Met de kop in de spaanse wind.............

Donderdag 19 april 2012
van Astorga naar Rabanal del Camino.

Dag allemaal,

Het kan verkeren zie je wel. Vandaag in het Hostal direct een Pc-tje voor me klaar. Allereerst weer dank voor jullie reacties. wat zou ik moeten zonder jullie en iedereen in het thuisfront die het weer mogelijk maakt dat ik zo op reis kan.

Ondank alle luxe in de kamer toch een onrustige nacht. Elk uur wakker en dan proberen om weer in slaap te komen. Om 2 uur denk ik dat het 6 uur is. Dus toch de wekker maar gezet. Ik kan mijn koppie niet stil zetten.
Toch dommel ik weg en schrik om 6 uur van de wekker. Hup naast de matras en eerst mijn mochillas (rugzak) inpakken. Dan kinnetje glad maken, tandjes en douchje. Toilettas als laatste in de zak en dan grote kamercontrole op vergeten voorwerpen. Ik wordt oud en vergeetachtig want zelfs mijn wandelstokken laat ik af en toe ergens staan. Nu heb ik alles bij en dus naar de lobbie om te betalen. De barman rekent nu af en ik bestel meteen mijn ontbijtje. Koffie, Zumo (vers sapje) en tostades.
Ik smikkel het naar binnen, vertaal nog even voor een paar duitse dames dat ze aan de bar moeten ontbijten en dan naar buiten. /.30 uur en droog gelukkig. De weersverwachting is wisselvallig, maar ik heb nog steeds mazzel.

Ik volg de pijlen langs de kathedraal die het om bekende redenen zonder mijn bezoek moest stellen. Dan sta ik snel aan de rand van Astorga. Als ik de weg oversteek om naar het wandelpad te gaan de eerste druppels. Potvereneen beetje. Liever geen regen. Ik zie in de verte een kruis op een sokkel en besluit daar toch maar het hoesje om de rugzak te doen en dat idee hebben meerdere mensen ook net vertrokken zijn. Het waait stevig en de zon schijnt. Maar elke keer als de wind iets minder wordt dan vallen er druppels. Dus duveltjeskermis. Op dat moment denk ik liever een beetje wind dan nattigheid. Had ik beter niet kunnen denken, want het gaat steeds harder waaien. Volgens de route beschrijving zou het vandaag bijna 20 km een pracht pad zijn door een mooie omgeving bekend om zijn rode aarde. het pad is ook mooi egaal, maar er is geen greintje beschutting. Een heuvelachtige kale vlakte. Ik ga zoveel mogelijk tegen de wind inhangen en probeer de gang er in te houden. Ook de mensen die mij voorbij lopen zuchten en steunen en je raakt elkek keer uit balans door de wind. Toch mag ik niet klagen want na een uurtje zitten de eesrte vier kilomer er op. Ik besluit even te wachten met koffie en een beetje verderop staat een dame flyers uit te delen dat de volgende stop over 4 km is. Dat is een mooi moment. Ik ben om 9.30 uur op dat adres en neem een boccadillo met kaas en koffieke. Hier ook weer alle nationaliteiten binnen en groepjes duitse dames. Er zijn een paar Beierse Dirndle types bij, wat wil zeggen dat ze aan de voorkant bijna net zoveel gewicht hebben hangen dan aan de achterkant met hun rugzak. Und alles nagelneu wat de uitusting betreft. Ik stap maar weer eens de wind in. Volgens de beschrijving nog een 12 km en er komt na een uurtje nog een dorpje langs. Het stormt en is met vlagen zeker windkracht 4 tot 5. het is net of je een lange strandwandeling maakt. Door continu voorover te lopen ga je je knietjes en hamstrings ?? anders belasten en ik voel dit wel hoor. Als ik het dorpje nader zitten er een hele club mensen in de luwte van een lange muur te schaften. Ik besluit om toch maar op karakter door te lopen, en probeer een bepaald tempo aan te houden. Kop in de wind en alleen het geluid van de storm langs je oren en het eentonig getik van de punten van mijn stokken. Was het eerst druk voor en achter mij, nu zie ik niemand meer. Voor het landschap heb ik geen belangstelling alleen maar stompen. Mijn stokken zijn weer goud waard en behoeden me dat ik omwaai bij een plotse stormvlaag. Het is ook uitkijken geblazen, want door de druppels die er regelmatig vallen wordt de ondergrond nat en steken stukken rots venijnig hun kopje op.
Na veel gezwoeg en gepuf, zie ik in de verte eindelijk het dorpje liggen waar hopelijk mijn bedje staat. Ik ben kaai kapot. Even verderop moet ik een stukje over de gewone asfaltweg en staat er een bordje nog 2,2 km. Ik juich te vroeg want ik wordt een stukje bos ingestuurd waar het pad helemal verregend is en overal boomwortels en stukken rots in de grond. Ik glibber zo goed en zo kwaad naar voren en probeer de aandacht er bij te houden want je ligt zo. Het pad is heel wat slechter dan de eerste 18 km waar soms 2 paden naast elkaar liggen omdat het hier zomers ontzettend druk moet zijn met pelgrims. Dan weer een stukje over het asfalt en dan duikt het kerktorentje van het dorpje weer op. Even later loop ik de hoofdstraat in en zie een gemeentleijke pelgrimsopvang. Die loop ik maar even vorbij want ik heb echt behoefte aan een warm bad en goed bed voor mijzelf. Dan aan de rechtse kant Hostal El Refugio in Rabanal del Camino en ik stap daar om 12.30 uur binnen.
Het is er druk binnen en ik vrees even dat er geen plaats zal zijn. Ik vraag de barman en ik heb weer geluk. Even paspoortje en ik heb mijn kamertje. Meteen maar een stempel in mijn credential en dan met de rugzak naar boven. Snel uitgepakt en dan eerst een pint want die heb ik zeker verdiend vind ik zelf. Dan een hete douche, onderbullekes wassen.
Bij de voorbereidingen van deze tocht toen Lieske er nog was, zei ze vaak, als we onderweg zijn dan zorgt ieder voor zijn eigen spullen hé. Maar als ze me dan thuis soms zag pielen met kleren opvouwen of zo dan was het aon de kaant gij, want dat kon ze veel en beter sneller dan ik. Ik weet zeker dat dit onderweg ook zo gegaan zou zijn en denk ge moest me nu eens bezig zien.
Ik krijg nog een telefoontje van Wil de vriendin van mijn broer, maar ik zit in de middell of nowhere dus bijna geen bereik. Ik beloof zsm terug te bellen als dat weer mogelijk is. Eenmaal op bed voor de siesta denk ik weer aan Lieske, afgelopen week vroeg ik me af wat zij er van gevonden zou hebben. Nou het weer van vandaag was echt iets voor haar. Het kon maar niet genoeg stormen als ze daar doorheen mocht wandelen. Als ze in Roosendaal haar vaste wandelrondje maakte kwam ze langs een plek waar het altijd hard waaide. Dit was haar lievelings plekje om haar hoofd leeg te maken en één te zijn met de natuur.
Ik word tegen 17.00 uur wakker en ga wat drinken en om de Pc vragen. Straks nog wat eten en niet te laat naar bed. Volgens de meteo is het morgen ook niet best, maar dat zien we dan wel weer.

