Rustige zondag in Gargilesse .........

Zondag 29 oktober 2017
Rustdag in Gargilesse

Na het lekker maaltje gisteravond heb ik goed geslapen. Het licht valt door een spleet van de gordijnen de kamer in. Ik spring uit bed en schuif ze verder open. Ik heb toch geen inkijk van de overburen. Buten is het wel wat grijs en druilerig.
Ik kijk op de klok en bedenk dat de wintertijd is ingegaan. Even controle en IPad en IPhone doen dat natuurlijk automatisch. Alleen mijn horloge nog handmatig aanpassen.

Ik heb op mijn kamer een inpandige badcel, een kunststof geval waarin toilet, wasbak en douche zijni geïntegreerd.
Niet groot maar wel doelmatig en het werkt allemaal perfect.
Volgens mij ook alleen in Frankrijk te koop om veel breekwerkmte voorkomen.

Goed half tien daal ik de trap af. Een deel van het restaurant is nu ontbijtruimte. Mijn tafel staat naar goed Frans gebruik al gedekt.
Gisteren voor het diner had ik tafel nummer 14, en die blijf je houden tot je afrekent. Niemand van de andere gasten zal het ook maar in zijn/haar hoofd halen om daar te gaan zitten.

Het ontbijtbuffet ziet er goed uit. Wel allemaal zoetigheid wat de klok slaat. Ik krijg mijn “grand noir” oftewel mijn grote kom zwarte koffie en smul van het versgebakken stokbrood. Nog een croissantje en dan nog een zoete koek, gevuld met noten en chocolade. Wel een calorieenbom, maar ik wil straks toch wat gaan wandelen. Dus ben nu genoodzaakt om dat ook te doen

Naast mij zit een oudere dame, wel vriendelijk goede morgen, maar ze heeft een heel spannend boek bij zo te zien. Ook gisteravond zat ze hierin al te lezen. De titel krijg ik niet te zien.

In tegenstelling tot gisteren komt de eigenaar nu toch even een praatje maken. Ik zeg dat ze het nogal druk hebben om met drie man heel de tent te runnen. Nog een paar dagen geeft hij aan dan gaan we vier maanden dicht. Want in de winter is het hier helemaal uitgestorven. Er staat ook heel wat aan huizen te koop zeg ik. Ja, hier is totaal geen werk voor de mensen op wat toerisme na. Dus veel volk trekt hier weg.

Het kamer annex serveermeisje meldt zich. Vriendelijk en dat moet ook wel, want ze heeft niet vooraan gestaan toen de knappe smoeltjes uitgedeeld werden. Ze trekt een beetje met haar pootje. Mogelijk gebeten door de ooievaar.

Het weer is wat grijs, maar droog, dus frak aan, stok pakken “et en route”. Het is hier een echt wandhelgebied. Er zijn ook een paar aparte kortere routjes uitgezet. Omdat ik verder geen wandelkaart bij heb en de VVV gesloten is besluit ik om zo een routje maar te volgen en zie wel waar ik uitkom.

Het gaat meteen al een beetje heuvel op en de vrije natuur in. Het pad slingert wat door bos en weilanden. Op een kruising zie ik een Compostela bordje, wat betekent dat ik op dit pad al een keeer gelopen heb. Leuk om te zien, maar echt bekend komt het gebied me niet voor. Wel voel ik dat mijn conditie in 2011 toch wat beter was dan nu. Ik sta nog niet te puffen na elk heuveltje maar voel het wel. En nu heb ik nog geen rugzak bij met een dikke tien kilo gewicht.

De vochtige lucht wordt nog vochtiger wat betekent dat het gaat miezeren. Ik ben toch al een anderhalf uur onderweg en wat nu, doorlopen of terug. Teruggaan was bij Lieske nooit een optie en nat zal ik toch worden dus dan maar verder het pad volgen.
Ik wandel de heuvel over, moet over een erf bij een boerderij en hoor een hond blaffen. Ik heb het niet op Franse honden en zeker niet die bij boerderijen. Maar het blijft bij blaffen, ik zie verder geen hond, mijn billekes ontspannen weer, dus ben blij dat ik er voorbij ben.

Ik hoor in de verte wat auto’s rijden dus zal ik de bewoonde wereld weer wel naderen. Het klopt ik kom weer op een asfaltweg uit. En ook bij een uitkijkpunt waar diep in de vallei de rivier de Creuse stroomt.

Het routebordje geeft een afdaling naar de rivier aan, maar een ander bord ook een waarschuwing over gladheid. Ik ben geen held in het afdalen op modderige paden en kies voor zekerheid. Dus over het asfalt verder. Ik twijfel even over welke kant ik dan op moet, maar haha, mijn Iphone brengt natuurlijk uitkomst.

