Dag 13 reisdag van Rimini naar Perugia

Dag 13 reisdag van Rimini naar Perugia

Zaterdag 12 oktober 2024

Hotel Signa

Wakker van de zon op mijn gezicht. De hemel buiten bijna strakblauw. En al veel trimmers langs de boulevard. Ik hoef me zeker niet te haasten. De hotelbazin heeft gisteravond beloofd me met de auto naar het station te brengen. Dus tot dan geen gesjouw met de trollie. Scheren, douchen en mijn toiletspullen in de toilettas opbergen.

Aankleden en dan naar de ontbijtzaal. Nog redelijk druk en ook al volk weg zie ik aan de tafels. De ontbijtman meldt dat de koffiemachine het even niet doet. Hij moet hem resetten. Maar bij de balie bar beneden staat ook een koffiezetapparaat. Als ik aangeef wat ik wil gaat hij het halen. Graag een dubbele espresso dan maar. Tegen de tijd dat ik mijn bammekes gepakt heb is hij al weer terug. Ik geniet mijn ontbijtje en dan terug naar boven. De poetsvrouwkes zijn al volop in bezig. En de vriendelijkheid zelve. Bongiorno signore, klinkt het bijna in koor.

Kamer in, controle en de trollie dichtritsen.

Beneden bij de balie wacht me een verrassing. Ik krijg een vers warm soort puddingbroodje en koffie van de hoteldame. Aangeboden van het huisvoor eenwelkome gast zegt ze. We spreken af dat ze me tegen twaalven naar het station brengt. Ik heb dan ruim de tijd om bij het station nog wat rond te neuzen. En een broodje voor onderweg te kopen. De treinreis naar Foligno duurt drie uur. Daar heb ik een overstap voor de laatste veertig minuten naar Perugia. Ik weet niet of er net zoals in Spanje een barrijtuig op de trein is.

Terwijl ik in de lounge van het hotel zit en het BN lees komt één van de poetsdames me bedanken voor het fooike wat ik heb achtergelaten op de kamer.Afgerekend heb ik gisteravond. De geboekte nacht die ik hier mis hoef ik niet te betalen. Staking is overmacht zei de bazin. Daar wil ze geen misbruik van maken. Daar kan ik grotendeels de extra nacht in Perugia weer mee dekken. Om 12 uur zegt de bazin dat ze me naar het station gaat brengen. Wat een service geeft dat mens. En constant bezig. Werken is haar uitlaatklep vertelt ze. Acht jaar geleden is haar man vrij plots overleden met wie ze het hotel runde.Twee kinderen. De zoon komt al jaren niet meer thuis en een dochter die eerst niet in het hotelleven wilde werken. Maar nu bij een hotel in Genua zit. Twee kleinkinderen van de dochter. Nu wil de dochter mogelijk wel naar Rimini komen. Ze is nu bezig een hotel wat te koop staat over te nemen. Ze had al begrepen dat ik weduwnaar was en vraagt ook naar mijn situatie, die ik kort uitleg. Dat alles in veertien minuten in de auto terwijl zij al rokende door het verkeer flitst. Stoppen bij de statie. Als je nog eens terug wil komen naar Rimini, bel me dan rechtstreeks zelf zegt ze……..arrivederci…!!

En weg is ze weer. Mooie ontmoeting die me bij zal blijven….

Ik ga even de statie in, mijn trein wordt nog niet vermeld. Dus naar een terrasje aan de overkant. Koop daar ook een paar flesjes water en een soort Italiaanse pennywafel. Stel dat ik plots de geeuwhonger krijg. In de trein is niks te koop heb ik ondertussen begrepen.

Druk station in Rimini, maar goed geregeld. Bij de infobalie een lange rij mensen. Er wordt nog steeds omgeroepen over de staking van zondag. Ikke blij dat het voor mij al geregeld heb. Mijn trein komt op perron drie. Over datzelfde perron meerdere treinen en sommige met vertraging. Dus je moet alert blijven op perron wisselingen. Alles wordt wel tweetalig omgeroepen, maar je kent die geluidsinstallaties v.w.b. verstaanbaarheid en galm. Mijn trein is er op tijd. Wagon 7 en stoel 4 D dacht ik. Alle stoelen in de 4 categorie zijn bezet door een Engels gezin die uitgebreid zitten te picknicken. Ik zeg 4 D en ze beginnen direct op te ruimen. Dan zie ik dat het 8 D moet zijn. Blijf maar zitten zeg ik daar verderop is ook volop plaats……….. Oooo, thank you sir, you’r very kind………. Awel tis nikske denk ik met stalen gezicht en loop door. Installeren en zitten tot over drie uur de overstap in Foligno. De spoorlijn gaat een groot stuk langs de Adriatische kust. Tot de plaats Jesi. Daar stapt ook heel de buts Engelsen uit. Dan rijdt de trein een stuk terug en buigt het binnenland in. Door de streek Umbrië, prachtig groen, bosrijk, heuvelachtig en af en toe ook ruig gebied. Soms rijden we over enkel spoor, waar bij af en toe een zijspoor van toepassing is als een andere trein eerst moet passeren.

