Adios Spain en op weg naar Albi in Frankrijk

Albi, woensdag 16 mei 2018.
Hoi amigos, ik zit ondertussen aan een Belze Grimbergen in Albi, France. Ze hebben zelf geen Frans bier meer, minder aan verdiend denk ik.

Afijn, vanmorgen liep de IPhone-wekker af toen ik al met mijn scheerapparaat in de weer was. Ik had hem voor alle zekerheid ingesteld om na die toch redelijk zware drank en tapas uurtjes van gisteravond niet te laat wakker te worden, want ik moet vandaag best een stukkie.

Routinematig pak ik in wat er nog mee moet. Ik kan eigenlijk blind alles op zijn plek in de trollie leggen. Maar omdat ook met zekere regelmaat mijn grijze massa een hiaatje gaat vertonen en ik iets vergeet, vertrouw ik meer op mijn regelmaat dan op routine.

Om acht uur sta ik gepakt en gezakt klaar om te vertrekken, ik laad alles alvast in mijn autoke en wil in dit geval wel even in het hotel ontbijten, De oudere dame die me heeft ingeschreven heeft nu ook dienst. Ik vraag waar de cafetaria van her hotel is voor een koffieke en zo. Dat kan signor zegt ze, maar het is wel automaatkoffie.

Ik bedank netjes en ga dus dertig meter verderop naar het barreke van gisteren met verse koffie en mijn laatste tostade tomat voor nu.

Dan terug hotel, sleutel inleveren en aftocht. De receptiedame wenst me geluk en een goede reis toe. Om iets over half negen rijd ik de parkeergarage uit. Nu wel eerst op zoek naar een tankstation omdat tanken zondag niet meer lukte.

Het is al stuk druk op de brede avenidas en iedereen raced om op tijd op het werk te zijn denk ik. Voor mij extra opletten omdat ik niet zo een kamikaze piloot ben. Ik mis toch een afslag op een rotonde maar Maria brengt me met zachte dwang weer richting goede weg. Ik moet hiervoor wel even een verkeersregel met voeten treden maar het loopt goed af. Wel na twee minuten twee motoragenten achter me, maar hebben of wilden mijn overtreding niet zien. Uitrit, tankstation, volgooien en om negen uur zit ik op weg richting Frankrijk.

Heerlijk weer om te rijden, beetje winderig maar zonnig en droog.
Binnen de kortste keren ben ik Huesca al voorbij. Maar dan begint het het echte werk om door de pyreneen te komen. En buiten de klimmen en dalen die ook de gemiddelde snelheid behoorlijk beïnvloeden, wordt er ook nogal aan de weg gewerkt. Maar ik wist dat ik vandaag geen hoog gemiddelde in snelheid zou halen en geniet van de natuur waar ik doorheen rijd.

De pyreneen zijn natuurlijk ook een prachtig gebied. Zeker in deze tijd van het jaar dat alles wat lager in de dalen weer groen wordt en verderop de sneeuw nog op de hoge toppen tegen de warmer worden de zon vecht. Aan de snel stromende rivieren en andere waterkes zie je dat ze de strijd al verloren hebben, want het heldere ijsblauwe water dondert naar beneden, soms onderbroken door een kunstmatig aangelegd stuwmeertje.

Het slingert, stijgt,daalt, komt door verlaten gehuchten met ingestorte huizen en om elke bocht een ander landschap. Prachtig om te zien en niet in een fotooke te vatten. Ik doe dan ook geen poging om te stoppen dan want sta je om de .......tig meter stil. Ook in veel dorpen volop accomodaties om toeristen te herbergen die hier komen om te wandelen, klimmen en ik weet niet wat allemaal. Niet te hard rijden en om me heen kijken. Verkeer is er weinig, maar de weg is des te verraderlijker met die vele haarspeldbochten.

Er wordt aangegeven dat de tunnel waar ik door moet tot 18 mei is gesloten, maar gelukkig alleen in de nachtelijke uren. Overdag is er 1 rijbaan open en wordt met een stoplicht geregeld wie er mag rijden. Wel staat er bij dat de wachttijd altijd maximaal 11 minuten is. De weg naar de tunnel toe is vrij stijl en zelfs ik moet met mij autoke terug naar mijn derde versnelling.

