Nat, storm, weer wat zon.........en nat...

Lunes, 5 oktober, 22e wandeldag.
Gisteravond na de siesta naar het restaurantje beneden. Er zit maar vijf man, waaronder drie dorpsbewoners.
Ik krijg mijn tafeltje, menukaart en dan komt Steve ook binnen.
Hij schuift aan een besteld zijn portie. Hij kan wegens een maagverkleining ook maar weinig in een keer opeten. Is van 130 naar 80 kg gegaan. Is nog wel diabeet, maar probeert dat ook beter te gaan reguleren.
Mijn voorgerecht van artisjok met jamon is lekker, maar eigenlijk te groot. Gevolg is dat ik mijn merluzapotje niet op kan. Stukje meloen achterop en het flesje wijn tutteren we samen leeg.
Dan richting bedje, maar ik heb mijn wasgoed nog niet terug, zie wel de plastic zak van bakker van de Bemd in het washok liggen, maar verder niks. Ik trek de droger open en ja hoor daar liggen mijn spullen gewassen en droog in.
Zover mogelijk ingepakt, pootje bekeken en een stukje van mijn linker inlegzooltje afgeschrapt. Ik blijf blaren lopen en dat moet toch ergens aan liggen. Ik doe het rolluik naar beneden en het raam wat open voor de frisse lucht.
TV kijken is er niet bij, want er staat op de kamer precies wat nodig is. Geen luxe, maar alles wel kraakhelder. Licht uit en pleasant dreams. Half in de nacht klapt het raam open door de wind en slaat de regen naar binnen. Amaai dat beloofd voor morgen.

Ik ben tegen half acht beneden, ontbijtje en wat gaan we doen. Een jong koppel is vertrokken en door de windvlagen ook weer teruggekomen. Steve wil eerst met de bus, maar besluit toch maar te gaan lopen. Ik ga er even later maar achteraan, het is droog en het lijkt wat lichter te worden. Uiteraard maar schijn want even later kletst het er weer uit. Terug doen we niet. Dus poncho maar weer omgeknoopt en hoppa.
Het pad is normaal wel goed, maar door de regen gaan blubberen. Ik rol mijn pijpen een stukje op om eea toch wat schoon te houden. Het wordt droog, maar de windvlagen zijn soms erg hard. Na drie uur lopen het eerste dorpje, druk in de bar en ik neem een warme choco met een stuk cake. Snel verder want de regenkou zit er toch wel in.
Uitkijken voor uitglijders en tegen enen loop ik Mansilla de las Mulas in en meld me bij Hotel Rural El Puente. Als ik net binnensta gaan boven de sluizen weer open.
Ik heb daar vorige keer ook geslapen, niks bijzonders en afstandelijk lui. Maar omdat het fiesta is in Leon, zaten alle andere mogelijkheden vol. Niet klagen, ik heb een bedje. Smal eenpersoons kamertje, je kunt je kont niet keren. Paspoort inleveren of direct contant betalen. Ik kies voor het laatste, weet nog dat ik vorige keer hier ook vroeg ben vertrokken en bij de buurman heb ontbeten.
Opfrissen en even naar de apotheek om pleisters, priknaalden en gaasjes aan te vullen. Vriendelijke apothekeres maar volgens mij een 5 voor rekenen op school. Omdat ik overal maar een beperkt aantal van koop moet ze uitrekenen wat de eenheidsprijs is en dat kost moeite. We komen er samen uit..........

Dan een pint en boccadillo en vooruit denken aan hoe verder. Ik heb tot morgen in Leon accommodatie, maar wat dan. Het stormt nog steeds, het weerbericht geeft toch wat hoop voor de komende dagen. Het pootje lijkt wat minder gevoelig, dus aan de slag. Weer een combi van adressen via booking.com en mijn eigen lijstje die ik zelf opbel, beetje Spaans kennen kan geen kwaad blijkt weer. Ik zit uiteindelijk weer tot volgend weekend zondag/maandagnacht onder de pannen. Leve de mobieltjes.

De website begaf het daarstraks even. Niet zo een probleem,
mijn siësta is ook belangrijk. Ik heb weer een tijdje vooruit geboekt, maar als het weer echt dagen slecht blijft, dan opnieuw overwegen wat te doen. Gisteren gewoon een lucky adres, maar als je bullen de andere dag niet droog zijn, wordt het toch minder. Dus bidden voor droogte en wat zon.
Ik ben na de siësta het dorp nog even ingelopen, drama wat hier allemaal te koop of te huur staat. Wel veel banken, kroegen en winkeltjes die allemaal hetzelfde verkopen,van levensmiddelen tot noem maar op. Iedereen schijnt ineens over commerciële gaven te beschikken. Verder bittere armoeiig hier.
Ik ga even pinnen om mijn cash wat aan te vullen. Het meeste betaal ik met mijn cardje, maar kleine uitgaven contant en daar gaat ook geld aan op.

In de eetzaal war ik nu zit een kakafonie van moeilijk pratende mensen. Niet gehandicapt, maar ieder probeert op zijn manier in een vreemde taal zich te uiten, aan een gezelschap wat ze onderweg hebben ontmoet en een klik mee denken te hebben.
Natuurlijk niet netjes van mij om steeds te observeren, maar het gehakketak wat meestal van 1 kant moet komen, hoeft voor mij niet meer. Over het algemeen zijn het allemaal "open deuren" waar het over gaat en zeker niet over meningen van iemand.
De film " The Way" is wel vaak gesprek van onderwerp.
Ook dat men die spanning mist op de camino zelf die in de film wel zo uitgesproken aan bod komt. Ik denk wat wil je samenproppen in 1,5 uur, waar je normaal gesproken 35 dagen over doet.

Morgen naar Leon, een stad waar ik niet de beste herinneringen mee heb, weten insiders. Daar mijn eerste reis moeten onderbreken in verband met overlijden van Geert, mijn beste vriend en een jaar later ook weer opnieuw begonnen om het laatste stuk naar Santiago de Compostela toch af te maken.
Ik blijf er ook naar 1 nacht, en dan snel weer verder.

De rust en tot morgen.