Reisdag Granada naar Málaga ......

Málaga, vrijdag 18 oktober 2019
Als ik wakker wordt is het nog stik donker buiten. Een blik op mijn IPhone zegt zes uur. Ik lees de krant even en draai me dan weer om. Tegen half negen uit bed gestapt, stortbadje en aankleden. Ik pak als laatste mijn toilettaske in. Alles nagekeken en dan trollie dichtritsen.

Op de zesde etage is de cafetaria van het hotel. Ik ben daar nog niet geweest maar nu is het wel handig. Het is er onverwacht druk. Dat nog zoveel mensen hier ontbijten had ik niet verwacht. Een lieve dienster voorziet me van koffie en het laatste stuk toast/tomate in Granada.
Beetje teuten en dan terug naar mijn kamer om de bagage op te halen. De deur gaat niet meer open, krijg nou wat. Paar keer geprobeerd maar het lukt echt niet. Volgens mij hebben ze de card al geblokkeerd. Dus naar de hoteldesk om te klagen. Gecontroleerd en No signor hij moet het toch echt doen hoor.
Terug naar boven en nu werkt het weer ?????

Spullen gepakt en betaald. Ik laat een taxi bellen. Die is er binnen een paar minuten want er rijden er honderden in Granada denk ik. Mijn nummer rijdt voor en we zijn vertrokken. Ik haal Barcelona nog even aan en de chauffeur zegt dat de mensen niet goed bij hun hoofd zijn. Het is wat drukker onderweg dus ik zit al snel twintig minuten in de taxi. De prijs is net acht euro. Daar mag je bij ons bijna net voor instappen. Het fooike is welkom, ik krijg een goede reis gewenst.

Op het “estachion de autobuses” weer een gekrioel van reizigers. Ik sta er altijd van te kijken hoeveel mensen van dit vervoer gebruik maken. Het is dan ook niet echt duur en redelijk comfortabel. En rijdt goed op tijd. Beetje rond kijken, puzzelen en om half twaalf ga ik nog een koffieke doen in de grote cafetaria.

De barbediendes staan met zes man achter de toog. Ze hebben vier paar ogen en zijn continu bezig. Koffie zetten, drankjes inschenken en broodjes/ koeken pakken en afrekenen. En vergeet niet dat de variatie in broodjes en dranken in Spanje nogal wat uitgebreider is dan bij ons simpele Nederlanders. Daarbij heeft elke Spanjaard weer zijn eigen individuele wensen.

Ik zie dat mijn bus bij halte twaalf is gearriveerd. Er staat al een flinke rij mensen te wachten. Geen paniek we passen allemaal in de bus. Er zijn nu geen gereserveerde plekken omdat deze lijn rechtstreeks naar Málaga gaat. Ook de bagage mag allemaal bij elkaar. Ondanks de hectiek vertrekken we klokslag twaalf uur. Het landschap is weer afwisselend, maar ik dommel soms toch even weg. Om 13.45 uur staan we in Málaga.

Ook hier weer stik druk. Ik trek mijn trollie uit de bagageruimte en raadpleeg Google wat de afstand tot naar het hotel is. Net één km, dus dat moet te lopen zijn. Ik zoek de info balie en vraag een plattegrond. Kost men één euro. De dame tekent aan waar de lokatie van het hotel is. Dan op pad, ik moet eerst dwars door het naastgelegen treinstation en sta dan meteen op de goede weg.
Heerlijk weer en ik ben er zo. Gelukkig net voor het hotel een barreke. Dus eerst maar iets drinken voor ik incheck. Druk in de bar, aardige ober, dus een pintje en hier mijn eerste tapatje van Málaga. Daarna meld ik me bij hotel Zeus. Kamer 206, koffer uitpakken en even op adem komen.

Aardig kamertje, wel wat gedateerd maar het is schoon. Twee éénpersoons bedden zoals ik altijd graag heb. Er hangt een wat zware lucht dus raam open. Kwartiertje later ruikt alles fris. Na mijn siesta duik ik onder de douche en kleed me aan. Ik bel nog even met schoonzus Jeanne. Dan Googlen of er in de buurt nog wat te eten valt. Diverse exotische tenten, maar ik wil nog even Spaans. Ik vind een eetadresje in de buurt met goeie recensies. Dus dadelijk bij de hotelbalie navragen. Mogelijk zijn daar nog tips te halen.

