En weer door de sneeuw........

Donderdag 26 april 2012

Van O.Cebreiro naar Triacastela

Hoi allemaal.
Ik doe even wat anders als normaal. probeer nu even van dag tot dag mijn verslag bij te werken anders raak ik het overzicht kwijt, want ik ben natuurlijk ook niet meer de jongste.

Ik word om 7.00 uur wakker en het is nog doodstil, ook buiten hoor ik niks en ik vrees het ergste. Spring uit bed en kijk buiten. Wat ik zie is een plaatje wat op een kerstkaart niet zou misstaan. Ik probeer het raam open te krijgen om een foto te maken, maar het raam zit muurvast. Dan maar op mijn gemakje en hete douche en aankleden. Rugzak dichtritsen en voor alle zekerheid toch regenhoesje er maar overheen. Ontbijt kan pas om 8.00 uur en om in dit weer eerder op pad te gaan is niet verstandig.
Tegen acht uur wat rumoer buiten en er staat al een man of twintig te wachten om binen te mogen. Ik ga naar beneden en de waard staat nog op zijn gemakje wisselgeld uit te tellen voor in de kassa. Klokslag 8 uur doet hij de deur open en stroomt het volk binnen. De dochter van de waard komt ook binnen en binnen de kortse keren schept zij orde. De groepjes worden door gedirigeerd naar de eetzaal en de enkelingen zoals ik blijven in de bar. Vader wordt direct aan het broodrooster gezet, want meer ontbijt dan toast met jam of een stuk cake is niet de gewoonte hier. Ik heb me bescheiden aan een tafeltje gezet en krijg en knipoog van de hardwerkende dochter. Café americano en tostades signor ??. Graag natuurlijk en binnen 10 minuten zit ik te knabbelen.
Dan afrekenen, rugzakje opgooien en naar buiten. Er wordt gewaarschuuwd om vanwege de gladheid en sneeuw het pelgrims pad naar het volgende dorp niet te nemen, maar ongeveer 4 km over het asfalt te gaan. iedereen doet dat, dus volg ik ook maar.

De omgeving is sprookjesachtig ook met deze sneeuw. Ik oefen nog even hardop een paar kerstliedjes en ben zo bij het volgende dorp omdat het nogal bergaf gaat. Dan mogen we het pad weer op en is het weer modderen geblazen. Met de regen van gisteren en de nu al smeltende sneeuw is het voortdurend oppassen geblazen om niet uit te glijden. Het pad golft toch nog aardig op en neer en je komt door gehuchtjes die verlaten lijken. De geur die echter uit sommige stallen komt verraadt dat er toch nog dierenleven achter de staldeuren is.

Dan tegen 11.00 uur een barretje. Vanwege de kou neem ik zoals velen maar een hete chocomel en zoete koek. Thuis was de traditie dat we maar één keer per jaar met sinterklaas chocomel dronken met een stuk gevulde speculaas er bij. We zijn beiden niet zulke liefhebbers, maar nu gaat het er wel in. Voor mij staat een jonge pelgrim. Ik dacht dat ik af en toe naar het zweet stonk, maar hij overtreft alles en lijkt wel op een beer na zijn winterslaap. Aardige vent verder die bij een groepje jongeren hoort die samen aan een tafeltje zitten te vuisten. Ook dat bestaat dus nog. De sneeuw verdwijnt langzaam en ik kom modderend door dorpjes waar ze nogal honden hebben. De beesten blijven mooi op hun eigen erf en blaffen zelfs bijna niet. Dan komt er een grote duitse herder op me af. Ik kijk zoals ik geleerd heb naar de staart van het beest, omdat het een indicatie kan geven naar de stemming van de hond. Hij kwispelt vrolijk met z'n staart. Ik probeer vrolijk terug te kwispelen, maar met deze kou lukt dat niet erg. Hij loopt me voorbij of ik niet besta en dat is ook mijn verdere ervaring met andere honden. Ze zijn ontzettend goed afgericht dat er veel lopend volk voorbij komt. Bij een volgende stop weer maar chocomel en een stuk chocolade met nootjes. Een beetje verderop komt een pelgrim die me al een keer gepasseerd is terug gelopen. Ik vraag of er iets niet goed is, maar hij twijfelt aan de weg. Dus ik dan ook. Er komen meer mensen bij en het blijkt dat de vermoeidheid toe gaat slaan en we onzeker worden.
gelukkig komt een kwartiertje later het dorp waar we moeten zijn in zicht en om 14.30 uur meld ik me bij Auberge " Horta de Abel" in Triacastela. Het blijkt een mix van een slaapzaal en kamerverhuur. De dame van de ontvangst is wat afstandelijk, maar ik vind het wel oké, Ik krijg een schone redelijk moderne kamer en ga mijn boeltje uitpakken. douchje en dan eerst maar siesta, want ik ben aardig moe.
Daarna op zoek naar een pintje en een restaurant voor vanavond, want waar ik verblijf is alleen een keuken waar jezelf je blikje op mag warmen en daar doe ik niet aan mee. In een winkeltje nog wat vers water gekocht om morgen mee te nemen en dan om en potje eten. Ik vraag de Hostal dame om een goed overnachtingsadres in mijn volgense stop, maar ze heeft alleen maar een adres van een slaapzaal van vrienden. Ik ben niet geinteresserd en vraag of ze van mijn lijstje wil bellen. Ze zegt dat ze geen telefoon heeft. Dus dan doe ik het zelf wel en ik heb zo en kamer geboekt voor de volgende dag.
Ik ben daarna de eerste in het restaurantje en zit net als er een dame vraagt of ze bij me mag zitten. Ik vind het wel gezellig om en keer niet alleen te eten dus oké. Zij is duitse, heet Elke en is huisarts in de buurt van Hannover. Heeft drei kinder und ein man.Ze heeft een tijdje verlof genomen om de camino te lopen. haar praktijk wordt waargenomen door een oudere invalster. Dan meldt zich Sylvie aan onze tafel. Een francaise die ook aanschuift. Sykvie een dikke zestiger net als ik heeft in de buurt van Ageb in Frankrijk samen met man en dochter een mix van camping, B&B en wat verhuurwerk. Aan praat geen gebrek dus alleen zit ik er tussen om eea en beetje te vertalen, want beide dames spreken alleen hun eigen landstaal en een beetje engels. Gelukkig komen er een half uurtje later nog 3 jongelui bij zitten, een amerikaans en canadees meisje en een duitse jiongen die uit Monchen Gladbach komt en dus een paar woorden nederlands spreekt.
We hebben allemaal het pelgrimsmenu wat inhoud dat een fles wijn pp is inbegrepen. Men keuvelt er lustig op los en mijn rol is gelukkig wat kleiner geworden. Als ik wegga wordt mijn half flesje wijn wat ik laat staan graag ingepalmd door de rest en zo gaat dat ook bij de anderen die iets over laten.
In de Hostal zijn de meesten al in diepe rust. Ik ga naar mijn kamertje, pak al in wat niet meer nodig is, want ik wil morgen direct om 7.30 uur ontbijten als het barretje opengaat. Ik val vrijwel mdirect in slaap.

Tot morgen.