En dan ineens sta je er.........

Zondag 6 mei 2012
Van Monte do Gozo naar Santiago de Compostella

Hoi allemaal,
Hier ben ik weer even. Ik weet niet hoe lang, maar moet even wat ontspannen en van me af schrijven dus kruip dan achter de Pc. Een ideale uitlaatklep voor me maar dat hadden jullie al wel gemerkt.

Ik ben vanmorgen tegen half tien het plein voor de Kathedraal in Santiago de Compostelle opgelopen. Een ervaring voor mij die ik nog aan het verwerken ben. Ik weet daarom ook niet goed hoe te beginnen. Ook het verslag van gisteren moet ik nog bijwerken omdat het hotel waar ik zat alleen wifi had. Het komt allemaal nog wel hoor, maar ik moet even adem hebben. Ik weet al wel dat het voor mij heel wat emoties opriep en nog oproept. Ben ondertussen al wel naar de mis geweest, met het slingerende wierookvat. Ook heb ik al de verklaring gehaald dat ik de Camnio gelopen heb. Deze heb ik op laten dragen aan Lieske. Ik zal trachten een foto hier van te maken en op de blog te zetten.

Ik zit in een Pousada. Dat is eigenlijk een oud klooster die gerenoveerd is en omgebouwd tot hotel.Aan dit in mijn geval kloosterke was ook een oude drukkerij verbonden en in dat deel zit ik. Het heet Hotel Virxe da Cerca.
redelijk luxe, maar ik vind zelf dat ik dat wel verdiend heb.
Ik blijf hier tot woensdag. Ik ga morgen mijn planning voor de komende dagen opzetten. Heb ondertussen ook al besloten niet door te gaan naar Finisterre. een paar dagen aan lopen denken, maar mijn gevoel zegt dat ik het niet moet doen. Ik heb met die plek verder ook niets en sightseeing boeit me niet. Ook Lieske en ik hadden destijds al afgesproken pas te beslissen als we in SdC waren.

Nou dit was het even, ik kom er nog uitgebreid op terug hoor. Zeker na al die opbeurende en lieve woorden die jullie me al toegestuurd hebben en ik weet ook van veel mensen die niet op de blog reageren, maar wel aan me denken.

Ik heb eigenlijk nog een verzoek aan die meneer uit Limburg die gevraagd heeft om een zilveren hangertje met St Jacob mee te brengen om nog even te reageren. Er is nogal wat te koop hier. Mogelijk kan hij nog even een kleine beschrijving geven en of hij het in een souvenierwinkel of bij een juwelier heeft gekocht. De reactie mag ook naar mijn mailadres: l.kriesels@home.nl of bellen/sms naar 0031653746072

Groeten en tot snel,

Louis

Zoals beloofd kom ik nog even terug op de dag dat ik in SdC aankwam.

Ik ben de hele nacht wakker gehouden door de regen die constant op het dak roffelde en ik sliep op de 4e etage tegen het dak aan. Ik hoorde het regenwater via de dakgoot naar beneden kletteren. Dus geen wekker nodig en om 7.30 uur aan het ontbijt. ben de enige ontbijtgast met een buffet voor nij alleen.
Afrekenen, rugzakje opgooien, wel lichter want ik heb geen water bij en even later staptie weer. Ik zit eigenlijk binnen de kortste keren in de buitenwijken van SdC en het is droog. Ondanks het redelijk vroege uur al diverse mensen met hun rugzakje richting centrum. Ik denk, zeker als ik andere vrouwen met hun rugzak zie hoe het ons vergaan zou zijn in 2010, het jaar dat de paus in SdC was en het onnoemelijk druk is geweest. Plotseling voel ik iets achter me, in een flits draai ik me om en botst er bijna een jonge vent tegen me op. Een beetje een apart type die doet of hij ook in gedachten was en dan druk gebarend maar niets zeggend een zijstraat inslaat.
Ik had hem echt niet gehoord en denk toch dat hij mijn rugzak of zo aan de achterkant open wilde ritsen om te kijken of er iets te halen viel. De enige keer eigenlijk dat ik zo iets meemaakte onderweg.

