Van Amsterdam naar Moskou

Maandag 10 september 2012,
Vertrek Amsterdam  Moskou.

Om 8.00 uur uit bed, tijd zat, douchen, inpakken en naar mijn ontbijtje in de bar van het hotel. Druk, drukker drukst. Snelle jongens in glanzende kostuums zitten, staan of hangen tegen de tafels om iets tot zich te nemen. Vaak in de ene hand een telefoontje of “tablet” en in de andere hand een croissant of potje yoghurt. Iedereen gejaagd behalve ik die tussen al dat sjiek volk opvalt door mijn spijkerbroekje en wandelschoenen. Ik eet mij buikje rond en check dan uit. Ik mag mijn kamerpasje houden voor een volgend bezoek zegt de baliemedewerker.

Dan naar de vertrekhal, laat me even helpen bij het elektronisch inchecken en verlos me van mijn trollieke. Ik heb tijd zat, slenter wat langs de taxfree en help een Turkse dame met het bedienen van een openbare telefoon omdat ze naar huis moet bellen. Dan het vliegtuig in en ik kom tussen een Limburgse zakenman en een mede toerist op weg naar de Trans Siberië Expres te zitten. We wisselen wat info uit en helpen elkaar met het invullen van het douane formuliertje wat je moet inleveren als je in Moskou op het vliegveld door de douane wil. De Limburger zegt dat alles correct moet zijn anders kom je Rusland echt niet in. Bovendien moet je een deel van het formuliertje wat afgestempeld wordt bewaren voor als je Rusland weer verlaat. Het lijken wel Amerikaanse toestanden weet ik nog van dertig jaar geleden toen we daar heen reisden.

We landen op tijd en ik ben nu toch wel een beetje nerveus wat ik in Rusland aan zal treffen. We staan vrij snel bij de douane met allemaal aparte hokjes waar je één voor één doorheen moet. Er staan veel mensen te wachten en al snel worden er extra hokjes geopend. De Limburger had gelijk want er worden ….tig mensen teruggestuurd die hun formuliertje niet goed hadden ingevuld en dit ter plaatse opnieuw mogen doen. Ik ben rap aan de beurt en mag na wat controle/stempelwerk met mijn copietje door naar de bagageband. Trollieke ligt al rond te tollen, dan zoeken naar de uitgang en benieuwd wie me op zal wachten. Een leuke dame van “Intourist” staat klaar met mijn naambordje. Even een woordje van welkom. Dan stoppen er plots twee grote auto’s waaruit enkele met stenguns bewapende mannen springen. Een man stapt in de eerste auto, de bewakers stappen weer in en weg zijn ze. Het speelt zich allemaal af binnen 30 seconden. Ik kijk vragend naar mijn gastvrouw maar ze weet ook niet wat er aan de hand was. Daarna krijg ik van haar volgens afspraak mijn treinticket voor St. Petersburg. Vervolgens belt ze een op een parking wachtende auto die me naar het hotel zal brengen. Goed geregeld Blini.

De chauffeur spreekt net zo veel Engels als ik Russisch dus ik besteed mijn tijd met naar buiten kijken om een eerste indruk van Rusland te krijgen. We rijden al spoedig de voorsteden van Moskou in. Het ziet er allemaal een beetje grauw uit en de wegen zijn niet best. Overal auto’s gewoon in de berm of vluchtstrook geparkeerd en opvallend veel pechgevallen langs de weg. Net zoals vroeger bij ons met mensen die zelf staan te repareren. Veel brede invalswegen. Ondanks dat Moskou 11.000.000 miljoen inwoners heeft vind ik het niet echt druk op straat. Morgen eens aan mijn gids vragen.

Dan zie ik een gebouw wat ik al van foto’s ken, het is mijn hotel (Hilton Stanilievsky) dat zich bevind in één van de eerste wolkenkrabbers, door Stalin laten bouwen en onderdeel van de “zeven zusters” omdat er nog zes van dezelfde types zijn gebouwd in Moskou. Poepsjieke ontvangst en na de verplichte registratie krijg ik mijn kamertje toegewezen. Alles er op en eraan. King size bed, koelkastje gevuld met drankjes en wide screen TV. Ik pak mijn trollieke uit, maar in de badkamer mis ik een fohn. Net als ik wil gaan foeteren zie ik onder in het badmeubel het gemiste apparaat waarmee ik mijn haren te berge kan laten reizen. Onder het uitkleden voor een verfrissende douche trek ik mijn eerste flesje Russisch bier uit de koelkast open.

Ik douche me op mijn gemakje en voel dat mijn maag wat gaat knorren. De laatste keer dat ik wat gegeten heb was in het vliegtuig. Een soort gevulde kleffe pannenkoek was het enige wat KLM ons voor wilde zetten. Dus naar de balie en vragen. Iedereen spreekt hier perfect Engels dus geen problemen en mijn vertaalboekje niet nodig. In de centrale hall kun je ook een snackje eten, maar ik wil even op mijn gemakje zitten en ga naar restaurant “Janus” in het hotel. Het is ondertussen 21.30 uur, maar daar liggen ze in Rusland niet wakker van. Een vriendelijke serveerster wijst waar ik mag zitten en brengt de kaart.
Als voorgerecht neem ik asperges met lichtgerookte haring en daarna reepjes biefstuk op koolraap moes, ik krijg er een soort zuur bruin brood bij. Er staat ook “borsj” (soep) op de menukaart, maar ik waag de gok nog maar even niet. De gerechten smaken perfect. Heeeeeeeeeeeerlijk. Ook het Russisch bier en glaasje wodka om te proberen vallen in de smaak. De eerste kennismaking met de Russische keuken valt dus niet tegen. Nog een espressootje en dan zoek ik toch mijn bedje maar op, want al met al is het toch nog een pittige dag geweest. Ik kijk nog even TV en denk aan Lieske die me nu hier ziet liggen alleen op dat grote bed.