Van Zaragoza via Barcelona naar Sardinie

Van Zaragoza naar Barcelona
Vrijdag, 17 mei 2019
Uiteraard op tijd wakker, rustig aan uit bed, douchke en als laatste de foto van Lieske inpakken. Daarna nog even geld en papierwerk nalopen. Dan aankleden en maar de hotelreceptie om af te rekenen. Buiten regent het Spaanse pijpenstelen. Ik steek over naar mijn koffieplek. Ben een van de eerste klanten, minder druk dan als de zon schijnt. Ik doe mijn ontbijt ding en beantwoord nog een App-je van Ad Vos. Daarna nog even langs de winkels. Mogelijk zie ik een nieuw bulleke om aan te schaffen.

Maar het wordt niks, ik klap mijn paraplu open en ga richting bushalte. Lijn 34, een dikke vijf minuten lopen. Het openbaar vervoer is goed en betaalbaar in Zaragoza. Daar hoef je geen taxikosten voor te maken. Om de tien minuten komt er wel een bus langs, ik probeer het zo droog mogelijk te houden en meng me in de bus tussen de Zaragosanen op weg naar hun dagbesteding.

Ruim op tijd op de statie mijn treintje gaat om 12.36 uur. Ik doe een koffieke, maar krijg niet zo snel een WiFi verbinding te pakken. Dus dan maar even een begin maken in mijn notitieblok van de IPad. Mogelijk kan ik alles straks kopiëren. Het is druk op het station. Je moet ook door een veiligheidscontrole met je bagage. Ik sluit me daar alvast maar bij aan. Ik kom ongehinderd door de controle en wacht dan tot je door de ticket controle mag. Meestal is dat een twintig minuten voordat je trein binnenloopt.

Zo ook nu, de controledame zegt waar ongeveer mijn rijtuig, coche 7, zal stoppen, zodra uit en instappen zo vlot mogelijk verloopt. Er is veel hulppersoneel aanwezig om gehandicapten en ouderen in de trein te helpen.het valt op dat een treinbegeleider nog ouderwetse glace handschoenen draagt. Later zie ik dat hij deze elke aantrekt als er een stop is. Het zal wel bij de kledingvoorschriften behoren. Mogelijk ouderwets, maar het heeft wel iets.

In de trein is het ook druk, geen plekje onbezet. Er zijn een paar tussenstops. Maar elke keer als er een plek vrijkomt van een uitstapper is deze meteen weer bezet. We komen o.a. door Lleida, een plaats waar ik vroeger met Lieske op de kermis heb gestaan. Herinneringen komen weer langs...., maar de trein blijft doorrijden........

Ik zit een Ave treinstel en dat betekend dat er flink snelheid wordt gemaakt waar dat kan. Stukken waar 300 km per uur wordt gereden. Je merkt er niks van. Ik heb dit traject al vaker gereden. Dus buiten voor mij weinig spannends te zien. Ik pak mijn puzzelboekje en dommel een beetje.

We komen exact op tijd in Barcelona aan. Het volk op station Sants krioelt door elkaar. Ik zoek een VVV om naar een goedkope route naar de ferryhaven te informeren. Het kan met de metro zegt het meisje en dan het laatste stuk lopen. Dan pas een taxi pakken is mogelijk een probleem omdat de chauffeurs dat stukje te kort vinden. Ik informeer wat een taxi kost vanaf het station, tussen de twaalf en vijftien euro schat ze. Dit afhankelijk van drukte verkeer en hoeveel bagage je bij hebt.

Dit kan ik nog wel lijden en het scheelt gesjouw met mijn trollie. Loop naar buiten en er staat een wachtrij van klanten bij de standplaats. Af en aan en he moet haasten om er eentje te pakken te krijgen.
Zodra ik aan de beurt ben, vraag ik wat het ritje ongeveer kost.de chauffeur zegt “Beinte”, dus twintig, ik probeer vijftien, maar hij zegt te nemen of te laten, andere passagiers staan te dringen. Ik accepteer het aanbod en stap in.

Onderweg knoop ik in mijn beste Spaans een praatje aan, vraag naar drukte in Barcelona, hoeveel uur hij per dag maakt en wat hij denkt van Messi. Ook over Ajax natuurlijk, want dat werkt meestal wel. Het ijs tussen ons is gebroken.
Hij vind mij “sympatico” en denkt dat hij mij wel voor vijftien euro ter plaatse kan brengen. De meter staat einde rit op goed twaalf euro, er komt nog een eurootje bagagetoeslag bij, ik geef hem vijftien euro, hij wenst me een buen viaje en ik heb er weer een onbekende vriend bij.

Ik ben tegen half vier op de haventerminal bij het kantoor van Grimaldi lines. Zij brengen me als het goed is met droge voeten naar Sardinië. Eerst nog mijn ticket ophalen wat klaar ligt. Het kantoor is echter tot 16.00 uur dicht. Gelukkig is er een café restaurant aanwezig en koop ik maar een pintje om te vieren dat ik er weer ben.

Wetende dat het Spaanse vier uur, verlengd wordt met het Roosendaals kwartiertje wacht ik maar tot het wat later is. Er staan al meer mensen te wachten en de boot vertrekt pas laat. Rond half vijf komt inderdaad de baliedame achter haar Lokeren zitten. Dus in de rij en mijn beurt afwachten. Het gaat allemaal redelijk snel, ondanks dat een Afrikaanse medemens toch wat meer tijd vraagt omdat hij alles “een problem” vind. Uiteindelijk is het ook voor hem betalen of weggaan en besluit hij toch voorzet eerste.

