Met frisse moed............

Lunes, 28 september, 15e wandeldag,
Hoi friends. Ik zit ondertussen in Hornillos del Camino. Ik ben met het vorige verslag en upload foto's even gestopt, omdat ik er elke keer uitvloog met mijn verbinding en dan alle tekst / foto's weer kwijt was. Dus datums en foto's zullen niet altijd overeenkomen, maar dan weet je dat getaand de Spaanse WiFi ligt.

Maar na gisteren met mijn verslag gestopt te zijn, alle spullen weer nagekeken en op volgorde van inpakken klaargelegd. Piet Geleijns weet precies hoe ik dat doe.
Ik heb een systeempje voor mezelf waarbij ik elke dag dezelfde handelingen doe. Het laatste daarvan is, mijn handgeld en telefoontje in mijn zak steken. Op die manier heb ik het aardig in de hand, want iets vergeten en terug betekent uren vertraging.

Dus even terug naar gisteren en na mijn huiswerk even liggen en tegen achten de stad in. Stik druk en ik wil toch even rustig wat eten. Echt rustig is het rondom de kathedraal, alle toeristen weg en de Spanjaarden in de oude stad.
Zie een bordje tientjes menu, dus toch maar doen, achter in een straatje, maar ziet er niet verkeerd uit. Er zit wat volk binnen en de open haard brand, wat wil je nog neer, nou wat eten en een goed glas.
Beide zijn ruimschoots in voorraad en de ober een aardige vent doet zijn best. Knoflooksoepje, entrecote en en sinaasappeltje na. Rood wijntje met een koffieke om af te sluiten.
Rekening en creditcard. Dan bljikt de card niet te werken, ik ken dat trucje en blijf stoïcijns voor me uitkijken. Na mijn vraag van Try again, gaat het ineens wel goed en is de rekening voldaan alleen niet met zwart geld. De ober zal ook zijn opdracht hebben, dus geef ik hem maar wat fooi. Ik kijk nog even over het plein en de trappen waar overdag zoveel bruidsparen hun fotoreportage doen, maar nu is zelfs de fontein uitgezet.
Retour hotel, in het restaurant zit het vol. Ik vraag hoe dat jan, maar het uw een gezelschap en daar koken ze wel voor. Oké, bedje toe en slapen. Om elf uur hoor, ik de meute haar boven komen en het gebruikelijke toilrtconcert totdat iedereen ligt.
Wekker gezet op 6 uur, want ik wil om zeven ontbijt en weg.

Redelijke nacht en voor zessen al uit bed. Douchje, pootje, dichtrijgen en naar benee. Een hele meute oudere mensen zit al te wachten tot de ontbijtzaal opengaat. Ik naar balieman en zeg ik wil wel ontbijten, maar nu meteen afrekenen, voor ik in d rij sta. Zo gefixt, de balieman begrijpt me, belt naar beneden en ik kan meteen doorlopen. Eerste keus buffet.
Als ik al volop zit te smikkelen komt de groep naar beneden. Het zijn oudere Canadezen op groepsreis, allemaal een kaart aan hun nek waarop in grote letters hun naam staat.
Ze doen een trip met highlights in Spain. Hun gids gaat wat apart zitten om geen te rol te hoeven spelen wie bij wie wil zitten.

Ook ik neem als oudere mijn dagelijkse pilleke voor het ruggetje en dan rugzak op en naar buiten. Schemer, fris, maar droog.
Ik loop meteen naar de route en na het overwinnen van een vijftigtal traptreden ben ik op weg. Het gaat goed tot ik de oude poort van Burgos onderdoor ga. Twijfel aan een foto, naar dat heb ik de vorige keer al gedaan. Ik weet dat ik op een gegeven moment linksaf moet, naar in gedachten mis ik de afslag. PvD.
Ik vraag een meisje hoe verder en ze wijst me een tussenweggetje zodat ik snel weer op.de route zit. Volgens mij heeft mende laatste jaren het pad vernieuwd om Burgos uit te lopen, want ik zie niks bekends. Zoals gewoonlijk wordt ik weer regelmatig ingehaald, maar ik loop lekker mijn eigen tempo.
De wind is fris, maar plots een waterig zonneke, even snel ook weer weg, dus verder door een beetje een mistroostig landschap.

