Zon, groen en vals plat..........

Miercoles, 21 oktober, 38e wandeldag.
Gisteravond goed half acht naar het restaurant. Gaat pas om half negen open. No problem, ik houd me wel bezig met een wijntje.
Er zit al meer volk meer of minder geduldig te wachten tot ze eten krijgen.

Er komt een Spaanse familie binnen, van oma en opa, ouders, ooms, tantes tot achterkleinkinderen aangevuld met wat neefjes en nichtjes. Zo te zien bekenden van de hoteleigenaar want ze worden allerhartelijkst ontvangen.
Er is een kinderfeestje, maar eerst iets drinken aan de bar. De kids worden losgelaten en binnen de kortste keren is het gedaan met de rust. Gillen, krijsen en kleine dwingelandjes die hun zin steeds verder door drijven. Gelukkig grijpen de ouders, overigens zonder enig effect, in door vanaf de bar hun kroost toe te schreeuwen rustig te zijn. Zij verdwijnen naar een zaaltje en wij naar het restaurant.

Goei potje eten, ik neem nog maar eens Caldo, de Gallische groentesoep en specialiteit van het huis. De pan op tafel. Ik eet er teveel van. Kan daarom mijn secundo, de reuze kippenbil niet helemaal op. Prop er nog een stukje appeltaart achterop. En om af te sluiten nog een carrejillo voor de verbranding. Want je moet als pelgrim natuurlijk wel goed eten.
Kan daarom sommige medegasten en duidelijk ook pelgrims niet goed begrijpen. Zitten aan tafel met hun overjas aan en te pitsen of er iets onsmakelijks in het eten zit. Met denk ik eigenlijk spijt dat ze toch niet naar de pizzaboer zijn gelopen.
Afijn ze doen maar. Ik vind het altijd een feest om iets voorgezet te krijgen. En een beloning voor een dagje ploeteren. Ik weet ook zeker dat Lieske het goed vind dat ik hier van geniet.

De eigenaar komt nog even vragen of het allemaal oké was. Ik vraag nog een fles water voor op de kamer en dan naar boven.
Zet de TV aan en voorinpakken. Wordt om twee uur wakker van de TV die nog aanstaat.

Ik sta om half acht aan het ontbijtbuffet. Volop keus. Ik pak mijn portie en nog even een praatje met twee Australische meiden. Dan afrekenen. De broer van de eigenaar slaat de kassa af. Leest op wat ik verbruikt heb. Ik mis twee consumpties, de fles water en het ontbijt staan niet op de rekening.
De man zegt de consumpties krijg je van mijn broer en het ontbijt van mij. Dus eigenlijk betaal ik alleen mijn kamer en het eten, wat een tientje kost incl. wijn naar wat je lust. Mucho gratias señor. Ik zal u in mijn gebeden meenemen.

Acht uur buiten. Nog stik donker, maar ik moet natuurlijk eerst wel ruim 700 meter, heuvelop lopen naar het begin van de route in het centrum. Daar herken ik weer wat en zit eigenlijk meteen weer in het ritme. Wat jong volk komt me voorbij en ik maak weer wat misbruik van het licht van hun lantaarns.
Zodra we buiten het dorp zijn wordt het weer heerlijk rustig om me heen. In denk dat toch heel mensen echt later vertrekken als het volop licht is. Van mij mogen ze.

Het klimt en daalt, ook weer door veel bosgebied, afgewisseld door landbouw en veeteeltgebied. Met door het laatste natuurlijk de hierbij horende specifieke geur. Lieske zou zeggen, gezonde boerenlucht. Bij sommige boerenbedrijven zie ik op een stellage een soort tank, een ronde bol staan. Ik vraag me af of men hier zelf methaangas opvangt en dit gebruikt. Weer wat huiswerk er bij

Een meisje loopt me voorbij. Ze is snel een stuk verder, ik zie dat ze een pijl mist, roep haar achterop maar ze hoort me niet. Dan vlak achter me een flinke brul van denk ik iemand die haar kent en die hoort ze wel. Dus omkeren en de goede weg weer op.
Beetje verderop weer een stenen wegwijzer, vlakbij een groene afvalbak, denk bij mezelf, Ad van Gils is hier ook al eens geweest.