We komen mooi op tijd in Foligno aan. Daar heb ik ruim negentig minuten overstaptijd. Bewust voor gekozen. Een ander traject met twee keer overstap, waarbij ééntje met tien minuten durfde ik in mijn situatie niet goed aan. Je zult maar net de aansluiting missen. Ik ga wat drinken in de stationsrestauratie op het perron. In het begin allemaal redelijk rustig. Maar tegen dat de trein, die er al staat, gaat vertrekken wordt het steeds drukker, heel veel donkere medemensen en straatschoffies die Arabisch spreken. Ik zie dat men er hier aan gewend is. Veel politie en treinmensen op het perron en in de trein.

Er wordt nogal wat volk uit de trein gehaald en/of van het perron verwijderd. Was het beangstigend, nee, maar ik zie wel dat men ook in Italië veel last heeft van dit soort gelukzoekers. Vertrekken en in de volgende stop “Assisi”, stroomt de trein bomvol. Ik denk veel pelgrims die daar de basiliek van St. Franciscus hebben bezocht. Ik ben daar met Lieske ook geweest. Het is buiten al stik donker. In de coupé druk, lawaaierig en rommelig. Het is moeilijk om je te concentreren. En ik moet wel op tijd uitstappen. Bij mij zitten en hangen nu een stuk of zeven Hindoestaanse mensen. Eén familie en ze spreken Engels met elkaar. En ze weten de weg……… Als ik zeg dat ik in Perugia afstap zegt een jonger vrouw, dat is vanaf nu het derde station. Nou das makkelijk, ben al wat geruster dat het goed gaat.

Bij aankomst in Perugia tegen acht uur blijkt tachtig procent van de reizigers de trein te verlaten. Geen lift of roltrap, dus ik laat de meute lekker voorgaan. Als de meesten weg zijn sukkel ik met mijn trollie de trap af en weer op. In de stationshal een verwijzing naar taxi’s buiten. Buiten geen taxi of standplaats te zien. Terug binnen en vragen. Yes sir, buiten rechts staan taxi’s bij het bord. Zoeken in het donker levert wel een bord op. Maar geen taxi. Echter er zijn …….tig taxi zoekenden met mij. Wachten en wachten. Ik bel het hotel om raad. Zaterdagavond sir, u kunt ook met de metro, maar ik ben bang dat u dan verdwaald. Te voet is nu ook geen optie, donker, stijgende weg en ook nog trappen. Mijn ouwe blaas laat weten, hoog tijd dat…….…..ja ja.

Wildplassen in Italië lijkt me hier ook niet verstandig.

Ik loop een hotel tegenover de statie in. Vraag om en no problem sir. Dat geeft al opluchting. Ik vraag de baliemedewerker of hij een taxi wil bellen. Si signore. Maar ik hoor via zijn telefoon dat de taxicentrale overbelast is.

Dan toch maar retour standplaats. Een Duits vierkoppig gezin sluit ook nog aan, maar die gaan toch maar lopen. Eindelijk om negen uur komt er een taxi. Kwart over negen bij het hotel. Aardige baas. veel uitleg, maar ik snak naar een pint en wat eten. Pinten volop zegt de man, maar hier no food. Maar vijftig meter verder twee pizza restaurants. Oké in godsnaam dan maar.

Ik stap binnen bij de eerste pizzatent die ik tegenkom. Stik druk, maar zegt het meisje, heeft u tienminuutjes. Natuurlijk schat,als je me dan eerst ook een pint bezorgd. Ik heb zo plek. Ik denk een kaart met honderd verschillende pizza’s. Je ziet ze vers maken in de keuken door de koks. Die ik besteld heb, een beetje pittige met salami staat zo voor mijn neus, babypizza dus kleiner en wat goedkoper. Wijntje erbij en koffie achterop. Hij smaakt me nog ook. Afrekenen…….

Effe later weer op mijn kamer, ik pak op gemakje de trollie nog uit. Opfrissen en dan als een blok..

Morgen zien we weer wel….