Málaga, tweede dag...

Malaga, zondag 20 oktober 2019
Ik wordt wakker omdat één van mijn medegasten vertrekt en daar bij de kamer deur nogal hard dichttrekt. Het is in het hotel, met de betegelde vloeren, wel wat gehorig, maar nu ging het echt met een knal. Omdat het acht uur is spring ik ook maar uit bed. Vandaag wil ik toch wat dingen doen, o.a. In de stad ontbijten omdat het barreke van gisteren niet veel bijzonders was.

Scheer- en doucheschuim doen hun werk, zodat ik weer fris op pad kan. Ook een andere pantalon aan. Gisteravond het eerste ongelukje met olijfolie wat een aantal plekjes (in het zicht) veroorzaakte. Maar ik heb bullen zat bij en over twee dagen ben ik weer naar huis.

Ik stap het hotel uit en het heeft warempel geregend. Grote plassen op straat. Maar nu koel en droog. Ik loop richting centrum, het is ondanks het redelijk vroege uur druk. Ik dacht eerst enkel een aantal trimmers te zien, maar het blijkt om de marathon van Málaga te gaan. Dus wel even naar de start kijken natuurlijk.

Duizenden lopers, veel begeleiders en diverse genders in strakke pakjes. Sommigen een lust om naar te kijken, maar anderen hadden mogelijk toch wat meer nagedacht eer men dergelijk niets verhullend omhulsel aantrekt.
Het moet allemaal super licht zijn. Maar de IPhone in een houdertje op de arm moet wel mee. Ik heb daar begrip voor, want op een traject als dit kun je zo maar verloren lopen. Net als bij ons veel ongetrainde mensen en sommigen, die denk ik geen oppas konden regelen lopen zelfs met de kinderwagen mee.

De start is perfect op Spaanse normen om vier minuten over tien. Sommige lopers die toch nog te laat aankomen, trekken een sprintje om de bezemwagen in te halen.

Ik ga het centrum in op zoek naar wat eten om de dag mee te beginnen. Er is nog veel horeca dicht, maar op de Plaza de Constutation een mooi plekje op een terras. Ik bestel geroutineerd mijn ontbijtje en geniet van het moment. Rondom mij worden alle wereldtalen gesproken. Ik kijk naar de nu weer blauwe lucht en mijmer wat over nog mooiere tijden. Dan richting kathedraal. Volop volk en er staat een dames zanggroep in traditionele kleding. Daar wordt je hart weer warm van.

Om half twaalf begint de hoogmis. De mis van tien uur is eigenlijk net uit. Deze was speciaal, waar ook (muziek)verenigingen etc. aan deelnamen. Onvoorstelbaar hoe dit hier nog leeft. Honderden mensen die muziek maken, vaandels dragen of op andere manier hun club uitdragen zijn hierbij vertegenwoordigt. Het kan allemaal wat gedateerd lijken maar het straalt wel de trots op hun roots uit.

Een aantal kerkbewakers maken toeristen duidelijk dat er weer een mis begint. Zitten of weggaan por favor. Het is een mis met vier heren. Waarvan drie actief. De vierde is zo oud dat hij meer als decoratie fungeert. Twee nonnekes gaan in de gezangen voor. Een spichtige lector doet de lezingen. Mooie mis in een pracht omgeving. Het mag hier ook wat kosten, want in de hostie zit de print van een vredesduif verwerkt.

Na de mis nog even een kaarsje voor Lieske en dan naar buiten. Nu weer aardse zaken, dus hop het Picasso museum. Sneller gezegd dan gedaan. Er staat een rij voor de kassa van meer dan twee honderd man. Ik vraag een veiligheidsman om wijsheid. Zijn advies morgen tegen half tien terugkomen.

De mensen lopen hier in drommen door de steegjes achter elkaar aan. Ik kan me niet herinneren dat het vorige keer zo druk was. Alle terrassen vol met de eerste lading eters. Noord Europeanen moeten om twaalf uur eten. De Spaanse mensen komen twee uur later dus voor de horeca perfect.
Ik ga even een barreke binnen om te beraden wat te doen. Pintje en info bekijken. Ik heb iets gelezen over een klein oud Engels kerkhof (Cañada de los Ingles) wat achter de Plaza de Toros moet liggen. Het is mogelijk geen Père-Lachaise zoals in Parijs, maar waarom de gok niet gewaagd. Het zal er zeker rustig zijn.... Dus op pad.

