Een weekje onderweg.......

Zondag 25 sept j.l
Mijn privé chauffeur Peter staat met zijn Mercedes bolide om goed zeven uur, dus prachtig op tijd voor de deur. Wel wat vroeger dan verwacht, maar dat wordt niet doorberekend. Ik had mijn TomTom geladen, maar Peter rijdt blindelings naar het vliegveld Charleroi toe zegtie. Een prestatie, want ik vind het een kl.teweg, zeker het stuk na Brussel. Het is erg rustig onderweg, Peter en ik praten de Roosendaalse Horecawereld nog maar eens door en dat maakt dat we bijna een uur vroeger dan verwacht op het vliegveld staan.
Het is voor mij de eerste keer dat ik zelf met de auto weggebracht wordt en nu pas valt op hoe geweldig groot het hier toch wel is.
Auto in de parkeergarage en nog even een koffieke. Dan zwaait Peter af en ik cheque in. Dan twee uur wachten eer het vliegtuig geland is. Ik dood de tijd met de GvA en mijn puzzleboekske. Ook de meegenomen boterhammekes met ei gaan er door.
Dan mogen we het vliegtuig in, als VIP heb ik voor eerst instappen en een genummerde stoel betaald. Dus heb mijn plaatsje zo. Dan afwachten wie er naast me komt zitten en ik heb natuurlijk "geluk" dat het een jong stel met een baby is. Bij het opstijgen probeert het kindje even boven de motoren uit te komen met geluid. Maar moederke sust en het blijken ouderwets opgevoede ouders die met veel aandacht hun kleintje rustig houden.

Tegen half drie landen we in Santander en is het even wachten op koffertje en de aansluitende bus transfer voor €. 2.35 naar het centrum van de stad. Eenmaal aangekomen op het grote busstation, de vraag hoe kom ik bij mijn hotel. Niet goed voorbereid Lauw, dus een dame aangeklampt en zij geeft de richting aan. Echter ik loop tegen een soort voddenmarkt bij een tunnel aan. Raar gebeuren dus maar even terug en andere afslag, moet dan met een fikse klim en natuurlijk ook een afdaling een heuvel over. Kom dan aan de andere kant van de tunnel uit !!!. Awel slimmeke.
Na nog een keer de weg vragen kom ik bij mijn logies adres. Geen hotel, maar meer een kamerverhuur in een appartementengebouw. Wel een balie, vriendelijk volk en een brandschone niet al te grote kamer, maar daar is de prijs ook naar.

Net op mijn kamertje belt Peter nog of ik goed aangekomen ben. Vervolgens uItpakken, douchen en dan hop naar mijn eerste pintje in Santander. Loop een stuk langs de boulevard, terrasjes, wijntje, tapatje. Het is warm weer, veel mensen op de been en de ene ijszaak na de andere. Dan rustig richting slaapplek waar ik in de buurt een restaurantje vindt om wat te eten. Om half elf heb ik mijn eerste tientjesmenu met gamba's en dorade er in zitten. Weggespoeld met een klaar wijntje. Als slaapmutske nog een carregillo, maar eigenlijk heb ik die niet nodig. Van vijf uur in de ochtend tot elf uur s'avonds is zelfs voor mij een lange dag.

