Lange saaie weg .........en moei....

Jueves, 1 oktober, 18e wandeldag.
Hoi friends even een teken van leven.
Ik probeer er nog wat uit te persen, maar de vermoeidheid van 25 km gisteren speelt wat parten.
Dus verwacht er niet teveel van. Wel nog wat foto's kunnen uploaden. Geniet er van.

Ben natuurlijk weer op tijd eruit. Ik kan om zeven uur ontbijten.
Ben ook de eerste en enige denk ik. Toast, zuma de naranga, koffie en pilleke. Creditcardje doet zijn werk en daar gaatje weer.
Het is nog donker, maar bebouwde kom. De jongen in het hotel heeft gezegd dat ik bij de bank van Santander een weg schuin links in moet. Ik zie onder tegen de stoeprand een paar pijlen, dus ik zit goed. Iets verderop komen een vijftiental wandelaars me tegemoet. Ik denk dat ze nog moeten ontbijten, maar ze zien geen pijlen meer. Ik zeg dat we rechtdoor moeten totdat we een snelweg over moeten steken dan begint het pad.
De meesten lopen toch terug, maar twee meisjes hebben vertrouwen en blijven bij me. Even later komt de rest ook weer achterop en zijn ze allemaal weer vertrokken.
Een paar Amerikanen in safaripakken en een stoflap voor de mond.
Leve de vrijheid lach ik in mezelf en twintig lange kilometers langs een provinciale weg wachten ons.
Ik mis een stop in het tweede dorp. Dus de volgend moet ik toch wel hebben om even te rusten, ik voel de vermoeidheid van gisteren nog wel. Dan de Alberge met bar.
Het ziet er niet uit, vuil en met een aantal krotten, caravans, tentjes etc op een weilandje. Er lopen wat schimmige figuren rond die de hippytijd opnieuw aan het invoeren zijn.
Ik bestel koffie, water en een boccadillo jamon. De dame achter de bar is Duits en helpt de uitbater bij de bestellingen. Ze komt terug met een broodje gezond, gekookte ham, wat verlepte sla en een dot mayonaise. Ik zeg dat ik dat niet besteld heb, maar serranoham. Dat had je moeten zeggen reageert ze, ik heb het nu klaargemaakt. Ik moet het niet en mokkend gaat ze terug om een ander broodje te maken.
De uitbater heeft het wel in de gaten en matst me bij het afrekenen. Ik zit buiten waar ook een stel kippen lopen.
Ik let even niet op, houdt het broodje te laag en "pik" weg broodje. De kippen vechten er om. Ik besluit om voortaan waar mogelijk de Alberges maar te mijden en een gewone bar of café binnen te lopen.
Dan verder, het is twintig km, maar het lijken er vandaag wel vijftig. Gelukkig is het niet zo druk en loop ik toch ontspannen.
Morgen, vrijdag breekt de hel weer los, met jeugd en fietsers die nog even een stukje Camino komen doen.
Dan eindelijk het dorp Carrion de los Condes. Ik vraag meteen bij het binnenlopen en om 13.45 uur sta ik bij Hostal Santiago binnen.
Alleen slapen, geen restaurant of ontbijt. Meteen afrekenen en een blad met informatie over eetgelegenheden en de weg die we morgen moeten. Op zich wel schoon en ruim, maar een groot verschil met de vriendelijke uitbaters van het hotel gisteren.
Ik help drie Franse mannen nog even met hun reservering die niet goed was doorgekomen en maak een grapje dat ze de volgende keer onder de brug moeten slapen. Lachen en dan weer huishoudelijke dienst.
Even slapen, wat drinken en inkopen doen voor morgen. 17 km, net erg ver, maar onderweg geen enkele mogelijkheid om iets te eten of drinken. Of er moeten onderweg, net als vorige keer, wat leurders staan, maar daar mag je niet vanuit gaan in deze tijd van het jaar.

Ik ga nu wat eten en tot morgen. Om te eten loop ik even het dorp terug in. Ik koop water, koekjes en hersluitbare plasticzakken. Degene die ik nu in gebruik heb geven er ineens spontaan de brui aan. Ze scheuren gewoon open. En om mijn spulletjes droog en apart te houden onmisbare dingen.
Op de tv gezien dat het weer wat aan het veranderen is. Zie bij een winkel een aanbieding in poncho's, ben daar eigenlijk niet zo kapot van, maar gezien de ervaring met de nieuwe regenbroek investeer ik €. 5,00 in een poncho. Geen topkwaliteit, maar handzaam en snel op te gooien wanneer nodig. De twee evenementenponchos die ik bij heb gooi ik gewoon weg straks.

Ik loop nog even een mooie kerk in voor een kaarsje en dan een restaurantje. Er is er al een dicht voor Dewinter, maar er is keus zat. ik ga terug naar een bar met restaurant waar ik al wat gedronken heb. Vlotte serveerster achter de toog, die alles bij houdt van toog, terras tot restaurant. Ze zijn maar met twee incl. de kokkin. Maar hier wordt nog echt gewerkt.
Ik neem een soepke en dessert van het menu en een ternera,(soort gebraden rosbief) met frietjes van de kaart. Ik zeg straks wel wat meer te betalen. De dienster knipoogt en er staat niks meer vor op de nota. Wijntje tegen de kou en dan richting bed.
Mijn pootjes steekt en controle leert, dat ik weer wat gegroeid ben door weer een blaartje. Ik denk dat het toch aan een paar sokken ligt die ik an heb gehad, ik twijfelde vorige mer al. Maar ik doe ze niet meer aan. Ik heb nog maar twee compeedjes die aan de grote kant zijn. Dus ouderwets doorprikken en een lapje er op voor vannacht tegen het doodbloeden. Rommel klaargelegd en dan plat.