Weer terug in het Roosendaalse

Hoi allemaal,

Ik wil even kort melden dat ik woensdag 16 mei j.l om +/- 16.30 uur weer ben teruggekeerd uit het zonnige Spanje.

Dit na een zeer aangenaam verblijf in Zaragoza om weer tot mezelf te komen. Ik kom zsm op deze site terug om nog te berichten hoe ik de laatste dagen in Spanje en de terugreis naar Roosendaal ervaren heb. Er zijn nog een aantal aardige foto's die ik u zeker niet wil onthouden.

Dinsdag 15 mei 2012.
Richting huis

Op tijd onder de douche want ik moet mijn rugzakje weer reisvaardig maken. Herman moet nog wat dingen regelen en Marivi gaat s’morgens naar het huis van haar moeder wat ze aan het opknappen zijn. Ik ga met Herman mee en krijg wat inzicht hoe in Spanje pensioenzaken etc. geregeld zijn. Ik koop nog een bloemetje voor Marivi als dank voor gastvrijheid en goede zorgen. Toen Herman en Marivi nog op de kermis reisden zijn ze door heel Spanje getrokken. Ze weten dan ook exact welke streek om welk gerecht bekend staat en wat de beste restaurantjes zijn. Zaragoza is de streek van de lamskoteletten. De beestjes worden hiervoor speciaal gefokt. Als afscheid bieden ze me dan ook aan deze specialiteit ergens te gaan nuttigen. In een klein dorpje iets buiten Zaragoza worden ze op houtskool geroosterd. Ik denk nog ergens wel een gaatje te hebben waar er een paar in kunnen. Bij het restaurant aangekomen blijkt de roosterparty alleen in het weekend dus pech. Geen nood, een alternatief is zo gevonden en niet ver weg. Dus een kwartiertje later zitten we aan tafel en even daarna worden de edele stukjes vlees geserveerd. Smeltend op de tong en superlekker. Dan richting station want de trein wacht niet. We nemen afscheid en ik krijg van Marivi een fles wijn en een halve eigen gebakken cake mee omdat ze bang is dat ik onderweg zal verhongeren. Eea zit in een plastic zak. Zij rijden weg en als ik net door de controle wil gaan hoor ik Herman roepen. Ik kijk om en hij zegt dat Marivi haar autosleutels kwijt is. Snel gevonden want ze zitten in de plastic zak die ik van haar gekregen heb. Dan echt weg en ik ga in de wachtkamer zitten. De supersnelle trein Zaragoza - Barcelona komt en ik zoek mijn plaatsje. Zit omdat ik eerste klas rijd tussen druk bellend/laptoppend zakenvolk en doe even mijn ogen dicht. Dubbel gevoel, op weg naar huis en wat dan……...De trein bereikt snelheden van 300 km p/u maar je merkt er weinig van. Het landschap flitst voorbij en 1,5 uur later rijden we Barcelona binnen. Weer een gigantisch station, echter voor mijn aansluitende trein naar Parijs moet ik naar een ander station. Omdat ik de metro niet goed ken in Barcelona en daar ook nogal wat pickpockets rond schijnen te zwerven gok ik op een taxi. In Barcelona altijd prijs want er rijden er zo een 12.000 rond volgens de wat oudere taxichauffeur waar ik bij instap. Aardige vent die mijn steenkolenspaans zo goed mogelijk probeert te begrijpen en nog te antwoorden ook. Ondanks dat Lieske en ik in 1974 in Barcelona waren zie ik toch een aantal bekende punten zoals de haven en het standbeeld van Columbus waar we langs rijden. Slikken geblazen………… De chauffeur verteld dat het een km of 7 is naar het andere station. Ik houd de taximeter een beetje in de gaten, maar weet ondertussen van Herman hoe het werkt in Spanje. Inde stad rijdt je op de taximeter. Buiten de stad kan een combi zijn van taximeter/opslag of per km. Daarbuiten mogen ze nog een opslag berekenen als je bv bagage hebt die in de kofferbak moet. Ik heb geen probleem met betalen, als ik maar niet het gevoel heb belazerd te worden. Deze man werkt het weer netjes af. Meter + opslagje voor mijn rugzak in de kofferbak. Een kwartier later, en ik €. 15,00 armer nemen we afscheid met een handdruk en weg istie weer. Ik loop wat rond in het station en drink een pintje. Tegen 20.00 uur mogen we instappen in de nachttrein en krijg ik mijn cabine toegewezen. Deze nachttrein is wat ouder. Ik installeer me en even later komt de ober vragen of ik in de restauratiewagen eet. Uiteraard want dat breekt de sleur in de trein een beetje. Tegen 21.00 uur er naar toe, er zitten nog wat Amerikanen, Fransen en een chinees echtpaar. Ik heb een plekje alleen en bestel een aperitiefje en een hoofdgerecht. Het is niet erg druk en de ober is wel een aardige vent. Onder het eten zie ik het buiten langzaam donker worden en de lichtjes in het landschap. Mijn gedachten zijn weer bij Lieske, hoe ontelbaar vaak wij tegenover elkaar aan tafel hebben gezeten, genietende van alles wat goed was. Ik heb ook geen vervelend gevoel als ik iets lekkers eet en zij er niet bij is omdat we dit samen altijd gedaan hebben. Ik weet wel dat bij alles wat ik tot nu toe ondernomen heb altijd Lieske in een beslissing heb meegenomen. Ik neem nog wat kaas als dessert en dan richting couchette. Het bed is al neergeklapt en ik ga voorzichtig liggen. Niet dat ik bang ben , maar dit om mij evenwichtsorgaan tijd te geven aan de andere houding anders word ik misselijk. Ik laat het gordijntje weer open, hopende op inkijk van mijn lievelings ster. Kedeng kedeng, het is onrustig slapen/waken geblazen in de schuddende wagon.


