Opnieuw in de startblokken..........

Dag allemaal,

Zaterdagochtend 14 april.
Ik ben weer in Leon en heb net mijn eerste spaanse ontbijtje naar binnen geslagen. Heb het €. 2,00 ontbijt adresje van vorige keer weer gevonden dus daar zal ik niet armlastig van worden.
Maar eerst maar even een terugblik naar mijn vertrekdag.

Donderdag 12 april.
Voor mij een datum met een heel speciale betekenis. De dag dat ik Lieske voor het laatst bij me had.
Ik sta vroeg op na een onrustige nacht. Alles staat klaar, maar toch is het weer spannend. Ontbijtje, alles nog maar eens nalopenen het laatste zakje met afval in de container gooien bij mijn Haagse buurvrouw. Bedje afhalen en bij de vuile was doen die mijn zus Ine eerst zal schonen en dan voor mij buiten wil hangen. Krant maar in mijn rugzak gedaan want ik kan me slecht concentreren. Tegen 11.00 uur komen Cor, Annie en Ine. Mooi op tijd en nog even gelegenheid om bij te praten. Dan richting pastorie voor de pelgrimszegen. Ik loop nog even naar de bakker om het beloofde worstenbrood op te halen.
In de pastorie een welkom van pastoor van Hees,enkele vrienden zitten al te wachten om bij de plechtigheid aanwezig te zijn.
Er komen nog vrienden bij en ik charter fundraiser Gé Nollen die meer in de kerk is dan thuis om als gelegenheidsfotograaf eea vast te leggen. Vergeet daarbij om hem zelf even te fotograferen. (excuus) We worden door pastoor Fons van Hees meegenomen naar de kleine kapel in de pastorie. De plechtigheid heeft nu wel een heel ander karakter als de eerste keer toen ik van huis uit vertok.
Ik vind het een heel sereen en intiem gebeuren waarbij Fons op zijn eigen mooie manier nog eens belicht wat mij de laatste jaren is overkomen met het verlies van Lieske en Geert. Dan de zegening dat ik deze keer wel in SdC mag aankomen.
Hierna nog even een ongedwongen koffieke met alle vrienden, ik krijg van diverse mensen nog wat offer en kaarsengeld voor SdC, maar dan moet ik echt weg, want de trein zal niet wachten. Ik neem algemeen afscheid van iedereen want anders wordt het echt te laat. We zijn mooi op tijd op het station, de trein komt en dan wordt ik echt uitgewuifd door Ine, Annie, Cor en Virginia een nichtje van me. Ik zit met een stevige brok in de keel op mijn plaatsje en probeer even het verstand op nul te zetten. Hoe snel kan alles onomkeerbaar anders zijn en denk terug aan vorig jaar toen Geert er ook nog bij was.
Eenmaal in Antwerpen, waar ik met Lieske tienduizend uren heb doorgebracht heb ik best even tijd. Ik ga naar de prachtige wachtzaal, drink een Bolleke en eet een klef broodje. Daarna naaar mijn perron en exact op tijd komt de TGV binnen. Ik heb mijn gereserveerde plekkie zo te pakken. Goeie eersteklas service want ze komen regelmatig met een drankje en hapje langs. Als we net de franse grens over zijn worden er nog een paar drugsrunners uitgepikt. Ik ga in het barrijtuig alvast een kaartje voor de metro kopen dat ik straks nodig zal hebben.
