Vandaag langs Cruz de Ferro...........

vrijdag 20 april 2012

Van Rabanal del Camino naar El Acebo.

Hoi allemaal Ik zit weer op mijn volgende locatie waar mijn bedje staat. Zoals altijd even de vorige dag afsluiten dus tot zo.

Ik wordt even wakker en hoor het 2 uur slaan. Ik zet de wekker niet meer, zal wel op tijd wakker zijn. Om 6.45 uur schrik ik wakker. Hoeps bed uit en eerst mijn rugzakje inpakken. De was is droog deels door het sneldrogen en mijn sokken heb ik op de verwarming gelegd. Dan douchen en ik pak mijn toilettas wat lager in mijn rugzak in om het gewicht nog beter te verdelen. Meteen de steentjes gepakt die ik vandaag achter wil laten bij Cruz de Ferro. Een steentje van Mark uit Essen en een steentje uit onze eigen tuin die Lieske destijds nog heeft uitgezocht om bij het fonteintje te leggen. Met het achterlaten van de stenen laat je meteen je problemen achter zegt de overlevering. Op onze steen heb ik onze beide namen geschreven als teken dat we onafscheidelijk zijn. Daarna ontbijtje en ik zie de spaanse mannen ook weer. Ik ga even buiten kijken en zie dat het miezert dus meteen regenbroekie en hoesje rugzak aan. Er staat veel volk buiten en we vertrekken bijna in optocht. Eenmaal op het pelgrimspad heb ik het ritme snel te pakken.Het pad klimt gestadig en is glad van de regen. Dus opletten en in dezelfde snelheid naar beneden als naar boven. Dit is een oude vrachtwagen chauffeurs wijsheid van vroeger dat je bij klimmen of dalen dezelfde versnelling moest houden. Toen had je alleen als extra een motorrem, maar mogelijk dat er tegenwoordig modernere technieken zijn. De wind is gelukkig afgezwakt en dat loopt een stuk prettiger. Omdat het gebied bergachtig wordt loop je soms in de luwte en dan weer recht in de wind. Het hagelt, sneeuwt en regent bij toerbeurt.Hier en daar een plukje sneeuw, maar dat verandert snel tot we op een gegeven moment echt door de smeltende sneeuw moeten ploegen. Spiegelglad en nat. een paar engelse dames blijven in mijn buurt, eentje loopt op gympies en heeft nu al natte voeten. Jammer maar niet goed nagedacht voorvertrek of moeilijke voeten natuurlijk.
Wat dat betreft moet ik me excuseren voor mijn opmerking over mede pelgrims over Nurken etc. Ik had me enkele jaren geleden voorgenomen om geen vooroordeel meer te hebben, maar dat is er toch weer ingeslopen. Je kunt nooit bij iemand "binnen" kijken, dus kent ook zijn/haar beweegredenen niet. Dus perdone me, zal het niet meer doen.
We naderen Cruz de Ferro en ik voel dat mijn hart sneller gaat kloppen van de spanning. Eigenlijk gedacht dat ik hier nooit meer zou komen, na het gebeurde met Geert en ik besloot om nooit meer verder te gaan. Ik maak een foto en klim de berg met stenen op. De engelse dames vragen om een foto te amken en dat doe ik graag natuurlijk. Als zij weggeglibbert zijn, pak ik de steentjes uit mijn zak en geef ze een mooi plaatsje. Lieske en ik recht in de wind en het steentje van Mark daarnaast in de luwte. Ik maak als bewijs nog maar een fotooke en zoek even de stilte. Net als ik weg wil gaan komen de twee spanjaarden aan en ik maak ook voor hen een foto bij het kruis.
Dan ga ik verder met de gedachte dat ik weer een opdracht heb volbracht. Denk natuurlijk aan Lieske die zich ook over dit kruis en de gehele tocht zo goed ingelezen had. Ze wist bijna tot op de kilo nauwkeurig hoeveel stenen de pelgrims hier naar toe hadden gesjouwd. Hoe graag had ze hier bij willen zijn, mijn warme tranen vermengen zich met de natte sneeuw en glijden langs mijn kin naar beneden. Ik probeer me een beetje te vermannen en vraag al lopende om kracht voor heel veel mensen in mijn omgeving die iets mankeren. Dat ze meer geluk mogen hebben,langer bij elkaar mogen zijn om van elkaar te houden. Eén wondertje in mijn directe omgeving zou ik al zeer waarderen. En mijn schoonzus Sjan zegt altijd over een gebedje, baat het niet dan schaadt het niet.
De weg slingert zich voort, klimt en daalt en dan kom ik bij Manjarin, daar is een speciale herberg waar een man in tempeliers klederdracht uit middeleeuwese tijd pelgrims aan staat te roepen binnen te komen.Ik ga natuurlijk ook even om koffie, betalen hoeft niet maar er staat een bus voor een vrijwillige bijdrage. Plots begint de man een bel te luiden en is er tijd voor gebed bij een klein Maria altaartje. De man bidt luidop voor vrede en de pelgrims en begint ook te zingen. Een heel speciaal moment waar iedereen heel stil bij is.En waar ook Lieske heel van genoten zou hebben. Ik maak wat foto´s en neem afscheid van een meisje dat daar souvenirs verkoopt. Heb ook weer een Spaans woord geleerd. Benga, Benga, wat een beetje "komkom" of " vooruit" betekent. Dan ga ik weer verder en wordt door pelgrims van alle nationaliteiten gepasseerd wat ik merk aan de manier hoe ze groeten. Ik voel ruimte tussen mijn rug en rugzak, wat niet betekent dat ik aan het afvaalen ben, maar dat de weg dalende is. Ook dalend vals plat valt heeft invloed op je lichaamshouding is mijn ervaring ondertussen. Ik ben bijna 5 uur onderweg en dat is langer dan ik had gedacht,ik eet een zoete koek en kijk op de kaart. Het tijdschema klopt aardig en niet veel later zie ik El Acebo liggen en een half uurtje later zo tegen 13.30 uur loop ik bij Hostal " Meson el Acebo" binnen. De kachel staat te snorren en ik wordt naar mijn eenvoudige kamer gebracht. Wel gedeeld sanitair met een andere kamer, maar ik heb in ieder geval slaapplaats. Als ik beneden aan de bar wat zit te drinken wordt de ene pelgrim na de andere doorgestuurd omdat alles vol zit.
Ik besluit dan ook de vinger goed aan de pols te houden de komende week en tijdig onderkomen te reserveren.

