Zondag in Pompei en Napels

Zondag in Napels
Napels, zondag 26 Mei 2019
De wekker doet me tegen half zeven wakker schieten. Op mijn gemakje poedelen, dan om koffie en zorgen dat ik uiterlijk 7.45 uur bij het verzamelpunt sta op 50 meter van mijn locatie. Bar Louis is nog niet open voor het ontbijt. Dus dan maar naar de concurrent om toch een klein bodempje te hebben.
Een van de vele koffietenten in Napels, supervriendelijk volk en alles blinkt als een spiegel. Wat op straat te weinig gebeurt doen ze binnen weer wel.

De koffie is zwart en heet en mijn croissant zit zo vol met marmelade dat jhet er uitdruipt als ik een hap neem. Ik laat het grootste deel van de vulling er uit lopen, want teveel zoet vind ik niet lekker. Koffie, broodje en pilleke en ik kan de straat op. Om half acht sta ik paraat bij het meeting point, onder een luifel van een hotel. Dat is maar goed ook want het regent pijpenstelen.

Er staan al mensen, maar dat zijn geen mede bezoekers voor Pompei. Het is een komen en gaan van volk die zowel met busjes als met taxi’s opgehaald worden. Ook veel die naar het vliegveld moeten zie ik wel.
Ik blijf niet alleen, een vrouwke en twee echtparen voegen zich bij mij. Vier Amerikanen en het vrouwtje is Chileens kom ik later achter. Wachten duurt lang en de bus komt pas tegen half negen. Dus al een half uur te laat.
In de bus zitten al een dertig mensen met vier begeleiders er bij.

De instapcontrole gaat wat moeizaam, mijn achternaam blijft moeilijk, ook voor Italianen. Volgende keer draai ik het om bij het inschrijven. Want Louis is toch easyer. We zijn nog niet compleet en hebben nog zes stops in Napels. Ook blijkt dat er groepen gecombineerd zijn die na de middag nog naar de Vesuvius gaan. De ramen van de bus slaan aan van al die natte mensen.

Op straat zie je bijna niemand alleen uit het niets opduikende paraplu en poncho leurders. Ook valt nu op dat er heel veel donkere mensen met steekkarretjes pakketten vervoeren. Ik denk toch een manier om wat bij te verdienen. Wel goed voor het milieu, want de uitlaatgassen zijn zo minimaal snapt u wel.

Uiteindelijk rijden we toch met een volle bus Napels uit. Niet zoals was aangekondigd een kleine groep. Een welkom in zeven talen en dan een verrassing dat apart betaald moet worden voor de toegangs ticket.
Naar later blijkt correct, ik had eea niet goed gelezen bij het boeken. Echter je kunt alleen cash betalen aan de gids. Zij zorgt dan voor kaartjes.

Meer mensen zijn verbaasd en hebben weinig cash bij. Ik heb wel genoeg , maar sluit me aan bij de mensen die met creditcard willen betalen. Omdat ik toen nog dacht later te kunnen reclameren over de extra bijdrage.
De begeleiders zijn niet blij met ons. Er zouden geen card faciliteiten zijn bij de kassa’s en men wil ons ook nog naar een gewone pinautomaat geleiden. Wij winnen en er gaat iemand apart met ons mee om toch apart een kaartje te kopen. Dit alles in stromende regen en een drukte van jewelste.

En rare gang van zaken die ik zeker bij booking.com ga melden. Ik heb niks concreets gezien, maar genoeg ervaring om te weten dat hier het cash circuit voor een aantal mensen zeer aantrekkelijk kan zijn. De bus zat vol, het merendeel cash betaald. Dus een €. 750,00 is snel opgehaald. Daar zullen een aantal kaarten voor gekocht moeten worden. Maar controle zie ik niet.
Wij moeten ook onze tickets aan de gids afgeven, want deze zouden ze nodig hebben voor de skip-the-line procedure. We moeten wel door een poortje, maar ook dit is een wassen neus. Voordat we echter naar binnen gaan worden we eerst nog door een grote souvenirshop geleid.

Ondanks het slechte weer is het razend druk op de site. Een constante stroom van paraplu’s en poncho’s, tientallen gidsen in alle talen. Wij krijgen een gids toegewezen, earphone’tje in het Engels en op pad. Eigenlijk geen weer voor zoiets. Lopen elkaar in de weg en zijn met de paraplupunten een gevaar voor ieders ogen. Daarbuiten onregelmatige grote keien, waarop nogal eens iemand onderuit gaat. En niet alleen de oudjes. Ook mensen die op zomerschoentjes of hakken lopen terwijl het advies was, stevig schoeisel.

De vrouwelijke gids doet haar best, maar tegen dit waterige natuurgeweld is geen enkel mooi verhaal opgewassen. Daarbuiten verdringt men elkaar bij het foto’s maken en moet je ook nog de gids in de gaten houden in alle gedrang. Want die vind je nooit meer terug tussen al die regenjassen.