Om vijf voor twaalf die tunnel bij Bielsa in Spanje in en ietsje over twaalf kom ik er aan de andere kant in Frankrijk uit.
Een lange afdaling vol haardspelbochten volgt. Ander landschap, andere bouwstijl van huizen en andere mensen. Ik stop even voor een koffieke bij een bar restaurant en kan mijn Frans weer tevoorschijn halen.

Verderop in een dorpke een bord met “route barree”, pvd zelfs Maria is nu even de kluts kwijt. Ik laat een bestelwagen stoppen en vraag een alternatief aan de chauffeur. Pas de probleme, demi tour en na vierhonderd meter weer op de goede weg al zal er wel een langer stuk autoroute in zitten dan gepland. Elk nadeel heeft een voordeel zei J.C. want nu gaat het natuurlijk ook wat sneller.

De autobaan dendert onder me door en om half drie ben ik Toulouse al voorbij. Nog een klein uurtje naar Albi. Even een stopke op een grote parking, maar de toiletten zijn daar zo vies, dat ik dat aan kan voeren als argument als ik een proces zou krijgen voor wildplassen waartoe ik nu genoodzaakt ben.

Dan verder, tegen half vier rijd ik Albi in. Tankstation en auto voeren voor morgen. Apart tanksysteem hier. Eerst melden bij de kassa, dan krijg je te horen bij welke pomp je mag tanken en daarna normaal afrekenen natuurlijk het zal wel nodig zijn.

Ik vervolg de weg naar het hotel wat in de buurt van het station ligt. Als ik de grote publieke parking oprij wordt ik welkom geheten door diverse dames die daar rondlopen en mij met lachen en handgebaren uitnodigen om met ze mee te gaan.
Ik weiger beleefd want ik moet nog douchen. Maar het valt me wel op dat hier nog zo openlijk getippeld wordt. Omdat de parking vol staat moet ik toch even zoeken naar een plekkie, maar in een zijstraat naast het hotel kan ik de auto kwijt.

Hotel in, pittig Frans weifke doet de administratie en binnen de kortste keren sta ik op mijn kamerke. Ziet er goed verzorgd uit dus weer geluk. Uitpakken wat ik nodig heb en douchen. En dan, nee nee ........niet het parkeerterrein, maar naar de bar om een glas bier. De receptie dame komt vragen of ik s’avonds ook in het restaurant eet en noteert mijn naam.

Het wordt druk in het hotel, veel handelsmensen zie ik wel. Aan de reacties te merken ook velen die hier vaker komen.
Zij boeken hier een “soiree Etappe” dus een kamer met een aangepast diner. Zeg maar half pension. Voor mij geldt dat niet omdat ik een doorgaande gast ben.

Ik kijk even op de landkaart hoe verder en besluit via Vierzon naar boven te rijden. Weer een kleine vijfhonderd km verder. Booking.com helpt me aan een slaapplek. Even bloggen en dan is het etenstijd.

Het restaurant zit al aardig vol, andere sfeer dan in Spanje, en natuurlijk andere kaart en prijzen. Ik bestel een pastiske en kies een menuuke, voorgerecht rauwe ham in een gepocheerd ei, hoofdgerecht iets lekkers met kwartel en nagerecht klein bolleke nougatijs met aardbeien. Beetje rode wijn, nu weer Frans natuurlijk en het smaakt voortreffelijk.

De bediening is hier snel, maar wat afstandelijk. Niet zo gemoedelijk als in Spanje waar je sneller contact hebt. Het ligt mogelijk ook aan de gasten hier. Want de overgrote meerderheid eet snel al of niet met IPad en gaat naar de kamer.

Een chique gekleed donker stel met Afrikaanse roots valt op omdat hun blote voeten gestioken zijn in goedkope plastic slippers. Het valt wat uit de toon bij hun verdere outfit. Mogelijk hebben ze moeilijke voeten, eksterogen of ander ongemak.
Het zal me saucisson wezen. Ik neem nog een koffieke en zoek dan ook mijn bedje op.

De rust en morgen weer wat omhoog. Plan is wel om vrijdagavond thuis te zijn......