Met de bus van Cartagena naar Sevilla

Maandag 17 oktober 2016
Vandaag weer een lange busreis voor de boeg. Een kleine 550 km te bussen naar Sevilla.
Ik hoef me niet te haasten, bus vertrekt pas om kwart over tien in de ochtend. Verwachte aankomsttijd half zeven s'avonds.

Zoals waarschijnlijk gemerkt had ik vanmorgen geen internet meer. Maar ik kan nu weer verder. Zit op een terras dus kan niet misgaan denk ik.

Goed acht uur naar beneden, afrekenen en aan de wandel. Het is al lekker weer. Mijn ontbijtje doe ik op het busstation. Ik kom onderweg langs een school waar de kids al gymles hebben. Ik zoek even naar een leuke gymjuf, het is een vent dus loop ik maar snel verder. Bij het busstation eerst naar de info. Op welke halte stopt de bus, tussen halte 21 en 24, oké kan ik me daar op focussen.

Cafetaria in, koffie en toast besteld. De man kent me nog wel, maar doet melk in mijn koffie. Ik wil hem eerst opdrinken, maar ben al een beetje Spanjaard dus geef hem gewoon terug. No problem, ik krijg mijn zwarte koffie zonder meer commentaar dan sorry, weer voorgezet. Betalen en en beetje drentelen. Aardig busstation, maar een digitaal mededelingen bord ontbreekt. Hier wordt nog gewoon omgeroepen welke bus waar komt.

Tegen kwart voor tienen naar buiten en bankje zitten. Op dat moment ben ik nog de enige reiziger die zit te wachten. Een lege bus die vertrekt stopt nog even bij mij. Waar naar toe meneer ?, vraagt de chauffeur, Sevilla !!, oké dan zit u op de goede plek, maar nog even wachten. Dat is nu ook service vind ik.

Er komen wat mensen bij. De bus komt, chauffeur doet zijn ALSA jasje aan, bagagekleppen open en weer laden op volgorde van je bestemming. Tenslotte zijn we met een man of acht en de bus vertrekt exact op tijd. Beetje oudere bus die wat ruikt naar pies ????, maar na tien minuten ben ik ook daar aan gewend.
Ik weet nog dat we Cartagena uitrijden, maar wordt wakker als we een uurtje later Murcia binnenrijden.

In Murcia komen er nog een paar mensen bij. Er is even een plaspauze maar dn meteen door naar de volgende stop; Puerto Lumbrear, een uurtje verderop, nooit van gehoord van die plaats, maar daar loopt de bus vol.

Dan richting Granada, twee en een half uur verder. Een fikse zit, maar beetje slapen, waken en buiten kijken en de tijd loopt gewoon door. Het landschap is heel afwisselend, groen, dor, bergachtig en plat. Maar bijna overal olijfbomen. Soms kilometers lange boomgaarden. In de verte duiken besneeuwde bergtoppen op. Een prachtig gezicht met de zon die daarop weerkaatst. Ik denk dat het de Siërra Nevada is, maar moet dat nog nakijken op Google.

Weggaan van de autobaan af en rijden Granada in. Ook daar zijn we geweest, maar met de bus zie je pas hoe groot zo een stad eigenlijk is, omdat je als toerist meestal alleen in de oude centra blijft. Klokslag kwart vor drie staan we stil in het busstation.
We hebben drie kwartier schafttijd. Het busstation is me bekend omdat ik van daar uit een paar jaar gelden naar Malaga ben gereden. Dus binnen kijken, toiletteren en naar de cafetaria.

Ik snak naar een pintje. Er staat best wat volk te wachten, maar de ober achter de bar weet precies wie er aan de beurt is. Wie eerder iets roept wordt gewoon genegeerd. Ik bestel mijn pint en een boccadillo chorizo. Het duurt even voor mijn broodje komt, maar dan heb je ook wat, knapperig brood en pittige groffe chorizoworst, die wat rode sporen nalaat in je mondhoeken. Lekker hoeft niet duur te zijn, blijkt ook hier. Ik laat nog een wijntje aanrukken omdat het straks weer drie uur duurt en krijg daar nog wat olijven en een stukje gevulde tortilla bij.

Dan maar weer richting bus. Er zijn nogal wat wisselingen van passagiers geweest. Dus iedereen moet of even zijn ticketlaten zien. Ik sluit wat later aan, dus als ik bij mijn zitplaats kom zit daar een jonge vent. Ondanks dat ik daar mijn flesjes water en knabbeltje achter had gelaten. Hij snapt het niet, maar hij moet er toch echt weg. Ik wil eerst mijn ticket nog laten zien, maar denk..........begrijpt u. Hij ziet dat ik niet opgeef, pakt zijn biezen en wat hij nog meer bij heeft en verdwijnt naar achter in de bus.

Iets over half vier rijden we weer. We zitten zo weer op de autobaan. De buitentemperatuur geeft 28 graden aan. De chauffeur houdt er goed de vaart in. Het gaat op en af en soms kun je kilometers ver veruit kijken. Niet altijd voor mij, want het wijntje doet zijn werk dus soms mis ik wel eens een paar kwartier.

Ondanks een rit van ruim acht uur zijn we op de geplande tijd van 18.25 uur in Sevilla. Onze NS kan hier een puntje aanzuigen.
Het is even rommelig als de meeste mensen uitstappen, een enkeling gaat door naar Cadiz. Ik loop even naar de informatie, maarte hebben geen stadsplan. Ik heb wel wat zaken opgeschreven, maar ben moe en wil een taxi. Bij de taxistandplaats is het dringen. De rij wachtenden is lang en de taxi's zijn even op.

Ik ben een verwend ventje, wil niet in de rij staan en loop wat verder. Daar op een pleintje keus uit alle merken taxi's. Ik pak gewoon de eerste. Hotel Puerta de Sevilla, por favor. Tien minuten later wordt ik ondanks het drukke verkeer op de juiste plek gedropt.

Ik had al zo een bruin vermoeden, maar het hotel is net achter het hotel waar ik ooit wel eens met Lieske, en mijn zus Ine en haar vriend Jan heb vertoefd. De balieman is uiterst vriendelijk en ik heb mijn kamer sleuteltje zo.

De kamer is niet supergroot, maar biedt genoeg ruimte. De inrichting is indentieknaan de kamer met mijn herinneringen aan Lieske. Ik weet het zo goed, omdat Lieske op de ochtend van vertrek een gouden oorbelleke liet vallen. Alles op zijn kop gezet, maar niet te vinden. Dus dan thuis maar naar de reisverzekering.
Eenmaal thuis, koffer binnengezet en wat ligt er naast de koffer, het bewuste oorbelleke. Op een of andere manier ergens tussen gezeten en de hele reis overleefd.

Memories, terug naar het heden, dus uitpakken, douchen en richting drank en spijs. Ik hoef niet te zoeken want het zit ook hier bomvol toeristen, dus ook ruim voldoende Horeca. Ik drink een pintje. Zoek niet te kritisch naar een plekje op een terras en bestel mijn potje eten.

Voorgerecht is een wat zwaar potje stoverij, dus ik laat de helft staan. Gelukkig als hoofdgerecht wat merluza (vis) genomen. Dus dat compenseert weer wat. Klein fkanneke en koffieke en dan mag de pappa naar bed. Want het is een lange reisdag geweest. Soms kan ik ook voelen dat de jaartjes mee gaan tellen.......

Balkondeuren open voor wat frisse lucht. En het geroezemoes van de mensen op de terrassen rondom is mooie muziek om bij in te slapen.

Hasta manana,