Hop naar een nieuwe rustdag......

Zaterdag, 28 oktober 2017
Van Saint Amand Montron naar Gargilesse.

Op verzoek van de hoteldame, wat ik niet erg vind, ga ik wat later ontbijten. Ik heb goed geslapen in de bijna nagelnieuwe opnieuw ingerichte hotelkamer. Wel even wat last gehad van de sterke geur van het laminaat, maar met het raam even wat open ging het weer wel.

De inrichting van de kamer ziet er allemaal prima uit, maar naar mijn inzicht toch iets te weinig hufterproof. De afdichtingskit is amper droog in de badkamer en iemand heeft al kans gezien om de wasbak te beschadigen. Ik vraag me af welk zwaar voorwerp dat men daar nodig voor gehad heeft.

Ik heb natuurlijk nogal wat ervaring in hotelbadkaners, sta vaak verbaasd over de inventiviteit hoe men met kleine ruimtes zo optimaal indeelt, maar hier bv het douchecelleke met de halfronde schuifdeuren zal zeker niet lang heel blijven.
Niet mijn probleem natuurlijk.

Het ontbijt is voor Franse begrippen weer heel uitgebreid. Er staat weer van alles op het buffet. De hoteldame glundert als ik haar buffetje prijs. Er komt een ander koppel binnen en ook een gezinnetje met twee dochtertjes. Rustige lui en daar houd ik van.

Ik smikkel alles naar binnen en neem afscheid van de eigenares. Ze heeft gemist dat ik mijn valieske al in de auto heb gezet en vraagt of ik verder geen bagage bij heb. Ik stel haar gerust dkat ik voldoende bullekes en interlockjes bij me heb.

Afreis de kleine wereld in. Er hangt een flink pak mist over Frankrijk. Ik rijdt toch al niet hard maar nu nog langzamer natuurlijk. Jammer is wel dat ik nu niks van de omgeving zie waar ik doorheen rijd. Ik wil mijn mistachterlicht aanzetten, maar weet bij God niet meer hoe dat ook weer moet.
Even stoppen en het instructieboekje brengt uitkomst. Stom hè,

ik merk ook dat het Netwerk van mijn telefoontje nogal eens wegvalt. Zal wel aan de heuvelachtige omgeving liggen zou je zeggen. De route loopt over rustige wegen, bijna geen verkeer ondanks dat het zaterdag is. Gelukkig maar.

Als eerste dorpje doe ik Chateaumeillant aan, toen in een groot landhuis geslapen bij madame Chaubert. Daar kwam ik voor de eerste keer het Amerikaanse koppel tegen. Ik kan de villa niet zo snel vinden en loop even bij de VVV binnen. De B&B wordt nog gerunt door de betreffende dame, maar omdat ik met de auto langs de zijkant het dorp in ben gekomen moet ik er nog voorbij.
Het huis ligt aan de Compostela route, maar de poort is dicht en grote ijzeren platen verhinderen dat ik een foto kan maken.

Dan maar door naar Le Chatre, een wat grotere plaats. Ik parkeer mijn auto in het centrum, ook hier weer een marktje bezig met veel regionale producten. Ik zou eigenlijk wel wat worsten willen kopen maar ben een beetje bang voor de lucht die dan in de auto komt te hangen. Mogelijk dat ik op de terugweg het een en ander in kan slaan. In mijn naaste omgeving in Roosendaal liefhebbers zat om met de zware knoflookgeur den duvel buiten te houden.
Het hotel van destijds niet snel te traceren dus dat geloof ik dan wel.

Nu richting Neuvy Saint Sepulchre. Hotel Le Duche. Ik weet nog hoe een ontzettende puinhoop het daar was, een kamer uit de eerste Wereldoorlog maar een geweldige keuken. En ontzettend lieve mensen. Het eerste wat ik zie als ik binnenrijd is de wat eigenaardige bouw van de kerk. Een grotendeels ronde vorm met een vierkant stukje er aan gebouwd.

