En op naar Leon..................

Martes, 6 oktober, 23e wandeldag.
Gisteren na het diner, nog het gebruikelijke koffieke aan de toog en dan onder de wol. Ik hoef niks voor te bereiden, want ik heb alleen het hoognodige uit de rugzak gehaald ivm de ruimte in mijn cel.
Kijk nog even naar het weerbericht en dat meldt wisselvallig.
Ik schrik even wakker van het puzzelboekje wat uit mijn hand valt. Een volgens mij droomloze slaap. Ik wordt eigenlijk wakker van de stilte. Kijk op mijn mobieltje en 6.35 uur. PvD, vergeten dat ding aan te zetten, geen ramp, tijd zat. Ik ben zo ingepakt, douche en toch pootje nog maar even bepleisteren.
Ik loop nou door tot de poot er vanzelf afvalt. Krijg er de hik van.
Ook mijn rugje gaat nu wat opspelen, maar ik denk wel dat ik de oorzaak weet. Je lijf zoekt toch de zwakste plek om te laten weten, dat er wat speelt. Ik denk dat ik na Leon, mentaal weer wat sterker zal zijn. Vanavond even een paar paracetamol er in gooien.
Ik ben om half acht beneden, wilde eerst niet in het hotel ontbijten, maar geen zin om nu te gaan zoeken.
Ik bestel een café americano en taost met marmelade. Ze gooien je er overal mee dood. Maar de hotel trees zegt "No tostadas",
Er zijn wel croissants, dus dan daar mijn kachel maar mee opgeladen.
Wat een onsympathieke vrouw achter de toog, ze hoeft alleen nog maar een pukkel op haar neus te zetten en kan zich dan zo verhuren als heks.
Het is buiten droog, er lopen al meerdere pelgrims en de meesten in hun poncho.
Ik weet het natuurlijk beter en gok op droog. Leer het natuurlijk nooit, na twintig minuten lopen, de eerste druppels, dan weer droog en dan een plensbui als ik vlak bij een dorp ben.
De bar is gesloten, wel een bankje. Dus daar mijn roestige botten op neergevlijd en mijn regenbroek aangetrokken. Ik ben natuurlijk al aardig nat, maar eigen schuld, dikke........, dan mijn poncho over de rugzak en we kunnen verder.
Ik kan me de te lopen weg aardig voor de geest halen. Niks bijzonders, veel macadam en langs de provinciale weg.
Dus krijg je geen water van boven dan wel van het voorbij denderende verkeer.
Ik gok op dorp twee voor de koffie, weet nog dat daar een barretje was en aardig halfweg naar Leon.
Eenmaal in het dorp geen bar meer, dus dan maar een uurtje verder. Ik heb water en een koekie bij en ook nog een appeltje.
De weg gaat wat golven en dorp drie is omlopen. Zo hoog is de nood ook weer niet en ik wil eigenlijk wel zsm uit de blubberooi. Zelfs de ijzeren punten van mijn stokken zijn een gewild mikpunt van de modder en worden gewoon vastgezogen.
Dan een bocht om, een industrieterrein, en daar in de verte ligt Leon. Moet toch even slikken en mis een pijltje. Zie andere mensen hoger lopen en weet dat ik dus terug moet. Gelukkig niet ver en ben zo weer op de goede route.
Ik denk terug aan nog maar die paar jaar geleden dat niemand van ons ook maar een idee had wat erboven ons hoofd hing.
En altijd in de wetenschap dat er thuis iemand op je wachtte. Hoe graag zou ik dat gevoel ook nog willen koesteren.

Ik ben plots weer bij de tijd, door de kreet HI, Louis, het is Steve de americano die me inhaalt. Hij heeft vannacht tussen de mannen geslapen op een slaapzaal. Ook niks voor hem heeft hij verteld, maar als er niks anders is.........
Maar de komende twee nachten zit hij goed, want hij heeft een kamer in een luxe Parador in Leon en daar weten ze van de prijs.
Hij loopt verder, bij het binnenkomen van Leon, een ontvangst comité van de stad Leon, aardige lui die pelgrims de weg wijzen.
Ik vraag of het druk is en een man zegt dat er maandag 1085 mensen zijn voorbij gekomen. Het zullen er meer zijn, want niet iedereen stopt bij hen aan het kraampje. Ik krijg mijn stempeltje en ga verder. Het is 11.45 als ik bij de mannen sta, maar ik moet aan de andere kant van Leon zijn bij de uitvalsweg naar het volgende dorp.
Ik meld me om 13.00 uur bij Hostal Quevedo in Leon, waar mijn bedje staat gedekt. Dus ruim 1 uur gelopen om door de stad te komen.
Aan de balie van het Hostal een oud baasje, hij kan wel 69 jaar zijn. Ik geef mijn paspoort en hij gaat schrijven. Het duurt en duurt en als ik kijk zie ik dat hij de bladzijde aan het overschrijven is waar het visum van Rusland in staat gestempeld. Ja daar zou ik zelfs moeite mee hebben.
Sleutel, uitpakken, wassen, douchen, waslijntje spannen met mijn stok en dan even siësta. Uurtje gelegen en dan beneden in de bar even een pint en een broodje.
Wel vriendelijk volk hier. Ik zit wel een eindje van het centrum maar neem straks een taxi, kost hier bijna niks en ik wil nog een paar extra sokken bijkopen. Dan hoef ik die blarensok niet meer te gebruiken. Mogelijk dat ik in de stad ook warm eet, maar dat ligt er een beetje aan wat ik tegen kom. Hier in de buurt van het Hostal zit ook maar genoeg heb ik gelezen. Vanavond niet te laat maken. Volgens mijn lijstje is het nog 306 km, dus een kleine twintig dagen heb ik nog wel nodig. Er komen nog een paar pittige stukken en het weer is een belangrijke factor van hoe die dagen verlopen.
Ik ga er even uit, mogelijk tot later.

Even de stad ingelopen, ik ga naar een sportwinkel en koop dezelfde sokken als in Burgos, nog een eurotje duurder, maar bij een kleine zelfstandige dus vooruit. Dan naar de kathedraal, alleen binnen met een kaartje en geen mogelijkheid een kaarsje te offeren. No problem, er komen nog arme parochies zat langs en anders ken ik er in Roosendaal eentje.
Ik offer even een pintje aan mezelf in een bleuscafe waar ik toen geweest ben en dan wat eten. maar alles is dicht vanwege de feesten gisteren.
Ik waag nog een poging waar wel iets is, maar vanaf 20.30 uur señor. Goede raad is niet duur, met taxi terug naar. Hostal. Daar in de buurt zoals mij is gezegd genoeg te doen. Dus niet vanavond. Vanavond wordt het een tapasmaal in mijn Hostal, niet verkeerd, maar anders dan gedacht. Ik vul mijn maagje met van alles en straks nog wat zoets.
De route morgen is eigenlijk 38 km, maar ik heb deze vorige keer in twee kunnen knippen wat ik nu ook gedaan heb. Dus als alles goed gaat, morgenavond slapen in Villadangos del Paramo.
Dadelijk mijn nieuwe sokken nog uitwassen en dan naar bed. Morgen verder en blij dat ik hier weg kan, hoe mooi de stad ook is.