Even verderop komen een aantal jonge mensen uit een kroegje. ze zijn zo zat als apen en het blijken studenten die hun afstuderen aan het vieren zijn. Ze willen me begeleiden en SdC laten zien. Dat heb ik nu weer, dus ik zeg netjes in zo goed mogelijk spaans dat ik eerst naar mijn hotel moet. Ze zijn me echter alweer vergeten en duiken een volgend cafe in.
Dan zie ik tussen de huizen de torens van de kathedraal opduiken en maak een fotooke. Even later moet ik wat trappen af en dan sta ik plots op het plein voor de Kathedraal.
Door het donkere weer ziet het er wat troosteloos uit en ik zoek even een hoekje om adem te halen. Hier sta ik dan en ik moet me verbijten door de duizend gedachten die door me heen flitsen. Voel de tranen achter mijn ogen branden, maar slik alles zoveel mogelijk weg. We hebben het toch wel samen gedaan schat,zonder de gedachte aan jou had ik hier niet gestaan. maar het had zoveel mooier geweest om samen dit avontuur te hebben mogen doen. Ik schiet zelf alvast een foto en dan komen een paar vrouwen vragen of ik hen op de foto wil zetten.
Ook een paar duitsers melden zich hiervoor. Ik ga even inde kathedraal kijken en steek een elektrisch kaarsje aan. Er is net een mis teneinde. Ik ga nu eerst even naar mijn hotel o mijn rugzak af te gooien. Daarna loop ik terug de stad in en zoek het bureautje waar jeje verklaring dat je de camino gelopen hebt kunt halen. Een erg lange wachtrij, maar goed geregeld. Er zijn wel 10 loketten waar ze de zaak controleren of het allemaal wel klopt. Een man die de zaak meeregelt vraagt waar ik vandaan kom en waar ik begonnen ben. Ik vertel mijn verhaal en zeg dat ik de wandeltocht op wil dragen aan Lieske. Hij neemt me mee naar een loket en zegt "special" tegen de man achter de balie en verteld wat ik hem heb gezegd.Ik moet mijn naam nog een keer opschrijven en die van Lieske. Als ik de verklaring krijg en zie dat de naam van Lieske er bij is geschreven komen de waterlanders wel tevoorschijn. Ik moet dit nu toch wel even verwerken en de man achter de balie is ook onder de indruk. Dan maar weer verder, want de mis begint om 12.00 uur. In de kerk zijn alle plaatsemn bezet en er kan best wat volk in hoor. Ik kijk even rond en besluit dan maar een staanplaats achter een bank te nemen, kan ik af en toe toch even gaan "hangen". De mis begint en er is een duits koor wat af en toe ook zingt. De pastoor heet de pelgrims welkom waarbij hij zowat alle landen vernoemt. Ook Ollanda natuurlijk en dat doet goed om het te horen. Sommige pelgrims hebben hun rugzak nog bij en zijn daar op gaan zitten. Automatisch zoek je iemand die er niet is en ik denk hoe Lieske dit beleefd zou hebben. Onder de indruk en zeker het spectakel op het eind van de mis met het grote zwaaiende wierookvat. Wat had ze hier al veel over gelezen. Het krampt wat rond mijn hart. Veel mensen proberen het slingerende wierookvat te fotograferen / te filmen, maar ik weet niet of dat veel mooi resultaat zal hebben. ik denk dat de herinnering om erbij te zijn mooier is. Als de mis voorbij is blijf ik nog even in de kerk om op een bankje eea even te laten bezinken. daarna nog een elektrisch kaarsje. Ik wil ook nog even achterlangs het borstbeeld van St. Jacob lopen, maar het is zo druk dat ik dat maar uitstel tot maandag.

Ik maak even een rondje en ga dan wat eten. In het restaurantje roept iemand mijn naam en het blijkt Texaanse laura die ik eerder dese week heb ontmoet. Zij is weer met iemand anders op pad en vertrekt maandag.
Ik neem verse sardientjes en de amerikaan met z´n kapotte schoenen komt ook binnen. Hij heeft via iemand uit het café waar we toen zaten aan een paar andere schoenen kunnen komen. Als ik terug naar het hotel loop voor de siesta kom ik wat mensen tegen die ik eerder deze week ook gezien heb. Echter het voelt gewoon anders nu je je rugzakje niet meer op hebt, je tussen duixenden toeristen loopt en eigenlijk niet meer opvalt.
De onderlinge band van het onderweg zijn is al weg en ieder is weer met wat anders bezig.

Na de siesta loop ik een rondje door de stad, maar het is zondag, al veel horeca gesloten en de meeste toeristen zijn weg. Annie en Cor bellen nog even en ik wil wat eten in het Hotel. Heb echter wat verkeerd begrepen want het restauarant is dicht. Geen nood even verderop een barretje waar ze lekkere dingen verkopen. Veel honger heb ik niet, maar je moet natuurlijk wat eten. Ik probeer één te worden tussen de spanjaarden, iets wat met mijn wandel outfit niet lukt. In het hotel geef ik alle stinkende bullen af aan de balie met het verzoek deze zsm weer fris ruikend te retourneren. dan naar bed, "To do-lijstje" voor morgen maken en proberen wat te slapen, dus met TV aan niet zo moeilijk.

De rust.