Maandag, Napoli oudoe!!

Napels, maandag 27 mei 2019
Ik ben om vijf uur klaarwakker, lig wat te draaien en pak uiteindelijk mijn IPad om de krant te lezen. Vandaag 27 mei, de verjaardag van mijn vorig jaar overleden broer Ton. De eerste keer dat hij er niet meer is. Ook altijd een trouwe lezer van mijn blog, zeker toen ik onderweg was naar Santiago de Compostela.
Hij zocht via Google op waar ik ‘s nachts geslapen had en stuurde me dan een foto van die locatie. Of dat hij wilde zeggen ik weet waar je zit........

Uiteindelijk sukkel ik weer in slaap tot tegen negenen, stortbadje en toch maar iets aantrekken mer lange mouwen. Vandaag wil ik een beetje afdalen richting haven, naar de rijkere regionen van de stad. Ik stap buiten en het regent nog of weer. Anderhalve meter verder stap ik bar Louis in. Het gewone ontbijt recept en even in mijn boekje kijken welke kant ik straks op moet lopen. De ontbijtkosten worden weer op rekening van Les Chambres gezet.

Eerst om een paraplu, ik zit aan de rand van een volksbuurt, dus keus zat in winkeltjes. Het man van het eerste zaakje heeft alleen koffers en tassen, maar hij loopt mee naar de buurman en zegt dat ik een paraplu “piccolo” wil. Groot assortiment in alle prijsklassen. Ik hoef niet de goedkoopste, maar wil ook geen syndroom als ik hem ergens laat liggen. Ik kies er eentje, vraagprijs €. 12,50, maar we gaan samen uiteindelijk met een tientje akkoord.

Ik stap buiten en word aangeklampt door een Amerikaans koppel met kid. Zij verblijven in hetzelfde gebouw als ik. Gisteravond nog even bijgestaan toen zij arriveerden en dachten dat ik de verhuurder was. No sir, die moet u zelf even bellen en wachten tot u de sleutel krijgt. Ik mag u niet binnenlaten want het gaat ook om uw veiligheid. Was geen probleem.

Nu vertelde hij dat ze later op de avond nog waren gaan eten, zij zitten op de zesde etage. Terug op weg naar boven kwam de lift vast te zitten en heeft hij de brandweer moeten bellen. Ons gebouw waarin een aantal B&B’s zitten is namelijk redelijk oud. De buitenkant ziet er goed uit, maar binnenin is het gewoon een ouwe zooi.

Ik loop richting de buurt waar ik naar toe wil. Ongeveer een half uurtje wandelen en de paraplu is nu zijn geld al dubbel en dwars waard. De regen gutst uit de hemel, maar de temperatuur is eigenlijk goed. Korte mouwen waren voldoende geweest. Bij de haven even oriënteren links of rechts af. Dan een wolkbreuk met zware donderslagen. Ik zoek beschutting tegen een gevel.

Ik zit nu eigenlijk weer in de buurt waar ik met de ferry ben aangekomen. De regen wordt minder en ik kan oversteken naar Castel Nuovo. Een bouwwerk uit 1400, van Koning Alfonso 1. Het verhaal gaat dat hij destijds een platonische liefde had met Lucrezia d’Alagno, hij 58, zij 18. De boekskes zouden er tegenwoordig van smullen. Ik schuil nog even onder de imposante ingang en ga verder. In tegenstelling tot veel met name Chinese mensen die wel binnen gaan kijken. Voor hen is dit natuurlijk allemaal heel spannend.

Ik waag lijf en leden weer een keer met oversteken. Ben ook wat brutaler geworden hierin. Want als je blijft wachten tot iemand stopt moet je gewoon je scheerapparaat meenemen want dan kom je nooit over. Ik ben er nu aan gewend. Ze komen in volle vaart op je afgereden en als jij stopt razen ze door, loop jij gewoon verder dan gaan ze viervoets op de rem en staan op tijd stil. En mer Lieske op mijn schouder heb ik er alle vertrouwen in.

Op de Piazza Municipio een mooie fontein. Hier komen drie dames met een opgewonden kleurtje op me af. Ik ben verbaasd over ineens zoveel vrouwelijke belangstelling. Het blijken gelukkig keurige types die alleen mijn diensten vragen om een groepsfoto te maken bij de fontein en dan nog eentje met de Vesuvius op de achtergrond. Maar ook vandaag is deze in nevelen gehuld en niet in voor een foto.

Net voor de Piazza Plebiscito een grote passage, Galleria Umberto 1, met daarin het duurdere segment winkels. Glazen dak en prachtige marmeren vloer. Daar zou de VVV ook naast moeten zitten maar die vind ik niet. Wel het prachtige teatro San Carlo. Hier speelt de opera Madame Butterfly. Ik heb nog voor een kaartje gekeken. Maar vollen bak. Een enkele plaats vrij, maar natuurlijk die met het minste zicht. En om daar €. 90,00 voor te betalen vond ik wat overdreven. Je kunt er tegen betaling ook een rondleiding krijgen voordat een voorstelling begint. Wel eerst aanmelden.

Waar je ook loopt, overal wordt geleurd, gesjaggerd en spullen aangeboden. Op kleden, kraampjes en kartonnen dozen wordt alles uitgestald. Van haarspeldjes tot dure merktassen. Sommige donkere mensen hebben wel voor een miljoen euro aan Rolex horloges zomaar los in hun handen. Dat hier een systeem achter moet zitten was voor mij wel duidelijk. Men loopt niet zo maar ongericht rond. Ik zie dat een donkere man met een kar met handel telefonisch naar een bepaalde plek wordt gedirigeerd. En daar tot op de cm nauwkeurig plaats neemt tussen twee collega’s met andere spullen. Dit is natuurlijk de armoede, op dezelfde locatie de decadente winkelstraat Via Toledo.

