Beetje sightseeing in de omgeving .......

San Martin del Castanar
Vrijdag 4 mei 2018

Hoi mensen, hier ben ik weer even. Mijn siesta viel wat langer uit dan gepland. Dus ik kijk maar even hoever dat ik kom.
Nadat ik gisteren gestopt was met schrijven naar de Posada voor het diner. Eerst mijn spullen op de kamer gelegd en toen naar de bar voor het aperitief. Pintje om het niet te zwaar te maken.

Ik dacht dat ik de enige gast was, maar er zit nog een koppel. Om half negen zou het restaurant open gaan maar niemand maakt aanstalten om te beginnen. Mijn maagje gaat toch wel knorren en tegen negenen geef ik aan toch wel te willen eten.

Si señor, na mij sluiten nog vier mensen aan. Ik maak een keuze uit het menu. Het is wat koud op mijn botten, dus een sopa castelana lijkt me goed om te beginnen. Groentesoep met stukjes brood erin, simpel maar smakelijk. Mijn volgende voorgerecht is charcuterie dus plakjes worst, cerranoham en Pathé, overheerlijk. Als hoofdgerecht heb ik een geroosterd speenvarkentje besteld. Het is echt lekker. Een goei wijntje begeleidt het einde van het beestje naar mijn maag. Dan nog een flanneke en koffie achterop.
Het is bijna elf uur als ik van tafel stap, eigenlijk wat te laat gegeten, maar met slapen gaat het over. Peter Mies had gebeld en ik bel hem even terug. We praten stevig bij over mijn wetenswaardigheden. Ik mijmer dan nog even over Lieske tot de luiken dichtvallen.

Om zeven uur wakker, tijd genoeg want het ontbijt is er pas vanaf negen uur. Ik zoek nog wat info op over mijn bestemmingen vandaag omdat ik een beetje rond wil rijden in dit prachtige wilde natuurreservaat.

Ik wil twee dorpen bezoeken nl Mogarraz en El Alberca. Ik heb hierover gelezen in BN/Destem. Na dit plan de campagne de douche in en dan richting ontbijt. Ik ben de eerste en enige. Naar goed gebruik is de tafel waar ik gisteren aan heb gezeten nu ook voor mij gereserveerd. Ik bestel mijn koffie en tostades en laat het me smaken. Dan neem ik afscheid van de ontbijtdame en ga naar mijn autoke.

De natuur is hier prachtig, diepe dalen dus ook steile hellingen en volop haarspeldbochten. Groen afgewisseld met dorre bomen waar de hitte van vorig jaar nog in schijnt te zitten. Ik heb gelezen dat het hier in de zomer ontzettend heet kan zijn. Nu schijnt er wel een zonneke, maar er staat ook een fris bergwindje.

De afstand naar Mogarraz is maar twaalf kilometer, maar ik doe er bijna drie kwartier over. Als ik het dorp inrijd schrik ik een beetje hoe toeristisch het hier is. Dit in tegenstelling tot mijn locatie, waar je geen enkel souvenirwinkeltje ziet.

Ik parkeer mijn auto en loop het dorpke in. Het is magnifiek en apart tegelijk. Op alle bijna middeleeuwse panden zijn de portretten van oude bewoners geschilderd. Ik had dit gelezen maar op elk huis staan portretten en zelfs op de kerktoren zijn gezichten van pastoors geschilderd. Dit is wel heel bijzonder.
Het is nog redelijk vroeg en ik ben de enige toerist. Men is hier wel op de massa berekend gezien het aantal horecabedrijven wat op en rond het marktpleinen is gelegen.

Alleen maar goed zodat we niet van honger en dorst omkomen. Ook slagerijen zijn vertegenwoordigd waar de rauwe ham voor 58 euro de kilo wordt aangeboden
Ik ga een barreke in voor koffie en sanitaire stop. Schiet nog een fotooke en dan maar terug naar de auto.

Ik rijd richting La Alberca weet niet wat ik daar moet verwachten. Wat ik gelezen heb ook een dorp waar het verleden nog duidelijk aanwezig is. Ik parkeer mijn auto zodra ik een plekje zie en met tegenover een soort stenen ezelspad wat volgens mij het dorp inloopt. Het klopt en ik loop en smalle straat in.

Dan meteen al een eerste winkeltje met smakelijke streekspecialteiten. Daarna een souvenirwinkel en nog een en nog een. Voor ik op het marktpleintje ben heb ik er al ....tig gezien. Natuurlijk met allemaal dezelfde spullen en prullaria. Op het marktpleintje stalletjes met ham, kaas, noten en nougat volgens mij.

Van schrik vlucht ik de kerk. Mooi interieur en goed onderhouden, wat veel zegt over de levensstandaard in het dorp. Buiten twee Spaanse kwezelkens die hardop hun gebeden richting de maagd verkondigen ben ik alleen. Ik loop wat rond, bekijk de kunst, maak een foto en offer een elektrisch kaarsje.

Terug de wereld in en rondlopen, wel uitkijken want op en afstapjes, treden en trapjes te over. Voor mij met mijn chronische evenwichts probleem iets om extra allert te blijven.
Het is hetzelfde als in de Posada waar ik verblijf, trappen, hoge treden en andere oneffenheden waar het woord rolstoelvriendelijk nog niet is uitgevonden.

