Zaragoza en de spanning zit erin....

Zaragoza donderdag 16 mei 2019,
Op tijd uit bed, buiten lijkt het wat te waaien, het zou de komende dagen slechter weer worden. Herman zou voor vandaag en excursie regelen. In de buurt van Huesca, een stad 80 km verderop en dan de pyreneen in om een wandeling in een ravijn te maken. In een prachtig mooi dorpje genaamd Alquezar is een wandeling genaamd “Pasarelas de Alquezar” die gaat over en langs rotsen met daaraan vastgemaakte ijzeren constructies. Spectaculair moet het zijn. Ik denk dat Fientje en Chiel deze locatie ook wel kennen. Het is nog niet geheel zeker dat we gaan omdat Herman ook nog wat zakelijke besognes verwacht.

Ik wil net bij mijn ontbijtadresje binnenlopen als Herman een app-je stuurt dat hij onderweg is om me op te pikken. Hij heeft nog niet ontbeten dus wacht ik ook nog maar even. Even later zitten we samen in de auto. Hij heeft de planning wat omgegooid, eerst samen ontbijten dan even zakelijk wat regelen en vervolgens op avontuur.

Het ontbijtadresje is op een industrieterrein. Achter de bar een dienster die net uit de nachtclub lijkt te zijn gestapt. Kortgerokt en redelijk zwaar in de make-up doet ze haar werk. Ze weet vele mannen blikken op zicht gericht als ze met koffiemachine bezig is en met haar rug naar de clientèle staat. Ik verwacht dat ze s’avonds een redelijke gevulde fooienpot heeft. Wij nuttigen ons ontbijtje en dan afrekenen, natuurlijk ook een bescheiden tipgeld achterlatende.

Dan naar de zakenrelatie van Herman die kermisattracties bouwt. Volgende week moet er een zaak opgeleverd worden en Herman gaat even kijken of het proefdraaien allemaal goed gaat zodat de geplande datum gehaald wordt.
Natuurlijk voor mij spectaculair om te zien hoe in een kale fabriekshal een uitgeklede snelheidsmolen staat die straks zoveel mensen moeten vermaken. Dan natuurlijk wel met een mooi decor en volop in het ledlicht. En veiligheid voor alles. Ik krijg wat uitleg hoe de hele zaak computergestuurd wordt. Met diverse programma’s die zijn in te stellen hoe de molen precies moet werken. Snelheden en de manieren waarop de armen met de daaraan de bevestigde zitplaatsen op en neer moeten gaan. Ook nog een manier waarop de beleving van de mensen in de molen extra wordt geactiveerd, maar dat is een optisch geheimpje wat ik niet mag vertellen.

Er is een probleempje met een van de twaalf armen van de machine die niet mee omhoog wil, maar met een melding op de computer waar het probleem zit, wat sleutelen en een nieuw electronisch onderdeel is het zo opgelost. Er moet nog wel gefinetuned worden, maar dat is routine. Herman maakt een filmpje en stuurt dat naar de opdrachtgever zodat die weet dat e.e.a. volgens afspraak klaar zal zijn en de vrachtwagen voor transport kan bestellen.

Dan richting pyreneen,met een kleine twee uurtjes rijden komen we in het dorp aan waar de tocht begint. Eerst wat drinken en een boccadillo, wat meenemen voor onderweg en naar het gemeentehuis om kaartjes. De toegang tot de tocht is eigenlijk gratis, maar je betaalt voor een soort verzekering dat je geholpen wordt als er onderweg iets gebeurt. Vier euro p.p.om de kosten van de helicopter te dekken dus dat valt nogal mee.
We krijgen een haarnetje voor de hygiëne en een helm, dan nog wat uitleg van de man aan het begin van de route. Onze vertrektijd wordt genoteerd en de waarschuwing dat het eerste stuk nogal “glissante” kan zijn.

Het eerste stuk gaat stijl naar beneden, met inderdaad stukken waarbij je je afvraagt, waar zijn we aan begonnen. Herman heeft zijn wandelstok in de auto laten liggen en ik heb niks bij. Maar om nu nog terug naar boven te klimmen is geen optie. Dus gaan met onze ouwe knoken. Soms zittend, steunend en onze lieve heer aanroepend, vastklampende aan bomen en struiken overleven we het eerste deel zonder botbreuken, open en/of schaafwonden.