Maandag 26 februari,
Ik ben natuurlijk om 5.30 uur wakker, maar besluit mijn biologische klok toch maar aan te passen. Draai me dus nog maar eens om en krijg het tot 8.30 uur gerekt. Rustig douchen, aankleden en hop een ontbijtadres zoeken. Ik gok op een rustige bar in de buurt en dat bevalt meteen. Ik bestel Café americano en tostades tomate. Aardige lui achter de toog en ook mijn glaasje "aqua por mi pastilla" is no problem.
Ik moet €. 2,00 afrekenen en laat wat fooi liggen. Wat betekent dat ik de andere ochtenden alleen nog maar ja moet zeggen als ik binnenkom, omdat ze eigenlijk al rekening met mijn eerste bestelde houden. Dit soort aandacht kan ik alleen maar waarderen.
Ik ben samen met Herman, Marivi en hun vrienden Juan en Diolinda als eens een paar uur in Santander geweest, maar moet me toch weer even oriënteren.
Ik besluit om op mijn gemakje naar het oude koninklijk paleis, palacio de la Magdalen op het schiereilandje te wandelen, ruim een uur lopen langs boulevard en strand, maar ik heb tijd zat. Kan onderweg overal stoppen en zelfs teruggaan, maar teruggaan mocht nooit van Lieske.
Het weer is heerlijk, ruim 20 graden en veel ouw volk, wandelende net als ik, onderweg. Beetje bootjes, vissers en badgasten op het strand bekijken. Ik drink in een barreke nog een waterke en ben tegen twaalven onderaan de klim naar boven naar het kasteel. Naar Spaanse begrippen te vroeg om te eten, dus eerst maar klimmen. Het paleis, destijds geschonken door de gemeente Santander aan de koninklijke familie ligt prachtig op de berg met uitzicht over de zee. Je kunt met een treintje naar boven, maar daar ben ik nog veel te jong voor !!. Dus dan maar zweten en proberen wat schaduw te vangen. Eenmaal boven is het uitzicht natuurlijk prachtig. De zee blijft boeien, ook omdat er een constante vaarbeweging is van tientallen grote en kleine zeeschepen. Ik schiet wat foto's en ga dan maar weer terug. De zee maakt je natuurlijk ook altijd wat weemoedig, zeker als je probeert over de horizon heen te kijken. Dus tijd voor een glas en een hapje als lunch.

Ik ga op zoek naar een aanbevolen lunchrestaurant Maremundo, in de buurt. Het ligt vlak bij het casino. Na wat rondkijken vind ik het. De prijzen in het restaurant met zeezicht rijzen de pan uit. Ik ga dus maar op het terras met zicht op de blauwe hemel.
Ik bestel een Rioja en vraag de specialiteit van deze streek, gepaneerde inktvisringen. Omdat ik de porties in Spanje ken bestel ik voorzichtigheidshalve alleen maar dit. Een primakeus, kersvers smakelijk voer en meer dan ruim voldoende om de komende uren op te teren. Nog een koffieke en het juiste besluit om een stukje de stadsbus terug te pakken. Eenmaal bij het centrum een beetje rondgedwaald en gezocht naar leuke plekjes om te gaan eten de komende dagen. Ik loop nog even langs het grote busstation want ik wil een excursie doen naar de grot van Altamira die in de buurt ligt. Een grot waar prehistorische tekeningen te zijn, dus herkenbaar met mijn leeftijd. Het blijkt dat ik de bus naar Santillana del Mar moet nemen, een dorp wat de tand des tijds heeft doorstaan sinds de vroege middeleeuwen en prachtig moet zijn. Wel een toeristische trekker waarschuwt men. Ik kan gewoon een lijndienst nemen en voor €. 2,65 enkele reis stap ik voor in het dorp uit. Reserveren hoeft niet. Oké doen we dinsdag.
Voordat ik naar mijn kamertje ga voor de siesta nog even aan mijn tapas verslaving en een wijntje toegegeven en dan een paar uur plat.
Mijn dutje duurt tot na middernacht, dus nu nog naar buiten gaan heeft weinig zin, ook heb ik gewoon geen honger meer.
Ik voel eigenlijk wel de vermoeidheid van die paar reisdagen. Neem dan ook het besluit om mijn reisplanning wat te wijzigen en meer rust in te bouwen, wat betekent dat ik op elke geplande locatie een dag langer zal blijven. Mede omdat ik toch van daaruit elke keer een excursie wil doen. Ik zie Lieske knikken op de foto en val weer in slaap.

Dinsdag 27 september.
Hop uit bed, verse bullen aan en naar de balie. Nachtje extra boeken lukt nog net en ik kan mijn eigen kamer houden. Dus weer geregeld en dan naar mijn ontbijtje. Ik praat een beetje met de baas van het barreke, hij wil graag Engels en ik graag Spaans. Het wordt een mix dus komt goed. De bus naar Santillana del Mar gaat om 10.30 uur, dus tijd zat.
Ik loop een beetje rond in het busstation, bemerk dat er veel gerugzakte wandelaars zijn. In eerste instantie denk ik omdat er hier veel natuur is dat het gewone trekkers zijn, maar al snel hoor ik de naam Compostela vallen. Ik spreek een koppel aan, het zijn Fransen. Ook op weg naar Santiago maar via de Camino Primitivo. Door hen te zwaar bevonden, dus gestopt en nu doen zij e.e.a deels per bus. Wat verderop is een meisje zwaar in gesprek met een bebaarde jongeman. Beiden met rugzak. Maar mijn bus komt, ik stap in en verlies hen uit het oog.