Woensdag 16 mei 2012.
Richting huis.

Ik heb mijn wekkertje op 6.30 uur gezet, maar lig natuurlijk allang wakker. We moeten +/- 8.30 uur in Parijs aankomen. Aan het gerochel in de coupé naast mij hoor ik dat daar het Chinese echtpaar van gisteravond zit. Ik sta me net een beetje provisoir te scheren als de conducteur iedereen komt wekken. Ontbijt over 20 minuten roept hij. Ik ben de eerste in de restauratiewagen bij het voor Spaanse begrippen uitgebreid ontbijt. Dan stopt de trein in een klein station en begint een periode van rijden en stilstaan. Er is ergens iets gebeurd wat resulteert dat we met bijna een uur vertraging in Parijs aankomen. Voor mij geen ramp want ik heb ruim de tijd om van station Gare d’Austerlitz naar het Gare du Nord te reizen waar de TGV naar Antwerpen komt. Het komt me zelfs nog goed uit omdat de ochtendspits in de metro nu voorbij is en er dus geen gedrang is. Voor alle zekerheid heb ik alle waardevolle zaken zoals geld, telefoontje, paspoort op een veilige plaats op mijn body gestoken, zakkenrollers zijn er altijd. Het is weer een gekkenhuis op Gare du Nord. Duizenden reizigers krioelen door elkaar. Ik zoek een plaatsje op een terrasje, koop een koffieke en cascroutje (stokbroodje), we zijn tenslotte in Frankrijk en aanschouw op mijn gemakje wat er allemaal gebeurt. Veel bedelaars, gelukzoekers en ander onguur volk wat constant rondlopend zijn slag probeert te slaan. Even niet opletten en je bent wat kwijt. Twee mannen krijgen zogenaamd ruzie en een handlanger slaat zijn slag bij mensen die even afgeleid zijn. Op het terras hoor je alle talen van de wereld. Had je vroeger seizoenen dat mensen op vakantie gingen, nu gaat het gewoon een heel jaar door. Eigenlijk niet leuk meer om altijd in de massa te moeten zitten. Lieske en ik hebben het vaak tegen elkaar gezegd dat wij de mooiste tijd van reizen hebben meegemaakt dat het overal nog rustig was. We hadden wel het geluk dat we altijd buiten het seizoen weg konden. Het is natuurlijk zo dat veel mensen, ook van andere werelddelen het financieel veel beter hebben gekregen en zijn gaan reizen. Ik hoor het informatiebord ratelen en zie dat de trein klaar staat op perron 9. De mensen haasten zich die kant uit, typisch omdat we allemaal gereserveerde plaatsen hebben. In de trein komt men langs met een drankje/hapje. Ik puzzel en dommel een beetje. Voorbij Brussel wakker blijven want in Antwerpen moet ik er uit. We zijn er zo en ik koop het laatste kaartje naar Roosendaal. Ik sms even hoe laat ik ongeveer in Roosendaal zal zijn. De trein vertrekt, ook weer druk en ik zie de ondertussen groen geworden bomen en struiken voorbij flitsen. Denk aan vorig jaar aan Geert die al bezig was om het feestje voor mijn terugkomst te organiseren toen het met hem mis ging. Binnen negen maanden na zijn overlijden toch nog mijn tocht afgemaakt. Wat kan het toch allemaal raar lopen. Essen voorbij en wat spanning of er iemand op het station zal zijn. Ik zit helemaal voorin en moet een heel stuk over het perron teruglopen, dan de lange arm van Cor en dan Annie. Kussen, bloemen en een brok in mijn keel. Door de tunnel en daar staan nog meer vrienden die me een warm hart toedragen. Een welkom wat me zeer goed doet. Ik stel voor om wat te gaan drinken, maar ik moet mee naar huis wat versierd is en dat vol met bloemen staat. Bloemen, kaarten en mooie wensen. Cor heeft de beloofde champagne bij en de fles is zo soldaat. Mensen komen en gaan. Dan aan de wijn tot ik voldaan maar stik moei iedereen buiten gooi, ik praat nog even tegen de foto van Lieske en ga naar bed.

Zonder planning voor morgen………….


Tot spoedig en nogmaals bedankt voor al jullie support.

Groet,

Louis