Mezelf weer overwonnen.........

Miercoles, 30 september, 17e wandeldag.
Hoi friends, allereerst weer maar een bedankje voor alle leutige en inspirerende mailtjes van jullie. Het geeft me elke keer dat beetje power om de volgende dag mijn schoenen weer aan te trekken. Ook doet het goed, dat op het thuisfront ook weer zat mensen voor me in de weer zijn. Van huisbewaking, onderhoud tot het wekelijks kaarsje bij Lieske. Iets om even stil van te worden. Ne grote merci. Ik naak het wel een keer goed.

Even terug naar gisteren.
Het diner begint om half acht. Als ik binnen kom zit er al wat volk, voornamelijk Fransen, die met rugzakvervoer de Camino doen. Ik krijg mijn plaatsje, beetje in een hoek dat ik het restaurant goed kan overzien. Eerder in de tuinterras een luidruchtig Amerikaans echtpaar waarvoor ik naar binnen ben gegaan en later aan de toog idem dito. Daar hadden ze contact met en Frans koppelde nogal geïmponeerd waren dat de Amerikanen uit Californië kwamen, waar de slangen en krokodillen almaar groter werden hoe lager het niveau in de wijnfles werd. Want zuipen konden ze, dat moet ik ze nageven.
Ze koen de eetzaal in en krijgen samen meld Fransen ee tafeltje achterin. Gelukkig de waard heeft het ook in de gaten.
Er is een soort drie gangen keuzemenu, waaruit ik maar weer een keer asperges neem, dan een stoofpotje van rund en rijstepap achterop. Oscar de ober zorgt er voor dat mijn wijnglas nooit helemaal leeg komt.
Ik vraag naar de ontbijttijd. En dat is 8 uur, wel laat voor zo een pittige dag morgen. Ik zeg dat ik eerder weg wil, No problem dan rekenen we vast af en morgen door de zijdeur naar buiten. Het is weer een vriendenprijsje en ik mag naar bed. Voorinpakken en om half tien tussen de lakens. Ik word nog even wakker als onze Amerikaanse vrienden naar boven stommelen, maar verder geen last meer.

Uiteraard vroeg wakker, ik ben niet de enige hoor ik wel. Een vader en zoon, ook americans, maar van joodse afkomst hoorde ik bij het inschrijven aan de balie gisteren zijn ook al aan het iinpakken. De vader een klein manneke en de zoon een slungel van een vent, maar vader is apetrots op hem. Heeft het steeds over mi hijo, (mijn zoon) en maakt constant foto's van zijn stamhouder. Nou ja ze zijn in ieder geval op tijd en eerder weg dan ik. Ik stap om iets over zeven naar buiten, nog aarde donker. Ik had wel verwacht dat er al een barretje open zou zijn in het dorpje maar niks, nada. Dat is een tegenvaller. En zeker omdat de eerstvolgende stop over tien km is.
Wachten of doorgaan zonder ontbijt. Ik schat even het risico in. Inheb nog volop water, mijn stuk appeltaart en nog wat voedzame appelbiscuits. En een rol pepermunt. Gisteravond goed gedineerd, dus ik kan wel wat hebben. En in ik heb voldoende ervaring om een hongerklop aan te voelen komen.
Dus gaan voor de afstand waar ik toch wel wat tegenop zie.

Ik loop wat voorzichtig omdat het nog zo donker is. Maar ik kom snel opde goede route, in de verte zie inmaken tie een klein lichtje flikkeren van mensen die ook al op weg zijn.
Hè Lowieke, jij hebt toch ook een lantaarntje bij voor noodgevallen. Ja, maar waar is die dan ?. Onderin je rugzak OEN, dus niet voor het pakken. Vanavond meteen regelen als ik op het volgende plek ben.
Ik kan me echter aardig oriënteren omdat het grind van het pad oplicht in de maneschijn. Ook is de doorgang door een stuk moeras verbeterd met en plankier. Even later begint de steile klim van dik 12 procent en over een lengte van ruim een km.
Mijn pinten van gisteren verlaten schielijk mijn lichaam, via alle poriën Maar ik kom boven zonder te stoppen. Want omzien naar het uitzicht in de duisternis heeft weinig meerwaarde.
Ik sta om 8 uur boven en daar een klein wonder waar ik op hoopte en Lieske mij weer even en duwtje geeft. Er staat een kraampje met koffie, broodjes en fruit. Een jonge vent heeft het gat in de markt ontdekt en is daar gaan staan.
Klanten volop en hij heeft geen prijslijst. Als je vraagt wat je moet betalen, wijst hij op,een mandje en zegt " donativo", oftewel geef wat je wil. Het legt hem geen windeieren zie ik wel.
Even rust een paar foto's en dan toch weer verder, ruimschoots 8 km. De afdaling is nog even steil als eerder, 16 procent, dus opletten en de tijd nemen. Mijn twee trouwe stokken helpen me door de moeilijke stukken heen.

Even dinerstop, mogelijk tot straks, is dus vandaag geworden.

De eeg die volgt golft door het landschap, niet erg zwaar en ik schiet lekker op. Onderweg op,een rot stukje, gaat de telefoon. Ik denk laat maar rammelen, bel straks wel terug. Ik ben om tien uur op mijn volgende stop. Gemeentelijke herberg. Ongeïnteresseerd personeel, dus bestellen en op terras. Ik ga op jacht naar mijn beller, blijkt dame van cardiologie ??. Die nr heeft ingesproken waar ik niks mee kan. Mogelijk iets met mijn broer. Ik schakel thuisfront in, maar na wat rondbellen niks aan de hand. Dan verder, het wordt weer lekker warm.
Ik heb ondertussen de provincie Burgos verlaten en ben de provincie Palencia ingelopen. Naar men zegt zijn hier de potten bier groot en de vrouwen gewillig. Of net andersom, maakt me niet zo veel uit ook. Ik blijf toch bij het bier.. Wel verandert het landschap aanmerkelijk. Men loopt hier echt door de graanschuur van Spanje. Eindeloze velden waarop,reuze tractoren de zaak aan het klaarmaken zijn voor het voorjaar.
Na ruim twee uur lopen weer een rustpunt, ik heb wel pech vandaag met de locaties, geen woord teveel, en de prijzen zijn aan het stijgen. Toch maar even blijven zitten. Het is tegen enen en een Australische dame, spoelt haar stuk tortilla weg met een paar glazen witte wijn.
Ik zou ook wel een pint lusten, naar dan kom ik niet meer vooruit.
Dan verder, ik denk nog een uurtje of twee. Als ik het dorp uitloop moeten we langs een lang kanaal. Het lijkt een beetje op d Roosendalse vliet, als je vanaf het Gastels veer, naar Roosendaal loopt. Gelukkig langs het water wel een beetje wind, want het is toch wel een graad of 25 denk ik.
Dan eindelijk de graanschuren van Fromsta in zicht. Het valt me op hoe weinig er in het begin echt van herken. Maar ik stap na twee keer vragen mijn Hostal El Apostol binnen. Vrij nieuw ding, met eindelijk weer aardig volk. Inschrijven, dan eerst twee pinten
en naar boven. Riedel afwerken en plat. Ik ben wel moei, maar had het erger verwacht.
Verslagje bijwerken, dan eten, in de eetzaal ook de vijf Duitsers van een paar dagen geleden, zij zitten in een ander hotel, maar daar is vanavond de kok vrij. Bonensoep met almechas, heek met frietjes en een taartpunt achterop. Buikje rond en slapen.