Onderweg met herinneringen aan vroeger.....

Vierzon, donderdag 17 mei 2018
Gisteravond lekker maaltje genoten, wijntje er bij dus ik ging wat rozig naar mijn bedje. In de gedachte morgen weer uitgerust uit bed. Echter om twee uur klaarwakker. Wat rondgelopen, beetje water gedronken maar niks hielp. Dus dan de IPad maar gepakt en mijn blog van die dag verder afgewerkt.

Dat hielp een beetje, tenslotte het licht maar uit en toch weer ingedommeld. Tegen achten weer wakker. Niet echt fit maar vooruit. Mezelf en mijn kofferke reisvaardig gemaakt. En dan even in de ontbijtzaal kijken.

Echt Frans ontbijt, wat stokbrood, confiture en boter. En een pak jus d orange er bij om het wat te laten lijken. €. 10,50 p.p.
Nou kijk ik niet op een euro maar voor een tientje stokbrood eet ik niet op.

Ik loop even een stukje de straat in vind een “café tabac” en neem een grand noir en een croissant en reken drie euro af. Peu de l’eau voor het pilleke en dan terug hotel, spullen pakken en afrekenen. Aardig hotel, schoon, alles redelijk nieuw maar ook wat gehorig. Soit........

Auto laden en rijden. Omdat ik met Lieske door een deel van deze streek gewandeld heb pak ik een stuk Route National. Mogelijk zie ik nog iets bekends. We hebben toen een stuk gelopen in Zuid Frankrijk wat een deel is van route naar SdC vanuit Italië. Van Aumont-Aubrac naar Conques. Een stuk van een 160 wandelkilomers wat uit zeven dagtochten bestond.

We werkten destijds nog, waren nog geen geoefende wandelaars en hadden via een bureau deze trip geboekt. De bagage werd elke dag naar het volgende hotelleke gebracht en wij liepen met een dagrugzakje met eten en regenkleding. Toen is eigenlijk ook het idee geboren om als we niet meer hoefden te werken echt naar SdC te gaan lopen. Ik zal de foto nog wel eens opzoeken waar Lieske bij km paaltje staat met de afstand naar SdC vanuit Aumont-Aubrac.

We sliepen in hotellekes van twee of drie kamers, en elke ochtend naar de bakker en/of winkeltje om stokbrood, lappen rauwe ham en fruit te kopen voor onderweg. Lieske vond dat geweldig en het was feesten als het etenstijd werd en op de grond of stuk boomstam zaten te picknicken. En natuurlijk bij aankomst toen al de beloningspint voor de dagprestatie.

Toen we in Conques aankwamen en de volgende dag met een busje terug naar het beginpunt Aumont-Aubrac werden gebracht waar onze auto stond hadden we veel liever doorgelopen......
Een paar jaar geleden heb ik iets noordelijker alleen de tocht naar SdC moeten lopen........

Ik herken buiten het landschap niks meer, weldoet de weg me ook denken aan mijn vrachtwagen leventje destijds. Allemaal dit soort wegen, want de vierbaans autoroute moest toen nog uitgevonden worden. Het is een beetje mistig, ik hang achter een vrachtwagen en doe geen poging deze in te halen. Zodoende kan ik op mijn gemak een beetje van het landschap genieten zonder door jakkers opgejaagd te worden.

Ik voel me weer even routier, wel vijftien kilo lichter dan toen, geen bierbuik meer en handen die drie cm smaller zijn dan vroeger. Ook van de chauffeurscafes van destijds zijn er weinig meer over.

De weg golft op en neer, evenals mijn gedachten aan nu en aan het verleden. Een honderd km verderop worden we naar een bredere weg gedirigeerd en wordt het verkeer weer drukker.
Dus vooruit kijken om accidenten te voorkomen.

Het landschap is niet zo spectaculair als gisteren maar zeker niet minder mooi. Groen wisselt af met geel en grote viaducten en tunnels vergemakkelijken het intensieve rijden van vroeger toen alles nog binnendoor en de vele dorpkes moest. Het gaat nu allemaal sneller maar ten koste van het avontuurlijke van toen.
Ondanks dat ook toen tijd geld was.

Een week van huis, alleen naar huis bellen als je bij een bedrijf moest laden of lossen. En soms aan de grens bij een declarant zodat je kon zeggen wanneer je ongeveer thuis zou zijn.

Ik stop een paar keer om een koffieke en plaspauze. Het valt me op hoe weinig Nederlandse vrachtwagens ik hier zie.
Polen, Hongaren, Roemenen en Litouwers hebben nu het stuur in handen. Ook zij moeten eten natuurlijk, maar het valt wel op.

Ik nader Vierzon, hotel ligt net naast de afrit op de uitvalsweg van Vierzon. Ik rijd eerst het stadje in om te tanken. Drie tankstations hebben de pijp aan Maarten gegeven. Ik moet tot aan de andere kant Van het plaatsje totdat ik een zelfbedieningspomp tegenkom.

Dan retour, auto aan de kant bij het hotel. Hotel Continental in Vierzon. Niet veel van bijzonders, maar niet duur en volgens de recensies redelijk van kwaliteit en zuiver. Ik parkeer mijn autoke voor de deur en naar binnen met mijn bagage.

En scherpe kruidengeur verraad de origine van de eigenaars. Het zijn volgens mij Hindoestanen. Maar supervriendelijk en mijn kamer is klaar. Boven gooi ik eerst even het raam open want een beetje frisse lucht kan geen kwaad. Dan even bed, bad en kasten inspecteren want ik heb natuurlijk al wel de nodige ervaringen. Alles lijkt spic en span dus ik mag de douche in.

Daarna naar de bar om een pint en WiFi. Dat wordt allemaal geregeld en dan belt Peter Mies. Hij wil een recept voor varkensoren en dat ik gisteravond varkensdarmen mocht nuttigen. We lachen en praten weer een tijdje bij.

Daarna doe ik alvast mij broodbestelling bij Pluis vd Bemd voor a.s zaterdag. En ook zij is weer paraat.

De ober komt vragen wat ik wil eten, ze hebben een beperkte kaart, minder luxe als gisteren maar gewoon goed. Ik neem een groente/cremesoepke, bavet met frietjes en wat kaas. Kletske rode wijn om door te spoelen en koffie achterop.

Het is een familiehotel, iedereen helpt mee, maar ze hebben wel een Franse kokkin in dienst zie ik wel. Op een gegeven moment komt een oude man achter de toog staan, doodstil en alleen maar staan te kijken. Ik denk waarom houden ze die man niet achter in hun privé ruimte, maar opa blijkt ook nog mee te werken. Hij ruimt alles af als er een gast weg gaat na het eten. Hij heeft het niet druk want er zijn maar acht gasten incl. twee koppels.

Ook hier weer vertegenwoordigers die hun vaste route hebben. Onder hen een oudere dame die handelt in voor dames ondersteunende onderkleding. Zij is gelukkig een van de weinige gasten die wat wil praten. De overigen schuiven hun voer naar binnen en gaan naar hun kamer.

Ik bel nog even naar de buren dat ik vrijdagavond weer zal landen op de Tolberg. Morgen op het gemakske richting huis en dan zien we weer wel...........