Een paar stops en een half uur later wordt 95 % van de inzittenden in Santillana del Mar gedropt. Veel ouw volk o.a ikke. Omdat ik niet weet welke kant ik uit moet loop ik een stukje mee met de meute tot ik een bord toerist info zie. Ik loop er binnen en verneem dat de Altamira museum/grot ruim 2 km buiten het dorp ligt, ruim een half uur wandelen. Dan loop ik ook het meisje van daarstraks tegen het lijf, zij is nu alleen. Ze komt uit Oostenrijk, heeft ook een stuk van de primitivo gelopen, maar door een te snelle start een blessure. Keus is nu of naar huis of deels met de bus. Zij heeft gekozen voor het laatste. Mede omdat ze eind oktober moet gaan werken. Ik wens haar geluk en wijsheid en onze wegen scheiden zich weer.
Ik besluit de drukte van het dorpje achter me te laten en eerst de ruim 2,5 km naar Altamira te lopen. Er ligt een trottoir en stuk wandelpad naast de weg, maar ik ben de enige die daar gebruik van maakt. Het vergezicht over het heuvellandschap is echter magnifiek. Ik kom onderweg twee mannen tegen die ook naar boven geweest zijn. Wel rijden mij ......tig auto's en campers voorbij. In het zweet mijns aanschijns kom ik na ruim 40 minuten heuvel op en af bij de kassa van het Altamira museum aan. Mijn tong lijkt
op kalfsleer. Gelukkig zien mijn oogjes dat 65 + ers, gratis binnen mogen en ik ben natuurlijk wel een Nederlander. Ik krijg een kaartje en tijdsvolgnummer omdat het hier storm loopt met groepen bustoeristen. Mooi om even een lekkere pint en pincho naar binnen te werken. De Altamira grot is medio 1800 opnieuw ontdekt. Door de grote toeloop In de laatste decennnia mag er níemand meer in de originele grot, maar heeft men deze nagebouwd in een Museum. Je wordt elke keer per groep/tijdseenheid binnen gelaten in de expositieruimte. Het begint met een driedimensionaal filmpje over het ontstaan en ontdekking van de grot en hoe er mensen in de prehistorie in hebben geleefd. Ook worden er filmbeelden van de originele tekeningen getoond. Dan de nagemaakte grot met tekeningen in, wat op zich ook wel leuk is. Op de te warme temperatuur en vochtigheid na is men er goed in geslaagd. Buiten staan er weer een paar honderd mensen in de wachtrij. Ook in de cafetaria staan ze in de rij. Voor mij een teken om maar meteen weer richting dorpje te gaan. Nu grotendeels bergaf wat ik niet erg vind in deze warmte. De grote parkeerplaats staat ook hier vol met auto's en touringcars. Hordes mensen worden in groep rondgeleid. Ik zoek mijn eigen weg, maar vind het allemaal een groot Volendam gehalte hebben. Ik ben destijds onderweg naar Compostela wel door oudere plaatsjes gekomen. Ik wil nog wel een oude kerk met de aanpalende benedictijnerabdij Colegiata Santander Julia bezoeken, maar dat is nu net gesloten. Ik schiet een paar foto's en ga me laven in de rijkelijk aanwezige Horeca. Ik bel nog even naar Annie voor haar verjaardag. En neem nog een paar pinchos met gezouten ansjovis op haar gezondheid.Dan met de bus van vier uur terug. De volgende gaat pas weer om half zeven, maar ik heb het hier eigenlijk wel gezien.
Eenmaal terug in Santander eerst maar een tijdschema gevraagd van de bus naar Gijon. Met de trein is wat moeilijker omdat men daar met een nieuwe spoorlijn bezig is. Dus niet getwijfeld en meteen maar een busticket voor donderdag gekocht.
Dan naar mijn kamertje voor siesta en later een douchke.
Ook leg ik eerst maar meteen mijn hotels vast in Gijon en Lugo. Heb dan nog voldoende tijd om mijn verdere reisplan te bepalen en het is nog best druk met toeristen. Het kan maar vastliggen.

