We zijn in Spanje aangekomen............

Hoi Allemaal,
Even een berichtje van mij, Ik zit ondertussen in Spanje na een enerverende tocht door de Pyreneen; Zit nu in het plaatsje Zubiri omgeveer 20 km voor Pamplona: Als het goed is kom ik morgen daar aan en als het nog beter gaat loop ik nog iets verder. Je weet maar nooit met die loslopende stieren hier.
ik zal even kijken hoe ver ik kom met mijn verslag en anders meld ik me binnenkort wel weer, want ik zit nu in een donker hoekje in een cafetje en moet weer wennen aan het qwerty toetsenbord.
Het is vandaag 25 juli en onze 43e trouwdag. ook is het vandaag de naamdag van St Jacob. Het weer in Spanje is om te huilen, want het regent al twee dagen waar ik loop en dat is niet het gemakkelijkste gebied als het nat is. Zoals jullie van me gewend zijn ga ik eerst even de vorige dagen bijwerken en kom zsm hier terug.

105e dag 24 juli 11
Van Refuge Orisson naar Roncevalles.

Om 6.30 uur is er ontbijt en om 7.15 uur wordt je geacht op te stappen. Maar om 5 ur beginnen er al mensne in hun rugzak te rommelen, dus iedereen is wakker. Een duitser is al buiten geweest en het regent zegtie: Oke, pakkie klaarleggen. De lucht zit inderdaad helemaal dicht en de bewolking hangt laag: Je kunt geen 20 meter ver kijken. Eerst maar even ontbijt, maar het klaart niet op. Broodje mee voor onderweg en daat gaat ie om 7.15 uur precies. Ik ben als tweede weg ondanks dat ik op mijn gemak aan gedaan heb. Ik ben de eneige nietroker, want de rest staat allemaal nog buiten te paffen. Een kwartiertje lopende ontwaar ik een schaduw en het is de Ierse dame op leeftijd. Ze staat al stil, ik wil helpen, maar nee, ze rookt eerst een sigaretje en dan gaat het wel weer: oke. Het stijgt gelukig minder hard dan gisteren. We moeten wel van 770 naar 1400 meter, maar het gaat gelukkig op de meeste stukken wat geleidelijker aan. Op een gegeven moment wordt ik ingehaals door de canadees en hij is binnen de kortste keren in de mist verdwenen: Het is erg opletten om de gele pijlen goed in de gaten te houden, want als je eem verkeerde weg ingaat, weet je echt niet waar je blijft in deze nog redelijk wilde natuur, denk ik want je kunt jammer genoeg niet verder kijken dan een aantal meters, dus ook foto,s maken zit er niet in. Ik wordt weer ingehaald, nu door Martin een jonge duitser uit Frankfurt. Hij blijft bij me hangen en we praten zowat over van alles. Hij werkt in Frankfurt bij en Spaanse bank en wil alles eens een keer op de rij zetten. Ik vertel mijn verhaal en hij is ook echt geinteresserd merk ik ook wel aan de vragen die hij stelt. Ik zeg dat hij niet op mij moet wachten ivm mijn wandeltempo, maar bij het beklimmen moet hij af en toe zelfs een stapje bijzetten zegtie. Regelmatig komen er vanuit mist autotjes en motoren opduiken van herders die op die manier hun kudden in de gaten houden. Er zijn afspraken dat zij of hun dieren overal voorrang hebben. We komen dus regelmatig tussen de wilde paarden, schapen en koeien terecht: Ik ben dus eigenlijk wel blij dat Martin een beetje in de buurt is en hij met mij denk ik. Op een gegeven moment staat er een bestelbusje langs de kant met een tent ervoor en een man die ik al een keer bij de pelgrimsopvang in St Jean gezien heb, verkoopt daar koffiem etenswaren etc. Het is echter meer hobby dan broodwinning denk ik, want als ik kijk wat hij vraagt en hoeveel mensen er voorbij komen is het geen vetpot:. Aardige vent en we kopen wat bij hem en krijgen een laatste stempel van Frankrijk in onze credential. Er komen andere mensen an dus wij verder. We hebben an Jean de verkoper gevraagd waar we ongeveer zitten en we schieten toch weer aardig op, komt natuurlijk geen mooie uitzichten of fotostops.