Dan komen er stukken die wat gemakkelijker te doen zijn, met name de constructies die tegen de rotsen aangemaakt zijn. Maar hier komen onze helmen van pas want regelmatig een dof geluid als we weer eens met onze koppen de overhangende rotsen raken. Het loopt allemaal wat beter en de uitzichten zijn prachtig. De tocht zou eigenlijk twee uur moeten duren, maar die tijd wordt door ons ruim overschreden. Om die tijd zijn we eigenlijk pas bij het panorama punt. Prachtig natuurlijk en zeer de moeite waard. Vogels fluiten, arenden vliegen hoog boven ons op zoek naar een prooi. Met gespreide vleugels lijken ze wel een spanwijdte van drie meter te hebben.

We komen nog een paar Nederlanders tegen en wat ouwe Fransen, allemaal op leeftijd en regelmatig et als wij naar adem happend. Het laatste stuk van de tocht gaat weer omhoog. Soms lekker stijl, maar met een redelijk goed beloopbaar pad. Uiteindelijk komen we een uurtje later boven aan. Onze helmen inleveren en dan snel naar een terras om een paar zwaar verdiende pinten te consumeren. Dan richting auto, onderweg nog ijsje voor de calorieën en suikertekorten aan te vullen en “up we go” retour Zaragoza. Prachtig gebied, aan te raden voor meerdere dagen want er is daar veel te zien in prachtige natuur en ook culinair volop te genieten.

Wij hebben echter vanavond nog een afscheidsetentje in een restaurant dus sparen wat ruimte in onze magen.

Herman dropt me weer bij mijn hotel en een tiental minuten later sta ik al onder de douche. Dan even de garderobe raadplegen in welke frisse outfit ik me vanavond wil presenteren. Daarna even rust om mijn afschrijvingen van de bank te controleren. Bij mijn creditcard zie ik dat het door mij gekochte nieuwe tasje voor mijn reispapierwerk dubbel is geboekt.

Het is maar een tientje, maar toch. Ik zit vlak bij het winkeltje waar ik het tasje gekocht heb, dus loop er toch even naar toe. Gisteren stonden er een oudere Spaanse verkoopster waarbij ik heb afgerekend en een dame met Chinese roots. Nu is alleen de laatste aanwezig.

In mijn beste Spaans, Engels en Roosendaals leg ik mijn probleem voor en toon de dubbele boeking. Ze moet effe met “El Geffe”, de baas overleggen zegt ze en pakt haar telefoon. In rad Chinees wat ik niet verder beheers dan “ni hao” doet zij denkelijk het verhaal. Het duurt nogal even, en ik vrees het ergste maar dan vraagt ze of ik een foto wil maken van de aankoopbon en haar de originele bon wil geven. Oké, meer dan een tientje kan het nooit kosten. Ze pakt de bon, zet er een aantal Chinese karakters op en ik krijg mijn tientje contant terug. Ze heeft de bon nodig om het kasverschil te verklaren natuurlijk.

Ik huppel met mijn tientje het eerste en beste mooi oud café binnen en koop een pintje. Niet alleen om het succes te vieren maar ook om de wachttijd op Herman en Marivi te overbruggen. Ik heb een gesprek van Peter Mies gemist. Ik spreek in dat ik hem zsm terugbel, maar dat kan wel zaterdag worden.
Dan komt mijn vervoer voorrijden en gaan we naar restaurant “ Goralai”, een restaurant een ster waardig, alleen betaal je er niet de hoofdprijs.

Ik laat me door Marivi adviseren wat te eten, want deze verfijnde kaart geeft voor mij toch wat taalproblemen. Het wordt voor mij een regionale groente, te vergelijken met de smaak van snijbonen in een pittig kaassausje, als hoofdgerecht neem ik Rabo de Toro, dus ossenstaart, alleen hebben ze er de botten uitgehaald, zodat het een meer verfijnd stoofgerechtje wordt. Als nagerecht een soort opgerolde kletskop met een geitenkaas/room mix. Dit alles overgoten met een wijntje. Mijn tafelgezelschap heeft ook allerlei lekkers maar voor mij te moeilijk om het allemaal te omschrijven.

De wijn en de vermoeiende dagtrip doen hun werk en de slaap slaat toe. Ik wordt gedropt bij mijn hotel, afscheid van Marivi en Herman, een kort maar weer aangenaam verblijf en Zaragoza, en hasta la proxima. Op mijn kamertje leg ik mijn reispak klaar en pak mijn trollie grotendeels in. Morgen tijd zat, maar het kan maar gebeurd zijn. Ik zet voor alle zekerheid mijn klokje en doezel weg denk ik........

Foto’s komen zodra ik een betrouwbaar netwerk heb.....