Ik moet even zoeken voor een plekje voor de auto, er is een soort boerenmarkt bezig waar zowel consument als producent aan hun trekken komen. Ik loop eerst even de kerk in voor een kaars en dan richting het hotel. Niks verandert, verveloos en er ligt een grote ruit uit. Dichtgetimmerd raam met platen.
De grote gevelplaat is wel overgeschilderd en de benaming hotel is weg. Tijd voor een koffieke, het zit stampvol met eters en aan de toog staan ze drie rijen dik. Toch krijgt de waard me snel in de gaten en ik heb mijn koffie direct. Ik zeg dat ik bij hem geweest ben in 2011 en of zijn hotel weg is.

Klopt helemaal zegtie er moest teveel geïnvesteerd worden voor dia anderhalve klant die bleef slapen. Jammer maar helaas.
Er komen prachtige schotels met eten voorbij en ik moet me inhouden om niet te gaan zitten, maar ik heb maar een maag en vanavond zit ik waarschijnlijk ook gebakken. Ik wurm me door het volk naar buiten, de meesten hebben hem al aardig omhangen en de dag is nog niet half om. Ik denk dat de aanwezige boeren er naar gelijk een mooi uitje van maken en ze hebben nog gelijk ook.

Ik rijd verder naar het dorpje waar ik twee nachten blijf. Het valt vaak niet mee om voor de zondagavond een kaner te boeken en mogelijk nu met de vakantie nog moeilijker. No problem een dag extra rust kan gen kwaad ter voorbereiding op het deel van de route onder Limoges. De zon is er ondertussen weer en ik kan nu ook het landschap weer zien waar ik doorheen getrokken ben. Nu veel bossages met de nodige golvingen. Ik kan me dat deel met die vele smalle weggetjes nog redelijk goed voor de geest halen.

Zo tegen drieën kom ik aan in het kunstenaarsdorp Gargilesse. Ik meld me bij hotel Les Artistes, maar moet even wachten tot de kamer klaar is. Dan maar even een pintje. Een Brugse Zot, zwaar bier, maar ik hoef toch niet meer te rijden.
Koffertje uitpakken, opfrissen en dan mijn schoonzus Jeanne bellen die vandaag jarig is. Vervolgens loop ik even het dorpje in. Het is stik stil, in de zomer krioelt het hier van de toeristen die zowel voor de groene omgeving als voor de beeldend kunstenaars komen. In 2011 was ik hier met Pinksteren en mocht de Pc van de burgemeester gebruiken. Nu heb ik mijn eigen IPadje bij.
Toen op zoek naar een Pc en nu naar een WIFi verbinding. Zo zie je het is altijd wat.

Ik loop even bij de bar/tabac binnen voor een glas bier op het zonnige terras. Ik mijmer wat over dat jaar 2011 en ga dan maar terug richting hotel, mijn huiswerk wacht want anders krijg ik klachten van mijn achterban in Nederland.
Ik bel,nog even met zus Ine. Ze heeft weer praatjes, dus het gaat weer beter met haar.

Ik ga er even uit, om half acht wordt ik aan tafel verwacht, vol verwachting .........maar daarover straks.

En ik ben er weer na een heerlijk maaltje. Pastieske om honger te krijgen. Als eerste een plak huisgemaakte Pathé, daarna als hoofd, een Bavet (kruising tussen baklap/biefstuk) met groentjes en pommes dauphinenoise en een stuk kersentaart na.
Karafje rode pays d’oc, van het huis en smullen maar.

Den baas is een beetje een rare vent. Hij is Nederlander, weet dat
ik ook uit die contreien kom, maar hij geeft geen blijk van herkenning. Ne goeiendag is gauw gezeed hè, hij zoekt het maar lekker uit. Maar koken kantie wel.
Het kamermeisje die ook in de bediening helpt is een aardig kind.

Werken kunnen ze wel, ze draaien nu met drie man de hele tent.
Zelfs de eigenaar/kok is niet te beroerd om tafels mee af te ruimen en opnieuw in te dekken.

Buiten mij zitten er nog een achttien mensen te eten. O.a ook de dame van de bar/tabac van afgelopen middag.
Als ze me ziet zitten is ze niet te beroerd om even gedag te zeggen. Zo kan het dus ook. En ik ga morgen zeker weer even wat drinken bij haar. Zo zie je naar dat de een de ander aan de kost helpt.

Als de eerste mensen weer opstappen, doe ik mee want ik moer mijn verslag nog afmaken.
Bij deze gedaan, ik denk dat dadelijk de luiken zo dichtvallen.

De rust,......