Dan aankomst op Gare du Nord in Parijs. Ik wordt even overvallen door de drukte en ga aan de kant staan. Voel even of al mijn meer waardevolle zaken goed opgeborgen zijn tegen de pickpockets. Ik zie dat de beveiliging naar me kijkt en loop naar ze toe om te vragen welke metrolijn ik moet hebben naar Gare d´Austerlitz. Lijn vijf meneer kan niet missen. Dan de goede ingang opgezocht en even één metrootje door laten rijden want het is spertijd en een gedrang van je welste. Daarna me toch maar in de drukte gegooid en er wordt me een zitplaats aangeboden door een jonge schone francaise. Merci, want dan kan ik mijn rugzak/broekzakken beter in de gaten houden. Na een kwartiertje stap ik uit op het juiste metro station en ben meteen op Gare d´Austerlitz. Ik heb weer ruim de tijd en ga bij een barretje op een terrasje zitten t/o het bord waar de vertrekkende treinen op staan. Bestel een biertje, tegen het Parijse tarief van €.4,40, dus hier zal ik niet dronken worden. Er komen twee amerikanse dames bij me zitten waar ik mee aan de praat raak. De ene dame is vlgs mij het sloofje van de ander want zij mag alles aanhalen en de bagage bewaken. Zij is wel de meest spraakzame. Ze komen uit een plaatsje in Oklahoma en gaan een paar weken naar Madrid. Haar zoon doet ook aan lange afstandswandelen en ik zeg dat De Camino naar SdC een mooie uitdaging is. Dan komt de trein
en worden we ingecheqt. Ik sta in de rij met een frans echtpaar dat ook naar Leon gaat om een stuk van de Camino te lopen. Ik spreek mijn beste frans, hij zijn beste engels en zij haar beste duits. Eigenlijk wel lachen geblazen. Ik krijg mijn gereserveerde ¨couchette¨ voor mij alleen toegewezen. Het is eeen Spaans wat ouder rijtuig, maar ik heb buiten mijn eigen bedje ook nog een privé wasbakje. Als we eenmaal aan het rijden zijn komt de wagonman mijn ticket nogmaals controleren en zegt dat hij me morgenochtend om 45 minuten voor aankomst komt wekken zodat ik nog wat kan ontbijten in de trein. Daarna komt de gerant van de restauartiewagen vragen of ik om 20.00 of 22.00 uur wens te dineren. Ik kies voor 20.00 uur ondanks dat het mogelijk wat drukker zal zijn.
Ik installeerme voor zover mogelijk en ga tegen achten naar de restauratiewagen. De drukte valt mee. Je moet wel een tafel delen met meerdere mensen. Even nadat ik zit schuift een Frans echtpaar bij me aan. (een ander dan de vorige)Bonsoir en ieder kijkt weer naar buiten. Je kunt a la cart eten en sommigen hebben een tevoren betaald dinertickket. Ik heb dat niet maar toevallig bestellen de man naast me en ik hetzelfde. Charcuterie vooraf en eendeborst als hoofdgerecht. Het blijkt dat degenen met een ticket aanmerkelijk minder op hun bord krijgen dan de normaal betalenden. Aan de slinkse blikken van mijn tafelgenoten is te zien dat het hen ook opvalt.Ik weet ook niet hoe het komt maar moet stiekum lachen. Bij het nagerecht een creme caramel wordt er wat caramelsaus gemorst op de broek van de man naast me. De hel breekt even los maar met wat warm water en een lapke gaat het meeste er wel uit. Er wordt even gelachen als ik een knip het er maar uit beweging maak.dan na nog een koffieke, mijn bedje opgezocht. Ik zet voor alle zekerheid toch maar even de wekkerfunctie van mijn mobieltje en ga liggen. Zoals vriend piet Geleijns al gezegd had komt er van slapen weining. De cadans van de wielen nodigt wel uit, maar het rijtuig schudt je voortdurend heen en weer. Dus mooi de gelegenheid om weer eens aan Lieske te denken en de nachttreinreizen die we in China hebben meegemaakt. Toen echter kon je meteen je ervaringen delen en lachen of foeteren. Nu is het meer de herinnering afzetten tegen het heden.

