Op naar Zaragoza........

Woensdag 9 mei 2012
Van Santiago de Compostella richting Zaragoza.

Hoi luitjes,

Ik sta weer gepakt en gezakt om af te reizen naar Zaragoza. Zojuist nog gebeld door Ad Vos en even bijgepraat. Vanmiddag de trein naar A Coruña, en vanavond om 6 uur de slaaptrein in naar Zaragoza.
Bij leven en welzijn kom ik daar donderdagochtend om 6.30 uur aan. Dus Herman Roels mag vroeg op.

Ik houd jullie nog wel wat op de hoogte tot ik eenmaal weer thuis ben.

Ik pak mijn rugzakkie in met wat ik echt nog nodig heb, maar laat alleen mijn kapotte regenbroek en reserve stalen punten van de wandelstokken achter. Ik had alles al tot een minumum beperkt en ik zal toch een schone onderbroek als reserve moeten behouden. Ik koop in Zaragoza weer wel wat bij als ik minder met mijn rugzak moet sjouwen. Ik lummel nog wat rond in en rond het hotel tot ik er uit moet. dan op mijn gemakje richting statie. Het miezert nog een beetje, maar dat houdt de paraplu wel tegen. Volgens de balieman in het hotel heeft het in Santiago de Compostelle 30 dagen achter elkaar geregend. Het was dit jaar abnormaal en in de periode ervoor was het zo droog dat er voor de drinkwater aanvoer gevreesd werd.
We laten het achter ons. Hoe dichter bij het station hoe meer de lucht opklaart. In mijn binnenste een heel dubbel gevoel nu ik SdC achter me laat. Wat ik wilde heb ik gedaan, maar voel me nu toch ook weer alleen. We hadden dit samen moeten kunnen afsluiten. En dan met een goed gevoel samen terug naar huis.

Ik stop onderweg om nog wat te eten, doe piano aan want ik heb tijd zat. Eenmal in het station naar de wachtkamer en mijn puzzelboekje om de tijd de doden. Er zijn meer wandelaars, de sommigen groeten nog en anderen zeggen niets meer, zijn weer met andere dingen bezig, waarschijnlijk omdat ze thuis weer een agenda hebben. Je voelt dat de magie van het op pad zijn weg is. Het gevoel om die dag alleen naar je volgende slaapplaats te wandelen, onderweg te genieten van dat je anders niks aan je hoofd hebt.En je steeds dichter bij je eindpunt komt.

Het loopt tegen 15.30 uur en mijn trein komt. Ik kijk op het station alvast naar de nummerering van de rijtuigen on straks in de goede te stappen want je hebt allemaal gereserveerde plaatsen.
De trein komt, ik stap in en loop naar mijn stoeltje. Er zitten al twee bejaarde mensen. Ik kijk naar mijn kaart, stoel en wagonnummer. Allemaal goed, dus ik probeer de oudjes uit te leggen dat men op mijn plaats zit. Geen reactie want wat wil die vreemde vogel eigenlijk. Dan komt een meisje dat op de stoel naast me moet komen zitten. Kijkt naar mij. Dan is het zo duidelijk een waterval van woorden en de oudjes zijn vertrokken. Op richting a Coruña waar ik over moet stappen. We rijden door het landschap waarin ik eigenlijk niets meer herken waar ik gelopen zou hebben.

Het landschap schiet voorbij en ik denk aan Lieske dat we hier nu eigenlijk naast elkaar hadden moeten zitten op weg terug. Ik heb het niet breed en ben blij dat we in A Coruna aankomen. Het is er warm en zonnig. Ik moet hier twee uur wachten, loop even het station uit, maar er is niet zoveel te zien. Dan maar terug en met koffie en puzzelboekje het stations terras op.
Tegen 18.00 uur komt het signaal dat we in kunnen stappen. Het is een redelijk nieuwe trein en ik heb een privé slaapcabine met douche/toilet wat er schoon uitziet. Er hangt een TV scherm in waar je keuze hebt uit vier films. Het koptelefoontje ontbreekt echter, maar als ik er om vraag is het zo geregeld. Ik installeer me en tegen 20.00 uur richting restauratiewagen. De serveerster spreekt zelfs wat Engels. Ik maak haar een compliment en ze zegt dat ze drie maanden in Londen is geweest. Bij het afrekenen wil ik graag tevoren een specificatie van het te betalen bedrag en dat wordt wat vreemd gevonden. Oké, niet mijn probleem en ze maken een kladje wat nog klopt ook. Dan naar mijn rijdende bed en proberen wat te slapen. Van slapen komt echter niet zo veel omdat de trein dikwijls stopt om een andere trein voor te laten c.q. nog mensen op te pikken. Ik heb het gordijntje van het raam open gelaten, soms een lichtje in het donkere landschap en blinkende sterren aan de hemel. Soms dommel ik in om met een schok weer wakker te worden.

Tot morgen....