Stil in gedachten onder mijn capuchon ......

Vrijdag 4 mei 2012
Van Arzua naar Pedrouzo

Dag allemaal,
Ik heb zojuist maar weer wat geld geofferd (niet van de kaarsen) aan het Pc apparaat.

Alvast dank voor jullie lieve ondersteuning die ik zeker in deze laatste dagen echt nodig heb.

Nog een momentje terug naar gisteren en dan ben ik weer hier.

Ik schrik wakker van mijn wekkertje, 6.00 uur. Huppetee deruit, beetje stil proberen te doen, want de wanden zijn zo dun als dubbelzijdig bedrukt behangpapier. Douchen etc. en dan neem ik één ruggepilleke. Ik heb in de beschrijving nogal wat bijwerkingen gelezen waar ik nu ook last van heb. Misselijk, winderig opgeblazen gevoel etc. Ik verdenk ook mijn jeukerig pokdalig kinneke aan die pillen te danken te hebben. Als ik terug ben toch mijn medicijnman eens aanspreken op dit merk medicijnen, want bij de vorige cyclus had ik totaal geen last.
Ik bouw daarom de laatste dagen maar een beetje af omdat de grootste inspanningen toch wel achter de rug zijn schat ik.

Om 7.00 stipt sta ik bij de ontbijtbar binnen, maar er is nog geen vers brood om toast te maken. Alvast koffie met een stuk koek en even daarna komt de rest.
ik zit zo weer op het routje, ben vandaag niet de eerste die vertrekt. Er lopen toch al een tiental mensen voor me en uit diverse pelgrims huizen komen ook nog wandelaars naar buiten.
Het is droog en dalend en na een tijdje staan mensen hun regengoed al uit te trekken. Iets te vroeg want twee heuvels later hebben de regenwolken ons al weer gevonden en ons daarna niet meer kwijt te raken.

Ik heb ook alle maatregelen genomen om zo min mogelijk nat te worden en loop gebogen onder mijn capuchon naar de slijkerige grond te kijken. niet verder dan 3 meter voor me en bedacht op stukken rots, boomwortels en ander struikel veroorzakend spul. De wereld wordt klein om me heen, geen aandacht voor de omgeving, Alleen met mijn gedachten bij Lieske. De herinnering hoe het allemaal begon, toen we aan het trainen waren voor Compostella. Hoe trots ze was op haar sterke lijf en hoe die rotziekte haar toch klein kreeg. Hoe ze genoot van de voorbereidingen, Hoe het zou gaan en hoe we het allemaal zouden doen. Nu loop ik hier alleen te baggeren, kijk naar voren of ik toch niet die gespierde afgetrainde kuiten zie. Geen stap achter of naast me die op die van haar lijkt.
Ik loop op mijn routine en zie eigenlijk verder niets.

Het druppelt, miezert of regent door. In wisselende volgorde maar wel steeds nat. het pad is verder redelijk goed en loopt vaak paralel met de snelweg naar SdC. Ik krijg wat meer oog voor mijn mede wandelaars en zie hoe ieder voor zich zijn outfit heeft zoals die het meest bij hem/haar past. Ook al lopen ze maar 100 km. Veel jeugd vandaag ook en af en toe een fietsploegje wat soms van de wandelweg gebruik moet maken. De fietsers hoor je niet aankomen, ze zitten opeens achter je en ze fluiten of roepen om je aandacht te trekken. En zoals meer gezegd bijna altijd italianen en als er vrouwen bij zitten ook spaans.
Dan tijd voor koffie en een brooike, want ik heb besloten wat vroeger te eten anders heb ik savonds geen honger meer. ligt ook aan de pillekes denk ik. Vorig jaar geen last van. Kon toen eten wat ik wouw en in mijn beleving at ik toen veel meer. de bar waar ik stop is een apart geval. Van boven tot onder graffity. Maar een vriendlijke waardin die geen stempels heeft voor je credential maar er een tekening in maakt. Ik geef haar een compliment voot haar artistieke gaven en dat wordt goed gewaardeerd.

