Nog een paar dagen en dan........

Donderdag 3 mei 2012
Van Melide naar Arzua

Hoi Folks,
Ik zit weer achter mijn typemachine. Zoals eerder gezegd heeft hier elke accomodatie wel een betaal PC. Makkelijk want dan hoef ik niet te zoeken. Dus daar gaan we weer. Even terug de geschiedenis in en dan weer naar vandaag.
het heeft wat langer geduurd dan gedacht want de provider moest onderhoud plegen en dan gooien ze alles eruit.

Redelijk geslapen, maar wat last van een jeukende kin. Pukkeltjes steken toch de kop weer op. Het irriteert en ik heb eigenlijk geen creme bij
om wat te verzachtem. Ook weer van Lieske gedroomd en zoals altijd praat ik met haar en dan is ze ineens weer weg. Kan ook de situatie waarin het zich afspeelde niet meer terug halen. Ik ben er natuurlijk onbewust best mee bezig en zeker nu ik bijna aan de meet ben.

Ik moet me dwingen te blijven liggen tot 6.30 uur, maar dan ook eruit en douchen etc. zakje verder inpakken en op tijd naar beneden. Nu is de baas er zelf die het ontbijt doet. In tegenstelling tot zijn vrouw is hij echt spaans gebleven na het engels avontuur en hij spreekt ook minder gord engels. Ze hebben een echt ontbijtbuffet en hij zegt tast maar toe het staat er voor. Er staat van alles in overvloed, ik pak wat ik wil en hij komt nog vragen of ik fruit mee wil nemen. Nou een banaantje wil ik wel en twee flesjes water voor mijn bidons. dan afrekenen voor ee vriendenprijs en tegen 8 uur is het "off I go". gelukkig droog, maar ik zit aan de verkeerde kant van het dorp dus moet eerste een stukje lopen voor ik op het goede pad zit. (vlgs mij ben ik nooit op het slechte pad geweest)

Eerst wat klimmen en dan weer naar beneden. Tot ik weer over een beekje moet moet stapstenen. De beloofde lekkere geuren van eucalyptusbosjes leggen het af tegen de geur van varkenspis als je zo een fokkerij passeert. maar ja die lekkere serrano ham moet toch ergens voorbereid worden.
Het is toch al redelijk druk op de route en als het weer gaat regenen begint de optocht van kleurrijk in plastic verpakte mensen. Bij een picnickplaats besluit ik mijn regenkloffie ook maar weer aan te trekken want het ziet er voorlopig nog nat uit. Een aantal mensen groept in het eerste dorpje al bij elkaar en ze stoppen ermee. Ze bellen hun busje dat ze het wel gezien hebben met dit weer.
Ik en met mij een aantal anderen hebben geen ander alternatief dan maar door te ploeteren. Het is ook maar 15 km vandaag dus niet zeuren Lauw. Met af en toe een fikse klim ben ik tegen 11 uur al aardig opgeschoten en dus tijd voor een drankje. Ik stop bij een mooie gerestaureerde boerderij. ben de enige klant en er kunnen toch wel een honderd mensen zitten zo te zien. De waard zit maar een beetje te dommelen en zegt dat zodra de zon wat standvastiger wordt de mensen weer op de been komen. Ik ga nog even naar het toilet en zie dat de toiletten zijn aangepast voor rolstoelers. Nu de omgeving nog denk ik want hier moet een rolstoel minimaal een hulpmotor of drie duwers/afremmers hebben om de heuvels op en af te komen te komen.
Dan weer verder, het is droog maar op advies van de waard houd ik mijn natwerend goed nog maar een beetje aan.

Ik loop de duitse dame van afgelopen week voorbij en ze heeft nog steeds een fles water in haar hand. het gaat goed zegt ze op mijn vraag. maar stopt dan direct om strekoefeningen te doen. Ik zal wel niet haar type zijn.
na een half uurtje klimmen loop ik het dorp Arzua binnen en meldt me bij "Pension Restaurant Casa Teodora" een goed onderhouden zaak met een aardige vent achter de balie. Hij brengt me naar mijn kamertje en vraagt vanavond af te rekenen. Hij vertelt nog dat er pas om 8 uur ontbijt is, maar in een bar ernaast beginnen ze al om zevenen. Ik vraag hem meteen een onderkomen te reserveren voor morgenavond en hij doet dat direct. Gracias.
Geeft mij een rustig gevoel en stel dat het onderweg wat tegen zit heb ik in ieder geval mijn strozakje vastliggen.

Ik loop naar het barretje en eet een boccadillo met sardientjes. Dan mijn siesta. Zo tegen vijven wordt ik wakker van een hoop lawaai. Komt een groep duitsers en spaanse mensen binnen die een verzorgde reis hebben waarbij de bagage elke keer wordt vooruit gebracht en zij het stukje te voet doen met een dagrugzakje. Dus er maar uit. Mijn "underware" is ondertussen al weer droog en naar Lieskes voorbeeld doe ik het maar meteen opruimen en alvast inpakken.
Dan een beetje opgefrist en om een Martini met ijs. Eigenlijk niet te drinken, maar ik heb geen zin in een pintje. Terwijl ik aan de pc zit stroomt het hier vol met mensen die straks het dagmenu gaan genieten. Ik zal dat ook maar doen en mogelijk kan ik straks nog wat fotos´s uploaden. Kan ik meteen vertellen wat ik gegeten heb en spaart Peter Mies weer een telefoontje uit.

Ik moet vanaf hier nog een 41 km en beslis morgenavond of ik zondag of maandag naar SdC door zal lopen. Dit op advies van de balieman hier die zegt dat ze in het volgende dorp meer zicht hebben wat er onderweg is. Het zit natuurlijk ook een beetje tussen mijn oren. Eigenlijk zou ik nu een stuk over willen slaan en aan de andere kant zie ik er een beetje tegenop om aan te komen.
Nou ja ik heb nog even tijd om na te denken dus laat het maar op me af komen.

Tot straks of anders Hasta Mañana.

Nou ondertussen weer gegeten en voor de verandering maar een Caldo soepje, dan "Ternera" = soort braadvlees met aardappeltjes, yoghurt en een carrahillootje achterop voor de verbranding. Zaten ook nog vier nederlanders binnen, maar niet zo spraakzaam. Dus ook maar niet te veel gezegd.
Net nu ik wil afsluiten komt Laura een amerikaanse uit Texas, Dallas vragen of ik een boek aan het schrijven ben. Nog niet zeg ik, maar who knows.

Ik ga eindigen en kom morgen weer terug.

Om het verhaal van Laura nog even af te maken had ze me vanmiddag al zien zitten met mijn schriftje, maar durfde me niet aan te spreken. Net in het restaurant ging ik net weg. Ik zeg dat ik geen schrijver ben, maar vertel mijn verhaal. Haar vriendin Barbara komt er bij en zegt dat de "Story" bijna niet te geloven is dat het lot ons zo moest treffen. Laura is voor har baas op zakenreis om een bepaald spaans product in Amerika te gaan produceren. En barbara is "unemployed" dus werkeloos. Maar mocht op eigen kosten mee alleen het hotel werd betaald als ze samen met Laura een kamer deelde. Ze hadden een paar dagen over en besloten om even de sfeer op de camino te proeven. We maken wat foto´s. Ik zeg dat er vroeger op de TV een soapserie was die Dallas heette en dat als deze serie uitgezonden werd de straten uitgestorven waren. Zij weten het ook nog van "who shot JR" ??.
We nemen afscheid en dan naar bed.

De rust.