Het is een aardig meisje en min gegevens kloppen, dus krijg inmijn instapkaart en een bon voor een snackje van de maatschappij. Ze vraagt of ik weet dat de boot wat vertraging heeft, No signora, dat wist ik niet. Ik heb donderdag twee keer getracht te bellen, maar eerst slechte verbinding en donderdagavond een bandje dat het kantoor gesloten was. Ik zwijg daar naar over, vraag naar WiFi en krijg twee gratis half uurtjes van haar. Op de boot kan ik extra WiFi time bijkopen.

De vertrektijd van de boot is nu zaterdagochtend 01.15 uur. Ik mag straks om 22.30 uur aan boord gaan zegt ze. Dus dat wordt een lange zit. Het is wat het is, en haasten moet je op mijn leeftijd uit het lijf proberen te laten.
We kijken maar hoe het loopt en alvast een stukje vooruit zwemmen lijkt me niet verstandig. Ik heb in het cafe restaurant een zitje gevonden met een stopcontact dus kan mijn energie voor de apparatuur gratis aftappen.

Er komt een gezelschap aan met oudere Spanjaarden. Zij komen bij me in de buurt zitten. Een man vraagt of hij zijn telefoontje ook mag aansluiten. No problem zeg ik het stopcontact is niet van mij. Hij zegt dat hij me herkent van in de trein naar Barcelona en dat ik zat te puzzelen in een boekje.
Zij gaan met een groep een week op excursie naar Sardinië. Ik geef aan dat het mogelijk wat langer gaat duren want we vertrekken wat later.

Hij naar de leidster van de club die dan naar het loket gaat. Ze komt terug met een stapeltje consumptiebonnen en ook wat gratis wifi tickets. Er zit niks anders op dan te wachten. Het is geen optie om terug gaan naar het centrum van Barcelona. Het regent hier nu ook constant en wat moet je daar dan nog gaan doen. Dus wachten, hangen, wat rondlopen en weer opnieuw beginnen.

Het restaurant gaat weer open. Eindelijk even afleiding met wat eten. Ook dat valt tegen, ‘s middags kon je a la card eten, maar nu zijn er alleen broodjes en pizza punten. De meeste mensen gaan hun ticket voor de snack inleveren. Het blijkt een tegoedbon voor een in plastic verpakte sandwich, slap witbrood met ham en kaas. Volgens mij fabrieksmatig gemaakt en de boter druipt er tussenuit. Je krijgt er ook een flesje water bij.

Ik vind het niks en koop een boccadillo met tonijnsalade en een glas wijn. Het broodje lag denk ik ook al een tijdje want de onderkant is niet knapperig meer. Ze weten hier aardig van de prijs, vergelijkbaar met die op de vliegvelden.

Tegen tienen komt er leven in de brouwerij. Een schoolklas met kinderen rond de twaalf jaar komt binnen. Dus er is weer iets om naar te kijken. Vanaf half elf zou de inscheping beginnen dus veel ouderen gaan alvast naar de wachtzaal. Ik loop maar achter hen aan en zoek een zitje. Net op tijd want die ene schoolklas worden er tien. En binnen de kortste keren is het een puinhoop met geschat een 250 van die druktemakers. De leiding kan er amper baas van worden.

Ook de kinderen krijgen allemaal eenzelfde snack en water. Wat ook niet helemaal geapprecieerd wordt, want er worden nogal wat restanten gedropt.
Tegen elven komt de crew die onze tickets moet controleren. Ook zou de bagage over de controleband moeten. Men krijgt het niet geregeld, gevolg is dat er gedrang ontstaat en iedereen met trollie en al zo wordt doorgelaten.
Nu worden alleen op de loopplank de tickets gescand. Doordat die apparaten ook niet goed werken stropt de zaak daar weer op.

Uiteindelijk ben ik aan boord en zit gelukkig meteen op dek 7 waar ik mijn slaapstoel gereserveerd heb. Opgezocht en mijn bagage in het rek gezet.
Ik zoek nog even naar de bar, maar die is op dek 10, dus geen optie om door die puinhoop daar naar toe te gaan. Gelukkig heb ik water en wat koekjes bij en ga naar mijn zeteltje. Bij het boeken werd vermeld dat het een comfortabele slaapstoel zou zijn, maar ik denk dat die info uit 1957 stamt.

Ik zie een stapel dekens en neem er eentje mee. Goed gedacht want het is toch wat frisjes in deze ruimte. Dan maar wat gaan liggen, het stinkt een beetje naar stookolie, dus ik vrees dat die geur morgen ook wel in de kleren zal zitten, maar ja.... Het gebrom van de motoren en gestamp van het schip doen me toch in slaap vallen. Ik weet niet hoe laat het schip vertrokken is. Maar wordt wakker van katten gemiauw. Ik wist niet dat er nog scheepskatten bestonden en kan in het gedempte licht ook niet zien waartie zit.

Het is niet druk in de ruimte waar ik ben, zie ook dat er mensen plekken ingepalmd hebben met drie stoelen naast elkaar. De leuningen plat en je kunt gaan liggen. Dus ik palm maar een keer mee, en lig dan toch wat comfortabeler. Ik had voor een slaapstoel gekozen omdat een hut vaak erg duur is en je hem ook nog moet delen met vreemden.

Echt vast slapen doe je niet, je bent nogal eens wakker als mensen rondlopen of naar het toilet gaan. Die toiletten en wasgelegenheid zijn wel brandschoon, want elk uur komt er iemand alles schoonmaken en ontsmetten. Het is wat behelpen maar je moet alles een keer meemaken in je leven, ik dein in mijn slaap mee op de golven en word gelukkig niet zeeziek.
Morgenvroeg ben ik in Italië.............