Sardinië, eindelijk aan land....

Cagliari, zaterdag 18 mei 2019
Ik schrik om 7.00 uur wakker. De boot bonkt een beetje en De kat miauwt nog steeds. Nog minstens vijf uren varen eer we in Porto Torre op Sardinië aan zullen meren. Draai me nog even om en dan gaan de ogen om half negen weer open. Heb een smaak in mijn mond of ik kat gegeten heb.

Ik kruip maar onder mijn dekentje vandaan en pak mijn tandenborstel en deodorant die ik apart heb ingepakt. Dan een beetje opfrissen en een kattenwasje. Scheerapparaat bewust in de trollie gelaten.
Ik wil ook wel eens sexy met een baard van twee dagen door Italië lopen. Als ik de slaapruimte uitga zie ik mijn miauwende kwelgeest van vannacht. Iemand heeft haar kat mee op reis genomen en dat beest heeft een hele nacht in kooitje gezeten.

De bar waar het ontbijt geserveerd wordt is op dek 10. Ik neem de trap, want kom er pas later tegen dat er ook een lift op de boot zit.
Dan aansluiten in de rij met scholieren. Zij hebben allemaal een ticket voor het ontbijt, dus dat is pakken en wegwezen. Het gaat erg snel.
Ik neem een koffie americano en een croissant. Zoek een plekje bij net raam zodat ik over de zee kan kijken. Het is echter betrokken en miezerig dus weinig plezierigs aan. Nog een beetje water gevraagd voor de pil en weer wachten.

Ik had aan de leidster van de Spaanse ouwe van dagen club gevraagd of zij wist of er een transferbus stond bij de haven van Porto Torre om naar het station te gaan. Ze wist het niet zeker maar taxi’s dacht ze wel. dus dan maar naar de man van de boot info die op dek 7 zit. Deze antwoord bevestigend op mijn vraag over de bus. Maar de trein die om twee uur gaat kan ik wel vergeten, want op die tijd zal de boot pas aanmeren. Dus nog een uur langer vertraging met de boot. Ik verdenk de bootmaatschappij er van dat zij speciaal trager varen om hun restaurant nog eens vol te krijgen.

De eerstvolgende boemel vanuit Porto Torre, gaat om vier uur. Ik ga de boot maar verkennen. Eerst met de lift naar dek 11. Je kunt daar naar buiten naar het zwembad. Er is geen kip op het dek, alleen regen en veel wind.
Dan met de trap naar dek 10. Op dek 10 buiten de horeca ook een fitness, casino, peuterspeelzaaltje en schoonheidssalon. Natuurlijk ook een zaakje met etenswaar en snuisterijen. Dek 8 en 9 zijn alleen ingericht met slaaphutten.
De lagere dekken zijn voor auto en vrachtverkeer.

De jeugd wordt deels bezig gehouden met spel en disco hoor ik wel. Om de zoveel tijd worden klassen opgeroepen zicht te melden.
Maar ook hier gaat veel mis. De kids hebben weinig ambitie in een geleid spel. Zij ravotten liever met elkaar wat zeker de rust niet ten goede komt.

Ik ga terug naar mijn plekje beetje puzzelen en doezelen. Het gaat nu wel erg lang duren. Tegen een uur wordt iedereen verzoek nar dek 10 te komen, alvast ter voorbereiding om straks het schip te verlaten. Dus de hele krooi naar boven.
Dan vang ik op dat ontschepen toch via dek 7 gaat. Ze willen op deze manier voorkomen dat er weer gedrang ontstaat. Ik knijp er echter samen met een paar dames van het oude gezelschap tussen uit en gaan toch alvast naar dek zeven. Anders zitten we straks knel tussen al die jeugd.

