Van Porto naar Vigo

Vrijdag 10 mei 2019
Ik ben vandaag in Vigo, Spanje aangekomen.

ik had de wekker op 6 uur gezet, maar ik ben ruim daarvoor al klaarwakker. Even blijven liggen is geen optie dus hoppa der uit.
Scheren, douchen en als laatste mijn toilettaske in de trollie.
Dan alles nog even nalopen, want ik blijf natuurlijk die controle freak. Tickets op volgorde, los geld in mijn zak en niks laten liggen. Dan richting metro.

Mijn koffieadres café Metro, is al open, ik ga niet binnen. Ik wil eerst met de metro naar mijn vertrekstation en daar koffie drinken met een stuk toast. Ik zwaai wel naar de barman maar hij ziet me niet. In het metrostation is het al aardig druk. Maar de ruime moderne omgeving straalt een bepaalde rust uit. Ook lijken de mensen niet zo gestrest op weg naar het werk. Zoals altijd zijn er weer controleurs aanwezig die op de achtergrond opvallend, onopvallend hun werk doen.

De metro komt en drie haltes verder miet ik er weer uit. Op dit metro station is het weer wat drukker omdat hier de regionale treinen werkmensen naar Porto brengen.
Ik ga naar de vertrekhal, maar mijn treinvertrektijd staat nog niet op het bord. Tijd zat, dus nu maar koffie. In het station is nog niks open. Aan de overkant van de straat zijn al wel barrekes die het zwarte vocht verkopen. Naar binnen en ik zit zo weer achter mijn dagelijkse start energie. Water en pilleke en de motor draait weer op volle toeren.

Terug naar de statie en daar wordt mijn treintje al wel vermeld. Perron 13, nu moet ik het toch even vragen. Zoals eerder verteld is dit station een mix van oud en nieuw. Het oude deel is voor doorgaande treinen en het nieuwe is een kopstation. Ik moet in het nieuwe stuk zijn. Er staan een tiental mensen, veelal ouderen op reis. De treinreis duurt drie uur en ik gok er op dat ik onderweg ook een koffie of zo kan kopen.

Her treinstel loopt binnen, nog helemaal leeg. Ik zoek mijn gereserveerde plaats in wagon drie. Het is geen echt lange trein en komt voor driekwart vol. Er komt een groepje mensen binnen die hun plek zoeken. Twee dames twijfelen even en laten hun ticket aan mij zien. De ene moet naast mij en de andere in de stoel er voor. Het blijken Brazilianen. En spreken alleen Portugees. Dus de conversatie loopt wat moeilijk, ook als ik aangeef best van plaats te willen wisselen zodat ze naast haar vriendin kan zitten. Wordt dat niet begrepen.

De trein vertrekt en heeft er meteen flink de vaart in, bij elke onbewaakte overgang hard toeterend, niemand te zien, maar het is mogelijk een instructie voor de machinist. De conducteur komt de tickets controleren. Geen zwartrijders aan boord maar ook geen koffiebar. Dus een lange zit zonder iets, maar ik heb iets verkeerd begrepen. In Portugal geldt een andere tijd en over de Spaanse grens moet de tijd weer een uurtje vooruit gezet worden. Effectief duurt de rit dus maar twee uur. Dus zo lang kan ik het wel uithouden.

Het Portugese landschap is groen, veel landbouw, druiven en fruit. Het golft ook wat op en neer, maar geen hoge bergen ook omdat het spoortraject zich in de buurt van de kust bevind. Ook zie ik plotseling een tiental pelgrims door het landschap sjouwen met hun rugzak om. Het was maar een flits maar toch leutig om te zien. Soms zie je in de verte de zee liggen. De bebouwing ziet er allemaal netjes uit, dus de economie zal hier wel redelijk draaien. Of er ook veel belasting betaald wordt is natuurlijk de vraag, want Lissabon is ver weg.

Mijn buurvrouw heeft zich toch bij haar vriendin gevoegd en op een station net voor de Spaanse grens stappen ze uit.
We komen mooi op tijd aan in Vigo, dan eerst toch maar koffie, plattegrondje van Vigo uit een rek gepakt en mijn slaap locatie opgezocht. Mijn hotel blijkt op een kwartiertje lopen van het hotel te zijn. Niet ver maar het regent dus keus van taxi of plu.

Ik kies voor de plu want heb tijd volop. Dat blijkt ook want als ik bij het hotel Vigo del Mar aankom zijn de kamers nog niet gereed.
Trollie wegzetten en in de hotelbar een glaasje bier besteld. En verrassing de eerste tapa wordt er weer bij geserveerd. Een schaaltje witte bonen met stukjes rookworst. Smakelijk en passend bij dit kille regenweer.

Ik stuur een app-je naar vriend Herman in Zaragoza, dat ik op zijn advies naar Vigo ben gegaan, maar niet dat ik regenweer wilde hebben. Hij antwoordt er alles aan te zullen doen dat het snel beter wordt. En inderdaad in de namiddag komt de zon er af en toe al even door.

Ik meld me opnieuw bij de receptie en krijg van een vlotte goed Engels sprekende meid de sleutel van mijn kamertje. Gelijktijdig met een drietal oudere Engelse pelgrims, zij laten hun bagage vervoeren zie ik wel, maar daar is natuurlijk niks mee. ik denk daar ook wel eens aan, maar dan moeten ook de beentjes blijven willen en daarin zit mijn probleempje.