Op het gigantisch grote Piazza Plebiscito wordt het krachtenspel van kerk en staat uitgebeeld in gigantisch grote gebouwen. Tegenover het koninklijk paleis de grote Dom San Francesco di Paola. En aan weerszijden regeringsgebouwen.
De kerk is dicht van twaalf tot vier uur ivm schafttijd van de pastoor en in die pracht en praal van het paleis ben ik niet geïnteresseerd.

Als jongen van eenvoudige komaf en liefhebber van volkscultuur kies ik liever voor het meer dan honderd jaar oude cafe Gambrinus. Waar Giuseppe Verdi zijn lief ontmoette. Aan de toog krijg ik geen bier, maar wordt netjes doorverwezen naar het terras. Krijg daar gewoon een plaatsje en een glas bier. Ik krijg er ook een bordje met Napolitaanse hapjes bij.

Dus ga er eens op mijn gemak voor zitten en kijken hoe het hier werkt. Op het terras werken vier obers, drie jongeren en oude. De oudere man kijkt wie er op het terras wil zitten en gebaart naar een jongere ober wel of geen plaats. Zo ja dan gewordt je naar een plaats begeleidt. Zo nee, dan wordt je naar binnen verwezen. Waar alleen koffie, gebak en fris wordt geserveerd.
Een Duitse dame die met twee gebakjes in haar hand naar buiten komt en op het terras plaats wil nemen wordt netjes verzocht deze binnen te nuttigen. Als ze protesteert komt de oudere ober, neemt de dame charmant bij de arm en geleidt haar weer naar binnen. Probleem opgelost.

Ik sjouw nog wat rond, het is ondertussen droog geworden, en neem een panorama foto van onderaf naar boven. Dat betekent dat ik het eigenlijk in Napels weer wel gezien heb. Ik shop nog een beetje, naar weet eigenlijk al dat ik toch niks zal kopen.

Ik moet natuurlijk nog wel eten. Her laatste avondmaal in Napels wil ik ‘s middags doen omdat ik dinsdagochtend vroeg op moet en met niet te volle maag wil gaan pitten. Ik heb een adreske gekregen van de vriend van mijn jeugdige hospita. Het is in de studentenbuurt. Eigenlijk de buurt die ik bij aankomst in Napels even heb ontweken. Daar sta ik nu midden in en het restaurant, Gran Gusta, is vlak bij. Google opgestart en vijf minuten later
stap ik binnen. Hier zit ik tussen studenten en professoren. Dus op niveau.

Je kunt a la cart maar er is ook een dagmenu. Het is zeer verleidelijk om weer terug te vallen op schelpjes. Maar ik zie de dagschotels en die ogen ook zeer goed. De prijs is van dien aard dat ik ook mijn paraplu weer terug verdien.
Een aardige ober neemt mijn bestelling op. Als primo, een pasta met stukjes vis en als secundo, het gerecht waar Napels beroemd om is, de Pizza Margherita.
Ik durf hier niet te vertrekken zonder die gegeten te hebben. Geen echte pizza liefhebber, maar soms moet je consessies doen.

Ik heb eerst een glas bier gedronken, maar lust wel een rood wijntje, de ober komt met de wijnkaart waarvan je ook per glas kunt bestellen. Een Puglia is voor mij de enige bekende. Maar de kenner staat naast me, dus ??
Hij adviseert me een “Calice Aglianico”. Nou bravissimo, de ene na de andere engel plast op mijn tong. Wat een afsluiter. Mogelijk kan Annie al wat voorwerk verrichten waar die in Nederland te koop is.
Het bordje pasta met visstukjes smaakt goed en ook de vers gemaakte pizza is gewoon lekker. Ik laat een klein stukje liggen want het is een fors exemplaar.

Heb voor mezelf ook genoteerd dat ik bij het koken best nog wat meer olijfolie kan gebruiken zoals hier. Het wordt er alleen maar smakelijker door. Ook de kleine zwarte olijven die normaal niet te pruimen zijn. Worden in dit soort gerechten gewoon lekker van smaak.

Onderweg naar mijn siësta koop ik nog een espresso om wat klein geld te hebben. Op mijn kamer alvast ingecheckt bij Transavia en heb dus mijn instapkaart op mijn IPhone. Leve de techniek. En dan even plat. Straks alvast een groot deel inpakken..............

Om nog even buiten te zijn ga ik wat gaan drinken met een zoutje erbij. Het miezert weer. Vanmiddag ruim voldoende gegeten, dus vanavond sla ik een maaltijdje over. Dan terug naar mijn kamertje. Nog een app-je voor de huisbaas waar de sleutel te laten. Ik wil rond half zeven naar de bus gaan. Het is vijf minuten lopen hier vandaan voor een rechtstreekse bus naar de AirPort.

Dus wel vroeg op. Ik pak de trollie op mijn gemakje in. Eerst alles goed uitschudden want ongewenste gasten laat ik liever hier. Het ziet er redelijk schoon uit, maar je weet nooit.

Peter Mies belt nog voor afhaal afspraak morgen. Het zal wel een gekkenhuis zijn op Schiphol, maar tijd zat. Belangrijkste is dat we weer thuiskomen.

Ik ga de wekker zetten, nog even wat puzzelen en dat was het dan weer........

Tot morgen........










.