Tegen achten opgefrist naar de balie. Ik vraag naar een goed visresraurant en het meisje verwijst me naar de Barrio pescadores, een wijk waar visrestaurants naar keuze zijn. Ongeveer twintig minuten lopen. Buiten dreigt het wat nattig te worden, maar iedereen loopt in zijn zomerkloffie dus ik dan ook maar.
Met twee keer de weg vragen vind ik de wijk. Er zijn wat zaken gesloten, echter een van de aanbevolen plekken door het meisje is open. Buiten op de stoep grote barbecues waar men de vis deels op bereidt.
Ik stap binnen en een grote vriendelijke ober komt op me af. Soy solo, maar dat is geen probleem, zoek zelf maar een tafeltje uit.
Er is een €. 15,00 menu, ziet er met o.a vissoep ook smakelijk uit, maar ik wil mariscos (schelpen) eten. Dat kan alleen a la carte. Deze almechas staan echter alleen bij de hoofdgerechten, maar daar staan ook gegrilde sardientjes bij. Moeilijke keuze, ik kan zoveel niet meer op. De ober weet raad, een portie almechas en een halve portie sardines. Ik bestel een glas witte wijn, die aan tafel wordt ingeschonken. De ober laat de fles voor het gemak ?, maar op tafel staan.
Dan begint de smulpartij. De almechas zijn klaargemaakt in een soort champignonsaus. Apart maar overheerlijk. Ik lepel de saus later als een soep naar binnen wat ik ook zie aan andere tafels. Dan de sardientjes, kersvers en met acht stuks een ruime portie.
Gelukkig geen bijgerechten als frites of groenten. Hier eet je vis met hooguit een stukje brood om te soppen. De ober adviseert me om een klein stukje kaascake te nemen. Ook een specialiteit in Santander. Hij schenkt mijn glas nog eens vol en zegt deze is van het huis. Koffieke en ik krijg er een likeurtje bij. En dan de rekening. Zonder buil stap ik buiten waar het toch wat gaan miezeren is. Geen taxi te bekennen, dus schuifelend langs de gevels bereik ik na een dik kwartier mijn logement. Ik lig niet lang wakker.

Woensdag 28 sept.
Alweer de laatste volle dag in Santander. Rustig aan en nog wat sightseeing doen. Ontbijtje, kathedraal bezichtigen etc. Ook wat flesjes water inslaan voor onderweg in de bus naar Gijon. De kathedraal heeft veel geleden, vaak platgebombardeerd en opnieuw weer opgebouwd. De laatste keer na de tweede wereldoorlog. Dus veel ouwe dingen zijn er niet al is de crypte wel bijzonder. Als ik binnen wil gaan zegt een bewaker dat er een mis bezig is, dus even geen toeristisch bezoek. Ik wil die mis ook wel even bijwonen, kan ik meteen een kaarsje doen. Het is niet eg druk in de kerk, wel in de voorste bank drie ouwe nonnekes die met hun gezang de mis opluisteren. Klinkt toch weer wel mooi in die grote ruimte. De pastoor is weer een echte zzp-er. Hij mag alles alleen doen, zoals zo vaak in Spanje geen misdienaar te bekennen. Wel een dame die na de lezingen met het molleke rond gaat. Ik maak buiten nog een paar foto's en zoek een terras voor de koffie. Ik sukkel nog een mercado in waar ook een restaurant in zit, maar meer voor toeristen bedoeld. Niet wat ik eigenlijk zoek. In de omliggende straatjes is nog keus volop.
In een bodega drink ik nog even een wijntje voor het eten. Wordt aangeklampt in het Spaans door een oude heer. Hij heeft zo een dialect dat ik er echt niks van begrijp. Ik zeg dat ik geen Spaans spreek om er vanaf te zijn. Ik ben zo dom om ja te zeggen als hij vraagt naar mijn Frans. Dus dan een stortvloed van nog meer onverstaanbaars. Ik maak weer een fout door te vragen of hij uit Cantabrie komt. No hij is Santandrien briest hij. En met nog wat onverstaanbare verwensingen loopt hij weg. De dienster fronst haar wenkbrauwen en lacht maar wat.
Ik steek schuin de straat over naar een restaurantje waar het menu me wel aanstaat. Als voorgerecht neem ik rijst met zeevruchten. Fles op tafel en eten maar. Als hoofdgerecht is er o.a bocas a la plancha. Ik vraag of dat vis is. Si señor. Even later krijg ik boccarones (kleine visjes) geserveerd. Die ken ik natuurlijk wel, maar ik had de link niet gelegd omdat deze meestal gepaneerd en in olie gebakken worden geserveerd. Nu zijn ze eerst gefileerd en daarna gegrild. Ik krijg later nog een chokomousse en kan er weer even tegen. Het weer blijft goed en ik sukkel op mijn gemakje naar mijn siestaplekje voor mijn schoonheidsslaapje. Wat later ga ik alvast maar wat inpakken en hang mijn reisbullekes alvast klaar die ik de andere dag aan wil doen. Dan nog even naar buiten voor een terrasje. Het is tegen tienen en er loopt nog veel volk rond. Ik drink nog een wijntje, meimer wat over vroeger met Lieske en omdat ik eigenlijk geen honger heb eet ik alleen nog maar een pincho. Dan naar bed.