In de beschrijvig is aangegeven dat je bij slecht weer beter de afdaling aan het einde van het traject van 1400 naar 900 meter beter niet door het bos kunt doen, we hebben echter iets gemist denk ik want plotseling zitten we er midden in. Het pad is speigelglad en de helling naar beneden gaat van 30 naar 45 % denk ik. Overal gladde keien en boomstronken. Er is ook nog een boom over de weg gevallen waar we onderdoor moeten, normaal had ik mijn rugzak af moeten doen, maar nu met Martin erbij geeft hij mij even een steuntje zodat ik weer krakend omhoog kan komen.Het tempo proberen we zo laag mogelijk te houden om vallen en ongelukken te voorkomen. Een fietser die ons onderweg voorbij gereden is zit voor ons en heeft de ketting gebroken. Het is eigenlijk niet verantwoord, maar teruggaan kan niet meer. Er wordt een aanslag gepleegd op knieen en spieren in de bovenbenen om zo goed mogelijk in evenwicht te blijven. Ik denk dat we wel een uur in deze situatie gezeten hebben en eindelijk wordt het vlakker en zien we door de bomen het klooster van Roncevalles opdoemen. Het is dan 12.15 uur, hetgeen betekent dat we in 5 uur de zaak beklonken hebben. Ik geef mezelf en schouderklopje.
Omdat ik een later tijdstip aan Herman Roels had doorgegeven ben ik dus te vroeg, ik bel hem even, maar hij is nog onderweg: Ik spreek af dat ik me eerst bij de pelgrims opvang ga melden en dan weer contact zoek. Het oude klooster waar altijd pelgrims opgevangen werden is geheel gemoderniseerd dit jaar blijkt. Er zijn nu slaapzalen met meer privacy en er kunnen maar 200 man in. Eigenlijk niet mijn ding, maar ik heb niets anders gereserveerd, omdat ik de situatie daar niet kende. Ik krijg bed nr 103 toegewezen en we moeten wachten tot 14.00 uur voordat we naar de kamer kunnen: Ik bel Herman even op dat het wat uitloopt.
Dan mogen we binnen en de run op de douches is begonnen. Eigenlijk te weinig voor zoveel mensen, maar ja geduld brengt vis. Ik slaap weer samen met mmijn canadees en nu 2 italianen. Ik mled me bij Herman en het spqndoek staat al klaar, prachtig en ook emotioneel kan ik wel zeggen. Hardstikke mooi dat hij dat doet, we omhelzen elkaar want we hebben elkaar ook de laatste 15 jaar niet meet gezien. Echter de band is er nog steeds en praten of we elkaar gisteren nog zagen. We gaan samen eten, Marivi zijn vrouw moet vandaag werken. Als voorgerecht krijgen we een bruinebonensoep en hoofdgerecht een biefstuk van een pond. We hebben heel wat af te praten over vroeger en nu en ook Lieske komt natuurlijk regelmatig ter sprake. Jammer en intriest dat het allemaal zo gelopen is, ze had deze momenten zo graag mee willen maken. Ik kijk samen met Herman nog even naar een andere slaaplocatie voor mij, maar alle hotels inde buurt zitten vol met spanjaarden die morgen geheel of deels aan de wandel route beginnen: Roncevalles is eigenlijk een groot klooster met kerk en een paar hotels er om heen. voor de rest is er niks te doen dan war dagjes mensen die er rond lopen. Herman gaat weg en ik loop wat rond, het regent nog steeds en een paar mensen die ik onderweg gezien heb vragen of ik mee ga eten, maar ik zit nog vol van de middag. Ik ga naar de pelgrimsmis om 19.00 uur en later eet ik nog een broodje met ham en een glas wijn. Ik ben vergeten mijn lingerie te wassen en de handdoek die ik in mijn rugzak heb is nat van het douchen. Ik vraag of de waserij nog open is. Nee meneer net gesloten en zijn zoveel wasbullen dat de vrijwilligers over moeten werken om alles nog klaar te krijgen. Ik vraag og ik zelf een beetje mag wassen en ophangen in de droogkamer. Dat mag, ik ga naar beneden en de vrijwilligers zijn een nederlands groepje. ikke praatje en krijg voor mekaar dat ze alsnog mijn 22.00 op mag halen: Grote klasse van die mensen. Dan naar bed en voor de eerste keer mijn nieuwe slaaplaken echt uitproberen, want er zijn geen dekens. Werkt perfect, geen kou gehad en redelijk goed geslapen al moest ik er snacht wel uit van kramp in mijn benen van het afdalen en kramp in de buik van de bruine bonensoep.

Welterusten en tot de volgende dag

Louis