoelen aan te laten rukken die bij ingangen en zelfs in de orkestbak worden bijgeplaatst. Een orkestbak die niet supergroot is, waar wel ongeveer vijfendertig musici in zitten, nog aangevuld met toeschouwers. Het is bijna niet te geloven, maar klokslag acht uur heeft iedereen zijn plaatsje. De dirigent komt binnen en het orkest speelt de intro. Het doek gaat open en in een mooi decor komen de eerste dansers op.

Het ballet “Het Zwanenmeer” gaat natuurlijk over een prins en een meisje dat elkaar wil hebben maar hierbij wordt dwarsgezeten door een boze tovenaar die zijn dochter aan de prins wil koppelen. (het loopt goed af hoor). Ik ben niet klassiek gevormd, maar hier kan ik toch wel van genieten. Prachtige dansers, mooie taferelen met soms wel twintig danseressen en dansers tegelijk op het toneel. Ook de muziek is mooi, bijna niet te geloven dat hier live wordt gespeeld in een perfecte akoestiek. Drie bedrijven en elke keer even pauze. Na de eerste pauze blijven vlak voor me twee plaatsen leeg. Binnen de kortste keren zitten er mensen, die ergens anders krap zaten. Bij de tweede pauze meldt zich het stel die er eerst zaten. Ze waren te laat om na de eerste pauze nog terug de zaal in te mogen. Er ontstaat gekrakeel waar de ouvreuse aan te pas moet komen. Het eerste stel wint en de “innemers” moeten terug naar hun krappe plekkie. Ik moet er wel een beetje om lachen, dat dit in de z.g. hogere kringen ook gebeurt. Het is een pracht voorstelling, goed verzorgt en beroepsdansers die hun beste kunnen laten zien. Kwaliteitje. Ze krijgen dan ook na afloop een staande ovatie en ik neem me voor toch ook in Nederland naar wat meer van dit soort uitvoeringen te gaan.

Na afloop sta ik zo weer buiten. Ik had via het hotel een taxi gereserveerd en kijk waar hij staat. Niks te zien, wel veel busjes die groepjes op komen halen. Ik loop wat op en neer, maar zie niets. Net als ik denk om maar een andere taxi te nemen. Komt er en man met het bordje “Luis” aanlopen. Dat kan niet anders zijn dan mijn taxi. Dat klopt, hij staat wat verder weg. Aardige vent, drie woorden Engels. We rijden de nacht in, weer eens wat anders als je de mooi verlichte gebouwen en bruggen ziet. Ik sta zo weer bij het hotel. Geen gezaag over de taxiprijs. Zeshonderd roebel zoals bij het hotel afgesproken. Ik geef hem wat fooi, “for a cigar” zeg ik, maar ik weet niet of hij het begrijpt. Dan naar binnen, nog even de bar in voor een pintje en dan naar bed. Ik lig nog wat na te mijmeren en denk aan Lieske, ook zij had dit prachtig gevonden weet ik zeker.