Ooit aangegeven dat deze handzame zakcomputer de locatie van mijn auto moet peilen en dat werkt nu perfect.
Via een of andere Spoetnik weten ze ook waar ik nu sta en zie na een kleine drie kilometer zou ik weer bij mijn vertrekpunt aan moeten komen. Het is niet druk met auto’s op het asfalt, dus ontspannen richting Gargilesse, natte jas en plat kapsel maar dat deert me verder niet.

Ik vind dat ik weer wel een pintje verdiend heb. Gooi eerst mijn wandelstok in de auto en dan naar de Bar tabac.
Er zit best wat volk binnen, ook het hele gezelschap wat gisteravond samen met de bardame in het hotel kwam eten.
Er wordt hier nog fors gerookt, mensen gaan klik voor klik naar buiten, zo ook een oud manneke, pak tabak en portemonnees op tafel, sjekkie draaien en weer naar buiten. Zijn portemonnee laat hij gewoon op tafel liggen. Niemand die er naar of van op kijkt.

Ik bedenk dat ik nog een kamerke moet regelen voor maandagavond. Tutter mijn glaske leeg en dan richting hotel.
Het restaurant zit weer vol met eters. Ik denk dat het toch veel lokale mensen zijn, want je moet echt wel een eindje rijden om hier te komen. Ook hoe de waard met deze mensen omgaat duidt er op dat hij de meesten wel kent.

Mijn kamertje is nog niet “gedaan”, ik pak mijn routelijstje uit 2011 en kijk even wat wijsheid is. Ik wil morgen Limoges wel voorbij, maar ook nog een speciaal adres zoeken waar ik destijds met Piet Geleijns geslapen heb. Ik kan het via Google niet meer vinden, dus dan maar terplekke gaan kijken.

Ik pleeg wat telefoontjes naar een paar hotels op de route. Het lijkt dat ook hier de vakantie heeft tiegeslagen, maar ik heb uiteindelijk prijs in Les Cars, hotel Le Simone. Ook een plek waar ik met Piet geweest ben.

Karwei gedaan, dus tijd voor een alcoholische versnapering beneden in de fauteuil bij de open haard. Men is duidelijk bezig om de restanten op te maken. Het vat met “Brugse Zot” is af. Men heeft alleen nog flessen bier. Eigenlijk alleen maar Belgische zwaardere bieren die zoals ik al meer bemerkt heb hier veel worden geschonken. Ik kies als voormalige pelgrim dan maar voor een trappistenbier in de vorm van een dubbele Westmalle.

Ik werk aan mijn blogje, gasten verlaten het restaurant en dan is er even tijd voor eigenaar en personeel om zelf te eten. Buiten is er niks te zien dan een verdwaalde toerist en miezer.
Tot op een gegeven moment zich toch weer een groep van en dertig mensen meldt. Ze willen wat drinken, geen locals, geen wandelaars dus ik weet ook niet waarom en hoe ze hier verzeild zijn geraakt. De waard maakt het verder niet uit, hij heeft weer wat meer onverwachte omzet.

Ik stop er even mee. Eerst nog wat rondkijken om inspiratie op te doen..........

Ik breng eerst mijn IPadje naar mijn kamer en zie dat deze nog niet is geschoond. Bij het naar buiten gaan zeg ik dit tegen de waard, die meteen het meisje er bij roept. Vergeten in de drukte geeft ze aan. Oké, ik ga nog wat de drinken en loop door de miezer naar het barreke verderop.

Het manneke van de portemonnee van daarstraks zit er nog steeds en nipt zo te zien nog broodnuchter van zijn mixke van witte wijn en aanmaaklimonade.
Ik bestel een rood wijntje kijk een beetje mensen, het lijkt eerder een buurthuis dan een café, de mensen zitten veelal met een redelijk leeg glas, converseren volop en de waardin doet er vrolijk aan mee. Ook zo kom je natuurlijk de zondag door.

Retour hotelleke, bed is opgedekt en schone handdoeken. Ik pak alvast mijn trollieke in en leg mijn reiskloffie voor maandag klaar.
Dan op mijn gemakje naar beneden naar het restaurant.
Erg rustig, we zijn met acht mensen, drie koppels, ikke en het manneke wat al heel de dag in het café heeft gezeten.

Pastiske, voorgerecht met eendenmaagjes en een brandade (ovengerechtje) van vis. Ik neem nog een flanneke achterop en koffie. Even buiten kijken, maar het regent en iedereen gaat vroeg naar bed.
Ook ik, mijn Ipadje start ik nog wel op, maar de luiken vallen dicht dus het verhaal moet even wachten......