Donderdag 29 september.
Ik heb tijd zat. De bus vertrek om 12.15 uur. Dus rekken en er bij blijven. Ik reken af in het hotel. Dan ontbijt. De eigenaar ziet me met mijn koffertje en vraagt of ik naar huis ga. No señor en ik vertel wat er nog op het program staat. Je bent zeker met pensioen lacht hij. Ik pak mijn koffieke en tostades en ga buiten zitten. Daarna afscheid en richting bus. Nog even langs de bakker om wat zoetigheid voor onderweg, want ik heb een busreis van ruim drie uur voor de boeg.
De bus is iets te laat, maar ondanks wat Spaans rumoer en gedrang bij het inladen van de bagage zitten we snel op onze plaatsen. Het zijn mooie lange afstandsbussen en je hebt meer ruimte dan in een vliegtuig. We rijden snel Santander uit en dan is het genieten van het uitzicht en een beetje dommelen. We doen onderweg vijf grotere steden aan waar elke keer mensen in of uitstappen. In Oviedo blijkt een Canadees wandelkoppel niet opgelet te hebben door te blijven zitten in de plaats waar ze er uit hadden gemoeten. Het is even paniek bij hen, maar de chauffeur lost het gemakkelijk op. Ze moeten even uitstappen, kunnen hun spullen laten liggen en hij pikt ze op de terugweg weer op. Iedereen gelukkig. Om vier uur rijden we Gijon in. Koffer pakken en de weg vragen. Mijn hotel ligt ongeveer een km van de stopplaats dus moet te lopen zijn.
Een vriendelijke busbegeleider van ALSA helpt me op weg. Onderweg nog even in een café gevraagd, met pint en tapa, en tien minuten later stap ik het hotel Bahia binnen. Het is weer in een appartementen complex. Aardig volk en beste kamer.
Even installeren en dan de buurt verkennen. Ik eet s'avonds in een nabijgelegen restaurant kabeljauw met almechas. Klaargemaakt in een soort botersaus, en ik denk tien bollen knoflook er in. Gelukkig alleen maar een hoofdgerecht besteld, want het is zware kost hier. De eigenaar komt nog even een praatje maken en dat vind ik wel leuk. Vol en redelijk moe zoek ik mijn bedje op. Ik probeer wat te internetten, maar het signaal is te zwak. Dus slapen.

