Dag 23 verblijf in Rome

Dag 23 verblijf in Rome

Dinsdag 22 oktober 2024

Hotel Ascot

Vandaagkan ik weer genieten van een warme douche. Ik neem de tijd en ben om half tien in de ontbijtkamer. Onverwacht druk. Vijf van de elf tafels bezet. Buongiorno allemaal. Bordje zelf vullen, koffie wordt gebracht……wat een luxe eigenlijk. Vandaag lekker weer volgens de geleerden. Mogelijk rond vijf uur een drupke. Dus ik laat de plu in het hotel.

Om tien uur sta ik al buiten….blauwe lucht, een enkel wolkje. Ik wil richting de St Jan van Rome. Ja, ja ze hebben ook een Sint Jan hier. Alleen noemen ze hem “San Giovanni in Laterano” deze kathedraal (wereldkerk) is eigenlijk nog belangrijker dan de St. Pieter. (Google). Ik ben daar al een paar keer geweest, maar hij blijft me fascineren. Wel een eind lopen, maar onder de grond in de metro, zie je weinig van het dagelijks leven in een stad als Rome. Als toerist sta je er vaak niet bij stil dat er door de inwoners gewoon gewerkt moet worden. Van bakker, bezorger, kelner, straatveger tot burgemeester. Zij zorgen, er vaak vanuit alle vroegte, voor dat jij onbezorgd van je natje en droogje kunt genieten.

Voor velen een gewone, vaak slecht betaalde baan en natuurlijk ook een categorie die er een dubbeldikke boterham aan verdient.

Net op weg kom ik voorbij de “thermen van Diocletianus” en het onderdeel daarvan de “Santa degli Angeli”, die ik gister eerst wilde bezoeken. Ik twijfel, doorlopen en straks terug of meteen naar binnen. Binnen vijf seconden ligt de dagplanning weer in duigen. Nu ben ik nog fris en na de middag is het maar weer afwachten. Het is natuurlijk ook één groot museum. Maar ik ben meer getriggerd door het enorme bouwwerk voor die tijd. Ik sla al het kleine opgegraven spul zoals kannekes, kruiken, olielampjes en munten over. Maar om de grotere beelden, wegwijzers, urnen en sarcofagen kun je bijna niet omheen. Aardige is ook dat vermeld wordt waar en wanneer het in Rome is opgegraven.

Op het eind kom je in de grote ruimte van de thermen. Jammer is dat je wegens werkzaamheden niet bij de koudwater baden kunt komen. Maar tevoren kon je al een blik hierop werpen via een raam. Toch ook weer net iets aparts hier. Men heeft enkele in Rome gevonden grote grafruimten integraal overgebracht naar hier. En die had ik nog nooit gezien. Het loopt al tegen twaalven als ik verder ga. Net buiten, een staalblauwe lucht en er vallen druppels uit. Sodeju, te snel want vijf minuten later is het weer droog.

Ik hervat mijn wandeling richting San Giovanni. De straat “Via Cavour” loopt bergafwaarts. Maar het is gewoon warm nu. Even zitten met koffie en water, hier €. 5,50, hoezo toeristisch. Plan decampagne, het is nog minstens een half uur wandelen eer ik daar ben. Dan rondkijken en bordje eten zoeken, dus wordt dan weer laat. En eigenlijk voel ik de kilometers van gisteren ook nog wel. Plan omgooien en eerst eten. In mijn gidske een goei aanbevolen restaurant, “Agata e Romeo”, ik ben daar op een dikke tien minuten lopen vandaan. Dus die kant uit en ……. het bestaat niet meer, corona niet overleefd. Later zie ik op de website dat ze nu in de wijk Trastevere zitten met een handel in culinaire specialiteiten.

Maar in deze buurt keus zat aan restaurants. Ik beland in “La Forchetta d’Oro”. Plek voor een dertigtal eters. Moeders in de keuken en de baas bedient zelf, geholpen door een jonge vent. Je moet hier geen haast hebben. De cliëntèle over het algemeen Italiaans op mij en drie Amerikanen na.

Ik bestel een pintje, ik denk bijna dat hij me vergeten is maar komt dan met een halve liter. Ik reageer maar niet, anders nog langer met dorst en die pint gaat wel op hoor. Ik heb al uitgekozen wat ik wil eten. Beginnen met een bordje ham en daarna een Italiaanse klassieker “Ossobuco”. De eerste keer dat ik hem op de kaart zie staan. De Amerikanen, ik begrijp uit twee verschillende staten, Florida en Indiana.Ze proberen elkaar te overtuigen waarom dat juist hun staat zo speciaal is. Hoezo chauvinistisch……. Ik ben eigenlijk nieuwsgierig waar deze mensen nu op zouden stemmen, Trump of Harris. Ik geniet mijn maaltje.

Twee meiden komen binnen, bestellen een pizza en fles water. Delen de pizza waarbij er eentje de topping afschraapt en alleen een stuk pizzabodem op eet. Ze wisselen geen woord. Tien minuten later staan ze op en rekenen af. Ze laten de helft staan……… Kinderen….het zal voor mij een raadsel blijven.

De baas zegt dat ze eigengemaakt ijs hebben, nou vooruit dat kan er nog wel bij. Het is echter een fikse bokaal. Geen koffie, maar ik krijg bij het afrekenen nog een limoncello van de zaak. Buiten nog steeds warm, geen zin meer om verder te gaan. Dik kwart na drie, dus de St. Jan wordt opgenomen in het programma van woensdag. Ik neig naar de metro, maar moet ook weer wat calorieën kwijt. Een klein half uurtje klimmen naar het hotel helpt daar zeker bij.

Goeie siësta natuurlijk. Opfrissen, vers shirt aan en nog effe naar buiten. Niet echt honger, maar een beetje zitten, een pintje en kleine hap moet wel kunnen.

Ik loop drie restaurants af. Overal vol en in de rij staande mensen. Dus dat wordt niks. Bij toeval een barreke, nog niet gezien en er staan een paar man binnen. Ikke dus ook. Een lange chinees achter de toog. Niet altijd gezelligheids mensen is mijn ervaring. Maar deze, ze noemen hem William is een praatgrage, vloeiend Italiaans en grappen makend met zo te zien vaste klanten. Ik drink een glas bier en bestel een tosti. Espresso achterop. Niet zwaar en weer genoeg om de nacht in te gaan.

Relaxte dag achter de rug, gewandeld, beetje cultuur gesnoven en lekker getafeld, wat heb ik nog te wensen………