Vandaag rustig aan wat cultuur snuiven.......

Hoi folks, Net terug op mijn kamertje na een lazy day in Avila. Deze ochtend wat later op dan gedacht, mogelijk gisteren te lang tv gekeken want ik heb meegekregen dat onze Waylon mee mag doen met het songfestival.

Na mijn wasbeurt ga ik bij de buurman mijn ochtend koffie halen. De ober achter de bar die een beetje een zuid Amerikaans uiterlijk heeft herkent me al. Ik doe mijn bestelling en hij geeft aan ga maar zitten ik breng het wel.

ik krijg er nu ook een klein glaasje verse jus d’orange bij. Hij brengt ook een fors stuk toast mee. Ik smikkel alles op reken later

€. 1,90 af. De dame van de Hostal komt ook een koffie halen en groet me vriendelijk.

Dan naar buiten, richting VVV voor mijn twee dagen ticket. Het weer is goed, nog wat fris maar de zon schijnt. De VVV meisjes herkennen me nog en nu is alles zo geregeld. Ik sta nu tevens naast de Basilic de San Vicente, vorige keer toen ik hier was mochten we er niet in omdat er een mis bezig was. Nu ben ik de eerste klant. De buitenkant is wat sober, maar van binnen is alles (blad)goud wat er blinkt. Ik heb heel de kerk voor mezelf en bij elk interessant deel springt het licht aan als je er bij komt. Mooi systeem en ook nog energie. Als ik uit de crypte kom hoor ik net dat er iemand anders binnenkomt.

Zeer de moeite waard om voor dit bezoek de tijd te nemen.

De Baseliek ligt net buiten de grote stadsmuren, ik moet een vrij drukke weg oversteken om bij de ingang naar de stad te komen. Ook opletten op oneffenheden en op/afstapjes want je ligt zo op de gipsafdeling als je niet uitkijkt.

Ik pak even een terras en koffie om de mogelijkheden van de voucher te bekijken. Er zit een lijstje bij met bezienswaardigheden waar ik nu zonder bij)betaling binnen mag. In principe kan ik wat dat betreft mijn portemonnai nu dichthouden. Want of de voucher geldt of iets is gratis toegankelijk. Ik vind zo een voucher niet alleen goed voor de korting, maar ook dat je sneller binnenkomt en op drukke punten niet altijd met geld loopt te zwaaien. De Spaanse ZZP-er die zakkenroller heet slaapt nooit.

ik kom al de eerste groepen met dagjesmensen tegen. Alle nationaliteiten vertegenwoordigd. Een groep Amerikanen met allemaal een groen hoedje op en een club Japanners die allemaal dezelfde groene draagtas om hebben. Alle leeftijden door elkaar, sommigen op chiqeu gekleed en anderen in een hoog Primark gehalte. Ik loop door de drukte richting het kerkje en klooster van Santa Theresa. Moet dan ook een marktplein kruisen waar net een groentemarkt bezig is. Hier weinig toeristen, naar wel veel oudere Spaanse mensen die hier hun kruiden in komen slaan. Bij sommige kramen staan ze zelfs in de rij.

Tijd om even te verpozen met een drankje en natuurlijk tapatje en alles rustig gade te slaan.

Vwb eten zit ik zo vol als een ei, maar durf een aangeboden tapa niet af te slaan. Besluit dan ook om deze dag als boete cq vastendag in te lassen. Ik neem vandaag geen volledige maaltijd meer leef uitsluitend op tapas. (en drankjes!!). Ik voel me een flinke vent en ga dan even de naastgelegen Mercado met vers vlees en vis in. Ode aan Lieske en als ik een koelwagen bij had zou ik de markt leegkopen. Even verderop het Palacio de Polentinos. In gebruik geweest door het Spaanse leger en nu ook als klein museum ingericht. Ik heb op de Roosendaalse commando’s na niet echt veel met het leger, maar hier is het meer gericht over leven en welzijn van de manschappen. Dus op kleding, verblijf en voeding ook als men in het veld was. Aardige opzet met veel zaken in het klein nagebouwd. Ook het oude paleis heeft natuurlijk zijn charmes.

Ik kom bij het kerkje van Santa Theresa en is het een drukte van jewelste. De groepen olv de gidsen staan te wachten tot ze bij toerbeurt naar binnen mogen. Dit moet omdat er wat stilte gewenst is en de gidsen elkaar anders overschreeuwen met hun uitleg in de diverse talen. Ik kijk gezeten op een grote steen lekker in het zonneke de zaak even aan.

Het valt me dan ook op dat veel oudere Spaanse mensen erg klein zijn. De meesten meten echt niet meer dan anderhalve meter. Wat verder niets zegt over het stemvolume van de signoras want er wordt wat afgekwebbeld onderling.

