Klimmen en nat, natter , natst....

Woensdag 25 april 2012
Van Vega de Valcarce naar O Cebreiro

Hoi allemaal,
Ben vandaag bijna uit mijn onderbroek geregend. Volgens mij is de zond
vloed opnieuw begonnen.
Ik werk gisteren even af en dan weer hier terug.

Het stormde en regende vannacht. Regelmatig wakker en de wekker nog maar op half zeven gezet. Kan toch niet in het donker de bergen in. Ben als eerste in de badkamer. Als ik van het toilet gebruik wil maken zie ik dat mijn medepelgrims alle toiletpapier hebben meegenomen. Er waren twee hele grote rollen die je soms in de Horeca ziet en nu alles weg. Dus snel even mijn eigen noodvoorraadje uit mijn rugzak geplukt. Dan een kattewasje want mijn voorgangers hebben hier en daar toch wat laten liggen,dus niet erg fris.

Aankleden, rugzak ingepakt en hop naar de koffie. Het regent nog lekker door. In de bar drie medepelgrims, ik denk dat het Walen zijn, want de ene spreekt drie woorden Vlaams. Ik neem koffie en een groot stuk cake. Dan maar naar buiten het wordt toch niet droog. Het is bijna achty uur en buiten zit een jonge pelgrim te ontbijten met een colaatje en zak chips. Net waar je zin in hebt.
De weg is de oude doorgaande weg van vroeger dus je loopt over asfalt. Ik denk er nu pas aan dat ik vergeten ben de grote plastic zak over mijn rugzak te trekken. De kleine hoes houdt het wel een tijdje maar gaat dan doorlekken. Dus bij de erste de beste gelegenhgeid even stoppen om dit te regelen. Het is niet alleen om alles beter droog te houden, maar het water dat in je rugzag opzuigt is ook gewicht wat je mee moet sjouwen.

De weg stijgt gestaag en zowel voor als achter me niemand te zien. Waar blijft al dat volk van gisteren. Je kunt bijna niet verkeerd lopen, maar als je soms iemand ziet of af en toe een gele pijl dan geeft dat toch vertrouwen en de gele tekens zijn nu bijna niet te zien door het nat op de weg. Daarbij loop ik bijna met mijn neus op de grond om zoveel mogelijk de regen uit mijn gezicht te houden. En heb daarbij de capuchon van mijn regenpak ver naar bendene getrokken. Dit houdt in dat ik goed naar bijgeluiden van auto,s, honden en koeiebellen moet luisteren wil ik geen ongewenste ontmoetingen hebben. Want aan de vlaaien op de weg te zijn passeert er regelmatig een koeike.

Na een 2 uur klimmen over asfalt moet ik links een keien pad in dat naar beneden loopt. Het water gutst naar beneden dus spiegelglad. Mijn twee stokken bewijzen weer goede diensten.
Glibberend en glijdend kom ik in het dal en het bruggetje is hoog genoeg om niet door de beek te hoeven waden.
Dan weer stijl omhoog een pad in, hier is de rotsgrond af en toe onderbroken door zandsteen wat meer griip geeft voor mijn stokken, maar hard naar boven lopen is er niet bij. Het stijgt flink, maar ik heb het idee dat ik toch wel eens stijler heb gelopen. Wil niet zegen dat ik niet regelematig stilsta om naar adem te happen. Aan de buitenkanty nat van de regen en aan de binnen kant gutst het zweet naar beneden en loopt langs een gootje waar nooit geen zon komt.

Dan eindelijk het dorpje La Faba waar een barretje is voor koffie. Er staan al meer verzopen katten binnen en ik doe net als hen en neem een beker hete chocomel met een chocokoek. Beetje opgewarmd en na 20 minuten maar weer verder, want wachten tot het droog wordt duurt te lang denk ik. Sommigen hebben hun natte bullen bij de kachel hangen maar dat lijkt me ook niet opschieten.Veelal weer fransen en duisers wat ik hoor.

Als ik buiten kom zie ik een bord O Cebreiro 4,7 km. Als het een beetje meezit ben ik binnen 1,5 uur boven.