Naast de ingang van her gemeentehuis zie ik een aanduiding van een VVV infoscherm. Een touchscreen dus hypermodern. Op de plattegrond zie ik een aanduiding van een VVV kantoor. Dus dat maar even opzoeken. De dame spreekt wat Engels wat voor mij de zaak wat vereenvoudigt.

Ze toont een plattegrond van La Alberca waaruit blijkt dat er nogal wat te doen is. Veel kleine musea met zaken die ik van veel andere bezochte plaatsen al ken. Dus geen uitdaging. Ook veel wandel, mountainbike en andere avontuurlijke mogelijkheden.
Daarbuiten maakt de dame me attent op de vele punten van vergezichten, een te bezoeken klooster Franciscanessen en een grot met schilderingen 14 km verderop. Die laatste twee staan me wel aan. Ik zoek even een terras op voor een waterke en hapje en bestudeer de mogelijkheden.

Dan terug naar de auto en richting het dal waar zowel klooster als grot zijn. Het duurt even eer ik het dorp uit ben. Ik ben langs de rustige kant binnengekomen merk ik. Waar ik nu voorbijrijd zijn de parkeerplaatsen vol en veel (bejaard) volk in wandelteneu met nordickwalk stokken en jeugd op BMI fietsen. Ik snap nu wel waar de bevolking hier van leeft.

Ik span me niet meer in dan nodig door het traject naar beneden met de auto af te leggen. De enige inspanning is om op tijd af te remmen en terug te schakelen. Soms alleen gehinderd door wat wegwerkers die hier en daar een gaatje (in de weg) vullen.
Mooie vergezichten die om een foto smeken, maar je kunt nergens stoppen.

Uiteindelijk beneden aangekomen een parking waar ik de auto kwijt kan. Er staat een bord, naar het klooster 1050 meter en naar de grot ruim 2500 meter wandelen.
Er is een tracé uitgezet voor rolstoeler met houten plankier zodat zij ook bij het klooster kunnen komen.
Ik geef mezelf toestemming om het houten plankier te volgen omdat ik toch wat minder vast ter been ben. Dat loopt wel zo prettig en onderweg staan er bordjes met uitleg over flora en fauna.

Ondanks het gemak van deze keuze kom ik bij het klooster aan als er net een auto wegrijdt en de grote poort geruisloos dichtgaat. Mijn horloge zegt dat het 14.30 uur is. Ik kijk rond naar een andere ingang, maar nada, dus dan maar aanbellen en vragen wat mogelijk is. De kloosternonnekes hullen zich echter in stilte, nemen niet op en laten me lekker buiten staan.
Ik vat dit dus maar op als teken dat ik ook niet naar de grot moet wandelen, want dat daar waarschijnlijk ook even de zaak op siesta slot gegaan is.

Terug naar den auto, mijn ambisiebal is leeg. Ik start de auto, sluit Maria aan en zij zegt over een dikke dertig km ben je weer bij de Posada waar je bedje staat. Ik rijd via een iets andere route terug en kom uit bij de parking van het dorp waar ik vanochtend vertrokken ben. De bar van de Posada is nog open, ik drink een pintje en dan is ook mijn siesta weer een feit.

Ondertussen zijn we weer bij. Na in het barreke op het marktpleintje mijn blog deels bij te hebben gewerkt ga ik richting Posada voor mijn avondmaal. Ik leg mijn IPadje op mijn kamer en ga naar de bar. Ik hoef niet te bestellen, want de eigenares schenkt mijn pintje al in. Cerveza No? Zegt ze met vragende en bevestigende blik. Ik vind dit soort interesse in je klantjes gewoon prachtig.

Ik zie dat alle tafels zowel in cafetaria als restaurant gedekt zijn. Ook is er een extra dienster opgeroepen. Het is vrijdag dus vanavond vol zegt de eigenares, voor mij een teken om te zeggen dat ik wel aan wil schuiven. Mijn tafel staat gedekt en de dienster brengt me de kaart, gevolgd door de halve fles wijn die ik gisteren laten staan heb. Ik babbel op mijn niveau wat met de dienster en ze verteld dat ze op haar huwelijksreis ook in Nederland is geweest. Amsterdam en de bollenvelden hebben tien de meeste indruk gemaakt.

Ik bestel als voorgerecht een soort aardappelgerecht uit de streek. Beetje aangemaakt met tomaten en een groene Spaanse peper erbij om het wat pittig te maken. Zeer smakelijk maar ook zeer voedzaam. Als tweede krijg ik weer eenzelfde bord als gisteren met worstsoorten en seranoham. Het hoort bij het menu señor. Mij hoor je niet klagen. Daarna sole mio, stukjes varkensgebraad in een heel lichte saus. Varkensvlees niet direct mijn ding, maar dit is toch wel erg smakelijk.

Daarna nog een soort yoghurt met honing en een koffieke. Ondertussen stroomt het restaurant vol. Ook met geluid van onze luidsprekende Spaanse medemens.

Ik pak mijn IPadje van de kamer om mijn blogje even bij te werken. Dan kan ik morgen met een gerust hart richting de volgende uitdaging, Romeinse opgravingen te beginnen in Trujillo ruim 200 km verderop en waar morgenavond mijn bedje gespreid staat in Hostal Trujillo tot maandagochtend.

De rust en hasta luego.