Vrijdag 13 april
Nog in de trein naar Leon

Nadat ik toch even weggedommeld ben wordt ik tegen vier uur wakker. Ik besluit op te staan, klap mijn bedje op en was mee een beetje aan de lavabo. Ik wil de wekker afzetten, maar bemerk dat de accu van mijn mobieltje leeg of stuk is. Een goed begin van vrijdag de dertiende denk ik en zie me in Leon alle telefoonwinkels al aflopen op zoek naar een nieuwe accu. Even goed gefoeterd en dan zie ik een 220 volt stopcontact in de trein. Telefoontje aangesloten en ........... HIJ DOET HET NOG. Je moet niet vragen hoe afhankelijk we lijken te zijn geworden van dit speelgoed. De treinman komt me waarschuwen en ik ga een koffietje/broodje halen in het barrijtuig. Even daarna komen we aan in Valladolid waar ik over moet stappen. Daar de twee wandelende fransen nog even gezien, de man is me al vergeten, maar zij vraagt of ik goed geslapen heb. Ik antwoord naar waarheid van Non. Dan de wachtzaal in en en beetje dutten tot de trein naar Leon komt. Exact op tijd en niet druk dus plek zat om onderuit gezakt wat te soezelen. Ik kijkmwat naar buiten maar zie eigenlijk geen bekende plekken waar ik gelopen heb vorig jaar. De rails liggen toch op andere locaties dan de wandelpaden. Alleen in sommige dorpjes zie ik bekende kerktorens. Dan rijden we langzaam Leon in. Ik zoek weer aanknopingspunten maar zie echt niks. Ik denk dat ik vorig jaar toch in een soort roes geleefd heb om zo snel mogelijk terug te keren. Ik loop het station uit en zie daar het tandtechnisch bedrijf waar ik toen een tang geleend heb om de ijzeren punt uit mijn wandelstok te draaien. Ik neem even op goed geluk de weg naar het centrum omdat ik vorig jaar met een taxi ben gegaan.
Wordt eigenlijk meteen al aangeklampt dor twee engelse dames die me aan de hand van een plategrondje de weg naar het busstation vragen. Ik help ze zo
goed mogelijk en vervolg mijn route. Zie ook maar zat andere pelgrims lopen dus zo rustig als ik dacht met wandelaars is het zeker niet. Ik vraag de weg naar de kathedraal in het centrum en zit er vlak bij. Ik herken werkelijk niks. Dan sta ik plots vor de kathedraal en kijk rond. Hoe anders is het als vorig jaar. Koud, regenachtig en bijna geen mensen op straat. Als ik eea even laat bezinken komt het toch wat terug. Achter me de VVV en rechts de toen zo gezellige straat die richting winkelcentrum loopt. Ik praat even met een nederlands echtpaar uit Groningen die een stukje met de bus gaan doen omdat het zo fris is en er soms een harde koude wind staat. Ze hebben toevallig ook in het Hostal geslapen waar ik vorig jaar zat. Ik besluit ook om daar terug naar toe te gaan ondanks de trieste herinneringen die dit ongetwijfeld op zal roepen. Om 10.00 uur zit ik op de rand van mijn bed in Hostal Guzman. Ik heb wel een andere kamer. Ik pak als vanouds mijn rugzak weer uit en installeer me voor een paar dagen. Dan ga ik even plat want ik ben hondsmoe en slaap ruim vier uur aan één stuk.
Eenmaal wakker denk ik terug aan vorig jaar en hoe spannend het toen allemaal rondom Geert was. Ik besluit naar buiten te gaan, fris me wat op en ga eerst naar de VVV om een plattegrondje van Leon. Kan ik me weer even concentreren. Vraag ook hoe ik maandagochtend weer snel op de route naar SdC zit.Dan even de kathedraal in voor een kaarsje. Ook hier moet ik de situatie opnieuw bezien. Eén ingang voor toerisme en een andere ingang voor kerkgangers. De mooie kapel zit op een heel andere plaats dan ik gedachten had. Er is juist een mis bezig en ik zoek even de stilte. Eenmaal weer buiten zie ik herkenningspunten en het komt langzaam terug. Ik schiet een fotootje als bewijs en ga wat drinken (€. 1,20) en werk mijn dagboekje wat bij. Het is stiller dan vorig jaar, maar dat ligt mogelijk ook aan het natte koude weer. tegen 21.00 uur ga ik een restaurantje zoeken. Ik ga ergenes binnen en het is druk met tapas snoepende en drinkende mensen. Twijfel even maar vraag toch om een tafeltje. Mis gegokt, ik zit alleen in het restaurantje. De ober is een aardige vent en zegt op mijn vraag van etenstijd dat het de laatste tijd bijna niet te volgen is. Meestal begint het rond deze tijd maar nu is het niks en mogelijk over een uurtje vol. Ik plaats mijn bestelling en krijg een smakelijk potje. Ik heb de fout gemaakt in mijn beste spaans wat te zeggen wat begrepen wordt dat ik ales wat ze zeggen direct versta en begrijp. De ober legt me de diverse gewonntens van de Leonnezen uit en heeftee nplaatselijke lekkere wijn. Ik laat me alles graag vertellen en bij me brengen. Als dessert vraag ik een koffie en ik krijg van de ober als degustief een lokale likeur. Op basis van sinaasappel, anijs en nog wat met niet veel alcohol zegt de ober. Het is lekker en fris, maar over de alcohol heeft hij gelogen. Ik voel het door mijn keelgaatje branden. Dan komt komt de eigenaar binnen en zegt dat het koud is buiten. Ik wijs op het likeurtje. Hij komt even later met een flesje van het spul terug en een extra glas voor hemzelf en vult mij nog eens bij en zegt dat het flesje mee moet nemen. Ik weiger beleefd en spreek af dat ik zaterdagavond alleen tapas kom eten en we later samen nog een glas kunnen drinken.
De taps zijn dan voor zijn rekening zegt hij. Hij wil weten waar ik vandaan kom en hoe en waarom ik aan de wandeling begonnen ben. Ik vertel mijn verhaal in zo goed mogelijk spaans/frans/ engels en hij antwoord steeds in rap spaans terug. Maar met veel knikken,lachen etc. begrijp je elkaar al snel. Het is toch wel rond twaalven als ik afscheid neem en door de drank opgewarmd mijn bedje opzoek.

