16e dag Valladolid

16e dag

Valladolid

Zaterdag 18 mei 2024

Hostal Paris

Mijn plan om vandaag wat rustig aan te doen zal pas ingaan na de middag.

Je kunt maar één keer per week het Convento Santa Isabel bezoeken.

Zaterdag tussen 11.00 en 13.00 uur. Dus daar wil ik bij zijn. Op straat nog doodstil ondanks dat eindelijk de zon schijnt aan een redelijk onbewolkte blauwe sky. Ik zit om 9.45 uur aan mijn ontbijt. Zelfde mooie adres als gisteren, ander maar niet minder vriendelijk personeel. Straffe koffie en knapperig brood.

Ik maak een to-do lijstje zodat ikzo weinig mogelijk mis hier. Bodempje gelegd dus op pad naar de nonnen.

Heerlijk maar nog wel fris weer nu buiten. Ik arriveer veel te vroeg bij het convent, dus nog wat tijd om even door te lopen naar de Plaza del Viejo Cozo, Een uit 1833 stammende arena, de tribunes zijn omgebouwd naar woningen in een soort hofje. De stieren hebben plaats gemaakt voor oudjes. Aardig om te zien. Kom ook langs Palais de Fabio Nelli, museum, maar ik maak alleen foto van de mooie patio.

Terug bij de kloosterpoort een bordje, ingang langs de kerk. Een oud wijfke is daar aan het vegen. 10.55 uur. No signor, u kunt nog niet binnen, om elf uur komt de gids voor de rondleidingen. Klokslag elf uur, geen gids, wel heeft zich al een belangstellend Spaans echtpaar aangesloten.

Het wijfke belt de gids waar hij blijft. Je mag alleen binnen als je bij de rondleiding aansluit. Dat wist ik niet.

De gids, jonge vent, arriveert, schraapt zijn keel en begint direct met uitgebreide algemene info over het ontstaan van de vijf conventen die Valladolid heeft. En dit convent van de zusters Franciscanessen in het bijzonder, door de eeuwen heen.

Ik kan het verhaal in het Spaans redelijk volgen geef ik aan op zijn vraag. En dat klopt ook. Zodat hij zich niet verplicht voelt om er ook nog wat Engels door te gooien. Zijn verhaal is al lang genoeg. Helemaal nu zich nog snel zes dames, dagtoeristen uit Ourense, aansluiten en hij weer zaken gaat herhalen.

Hij doet het natuurlijk best goed, maar geeft ook heel veel algemene info over het rijke roomse leven. Er steekt nog een stokoud nonneke de gang over. Een van de weinige bewoners van het klooster. Al met al, duurt de rondleiding lang, als de gids ook de dames nog uit gaat dagen om bepaalde religieuze uitingen te herkennen geef ik het op. Ik klamp het ouwe wijfke aan zeg dat ik om kwart na twaalf nog een “cita” afspraak elders heb. Om half één begint namelijk mijn concert. Nog vijf minuutjes signôr zegt ze. De gids hoort dat natuurlijk ook. Twee minuten later is het afgelopen. De rondleiding kost niks, maar een “donativo”, vrije gift, wordt op prijs gesteld. Daar is niks mis mee….

Een volgende groep staat al klaar om rondgeleid te worden.

Ik haast me naar het theater, wil niet te laat komen en moet ook nog een sanitaire stop. Het lukt allemaal, mede omdat de voorstelling een kwartier later begint. Wel zijn er veel “no shows”. Ik zit in een rij van twaalf en er zijn maar drie plaatsen bezet. Terwijl ik bij het kopen van de ticket de enige vrije plaats in die rij reserveerde. Het beloofde spectaculo, zit hem in de kwaliteit van zangers/ zangeressen.Mooi orkest en vanuit het koor enkele vrouwelijke solistes met prachtige stemmen. De jonge dirigent heeft tevens de dankbare taak deze dames na hun solo optreden even te omhelzen.De zaal is niet uitverkocht maar de sfeer is Spaans geweldig. Er zitten veel jonge fans van het orkest in de zaal. Zij mogen na afloop mee op de foto. Ik herken niet elke film in de muziek, ligt natuurlijk aan mij. Ik heb wel van de optredens genoten. Kwart na twee sta ik weer buiten….

Nu even tijd voor een terras. Die aan de zonnige kant zitten bijna vol. Ja de zon schijnt nog steeds, vijftien graden zegt Google, maar voor sommige Spaanse dames warm genoeg om zich al in een niemendalletje te hullen.

Mensen kijken, en met name naar de vrijgezellen party’s die aanstaande bruiden moeten ondergaan. Georganiseerd door vriendinnen moeten ze in de meest lulllige kleding het toekomstige verlies van hun vrijheid vieren. Ik zie maar één club waarbij een man de pineut is. Roept de vraag op of dames meer in moeten leveren dan heren.

Opstappen en de restaurantbuurt in. Ik ben daar nog niet geweest. Razend druk overal, na twee keer nee geen plaats, bingo, net reservering vervallen, tafeltje buiten op het terras. Bestellen maar.. Vooraf gegrilde wilde asperges en daarna chipirones in een inktsausje. De kwaliteit is matig, maar alléé, ik heb wat te eten. Gezellig getik op de zonneluifel geeft aan dat het is gaan regenen. Mensen duiken weg in plastic of capuchon. Om vier uur is het bijna uitgestorven op straat. Ook ik trek me even terug….

Goed half zeven buiten, fris maar droog en een klein zonneke. Ik ben er achter gekomen dat het een soort museum avond is. En in het Colegio de San Gregorio zijn ook mini concertjes. Dat laatste lijkt me wel aardig. Dus op mijn gemak die kant uit… Onderweg wat drinken en om uiteindelijk bij San Gregorio te arriveren. Er staat een rij met honderden mensen. Ik sluit maar aan en wacht af hoe lang het duurt om binnen te komen.

Hier niemand zoals in Londen die me met mijn stok uit de rij haalt. Maar goed ook, want het gehalte aan stokken, rollators en andere meer onzichtbare hulpmiddelen in de rij is groot. Uiteindelijk valt de wachttijd nogal mee. Maar de rij achter me blijft aangroeien.

Mooie patio, klein orkestje en optredens van vijfentwintig minuten. Ze spelen jaren vijftig muziek. Ik had het wat klassieker verwacht in deze omgeving. Ach niet spectaculair maar aardig. Dus ik sta de tijd wel uit. Om nu nog verder het museum in te gaan vind ik niks. Ik ga terug de stad in om een glas en hapje.

Tapasbars vol, de mensen staan tot op straat. In de Mercado is het ook druk, maar wel te doen. Ik proef een paar goede Ribera’s hier uit de streek met natuurlijk het inclusieve hapje.Stuur ook nog wat smakelijke foto’s door naar een liefhebster aan het thuisfront. Tegen elven richting Hostal en te bedde…….