Tweede dag Metz....

Metz,
Woensdag, 4 september 2019
Mijn kamer ligt aan de voorkant van het hotel. Mooi uitzicht op het station, maar ook wel wat geluid van de straat. Zeker als je zoals ik met het raam open slaapt. Het stoort me verder niet en ik wordt nog steeds uitgerust wakker.
Om 8.30 uur oogjes al wijd open. IPad aan en eerst de krant lezen. Dan even controle op mijn bankrekening en vervolgens richting badkamer. 6 m2 groot, maar alles is schoon en werkt perfect.

Rond half tien sta ik in de ontbijtruimte. Mijn bonjour wordt weer door de twee kids van gisteren beantwoord, maar ook in het Nederlands door drie andere koppels. Ik peuzel mijn rantsoentje op en ga dan mijn wandelroute ophalen in mijn kamertje. Ik heb besloten om niet naar Nancy te gaan. Ik ben daar al met Lieske geweest en de info op de stadswandeling was te weinig uitdagend voor een nieuw bezoek.

De eerlijkheid gebied me ook te zeggen dat de vermoeidheid wat sneller toe gaat slaan na een uur of vijf door een stad slenteren. Mede een reden om wat dichter bij een rustpunt te blijven maar geen aanleiding om op de stoel te gaan zitten.
Ik begin vandaag dan ook met een bezoek aan het Centre Pompidou in Metz. Een afgeleide van het beroemde Centre P. in Parijs.
Het ligt aan de andere kant van de spoorlijn, dus je moet via de statie onder de spoorlijn doorlopen. Eenmaal daar veel scholieren en een hoop senioren.

Architectonisch is het gebouw zeer indrukwekkend, maar momenteel zijn er geen exposities die mij boeien. Dus om een tientje te betalen om daar rond te lopen is aan mij niet besteed. Bovendien is het heerlijk weer. Mijn plan om met het OV naar mijn eindpunt van gisteren te gaan laat ik daarom varen.

Ik volg deels opnieuw de groene route van gisteren en ontdek toch weer hoekjes die ik gemist heb. Kom nu ook op de grote Esplanade, wat vroeger een exercitieveld was. Vandaag een park met een standbeeld gewijd aan de “grande guerre” oftewel WO1. Hier ook groepjes oudere Duitse toeristen onder leiding van een gids. De meesten ondanks de warmte gekleed in een bodywarmer omdat niemand wist wat de dag zou brengen. Allemaal zeer herkenbaar.

Het verhaal gaat dat nergens in de wereld de liefde meer opbloeit dan bij de roodste rozen op de Esplanade. Victor Hugo zei hierover. “La vie est une fleur, dont l’amour est le miel. Oftewel; het leven is een bloem, echter liefde is de honing. Met dit gevoel in mijn hart wandel ik langs de oevers van de Moezel weer richting oud centrum. Ook vandaag weer gezellig druk. Geen massatoerisme en niemand heeft haast. Tijd voor een terrasje, het loopt al tegen één uur. Glaasje bier als aperitief.

Ik ben vlak bij mijn lunchplek van gisteren, wat de Place St Jacques blijkt te zijn. Toch maar even wat eten, zie een zaakje waar ze als lunchgerecht salade gésier (spiermaagje van gevogelte) op de kaart hebben staan. Ik vind dit wel lekker, dus zitten en bestellen. Ik dacht een warm gerecht te krijgen maar de maagjes zijn verwerkt in een frisse aardappelsalade. Niks mis mee en ik smaak het met genoegen. Het volle buikje, de warmte en het glaasje rood maken mij wat soezerig. Ik controleer mijn ambitiebal en deze blijkt praktisch leeg te zijn.

