Weemoed in deemoed........

Viernes, 23 oktober, 40e wandeldag.
Hoi allemaal, ik wil jullie eerst even laten weten dat ik weer in SdC op het plein voor de kathedraal heb gestaan. Dus ik ben er weer gekomen.
De details van vandaag en wat foto's volgen zsm. Moet eerst nog even tot mezelf komen en wat zaken laten bezinken.
Tot zsm op deze blog.

Vrijdagochtend vroeg op. Ik lig natuurlijk al een tijdje wakker. Heb vannacht in een pension geslapen, wat vaak een aangepast appartement betekent met privekamers en gedeeld sanitair. In mijn geval heb ik mijn eigen badkamerje erbij kunnen regelen en moeten de overige kamers het samen doen. Het is vrij gehorig, dus na vier uur komen de stromen los.
De huisbaas heeft gezegd dat er vanaf 6 uur smorgens al barretjes open gaan. Te vroeg voor mij, maar om kwart na zeven sta ik wel buiten. Alles nog een keer gecontroleerd en sleutel op de deur laten, want er is geen balie.

Eenmaal buiten rondkijken, maar stik donker en geen herberg open. Het eerstvolgende gehucht is een half uur lopen op de route, maar ik durf niet te gokken dat daar iets open is.
Ik loop toch maar een stukje richting route en dan een lichtje. Een dame is een bar aan het schoonmaken. Ik tik op de ruit en ja ze doet open. Buenos dia's en een lach en de koffie is geregeld. Beetje sap, tostadas en wat wat water voor mijn pilleke.
Ik krijg maar twee stukjes geroosterd brood, dus nog maar twee erbij. Merk bij het afrekenen wel, dat hoe dichter bij SdC hoe duurder het wordt. Het kost nog geen kapitaal, maar het verschil is duidelijk.

Dan richting uitgang dorp. Ik zit zo op de route, acht lantaarnpalen verder een donker gat. Zaklantaarn in de aanslag en rustig aan. Het gaat net als de vorige dagen in het donker, ik wordt wat ingehaald, lift even mee op hun licht en dan weer langzaam met mijn eigen lichtje. Ik ben toch een slow starter dus vind dat niet erg.
Eenmaal het stuk bos door, weer wat open landbouwgebied en daar is het lichter dus zonder lantaarntje.

Volgens de beschrijving staan mee vandaag nog een paar fikse klimmetjes te wachten. Eentje weet ik nog de anderen is afwachten. Echter na een onderdoorgang van een snelweg komt de eerste. Zweten en zuchten, nog niet droog van de douche en ik ben weer nat. Het pad is redelijk goed met wat keien en grind.
Ik wordt ingehaald door een wandelaar en zie dat het een neger is. Eigenlijk de eerste donkere man. Al wel een paar donkere Amerikaanse lady's gezien. Hij loopt voorbij en groet, overduidelijk ook Engelse roots denk ik.
Ik denk even aan de zwarte pieten discussie bij ons en wat je daar nu eigenlijk mee aan moet. Ik heb in ieder geval zelf nooit de link gelegd met discriminatie. Maar ja, wie ben ik.......

Het pad loopt door een stukje bos waarvan de bomen lange stukken bast van hun stam laten vallen. Het pad is er bezaaid mee. Op zich dempt het je stappen zelfs nog wel. In heel enkel geval zit het aan de onderkant nog vast aan de stam.
Laat mij dat nu net treffen. Aan een kant los, andere kant vast, bast ligt een beetje omhoog, voetje van Louis eronder en boems, naar pauselijk voorbeeld kus ik de grond.
De net gepasseerde donkere medemens hoort het in de verte en draait zich om. Door de ondergrond valt de schade mee en ik gebaar alles oké hoor. Het is natuurlijk ook meer de schrik en ik zie geen bloed of schaafwonden. Kijk vanavond wel naar mijn broek en kan anders direct de kliko in.

Ik hoor Lieske foeteren, van doe toch wat rustig aan l.., En dat doe ik dan ook maar, want ik wil nog steeds lopend naar SdC.

Op en neer en geweldig droog, koel wandelweer. Achter me komt de zon weer op en ik denk wat een geluk ik toch gehad heb met het weer. Op een enkele bui na en de hoosdag afgelopen maandag altijd droog geweest. Ben onze Lieve Heer daar toch wel dankbaar voor, want in ander geval had ik er mogelijk toch eerder de brui aangegeven.

Ik heb deze keer toch meer de neiging gehad om te stoppen. Mede ook denk ik in het begin toen ik me zo focuste op die pijn in mijn poot en de blaren. Vaak gedacht als ik vanavond aankom dan kunnen ze me wat en ik ga naar huis. Maar ja eenmaal gedoucht, jullie commentaar en natuurlijk mijn eergevoel gaven net dat duwtje om smorgens weer door te gaan.
Gelukkig anders had ik nu helemaal met een sik gezeten.

Heuveltje op en af, lekker rustig, ik wordt ingehaald door een jonge vent. Hello, how are you, en hij blijft even naast me lopen, Australiër, begonnen in saint Jean pied de port. Hij vond het een geweldige ervaring maar heeft teveel afgezien om ooit nog terug te komen. Als ik vertel van mijn eerste tocht valt hij bijna achterover. Hij zegt wel de rust te hebben ervaren en wil die toch vasthouden. Maar ja vandaag aankomen in SdC en morgenavond weer vliegen. A.s dinsdag moet hij weer gaan werken.
Hoe rustig zal hij blijven. Up you go.......en weg isie.