Een fotootje en dan verder. gelijk met mij is een chinees vertrokken. Hij is gestopt met zich te scheren toen hij in china vertrok. en zoals bij veel oosterse mensen weinig haar en baardgroei. Een tiental lange grijze pijlen groeien uit zijn kin. We praten een beetje en als we voorbij een erf komen waar een aantal jonge foxhondjes blaffen, daagt hij ze uit door met zijn stok tegen de gaas te slaan.
Ik weet dat hond in china een delicatesse is en wil vragen of hij ook hond eet. Zeg echter tegen hem "you like fokkie". En verbeter me direct om er "you like to eat dog" van te maken. We moeten allebij lachen om deze verspreking en hij zegt dat hij geen hond eet en over de rest laat hij zich niet uit, maar gezien het aantal chinezen....... Onze wegen scheiden kort daarna als we het plaatsje Rua inlopen. Aan het begin staat een VVV info kantoortje en ik kijk even binnen. Je kunt er info krijgen en ook hotelkamers etc. boeken. Ik boek meteen voor zaterdagavond om niet in de slaapfabriek van Monte do Gozo terecht te komen, maar in een hotel in de buurt.
Er komt ander volk binnen en ik kijk even naar mijn boekingsformulier. Denk dan dat ik hier meteen info kan vragen over de pousadas in SdC, waar ik graag een keer in wil slapen omdat dit over het algemeen mooie verbouwde kloosters zijn. Wel aan de prijs maar oké. Als ik opnieuw aan de beurt ben vraag ik de jongeman en hij komt direct met info.
Hij heeft een aanbieding van een pousada tegen een in mijn ogen vriendenprijs. Ik hak meteen de knoop door en besluit te boeken. voorlopig even voor drie nachten v/a zondag. Supersjiek, vijf minuten lopen van de kathedraal en hij garandeert dat het een oud klooster is. De jongen geeft ook meteen tips wat nog meer te bezoeken.
Voornaamste is echter dat ik voorlopig onder de pannen ben en op mijn gemakje in SdC kan besluiten wat verder al of niet nog te gaan ondernemen.
Dan verder in de regen. Echter na een klein kwartiertje loop ik al het dorp in waar ik moet stoppen vandaag en meld me rond 13.30 uur bij "Pension Platas" in Pedrouzo. Aan de buitenkant niet zo aantrekkelijk ivm een doorgaande weg, maar de kamer is schoon en redelijk nieuw.
Alle natte bullen uitgehangen en mezelf beloond met een warme douche. het wasbakje is echter zo klein dat ik mijn ondergoed per stuk in een sopje moet zetten, maar het lukt allemaal en binnen de kortste keren zit ik aan een pint in een cafeeke verderop. Hier is morgenochtend ook ontbijt v/a 6 uur, maar dat is rijkelijk vroeg voor me. Morgen nog 16 km naar Monte do Gozo en zondagochtend nog 6 km naar SdC. Maar daar kom ik morgen wel weer op terug. Eerst maar eens op mijn volgende plek zien te komen.

nu eerst nog even siesta.

Tot later,

Na de siesta op zoek naar een restaurantje. Heb eigenlijk wel genoeg pelgrimsvoer op. Het is allemaal wel smakelijk en genoeg hoor maar vaak veel van hetzelfde omdat er natuurlijk met vrij goedkope producten gewerkt wordt. Dus hop naar een pulperia, maar ik neem geen octopusarmpjes, Lieske die daar bij had moeten zijn is er niet. Ik ben dus bang dat het mij ook niet zal smaken. Voor de verandering neem ik grote garnalen. Voor alle zekerheid neem ik maar geen voorgerecht en dat is een goede gok. 14 van die knapen op een schaaltje is voor mij ruim voldoende. Klein stukje brood erbij en smullen maar.
Schuin tegenover mij naar later blijkt een Koreaans echtpaar. Zij zitten wel an de octopus en het is zo een grote portie dat ze het niet opkrijgen. Ze vragen een doggy-bag en nemen wat over is mee.
Ik neem nog een koffieke met een borrel en dan naar mijn kamertje. bel nog even met Annie, Gerrie M en een sms-je van Frans.
Ik lig aan de achterkant, geen inkijk en laat de gordijnen dus open. Mogelijk als de bewolking wat optrekt dat Lieske me even toe-twinkelt vanaf haar sterretje. Met die gedachte val ik in slaap.