Dus afrekenen en wat slenteren door de binnenstad niet echt op zoek naar inspiratie. Veel kleine winkeltjes dus volop afwisseling, van hypermoderne kleding tot vintage, antieke klokken en meubilair. Dan weer een gezellig plein, Place Saint Louis, hoe kan het anders. Hier speelt ook deels het nachtleven van Metz zich af. Ik zoek een terrasstoel in de schaduw en bestel een “Perrier menthe”. Eigenlijk spuitwater met wat menthol grenadine. Lieske en ik dronken dat vaak als we aan het wandelen waren.
Op dit plein en in de omgeving heel veel leuke horeca. Waar ik zit draaien ze geweldige muziek uit de zestiger jaren. Van Elvis en Muddy Waters tot Stones en Brenda Lee. Ik kan hier dan ook maar moeilijk wegkomen.

Tegen half vijf toch maar richting hotel. Even siesta. Na een pittig uiltje te hebben geknapt maak ik me klaar voor de avond.
Ik ben vanochtend een restaurant gepasseerd, “Des Art et Metiers” wat er heel aardig uit zag. Het zal moeilijk zijn om de zaak van gisteren te evenaren.
Ik ga op pad en pak nog een terrasje. De ober is ook hulpkok en als hij een grote bestelling krijgt schiet hij de keuken in. Dus dan maar zelf bij de toog aangeschoven.

Nu blijkt weer dat men in Frankrijk nog met drie consumptieprijzen werkt. Op het terras betaal je al snel minimaal €. 3,,50 voor een pintje en hier aan de toog €. 2,70. Ik tutter op mijn gemak mijn pintje leeg en dan naar het restaurant. Mooie zaak, redelijk bezet en ik krijg mijn plaatsje. Het meisje wat mij bedient is duidelijk nog een leerlinge. Dus wat zenuwachtig tegenover een ouwe vent, comme moi.

Ik bestel een Pastiske om honger te krijgen. Ik ga voor een menu met aangepaste wijnen. Als voorgerecht bestel ik iets met varken. Het blijkt gekookt spek gevuld met gekruid gehakt te zijn. Overheerlijk en die oude smaken doen het nog perfect. Als hoofdgerecht heb ik een entrecote, het lijkt wat simpel, maar in Frankrijk krijg je nog een stuk vlees met vet eraan. Puur en superlekker.

Het meisje vraagt welke wijn ik wens te drinken. Ik vraag haar om mij te adviseren. Bij het varkentje krijg ik een lichte rode Elzasser en bij de entrecote een stevige Haute Cote du Rhône uit 2012. En later bij het kaasdessert nog een lekkere Bordeaux St Emilion.

Ik geniet van mijn gerechten, onderwijl natuurlijk wat kijken naar de andere gasten in het restaurant. Een mix van oud en jong en een gezelschap van tien personen. Zakenmensen, waarvan de helft Chinees en de anderen Frans.
Acht mannen, twee vrouwen. Eén Chinese man fungeert als tolk naar zijn landgenoten. Ik vind de tafelschikking niet optimaal. Men had beter de dames bij elkaar gezet. De Chinese vrouw heeft geen enkel contact met de rest omdat ze een groot deel van de conversatie mist. In ander geval had ze nog wat steun gehad aan haar sexe genote.

Veel van het geserveerde eten gaat terug. De chinezen moeten duidelijk nog wennen aan de Europese keuken. De drank gaat er wel goed in, wat tot gevolg heeft dat de chinezen vrijer worden, rond gaan lopen en toch proberen wat in het Engels te converseren met hun Franse handelspartners, dus kakafonie.
Als er al een tafelschikking was dan is deze bij het dessert al helemaal verdwenen. Enkele chinezen zijn zelfs met hun nagerecht aan andere, wel gedekte, maar ongebruikte tafels gaan zitten. De aanwezige obers kijken “not amused”, maar durven niet in te grijpen.

Ik geniet nog een koffieke en reken af. Ik geef het meisje wat extra fooi en bedank haar voor het goede wijnadvies. Ze is zichtbaar blij.
Ik ga met een kleine omweg richting mijn bedje. Ik wissel nog even een woordje met de nachtportier en krijg meteen een restaurant tip voor mijn laatste avond in Metz. Dan te bedde en oogjes weer toe............