Na een flink stuk vals plat, wel zo vals dat ik denk dat ik dadelijk om zal vallen zo langzaam ga ik naar boven, een barretje aan de overkant van de weg. Stoppen en ik ben de enige gast.
Koffieke, zumo en een paar stukken cake gaan er weer gemakkelijk in. Het is ondertussen natuurlijk wel half elf geworden. De eigenares is wat klagerig. Veel volk komt voorbij, maar weinig stoppen bij haar. Ik kan haar er niet bij helpen.
Dan verder, na een kwartiertje weer een barreke, vollen bak, dus ik weet ook niet waar dat nu aan ligt. Het zijn natuurlijk allemaal vreemden die voorbij komen en op goed geluk maar ergens binnenstappen.

Ik loop door een stukje bos, en vlak bij de oversteek van een riviertje hoor ik ineens muziek van een fluit. Het blijkt weer een hippie die daar zijn kost staat te verdienen. Hij verhuurt ook twee ezels die hij strategisch bij de stenen oversteek van het riviertje heeft geparkeerd. Je moet je een beetje tussen die ezels doorwringen wil je bij die keien komen om over te steken. Ik zeg wel goedendag, maar foeter in mezelf op dat vreemd volk wat op die manier de kost verdient. Ook ingegeven natuurlijk dat ik met mijn slecht evenwicht toch al geen held ben op die gladde keien.

Het wordt weer drukker, het Engels overheerst op de camino. Beetje verderop even stoppen voor een slok uit mijn veldfles. Een Amerikaan stopt en vraag waar ik vandaan kom. Ik zeg The Netherlands. Small country below sealevel. Ik zie hem denken. Dan lachen en hij zegt Yes, now i know.
Hij zegt, mijn vrouw komt er zo aan, ze heet Cathy Je moet haar groeten en hij loopt verder. Ik ben natuurlijk altijd in voor een geintje.
Moeders komt naar boven gesukkeld, bril op met aqariumglazen, uitvoering Engelse tijd en ik roep, heeeeeee Cathy from The States. Ze valt stil, kijkt me verbaasd aan zegt sorry sir, ik ben uw naam vergeten. Louis from Holland. Ohhhhh hello Louis en ze vlucht verder. Ikke dus ook maar. Beetje verderop staan ze allebij stil. Staan zich in te vetten met zonnecrème. Ik zie haar vertellen wat ze heeft meegemaakt. Dan vertelt hij dat hij de zaak heeft in gang gezet.

Nog een klimmeke, een bocht en de contouren van het plaatsje Arzua waar ik vandaag stop. Tijdens het boeken Van mijn pension had de eigenares al gezegd dat ze in het centrum zaten. Dus ik loop al een stuk het dorp in voor ik de weg vraag. Twee dames van gevorderde leeftijd staan te keuvelen als ik ze stoor met mijn pregunta, van waar moet ik zijn. Ik noem de naam van pension Meson do Peregrino en ze weten het meteen. Beetje rechtdoor tweede kruising rechtsaf en dan is het meteen links. Ze vragen waar ik vandaan kom, Hollanda, krijg een compliment voor mijn Spaans (ja ja Herman) en zeggen, dit is eigenlijk geen Spanje. Maar Galicië, hier zijn de mensen veel vriendelijker.
Ik neem dat voor kennisgeving aan ivm mijn andere connecties in Spanje en de waarheid zal wel ergens in het midden liggen.

Een andere wandelaar heeft staan luisteren, blijkt een Duitser, spreekt me in het Engels aan en zegt ik hoor dat u uit Nederland komt. Jawohl, dus help hem via de twee spanish lady's ook aan zijn gewenste info.
Ik stap om half een bij mijn slaapplek binnen. Wie bent u, Louis de Hollanda is ook daar een bekend gegeven. Sleutel, derde verdieping en mijn was hangt binnen de kortste keren in de zon te drogen.

Moet trouwens nog wel even kwijt dat door het nat van afgelopen maandag, de bevestiging van de punt van mijn houten stok het weer had begeven ondanks de lijm van de schoenmaker uit Burgos. Wist niet goed wat ik er mee aan moest, stukjes hout zoeken om op te vullen en opnieuw vastdraaien ?.
Lieske even aangeroepen, kijk in je toilettas, zit daar toch een pakje Zweedse Sickerhets tandstickor of zoiets in. Dus hout volop. Gaatje gevuld, schroef erin en hij zit weer. Vandaag nog een paar keer aan gevoeld, maar die twee dagen............

Dus nog twee dagen mensen, de weersverwachting is goed tot nu toe. Maar ik zal mijn gele plastic vel nog maar niet weggooien. Ken de plannen van Onze Lieve Heer nog niet.......,

Ik ga er even uit, mogelijk tot na het avondeten............