De omgeving moet heel mooi zijn, maar het is werkelijk te nat om rond te kijken. Na een tijdje weer van het asfalt af een bergpad in. Het zou nu wat vlakker moeten worden, maar ik merk er weinig van: Wel modder en keien. Ik word ingehaald door mesnen die ook in het vorige barretje waren. Ze groeten alsof we elkaar weken niet gezien hebben. Dan zie ik in de verte de contouren van een huis en eindelijk weer asfalt en loop ik het dorp in waar ik verblijf.
Om 11.30 uur meld ik me bij Hospederia San Giraldo de Aurillac in O Cebreiro. Ik meld dat ik een kamer heb gereserveerd. Het is er erg druk en iedereen staat te dringen aan de toog. Een duitser vraagt me nog wat een kamer hier kost en ik antwoord naar waarheid dat ik werkelijk geen idee heb. De waardin schrijft me in, pakt mijn natte rugzak en brengt me naar een superkamer. Alles aanwezig voor een goed verblijf. Twee bedden dus zelfs mijn rugzak kan goed slapen vannacht.

Ik pak alles wat nat is uit en hang het overal te drogen. En dan valt mijn horloge van mijn pols. Bandje weer los gegaan. Ik doe mijn wasje, dan zelf een hete douche en dan om een pintje en wat warme soep. Ik zie de Walen van deze morgen ook al weer en die gaan ook niet verder vandaag.

Nou even rust en ik meld me zsm. Even kijken hoe ik de komende dagen verder zal gaan.

Het routje wordt ongeveer langs de volgende plaatsen:

1 O Cebreiro (ben ik nu)
2 Triacastela
3 Sarria
4 Porto Marin
5 Palas del Rei
6 Melide
7 Arzua
8 O Pedrouzo
9 Monter de Gozo
10 Santiago de C

Ik las hier en daar nog een rustdag in en heb dus nog geen exacte aankomstdatum.

Groetjes en dank voor jullie power.

En daar gaatie weer. Ik ben nog vergeten te vertellen dat je met de klim naar de Cebreiro een hoogte verschil van +/- 650 mtr moet overbruggen dus van 650 naar 1300 mtr hoogte. Voor een plattelandsjongen als ik toch wel een stuk de hemel in hoor. Als ik me afmeld op de Pc komt er een engels vrouwtje vragen of ik nog lang bezig ben. Ze zat al een hele tijd bij de open haard richting mij te kijken. Nee ik ben klaar, maar Pc gebruik kost 1 Euro per half uur. Er staat nog een dikke 20 minuten van mij op dus die schenk ik haar maar. Ik drink nog wat en vraag de dame achter de toog om een kamer op de volgende halte te reserveren, want er loopt toch best wat volk en het geeft mij een stuk rust als nijn bedje ergens gedekt staat. Binnen 10 minuten geregeld en het zou nog luxer moeten zijn dan hier. Ik vind het wel best. Dan een siesta en tegen half negen aan tafel. Het is druk in het restaurant met diverse groejes dames duits, frans en italiaans. een enkele eenling zoals ik en naast mij zo blijkt een canadees echtpaar. Diana en George uit een plaatsje waarvan ik de naam al niet meer weet. Het zijn dikke veertigers, hebben een aantal maanden vakantie gespaard omdat zij de camino altijd al wilden doen en zijn aan de Spaanse grens begonnen. Ik vertel mijn verhaal, dat ik vorig jaar in Nederland begonnen ben etc, en ze zijn impressed. Dan naar bed want het lijfje vraagt erom. Ik maak eerst alles nog even klaar voor een snel vertrek morgenochtend. Zoals Lieske me geleerd heeft kun je bij het inpakken je kleren het beste oprollen want dan kreukt het niet zo. Niet dat ik me daar zo druk om maak, maar het is en goede gewoonte geworden. Op bed denk ik nog een beetje aan de canadezen. Dan natuurlijk ook weer aan Lieske, Geert en niet te vergeten Marleen de vrouw van Cor. Ben ook weer blij dat ik tegen de canadezen mijn verhaal weer kwijt kon. Want door veel over Lieske en de anderen te praten houd ik haar levend in mijn gedachten. En dat is wat ik wil. Het valt me soms toch al op dat als er mensen bij ons binnenkomen al weinig aandacht is voor het hoekje van Lieske wat best een prominente plaats inneemt. Niet dat ik iemand iets kwalijk neem, maar ik moet daar zelf ook aandacht voor hebben als ik ergens binnenkom. Het gaat allemaal toch al zo snel. Dus neem me voor omdat ook te blijven doen. Een mooi voornemen om in slaap te vallen.

Tot morgen