Tot snel. Ik heb een paar fotos gemaakt, maar die volgenn zsm want ik heb hier geen aansluiting op de Pc.


Ik sluit het Pc-ke af en ga aan de bar staan om wat te drinken voor het eten. Ik wordt in vier talen verwelkomd door een man in groene trui.Ik antwoord in het Nerderlands, Amaai ne nederlanderzegt de man. Het blijkt een vlaming uit de buurt van Grimbergen die in Belgie, politiek zijn goesting niet meer vond en in dit dorp met 40 vaste inwoners is blijven hangen. heeft daar een stukje grond gekocht zelf zijn huis gebouwd en leeft van de wind. Stromend water uit de bergen, hout zoveel hij wil om te stoken en bezig om zonnepanelen te installeren om geen band meer te hoeven hebben met een energiebedrijf. Hij is vroeger journalist geweest zegtie, dus voor Jos Hack is er ook nog hoop.
We praten wat over de wereld problemen, maar zien zonder afschaffing van al het kapitalisme zo snel geen oplossing. Volgens Marc, want zo heet de man is er in de bergen een oude romeinse goudmijn gevonden die men opnieuw wil ontginnen en als dat lukt hebben enkele honderden mensen uit de omliggende streek weer werk. Ik krijg verder weinig hoogte van Marc en zijn bedoelingen en besluit eerst maar aan tafel te schuiven. Heb gelukkig geld bij om hier de economie draaiende te houden. Want ook hier moet iets worden verdiend.
Het is druk in de eetzaal met voornamelijk een groep fransen. twee duitsers en ikke als neerlandais. Lekker potje besteld en neem aan de bar nog een koffieke. Ik raak aan de praat met de dienster en zij verteld dat het in het weekend best druk is. Mooie gelegenheid om even mijn routje met haar te bespreken en zij adviseert om toch maar voor het weekend een bedje te reserveren. Ik maak mijn wensen bekend en zij pakt de telefoon. Binnen 10 minuten voor 3 nachten onderdak, 1 nachtje in El Acebo en 2 nachten in Ponferrada waar ik op advies vanherman Roels een rustdag in las en zijn advies voor een goed restaurantje ga uit proberen. Soms wil ikwel eens naar mensen luisteren.

dan zoek ik mijn bedje op en val vrij snel in slaap.