Ik heb al snel in de gaten dat ik hier niet veel nieuws of spectaculairs ga zien.
Ruïnes van winkelstraten uit het verleden, karrensporen in oude stenen en de oven van een bakkerij BC, heb ik al meer gezien. Voor de verkoolde, nu in gips gegoten vluchtende mensen zullen we in het museum moeten zijn. En dat zit niet in de toer. Verhalen over lichte vrouwen en de Kama Sutra in die tijd ook wel meer gehoord. Natuurlijk is het een groot en goed geconserveerd complex, waarvan je onder de indruk komt. En als de zon schijnt zal zeker het ook wel anders ogen. Nu lijkt het circus er omheen voor mij toch meer op een geldmachine. Voor een foto met de Vesuvius op de achtergrond is het te slecht.

Ik wilde perce hier naar toe, maar had een heel ander idee wat het zou zijn. Nou dit kan weer van mijn bucket list af.........
Natuurlijk wel een leermomentje, ik heb ooit gedacht om met georganiseerde busreizen iets te gaan doen als ik het zelf niet meer kan regelen. Dat zal het zeker ook niet worden............

Uiteindelijk bij de uitgang earphone inleveren. Achter de gids aan naar het verzamelpunt en de groep splitst zich op. Degenen die zich opgegeven hadden voor de lunch en de Vesuvius toer blijven achter. Vesuvius is afgelast maar de lunch gaat door. Gelukkig is er voor ons die terug naar Napels gaan een klein busje geregeld en keren wij huiswaarts. Als dank laat ik mijn kapot gewaaide paraplu, een souvenir uit Sevilla, in Pompei achter. Wel in een vuilnisbak hoor.

Een half uur later, sta ik als een natte kat weer op de Piazza Garibaldi. Een snelle blik leert dat Bar Louis open is. Ik zit net achter mijn zwaar verdiende pint als de barman zegt dat ze om twee uur gaan sluiten.
Dan naar mijn kamertje. Even de kou uit mijn lijf douchen en andere kleren aan. Geen house-keeping geweest vandaag, maar er zijn nog voldoende schone handdoeken en mijn bed zelf rechttrekken heb ik ondertussen ook wel geleerd.
De lady of the house app-t dat er een probleem is met het schoonmaakmeisje. En of het vandaag perce moet. “Morgen beter” app ik maar terug.

Buiten regent het nog steeds, ik geniet een wijntje op een overdekt terras. Voor die paar uur vandaag is het nog slecht plannen maken. Dus maar even siesta.
Rond acht uur heb ik contact met maat Peter Mies. En hoe, als er dinsdag nog OV stakingen zijn. We spannen het vinkentouw om alert te blijven op de ontwikkelingen en bij probleem komt hij me ophalen op Schiphol.

Het is overal rustig met bezoekers en toeristen vanavond. De terrassen zijn maar deels uitgezet. Ik ga terug eten bij het restaurant van donderdagavond. Kom er met de ober even niet uit met mijn bestelling. Zelfs de Google vertaalmachine laat het afweten.
Ik wil een bordje schelpdiertjes en daarna gefrituurde ansjovis. Het eerste lukt nog wel, maar de gefrituurde ansjovis snappen ze niet. Dan wordt iemand wakker en denkt te weten wat ik wil. En dat blijkt te kloppen, want als ik “alisa fritte” geserveerd krijg, heb ik exact wat ik wil.

Naast mij een tafel met vijf Chinese mensen. In goeden doen, zo te zien. Zij eten als voorgerecht met name ook schelpdiertjes. Dan wordt een schotel met een grote platvis er op binnengebracht. Ik kan niet goed zien wat het is maar her lijkt op griet. De ober fileert en verdeeld de vis met geoefende hand. Dan krijgen de chinezen nog even een lesje spaghetti opscheppen en eten. Want ik weet uit ervaring dat chinezen soms onsmakelijk kunnen zitten slurpen. Een meisje van rond de twintig doet het woord in her Engels.

De ober praat even met haar, ik vang op dat zij in Milaan studeert. Haar familie is voor een maand in Europa en zij maakt een stukje rondreis mee. Bij het afrekenen krijgt het meisje de creditcard van pa. Ik zie dat zij de pincode kent wat me voor haar erg handig lijkt. Er is een Chinees spreekwoord dat zegt dat een diner pas is geslaagd als de tafel na de maaltijd op een slagveld lijkt.
Deze familie weet precies hoe dat moet.

Ik heb ondertussen mijn schelpjes ook leeg gesloeberd en de ansjovis met huid en graat verslonden. Ruim voldoende alweer. Ik neem nog een espresso. Afrekenen en naar buiten. Het regent nog steeds. Hoop dat het morgen wat beter is. Anders zal ik toch een binnenactiviteit moeten zoeken. Musea zat en het koninklijk paleis is er ook nog.

We zien wel en ik heb niet veel nodig om me bezig te houden, maar als je lekker buiten kunt lopen is dat toch aangenamer.
Morgen investeren in een nieuwe paraplu, maar het werkwoord “pingelen” ken ik in al zijn vervoegingen.
Dus nu te kooi,..............want de geest moet daarvoor helder zijn.