We lopen ondertussen naast de start en landingsbaan van het vliegveld van SdC. Gelukkig maar even, want als er zo een beest opstijgt voel je de hitte van de motoren neerdalen.

Het wordt weer drukker, veelal Engelstalig wat je hoort. Ik ben al twee barretjes voorbij gelopen die nog gesloten waren. Maar weet van de vorige keer dat er zodadelijk nog een moet komen.
Dat klopt en het is nog open ook. Dus zak af en koffie met mijn zoetrantsoen. Ik babbel,nog even met twee Engelse meiden die zeggen me al weken eerder te hebben ontmoet. Het zegt mij niks meer, maar laat dat niet blijken. Dan verder, maar eerst jackie uit want de zon komt er weer aardig door. Het valt op hoeveel mensen nog zonneprut bij zich hebben.

Ik heb op een hoog open stuk, in de verte Monte Gozo zien liggen, maar weet ook dat je dan nog wel een tijdje onderweg bent. Tegen twaalven kom ik bij de plek waar in 2010 een gigantisch pelgrimscomplex is gebouwd toen de paus SdC bezocht. Er is ook een klein Kapelle en barreke. Ik maak van beiden gebruik, het ene voor de spirituele het andere voor de inwendige mens.

Dan verder, SdC is natuurlijk een redelijk grote stad met een klein historisch centrum. Je moet bijna twee km door, stadsgeweld, uitlaatgassen en getoeter. Tegen tweeën zie ik de torens van de kathedraal in de steigers staan.
Dan loop ik tussen veel andere pelgrims het oude centrum in. Het valt op dat ik dikwijls aangesproken wordt of ik al een bedje heb. Het zal dan toch rustiger worden.

Even later loop ik de drukte van het plein voor de kathedraal op.
Ik moet het even op me in laten werken. Mensen die elkaar feliciteren dat ze het gehaald hebben en koppels die elkaar kussen. Samen gedaan. Even heb ik wat afgunst, maar dat is zo weer weg. Ik heb natuurlijk ook de steun van Lieske gehad en van veel mensen om me heen. Ook dankbaar dat onze Lieve Heer dit ouwe lijf nog zover laten komen heeft.

Ik zoek even de rust op een voor mij speciale bank op het plein en laat alles wat op me inwerken. Denk aan Lieske en dat we daar toch een beetje samen zitten. Zou even de kathedraal in willen, maar het is bijna dringen. Niet doen dus. Ik zoek wel een ander moment. Ben hier toch een paar dagen.

Dan een fotooke als bewijslast. Ik spreek een man aan, hij maakt de foto's en is natuurlijk een Nederlander. Hij is via de Portugese route gekomen. Heeft al diverse routes gelopen en het boeit hem nog steeds. Aardige vent en ook alleenstaand,dus we weten waar we over praten.
Afscheid en dan naar het Credentialbureau. Want ik wil natuurlijk ook het schriftelijk bewijs van mijn tocht. Er staat een rij van hier tot ginder. Dus eerst drink en plaspauze.

Als ik terug kom is het overzienlijk en sluit ik aan in de rij. Men heeft daar een goedlopend systeem. Je wacht in de rij en als de bel gaat verschijnt er een loketnummer op een schermpje.
Ik ben dan vrij snel aan de beurt, heb even wat uit te leggen, want ik heb de stempelkaart van Lieske destijds meegenomen en die staat op haar naam. Ik zeg dat ik haar kaart meegenomen heb om die ook in SdC af te laten stempelen en zodoende de wandeling ook weer aan Lieske opdraag. En of ze dat op de credential wil vermelden. No problem sir, en ze schrijft het er netjes op. Ikke stik gelukkig, weer wat goeds gedaan voor mijn gevoel.

Wel zegt ze dat er iets verandert is, en dat je vanaf het plaatsje Sarria voortaan twee stempels per dag moet ophalen bij adressen die je onderweg tegenkomt. Het werd teveel toerisme.

Oké, dan naar mijn hotelleke, en kort na vieren schrijf ik in bij Pousadas de Compostela, hotel Virxe da Cerca.
Hier laat ik mijn oude lijf in wat luxe een paar dagen tot rust komen.

Beetje rondhangen, transport naar Zaragoza regelen en wat andere wereldse zaken waar ik tegen aanloop.

En de rust vasthouden is nu min credo.

Ik zal mogelijk nog met wat aanvullingen of wetenswaardigheden komen. Maar wil jullie allemaal vanachter mijn schermpje van harte bedanken voor de vele steun, opbeurende woorden en adviezen die ik mocht ontvangen. Zoals hierboven reeds beschreven vaak net dat zetje wat ik nodig had om aan het lopen te blijven.
Hoop ook dat jullie wat meegenoten hebben van mijn verhaal en foto's. Het zijn natuurlijk maar momentopnames van indrukken die je de hele dag over je heen krijgt.
Maatgevend echter is de rust die jezelf moet vinden en de enige zorg die je hebt dat er s'avonds een bedje en wat te eten is.

Geluk en tot ziens / mails

Heb trouwens even een probleempje met mijn uitgaande privé mail. Wil je antwoord zet dan even je 06 nummer in de mail, zodat ik kan sms-en.