Ik vind de locatie vrij gemakkelijk. Entree €. 3.00. Het kerkhofje is destijds ingericht door iemand die geloofsgenoten een betere begraafplaats wilde geven dan op het strand. Op een plattegrond die je meekrijgt zijn een aantal voor de insider bekende graven van beroemde mensen uit Málaga aangegeven. Mij zeggen die namen eerlijk gezegd niks.
Wel is er een gedenksteen voor 45 verdronken Duitsers in een gezonken duikboot voor de kust van Málaga in 1900. De bewoners uit Málaga hebben toen veel werk verzet om de duikboot te bergen. Als dank hiervoor heeft Duitsland aan Málaga toen een brug geschonken. Waaraan de naam nog herinnerd. Ook ontroerend is een klein ommuurd gedeelte waar kindergraven liggen. Zo zie je dat het niet altijd spektakel moet zijn en dat je altijd weer iets opsteekt.

Na een klein uurtje sta ik weer op straat. Ik wil eigenlijk uiterlijk vier uur bij mijn afspraak in het visrestaurantje zijn. Ik heb wel even tijd, maar sta aan de andere kant van Málaga en mijn keeltje schreeuwt om vocht.
Ik loop alvast een stukje de weg terug naar een bar waar ik een paar jaar geleden ook geweest ben. Smakelijke pint en een bakske pinda’s. Ik had ook een andere tapa kunnen kiezen. Maar ik bewaar liever wat plaats voor straks.

Volgens Google is het ruim een half uur wandelen naar het restaurantje van waar dat ik nu zit. Ik twijfel of de techniek van Google al zo ver is dat ook de staat van mijn lichamelijke conditie c.q. afkomst hierin is meegenomen. Ik ben natuurlijk wel een tullepetaon maar beweeg als een krab.

Onderweg nog een prachtige zaak binnen gelopen met eigen brouwerij volgens mij. De naam “La Fabrica”. Het is ook heel groot en zit bomvol. Bang dat iets bestellen te lang zou duren ben ik maar doorgelopen.

Even later blijkt dat ik best even had kunnen blijven hangen. Het restaurantje waar ik deze week meteen weer heb gereserveerd zit ook vol. De ober heeft me echter al wel gezien. Zowel door hem als de eigenaren wordt ik begroet alsof ik elke dag hier kom. Sorry, maar de tweede tafel die vrij komt is voor u signor. Ik bestel alvast een pintje en krijg wat olijven en kaas om het wachten te veraangenamen. Dan komt er een tafel vrij voor vier personen. En er staat al een groepje te wachten. De ober vraagt of het voor mij een probleem is dat deze mensen eerst plaats nemen. De andere tafel gaat zo afrekenen.

Ik hebt tijd zat en krijg voor mijn geduld twee drankjes aangeboden. Één van de zaak en één van het gezelschapje. Bovendien ook nog een bordje gamba’s en garnaaltjes. Even later komt de ober; uw stoeltje staat klaar.

Zitten en de menukaart. Deze kaart heb ik eigenlijk niet meer nodig, want al wachtende heb ik goed gekeken wat de diverse Spanjolen bestelden. Ik heb de meest lekkere dingen voorbij zien komen. De ober heeft alle tijd voor me, dus met mijn beperkt Spaans en wat handgebaren krijg ik het volgende voorgeschoteld; Conchas finas (rauwe schelpjes); Caldillo Pintaroja (soepje van hondsvis); Almechas salteadas (gestoomde schelpjes) en als afsluiter Luisitos (chanquete) een soort glasvisjes. Gefrituurd waardoor je een spiegelei moet mengen. Overheerlijke lekkernijen. De ober ziet me smullen en tipt om af en toe een stukje brood in de saus te soppen.

Ik heb heerlijk getafeld. Hoef geen “postre” meer, maar een koffieke kan er nog wel bij. De ober komt met koffie en een borreltje “dulce” beiden van de zaak. Goed voor spijsvertering en nachtrust lacht hij. Van de rekening val ik niet om.
Ook het eerste pintje bij binnenkomst krijg ik van het huis. Ik bedank de kokkin en wordt met een handkus uitgewuifd.
Ik maak nog een klein rondje en dan hotel voor een verlate siesta.

Rond negenen nog even naar buiten. In de buurt van het hotel is niks meer open. Ik vind het niet erg. Honger heb ik zeker niet, maar een drankje op het terras had wel gemogen. Om daar echter een kwartier voor te gaan omlopen trekt me niet. Ik heb nog flessenwater op de kamer dus kom de nacht wel door.
Mañana otro dia........