Zaterdag 14 april.
Leon.
Ik heb redelijk goed geslapen. Sta wat later op want heb tijd zat. Douchen, aankleden en boodschappenlijstje maken. Zo te zien kan ik al wat achterlaten (zonnebrandmiddel teveel bij). Ik maak een boodschappenlijstje. Eerst naar de kathedraal om een stempel voor mijn credential, dan ontbijtadresje zoeken van vorig jaar. Dan water halen voor op de kamer, wat fruit een grote vuilniszak voor over mijn rugzak als het gaat stortregenen. (vergeten OEN die ik ben) en dan naar de PC shop voor het verslagje. Zondag zijn ze dicht en ik wil proberen bij te blijven met schrijven. Heb zojuist ook alle reacties nog even nagekeken die ik op mijn vorig verhaal heb gekregen,HARTVERWARMEND mensen.
Al zou ik al geen zin meer hebben om door te lopen dan durf ik me echt niet meer in Roosendaal eo te vertonen. Nee wees gerust ik heb er toch wel zin in om de toch te volbrengen en weet dat er zowel in hemel als op aarde naar me gekeken en bemoedigd wordt. Ik neem even een paar dagen om het ook tussen de oortjes wat rustig te krijgen en daarna gesteund door velen er vol tegen aan.

Tot zover en ik tracht zsm weer op het world wide web te melden.


Groetjes en hasta luego

Louis

Nadat ik de PC shop heb verlaten, ga ik op zoek naar een kruideniertje voor flessen water. Na wat omzwervingen kom ik op het pleintje waar ik daags voor Geert is gestorven nog gegeten heb en met Annie heb gebeld. Toen was er nog die hoop. Ivm het weer staan er nog geen terrassen. Er loopt wel volk en alle ruimte wordt in beslag genomen door Afrikanen en Zuid Amerikanen die hun koopwaar op zeiltjes uitgestald aanbieden. De sfeer is nu totaal anders. iets verderop is men de groentemarkt aan het opruimen. Ook hier weer een herinnering aan wat ik altijd met lieske deed door dit soort markten af te struinen op zoek naar iets vreemds en wat lekkers. Krijg ondertussen ook wat honegr, keus te over uit tientjes menus en ik stap op de bonnefooi maar ergens binnen. Eenvoudig maar smakelijk. Daarna sukkel ik op mijn gemakje terug, koop onderweg water bij een snoepwinkeltje, doe nog een wasje en ga dan samen met de spanjaarden een siesta-tje doen.
Tegen 21.00 uur sta ik opgefrist weer buiten. Het is razenddruk in de straatjes met heel veel mensen die een vrijgezellend avond vieren en in de gekste tooien rondlopen. Het Hostal waar ik nu zit is dan ook volgeboekt. ik loop terug naar het restaurantje van gisteravond. ik bestel een wijntje en krijg een paar tapas. Ik bestel er nog wat bij, want in echt uitgebreid eten ehb ik geen zin en tapas keus in overvloed.
Ik loop wat later de straatjes nog eens door, in de barretjes overal gezellig druk en ik doe wat we Lieske en ik vroegers samen ook altijd deden. barretje in en uit en genieten van de mensen en muziek rond ons. Het valt op dat er savonds geen pelgrim te zien is. Volgens mij zitten die allemaal bij elkaar in de opvang en krijgen ze verder niks mee van de stad waar ze in verblijven. Terwijl ik dat altijd leuk vind om te zien hoe zo een stad leeft.
Ik drink nog een wijntje zie andere stelletjes die het samen leuk hebben en krijg dan de blues. Dus tijd om naar bed te gaan louske.
Ik val vrij snel in slaap tot om een uur of vier de vrijgezellenfeesters dronken binnen komen. Overal het gebonk van schoenen die op de spaanse tegels vallen, nog een tien minuten doorlopende toiletten en dan is het weer stil.

Zie voor zondag het volgend verslag.

Louis