Bij de hotel balie staan mensen dus ik loop maar richting het restaurant. Het gaat om half negen open. Dus noodgewongen toch een terrasje opgezocht.
Mooi om even wat info door te nemen. Plan was eigenlijk om ook de “Camino del Rey” te gaan doen. Een wandeling over langs rotswanden aangelegde ijzeren paden. Een tocht met spectaculaire vergezichten. Deze is echter bijna 10 km lang. Te pittig, dus niet doen, daarbij is de eerst volgende gelegenheid 22 oktober de dag van mijn vertrek. Ik zal het dus ook met YouTube moeten doen.

Tegen openingstijd naar het restaurant toe. Er staat warempel al een wachtrij en allemaal Spaanstalig. Ik doe alsof ik gek ben (niet zo moeilijk voor mij) en ga er bij staan. Zodra het restaurant opent stroomt 80 % naar de bar en de overigen de eetzaal in. Overal op de tafels bordjes “reservedo”. Ik vraag de ober, maar het is vanavond “No possible”. Zaterdag en zondag dicht. Maar voor maandag kan ik nog reserveren. Dus leg maar vast, is toch mijn afscheidsavond.

Naar buiten en op jacht naar voer. Ik dacht wat afgelegen te zitten maar in de buurt volop hotels. Dus ook straatjes met restaurantjes. De voertaal is daar over het algemeen Engels en veel Duits. Dus ik maak nog een extra rondje. Loop dan bij toeval tegen een visrestaurantje aan. “Noray II”. Nog redelijk rustig binnen maar dat kan zo veranderen. Ik krijg meteen een plekje. Uitgebreide vis en schelpdieren kaart. Je kunt hier zo duur of goedkoop eten als je wil. Een vissoepke voor €. 5,00 of een kreeft voor €. 100,00.

En alleen maar Spanjaarden binnen. Het is zeééééér moeilijk kiezen voor mij. De ober geeft me echter alle tijd. Als ik eenmaal besloten heb denkt hij wel met me mee. Ik begin met een bordje langoustines in mayonaisa. Geen vette kwak mayo maar lekker licht en zelfgemaakt. Vervolgens wat gestoomde mosseltjes en daarna gefrituurde ansjovis. De ober zegt beter om van het laatste maar een halve portie te nemen anders wordt het nogal veel. Er staan nog ....tig lekkere dingen op de kaart. Maar ja.......

Ze staan met drie man in de zaak en lijken heel veel op elkaar. Ik vraag de ober of ze broers zijn. No signor, die twee achter de bar wel, maar ik ben een vriend van hen. Maar eigenlijk hoor ik al wel bij de familie.
Naast mij twee oudere Spaanse dames. Ik denk moeder en dochter. Moeder 90 en dochter 69. Volop praat met elkaar en de schoteltjes eten blijven toestromen. Vaste klanten merk ik wel, zoals ze behandeld worden.

Ik heb mijn portie op, de ober komt afruimen en vraagt of ik nog een “postre” wil terwijl hij nee met zijn hoofd schudt. Ik wil nog een café solo bestellen. De ober biedt me echter een degustiefke van de zaak aan. Doe dan maar een
“carajillo”, koffie met wat cognac er in. Mooi slaapmutske. Afrekenen is tegen een vriendenprijs. Ik wil reserveren voor zondagavond maar dan zijn ze dicht. Maandagavond zit ik al bij de overbuurman. Zondagmiddag kan wel. Dat betekent toch pas vanaf een uur of drie. Dus leg dat maar vast.
Ik zal proberen tussen het eten door nog wat andere activiteiten te plannen.

Dan richting hotel. In de hal een aantal folders die ik nog moet bekijken. Mogelijk nog een theater maar zeker wel naar het Picasso museum. Ook heb ik al wat meegekregen over een tentoonstelling van Russische meesters. Awel ‘t zal voor morgen zijn.........