Málaga, derde dag.....

Maandag, 21 oktober 2019
Er vertrekken weer een paar mensen, zo te horen uit Scandinavische contreien.
Het zachtjes doen lukt ze niet echt. Oké, ik ben nu toch wakker. Bovendien is het morgen mijn beurt om lawaai te maken. Ik heb al een mail van Transavia binnen dat ik kan inchecken en doe dat maar meteen.
Dan krantje lezen en bankcontrole. Vervolgens naar de badkamer voor de ochtend rituelen

De balieman van het hotel zegt dat de meest nabije airportbus in het estation de autobuses is. Daar waar ik ben aangekomen. In het centrum is er ook een opstapplaats, maar dat is voor mij veel verder lopen. Ik vlieg om 11.10 uur. En moet bijtijds op het vliegveld zijn. Om op zeker te spelen en morgen niet te hoeven zoeken loop ik toch maar even langs het busstation.

Omdat ik pas om half tien het hotel verlaat, haal ik het Picasso museum sowieso al niet op die tijd. Het zal me ook eigenlijk saucisson wezen. Het eerste het beste terraske na de statie is voor mij. Het is heerlijk weer en een aardige ober. Ik bestel toast, koffie en een glaske water. Het wordt in omgekeerde volgorde door drie verschillende mensen uitgeserveerd. Gracias, por favor signor en “ de nada”. Ik leun achterover en geniet van wat er aan moois voorbij komt.

Deze keer niet langs Herman en Marivi in Zaragoza geweest. Reden is o.a. dat we elkaar in september al in Nederland hebben ontmoet. Nadeel is dat Marivi altijd precies weet, wat en waar iets lekkers te bestellen. Voordeel is dat ik met mijn beperkte Spaanse taalkennis meer op mezelf aangewezen ben. Maar ook sneller weer woorden oppik. Dus kan me ook steeds beter redden.

Afrekenen en opstappen richting centrum stad. Onderweg is een zwerm studenten losgelaten om donateurs te werven voor artsen zonder grenzen. Waarschijnlijk zien ze aan me dat ik geen Spaanse roots heb want ik wordt geen enkele keer aangesproken.

Al met al ben ik pas tegen twaalven bij Picasso. Geen wachtrij, dus kaartje kopen en naar binnen. Ik hoef geen audio-phone. Laat me maar een beetje leiden door de teksten bij de diverse werken. Binnen is het best druk, veel mensen lopen rond met een gezicht of ze naar een begrafenis moeten. Mogelijk helpt dat hen om de gevoelens van de kunstenaar beter te kunnen doorgronden bij het scheppen van zijn werk.

Ik probeer maar te genieten van wat ik zie en vind iets mooi of juist niet. Mijn mening over Picasso echter moet ik wel bijstellen. Als “leek” kwam ik nooit verder dan het non figuratieve wat hij gemaakt heeft. In het museum blijkt echter dat hij een heel breed oeuvre had. En niet alleen maar schilderijen. Halverwege de tentoonstelling is een video presentatie van een fotograaf die tijdens het leven van Picasso veel met hem optrok. Je krijgt daarbij een heel ander beeld van de mens achter Picasso, zijn onnavolgbare gedachtengang en hoe creatief hij met de meest simpele materialen tot iets moois kwam.

Dus ik stap blij naar buiten. Nu wel een wachtrij, maar ik ga eerst wat drinken. Ik passeer een prachtige oude bar. Er loopt veel volk naar binnen, maken een foto en zijn weer weg. Ik schuif echter aan bij de toog en bestel een alcoholische versnapering. Olijfje er bij en even rust. Ik raadpleeg mijn mapje wat ik nog kan/wil doen. Ik heb bij vorige bezoeken aan Málaga ook al veel gezien. Maandag is er nog veel gesloten maar niet alles tegenwoordig. De toeristen moeten wel bezig gehouden worden.

Het episcopaals paleis zou open zijn. Veel kerkelijke kunst, maar ik kan zeker genieten van de vaak prachtige interieurs van een dergelijk gebouw. Ik loop die kant uit. Kom echter ook voorbij de “iglesia de Santiago”. De oudste kerk van Málaga, toch maar even naar binnen. Heel mooi, goed onderhouden dus er zal wel geld zijn. Kaarsje en verder. Ik stoot mijn neus bij het paleis, toch dicht op maandag.

Een kwelduiveltje fluistert in mijn oor dat ik het eigenlijk weer wel gezien heb in Málaga. Om mij niet meteen gewonnen te geven zoek ik een bar aan de rand van het centrum waar ze pinchos (kleine hapjes) hebben. Ik bestel een riojatje en de ober zegt dat je kunt eten wat je wil. Afrekenen doe je op basis van het aantal lege prikkers die op je bord liggen. Een serveerster loopt constant rond met extra hapjes om je te verleiden meer te eten. Ik heb echter vanavond nog een afspraak, dus houd stand.

Ik richt mijn schreden richting hotel. Wordt af en toe voorbij gesjeesd door mensen op elektrische stepjes. Dat wordt steeds meer een plaag overal. Je zou bijna als voetganger een achteruitkijk spiegel moeten hebben. Ook slingeren die dingen al of niet defect overal rond.
Dan laatste siesta in Málaga en daarna ook alvast wat vóór inpakwerk gaan doen. Zo gezegd........!!

Tegen achten ga ik op zoek naar een aperitief. Het door mij besproken restaurant “Meson Iberico” gaat om half negen open. Als ik binnenkom wordt ik verwelkomt met Signor Louis en naar mijn tafel gebracht. De info die ik kreeg dat alleen Spanjaarden hier kwamen klopt niet. Naast mij een tafel van acht personen. Vier Belgen en vier Spaans. De Belgische zoon is met een Spaanse gehuwd. Ze hebben een nuchtere huilbaby bij. Tegenover mij twee redelijk aangeschoten Spanjaarden. Daarnaast een Frans gezin met twee kids en vervolgens een ouder Engels koppel.

Er is een aardige kaart maar vooral gericht op sharing gerechten. Veel rationes, waarvan sommigen ook als halve portie te krijgen zijn. Als voorgerecht bestel ik gegrilde groene asperges met ham snippers. Als hoofdgerecht twijfel ik aan een fikse entrecote, maar bezwijk voor een specialiteit van het huis, “gebakken geit”. Je moet alles een keer proeven natuurlijk. De dienster en ober hebben het zo druk met elkaar dat ik opnieuw om een wijntje moet vragen.

De Fransen rekenen af en worden geconfronteerd met een niet werkend pinapparaat. Dus cash betalen, waar heb ik dit meer gezien.........?.
De Belgische jonge papa moet regelmatig met zijn huilend nageslacht wiegend naar buiten. En als hij weggaat stokt ook het gesprek aan tafel omdat hij ook een als tolk fungeert.
De ondertussen dronken Spanjolen zijn het niet eens over de rekening, de ober moet er sussend tussen komen.

Wat ik aan eten voor mijn neus krijg is niet verkeerd, maar de ambiance van het restaurantje gisteren is hier ver te zoeken. Ik peuzel mijn geitje op en bestel een “café solo” na. Van de zaak krijg ik als zoetje nog paar profiteroles. Afrekenen en bij mij werkt het pinapparaat wel. Ik heb niet slecht gegeten, maar geen restaurant om terug te komen. Dus “adios“ en geen “hasta luego”.
Dan terug naar mijn kamertje. Ik leg alles zover klaar dat ik het morgenochtend maar voor”pakkens” heb. Toch maar de wekker zetten en dan plat......

Mañana à la Casa........