Vrijdag 30 september.
Ontbijt in groot café onder het hotel. Niet te zwaar beginnen, dus koffie en toast. Dan even de dag plannen. Eerst maar even kijken en regelen hoe ik maandag van Gijon naar Lugo kom. (Gran Hotel Lugo). Er gaan diverse bussen of heel vroeg of heel laat en het reisje duurt wel vijf uur. Ik wil natuurlijk ook wat van de prachtig groene omgeving zien. Dus besluit de bus van acht uur te nemen anders wordt het wel heel laat eer ik in Lugo aankom. Ik sukkel op mijn gemak richting centrum, loop verkeerd en weet het busstation niet meer te vinden. Mijn plattegrondje uit het hotel heeft zulke kleine letters bij de straatnamen dat ik het gewoon niet kan zien. Maar ik heb een Hollandse mond en vragen staat vrij. Ik blijk een flink stuk afgedwaald maar tegen twaalven sta ik toch aan de kassa. Ik krijg een korter reisadvies, maar moet dan een uur eerder in de donkerte vertrekken en het gaat allemaal recht op recht. Ik blijf bij mijn eerste keus en koop alvast een ticket voor maandag. Dan koffie en op zoek naar de VVV, want ik wil een leesbare plattegrond. De VVV hebben ze verstopt in de jachthaven. Bijna niet te vinden, maar wel vriendelijke lui.
Terras en pintje. Ze zijn hier niet zuinig met tapas, want ik krijg er drie stukjes stokbrood met kaas, ham en kip bij. Ik bekijk de info en wat ik de komende dagen hier wil/kan doen.
Er zijn wat ouwe dingen, een groot zeeaquarium etc. En een klein oud stadsdeel.
Niks moet alles mag. Morgen ga ik er mee aan de slag. Ik loop verder door Gijon wat een zeer bedrijvige stad is. Maar tegen tweeen wordt het even rustiger op straat en stromen de restaurants vol. Ik wil niet te veel eten en neem aan de toog een riocha wijntje en pincho warme bacon. Ook hier krijg ik er weer drie tapas bij. Nu zelfs met een heel klein kopje soep. Afrekenen € 3,20. Ik wil eigenlijk ook wel weten hoe lang ik recht op recht van het hotel naar het busstation loop. Dus ga dat eerst uitproberen. Ik speel graag op zeker en ik wil voor vertrek toch nog een beetje ontbijten. Ook heb ik gisteravond weer maar eens een vlekkie op mijn broek gekregen en ik wil kijken of ik die met wat hotelzeep kan verwijderen. Van halte naar hotel is een klein half uurtje. Dan het vlekkie wegwerken en proberen zo weinig mogelijk water te gebruiken. Ivm drogen van de pantalon. Dan even plat voordat de avond in gaat.
De WiFi in het hotel is heel zwak, daarom naar het café eronder waar ik een betere verbinding heb. Een wijntje en tapatje, nu een minischaaltje frites met stukjes worst maken het verblijf aangenaam. Ik besluit om na Lugo toch maar naar Salamanca door te reizen. De andere grote steden in de buurt zoals Leon en Burgos heb ik ook al twee keer uitgebreid gezien. In Salamanca zie ik nog wel meer uitdaging en is ook en gezellige studentenstad. Dus maar meteen hotel (Hostal Granada) gereserveerd.
Om van Lugo naar Salamanca te reizen en daarna door naar Zaragoza is wat omslachtiger, maar met wat puzzelen en mijn IPadje zie ik toch zowel met bus als trein wel diverse mogelijkheden. Op zich is het openbaar vervoer uitstekend in Spanje, maar door de grote diversiteit in natuurgebieden zijn er niet overal rechtstreekse trein cq busverbindingen. Maar dat triggert de hersentjes om het goed uit te zoeken.
Ik ga weer in het restaurant van de vorige avond eten. Razend druk, dus alles vol. Weekend zegt de eigenaar is altijd een gekkenhuis, maar als ik wat wil wachten is de eerste vrije tafel voor mij. Natafelen is een geliefd tijdverdrijf bij de Spanjaarden, dus het duurt wel drie kwartier voordat er een plekje is, maar mensjes kijken en wijntje nippen is ook niet verkeerd. Er is volop aanbod aan vis en vlees, maar ik wil eigenlijk niet te veel. Dus bestel een halve rationes manchegokaas, en een hele rationes gamba's a la plancha. De kaas valt mee, maar er liggen liefst 12 grote gamba's me met knoflookogen aan te kijken. Gelukkig zoals eerder gezegd geen bijgerechten, dus ik ga er op mijn gemakje voor zitten. Het is hier ook de streek van de cider. En die wordt hier in grote hoeveelheden geconsumeerd. Het is een beetje een show bij het inschenken. De ober houdt de fles hoog boven zijn hoofd en het glas zo laag mogelijk en schenkt blindelings op die manier de cider in. Het gaat over het algemeen bijna elke keer spatvrij. Dus aan afleiding tijdens het eten geen gebrek. Ik knabbel ondertussen alles heerlijk weg en sluit in stijl af met een "Arroz con Leche" oftewel een rijstepapke met kaneel en een koffieke. Dan wordt het toch echt tijd om het bedje op te zoeken.

Wordt vervolgd.

Louis
Verstuurd vanaf mijn iPad