Dan eenmaal aangemeerd zijn we snel van de boot, het is echter wel een fiks eind lopen naar de uitgang van de terminal. Daar vraag ik aan de douaneman waar het transferbusje staat. Blijf hier maar staan zegt ie, hij zal er zo zijn. Het klopt, busje rijdt voor en ik stap met twee dames en de grote neger van gistermiddag in. De neger heeft een grote zak met handel op zijn rug hangen. Ik ben de enige die bij het station gedropt wordt. De rest rijdt verder met de bus mee. God weet waar naar toe.

Het stationneke is uitgestorven, hier wil je nog niet dood gevonden worden. Alles op slot en niks te krijgen. Wel een electronisch bord met de dienstregeling. Hierop staat slecht leesbaar door de zon dat de trein om 15.55 uur voorrijdt en dan om 16.05 uur weer vertrekt.
Ik ga buiten het station op een bankje bij de bushalte zitten en maar weer wachten. Mijn ticket blijft geldig tot vier uur na de geplande vertrektijd van twee uur, dus dat is geen probleem. Volgens die eerdere planning had ik in Sassari over moeten stappen naar de stad Cagliari waar ik verblijf.

Er stopt een busje en ik vraag aan de chauffeur of hij toevallig naar Sassari gaat want mogelijk zijn daar meer treinen. Nee zegt er rijden alleen regionale busjes en zover komen die niet. Aardige vent wel die ook probeert wat Engels te spreken en het breekt het wachten wat. Hij zegt dat het naar Cagliari ongeveer 280 km is en daar bijna vIer uur over zal doen. Ik bel voor alle zekerheid maar naar mijn logies dat het wat later wordt. Dan worden er weer wat mensen gebracht en tegen de tijd dat het treintje aan komt tuffen staan er wel twaalf man.

De conducteur stapt uit en wij stappen in. Bij de controlere zegt hij dat ik niet in Sassari over moet stappen maar een station verderop, de daar staande trein gaat dan rechtstreeks naar mijn bestemming. Hij zal me straks wel waarschuwen. Gratie signore. Iets over vijf komen we in het betreffende station, ik wip over en de trein vertrekt.

Ook een uitgeleefd treinstel, deels met panorama banken. Zij staan dwars dus je kunt dan beter van het uitzicht genieten. De banken zijn echter totaal versleten en je schuift steeds onderuit. Ik ben dat snel beu en zoek een gewone bank met iets meer comfort. Wel staat in de trein op een bord dat dit vervoer mogelijk is door de bijdragen van de Europese unie, maar ik vrees dat het geld ergens onderweg verdwenen is.

Het landschap is niet echt opwindend. Cagliari is het eindpunt van de trein dus ik kan gerust indutten. Dus bij tijd en wijle mis ik een stukje Sardinië en om acht uur rijden we Cagliary in. De busman had dus gelijk.
Station uit en Google zet me op weg naar mijn nachtverblijf, ook een soort pension, Cagliari Novocente en in de buurt van station en haven. Ik vind het vrij snel, wordt hartelijk ontvangen en de baas wil meteen een restaurant voor me reserveren met echte Sardeinse gerechten. Ik heb echter meer behoefte om mijn lijf te wassen en dat begrijpt hij. Oud gebouw maar ruime schone kamer.

Een uur later sta ik beneden, ik krijg het adres van het restaurant, het is niet ver lopen. Restaurant zit bomvol, jammer maar geen probleem. In de vele smalle straatjes aanbod genoeg, menu’s v/a een euro of achttien tot zo duur je het wil maken. Ik weet het ook niet, dus ga mar ergens binnen. Plekje voor een man is snel gemaakt. Eerst een pint en dan bestellen.
Aardige ober helpt me op pad, want de Italiaanse keuken zit toch weer anders in elkaar. Eerste bord pasta met vongole en dan een mix van gefrituurde vissoorten en een salade erbij. Smakelijk en voedzaam. Wijntje smaakt goed en espressotje na.
Afrekenen en dan naar mijn bedje, ik ben er nu wel aan tot..............