Awel tot rapkes mar wir.

Louis

Oi nog even deze dag afsluiten.
Nadat ik mijn Pc verplichtingen heb volbracht toch nog maar even douchen etc, want ik stink als een jéééé.
Het blijkt ook dat mijn trui helemaal doorzweet raakt onder mijn regenjack. Morgen in Ponferrada heb ik tijd om hem weer eens uit te wassen want de trui vraagt meer droogtijd.
Opgefrist naar beneden en ik bestel een Aperitivo. Krijg een Martini met ijs. Nog nooit gedronken, maar het maakt wel warm. Met een schaaltje olijven erbij zit ik heerlijk naar mijn mede pelgrimmers te kijken.
Naast mij een groepje duitse vrouwen die hoor ik morgen weer terug gaan. Een van de dames is duidelijk de leidster en bestelt een taxibusje. Aan een andere tafel zitten wat fransen de dag van morgen door te nemen.
Er komen nog twee mensen binnen, ik hoor dat het nederlanders zijn. Ik groet ze en ze denken dat ik een belg ben. Moet ze teleurstellen ik woon nog net aan deze kant van de grens.
Zij komen uit Tukkerland, ze hebben 40 keer de vierdaagse gelopen, maar dit ervaren ze toch wel als iets anders. Ze zijn in Astorga begonnen en hebben net als ik ook de winderige dag meegemaakt. 10 mei hebben ze al een terugvlucht geboekt. De man is nog iets corpulenter als ik en ik adviseer hen om rustig aan te doen en naar het lijf te luisteren.
Dan komen drie italianen binnen, één man en twee vrouwen. Ze krijgen de kamer naast mij dus met hen moet ik de badkamer delen. Ik vraag meteen hoe laat zij willen vertrekken. We spreken af dat ik als eerste de badkamer gebruik, want zij gaan toch later op pad. ik ga aan tafel em dan belt Peter Mies. Hij is razend benieuwd naar de commercie hier. Dir dorpje drijft helemaal op pelgrimtoerisme. Er wonen zelf ongeveer een man of 40 en er zijn vier of vijf pelgrimopvanghuizen. Alles zit nu wel vol, maar de gemiddelprijs om te overnachten op een zaal is €. 5,00 pp. Daar komt dan een tientje bij om te eten en een ontbijt van €. 3,00. De meesten heb ik gemerkt drinken verder niets aan de bar of zo. Dus moeten de andere dag €. 18,00 afrekenen. De kosten zijn natuurlijk wel een stuk lager, maar je loopt hier niet meteen financieel binnen. Ik heb gezien dat er 2 man in de keuken staan. Er is één dienster die samen met een man achter de toog alles bij houdt. Als iedereen gaat eten springt de eigenaar zelf bij in de bediening.
De dienster is een gouwe, want die zie het werk, zou ons Lieske zeggen. Ze vliegt van hot naar her en loopt geen moment met lege handen. Ik sms nog even met Lian en dan na het eten naar bed. Het hostal is in 1993 geopend en ze hebben nog steeds dezelfde matrassen. Het zijn van die harde doorgestikte kapok dingem Het enige comfort dat er aan zit dat er een kuil is ontstaan zodat je nooit uit bed kunt rollen. De kamer is ook wat bedompt, maar door het slechte weer durf ik geen raam open te zetten.
ik luister nog wat naar het gekakel van de italianen naast mij omdat er geen TV op de kamer is en bel dan naar Cor Sperber. Het vlot nog niet echt met zijn herstel en ik adviseer hem eerst een wijntje te nemen en maandag even naar de dokter terug te gaan.
Dan doe ik het licht maar uit en luister hoe de storm langs het dak raast.

Tot morgen.