Het is mij te druk nu. Ik loop naar het Palacio de Superunda. Ook ingericht als museum, hier met de collectie van de Italiaanse schilder Caprotti. Een naam die bij mij niet direct een bel deed luiden, maar ik wil binnen om het gebouw te bekijken. Bij de receptie een lieve dame en dito heer die als suppoost is aangesteld. Ik maak misbruik van mijn weinige woorden Spaans die ik ken maar al vaak het ijs hebben gebroken. Natuurlijk gratis binnen met de voucher en de suppoost geeft me in de patio van het gebouw een snelle indruk wat er allemaal te zien is. Gewapend met een Engelstalige audiophone mag ik op pad. De schilder Caprotti raakte tijdens en bezoek aan een ingesneeuwd Avila zo onder de indruk van stad en omgeving dat hij hier is blijven wonen. Het paleis op zich is prachtig, veel ruimtes in de oude staat en je komt van de bovenverdieping met oud origineel meubilair tot in de kelder waar destijds de keuken gevestigd was. Leuk museum ook met de nodige afwisseling in collectie van schilder en beeldhouwwerk ook van tijdgenoten en familie van Caprotti. Daarbuiten ben ik momenteel de enige bezoeker dus heerlijk rustig.

Het meest onder de indruk raak ik nog van de collectie miniatuurschilderijtjes. Geschildert door de echtgenote van Capretti en werkelijk prachtig om te zien. Levensechte portretjes ter grote van een pasfoto. Ik heb het mogelijk ook elders al eens gezien maar door de grote hoeveelheid die er hier hangt valt het extra op. Aanrader als je hier ooit komt.

Ik wil mijn audiophone inleveren en weg gaan, maar dat mag zo maar niet. Ik moet van de receptioniste zeker nog een andere oude kelder bekijken waar vroeger de was gedaan werd. Dan mag ik naar buiten waar de zon nog aardig schijnt, geen Spanjaard meer op straat is en ik ook maar mijn siestaplekje op zoek.

Na het rustpuntje even naar het naastgelegen café om een drankje en aan en verslag te werken. Op een gegeven moment valt echter de WIFI weg dus moet ik stoppen. IPadje naar de kamer en terug de straat op. Terrasje en in mijn in fopakkerje ontdek dat er in de avonduren in miniconcert is van piano en fluit. Dit in het kader van afsluiting feestjaar Santa Theresa. Het concertje is wel

buiten het oude centrum in een cultureel centrum. Keuze maken dus, café in of cultuur. Ik kies voor het laatste en sukkel op mijn gemakje richting concert. Klein half uurtje tippelen en ik gok er op dat het niet uitverkocht is.

ik ben tegen achten bij het centrum, mag nog niet binnen maar het terras is open. Drankje en .......inderdaad hapje. Ik heb nog steeds geen honger. De deur gaat open en bij de kassa zijn ze blij met een klant. Ik betaal €. 5,00 entree en mag verder. Ik word netjes naar mijn plaats begeleid, rij elf, stoel vijf, door een ouvreuse, waar hebben ze die nog voor dat geld en maar goed ook want er zit iemand op mijn plaats. De betreffende dame heeft zich vergist in het stoelnummer en met duizend excuses staat ze op om twee stoelen verder te gaan zitten.

De eerste tien rijen zijn gereserveerd voor de notabelen en feestcomité van Avila, snel geteld 240 stoelen. Als het concert begint zijn er een zestig stoelen bezet. Ik weet uit ervaring in het Roosendaalse verenigingsleven dat gratis plaatsen vaak gelinkt worden dat het gebodene ook wel niet veel soeps zal zijn. Dus blijft men gewoon weg. Jammer voor organisatie en meer nog voor de artiesten die optreden.

Hier hebben de wegblijvers ook weer ongelijk. De twee optredende dames een Spaanse op piano en een Braziliaanse met dwarsfluit beheersen hun muzikale vak. Het is over het algemeen klassiek werk van Bach wat er wordt gebracht met een uitstapje naar een deel uit de opera Carmen. Na de pauze werk van Sancan en Prokofiev, voor mij onbekenden maar het is gewoon mooi om te horen en geen zware klassiek. De tijd vliegt en om tien uur staan we weer buiten. Wel frisjes maar de stadsmuren van Avila zijn nu prachtig uitgelicht. Geen taxi in de buurt dus stukje lopen en klimmen geblazen.

Het eerste het beste barreke is voor mij met een pintje en hapje. Dan verder richting de andere stadspoort en dar weer eruit. Keuze naar bed of nog even een wijntje op het terras. Het wordt het wijntje, de ober geeft me een kaartje waar een tiental tapas op staan om uit te kiezen. Er zijn er echter nog maar drie. Ik kies voor het hapje met ham, het is stik druk hier en reken dan ook maar meteen af. Ik zit louter en alleen tussen de Spanjaarden. Iets waarvoor ik ook zoveel mogelijk zelf kies.

Ze kunnen echter soms ook wel eens heel druk zijn en als het me teveel wordt stap ik op richting slaapplek. Morgen nog een heel programma af te werken.................