Mijn kamer is niet groot, maar er zit alles in en het is schoon. De badkamer is drie vierkante meter. Het douchebakje ligt wat verzonken in de vloer waardoor je het idee krijgt dat je in een putje stapt., maar dat is weer even wennen. Alleen het bedlampje doet het niet. Minpuntje van het kamermeisje want die had dat even moeten controleren vind ik.

Ik installeer me en pak mijn trollie helemaal uit zodat de hier en daar ontstane kreukeltjes weer een paar dagen de tijd hebben om recht te trekken. Opfrissen en naar buiten. Eerst het kapotte lampje nog even gemeld en het meisje aan de balie beloofd het te laten repareren. En dat is ook gebeurd als ik terugkom.

Het blijft toch een beetje miezeren en ik sukkel richting VVV om info over Vigo te verkrijgen. De stad straalt welvaart uit. Men heeft dan ook van alles, strand, havens en industrie en bekend om zijn culinaire specialiteiten zoals schaal en schelpdieren.

Een aardig vrouwtje bij de VVV helpt me aan de informatie. Goed dat ik me wat ingelezen heb, want af en toe moet ik ze wel wat helpen door naar specifieke dingen te vragen. Mogelijk is ze wat onder de indruk van mijn charmante verschijning.

In de stad zelf zijn wandelroutes uitgezet met diverse thema’s.
Je kunt er allerlei sporten beoefenen en er is bv ook een vaartocht naar het Eiland Cies. Een prachtig natuurgebied met ook diverse wandelingen. Nadeel vind ik dat je gebonden bent aan de boot die pas laat in de middag weer terug vaart. Zeker voor mij die graag zelf de regie houd.

Bepakt met folders zoek ik een café op met zicht op de haven waar een groot Cruise schip aangemeerd ligt. Ik bestel een pint en ook hier weer een tapatje er bij. Ik bestudeer de info en het leventje aan de overkant in een grote jachthaven.

Plannen van activiteiten de komende dagen schuif ikmnaar morgen. Nu even acclimatiseren en rust houden. Er stopt een bus die de passagiers van het Cruiseschip afzet. Zij hebben zo te zien een dagtocht gemaakt, dus geen bagage bij, en lopen naar de grote boot. ......tig etages hoog en natuurlijk prachtig om te zien. Klein uurtje later zie ik hem opeens wegvaren, ik loop nog snel naar de kade voor een foto, maar hij is dan al een eind op weg.

Ik ga even terug naar het hotel om de info weg te leggen en passeer al een aantal restaurants waar ze zeevruchten aanbieden. Ook het straatje wat bekend staat als oesterstraat, maar er is nog geen enkel restaurant open. Wel hangen menu’s buiten met de prijzen er bij. Waaraan je kunt zien dat ze hier in de stad zeker niet armlastig zijn.

Rond acht uur weer naar buiten. Het meisje van de balie staat nu achter de bar. Vlot kind en met een lach op haar gezicht geboren. Dus geknipt voor de Horeca. Ze vraagt of ik tevreden ben dat het lampje al is gerepareerd. Dankjewel hoor meid...

Dan op jacht naar een avondschotel. Al wel veel volk aan de wijn en tapas, maar nog geen kip in geen enkel restaurant.
Ik besluit het goede Spaanse voorbeeld te volgen en ook maar eerst te gaan aperitieven. Wijntje en tapatje stillen de eerste honger.

Wat later een rondje langs de restaurants en ik val uiteindelijk binnen bij El Compostel. Mooie zaak, redelijk vol, maar een tafeltje voor 1 persoon is geen probleem. Veel vaste klanten zie ik wel die door hun favoriete ober hartelijk begroet worden. Je ziet aan de mensen dat het ze goed doet om herkend en zo ontvangen te worden.

Het valt niet mee om uit alle lekkers een keus te maken. Ik wil het ook een beetje doseren want ik ben drie volle dagen in Vigo. Dus volop tijd om overal van te genieten.
Vandaag ga ik maar voor een stukje eendenpathe vooraf en een merluza visschotel als hoofdgerecht. Glaasje Rioja er bij en genieten maar. Beetje eten, wat observeren en mijn gedachten laten gaan. Hoe het is en hoe het was....

De pathe is lekker en niet echt zwaar, de visschotel is erg smakelijk en meer dan voldoende. Ik hoef geen dessert meer en houdt het bij een espressotje. De attente obers hebben hun eigen tafels maar zijn ook niet te beroerd om van een andere tafel een leeg bord weg te halen of een glas bij te vullen. Om deze tijd is het voor hen even rennen. Een jongen achter de bar is constant bezig om een seranoham in flinters te snijden. De bordjes ham vliegen onder zijn handen uit.

Tijd om op te stappen, mijn stukje plastic geld doet zijn werk en ik ga naar het hotel. Daar is ook het meisje nog steeds. Ik zeg dat ik de indruk heb dat ze 24 uur per dag werkt. Attent vraagt ze waar en wat ik gegeten heb. Een goed adres zegt ze en ook mijn keus vind ze goed. Ik vertel dat ik me zaterdag wil tracteren op almechas en ook dat kan haar goedkeuring dragen.

Dan naar bed. Ik probeer nog even aan mijn blog te werken, maar de Rioja doet zijn werk en ik val in slaap. Vandaar dat ik wat later ben, maar weer wel helemaal bij.....