Men is volop aan een nieuwe weg aan het werken en bij een grote rotonde in aanleg wordt je alle kanten uitgestuurd, zodanig dat je echt niet meer weet waar je zit. Met weinig respect voor de oude wandelpaden wordt het autoverkeer maar weer eens voorgetrokken. Dan ineens een dorp en het blijkt dat een eerder dorp niet meer in de route zit. Weg omzet, van bakkers, barretjes en andere kleine zelfstandigen die van de pelgrims moesten leven. Leve het grootkapitaal waarvoor alleen beurskoersen en winsten gelden.
Maar de een zijn dood is de ander zijn brood, in het volgend dorp
is een bar bij gekomen,dus zakkie af en broodje, koffieke.
Sjagrijnig wijf, dus geen fooi. Dan jack uit, want het wordt weer warm. Meteen rugzak opnieuw ingesteld, want hij hing als een naaimachine op mijn rug en dat loopt niet lekker.
En daar gaatie weer. Halverwege het volgende dorp grote sanitaire nood. Normaal nooit niks maar nu wel. Ik ben blij dat ik in het volgende dorp net op tijd het toilet in een barretje bereik.
Awel, het gaat net goed en ik neem in de bar nog een Waterke.

Aardige mensen en praatje. Ah Hollanda, football en je kent het wel. Ik krijg nog een klein plastic madonnabeeldje om aan mijn nek te hangen en suerte. Volgens mijn boekje nu nog ruim twee uur lopen zonder dorpjes, dus de pas er in.
Ik krijg gezelschap van enkele Amerikanen uit Chicago, ook door de film aan de wandel gegaan. Ik zeg dat ik wel eens in Chicago geweest ben, Sears Tower en zo, destijds de hoogste toren uit de States. Maar ze hebben nu nog grotere dingen zegt ze bescheiden op z'n Amerikaans. Ik stop even om een foto te maken en ben weer op mezelf. De zon schijnt op mijn kopje en ik stop even voor een slok water en om een mutsje op te zetten. Mutsje is nog van Liesske en destijds gekocht in China. Eigenlijk straal versleten, naar ik doe er geen afstand van, ondanks dat ik in het voorlaatste hotel een reclamepetje gekregen heb.
We klimmen langzaam van 820 naar ruim 900 meter en net over de top zie ik mijn eindbestemming al liggen.
De weg gaat dan weer vrij stijl en slingerend naar beneden, losse keien en grind en mijn gerepareerde stok is weer paraat.
Om half een meld ik me bij mijn Hostal Rural del Sol a Sol, nieuwe eigenaar, jonge vent. Ik krijg mijn kamertje met de mededeling dat het water tot halftwee is afgesloten. Werkzaamheden. Het dorpje is ondertussen uitgebreid met twee hostales en een extra restaurant zegt de man, wel graag cash afrekenen, want creditcards roept alleen maar vragen op bij een bepaalde instantie. Nou uitpakken en alvast een beetje liggen.
Half drie onder de douche en pootje verzorgen. Blijft toch een beetje klieren. Niks aan te doen,hij mag vannacht rusten.
Even het dorp in voor pintje en restaurant bekijken. Niet luxe maar wel pelgrimsmenu. Dus ikhoef vanavond niet te koken. Er komt een vrouwke om bier,staat wat te sukkelen met bestellen, ik help haar even en vraag waar ze vandaan komt. Australië. Ik zeg dat we mogelijk wel familie zijn omdat ik daar nogal wat bloedverwanten heb wonen. Maar het komt niet aan. Ik merk wel dat contacten zoals een paar jaar gelden echt moeilijker tot stand komen. Men is echt met zichzelf bezig. Er komen een paar Duitsers aan de toog, bestellen vijf halve litersbier en ze hebben wat onenigheid onder elkaar. Als ik buiten kom zit het groepje van vijf met verhitte hoofden bij elkaar en ik hoor dat ze het busje gaan bellen zodat ze opgehaald worden en naar hun hotel worden gebracht. We "doen even" de camino ist doch andere kuchen.
In mijn Hostal ook een clubje Nederlanders, even een praatje, maar ze zijn ook erg op zichzelf.
Ik vind het best, ga er nu even uit. Mogelijk straks nog een fotooke proberen en anders tot morgen bij de volgende statie.